Pietrain Rasa świń mięsnych wyhodowana w Belgii około roku 1920. Dziś jedna z najpopularniejszych ras w Europie. Tułów średniej długości, szeroki z dobrze umięśnionym grzbietem, łopatkami i udami. Zad bardzo szeroki i ścięty. Szynki pękate, mocno zaokrąglone, dobrze wysklepione na zewnątrz i do wewnątrz, nisko opuszczone. Głowa mała, nogi krótkie, kość delikatna i cienka. Masa knurów wynosi około 300 kg, loch około 260 kg. Umaszczenie szarobiałe z różną ilością czarnych (czasami rudych) łat otoczonych jaśniejszymi obwódkami. To łaciate umaszczenie jest cechą ustępującą w stosunku do umaszczenia białego. Płodność loch umiarkowana (średnio 9,8 prosiąt w miocie), zaś liczba prosiąt w miotach bardzo zróżnicowana. Rasę charakteryzuje wybitna wydajność rzeźna, bardzo cienka słonina i wysoki udział mięsa w wyrębach podstawowych. Szybki wzrost i rozwój do ciężaru około 75 kg, później przyrosty i wykorzystanie paszy pogarszają się. Stąd opinia, że w tuczu tradycyjnym pietrain zużywa więcej paszy na 1 kg przyrostu niż inne rasy. Rasa ciesząca się ogromnym uznaniem jako komponent ojcowski w krzyżowaniach prostych dwóch ras (np. z lochami pbz i wbp), ale przede wszystkim przy wyprowadzaniu różnych wariantów knurów-mieszańców ras mięsnych. Hempshire Rasa świń mięsnych z USA powstała na bazie angielskich ras essex i wessex saddleback, zaaprobowana w Polsce pod koniec lat 80-tych. Dzięki dużym zdolnościom przystosowawczym, łatwo adaptuje się w nowych warunkach środowiskowych. Świnia o mocnej budowie; tułów średnio długi, lecz szeroki i dobrze umięśniony (duża powierzchnia "oka" polędwicy), grzbiet lekko karpiowaty. Szynki duże, dobrze umięśnione. Głowa sucha, ryj o prostym profilu, uszy małe, stojące. Nogi wysokie, lub średnio wysokie. Dorosłe knury ważą około 320 kg, lochy 280 kg. Umaszczenie bardzo charakterystyczne: czarne z białym pionowym pasem biegnącym przez klatkę piersiową i przednie nogi. Lochy są mniej płodne (8-9 prosiąt w miocie) od loch ras białych, dlatego hampshire'a używa się do kojarzeń międzyrasowych jako komponentu ojcowskiego. Duża efektywność tuczu i wysoka wydajność rzeźna przy umiarkowanej grubości słoniny sprawiły, że jest to rasa mięsna bardzo chętnie używana w różnych wariantach krzyżowania międzyrasowego. Począwszy od najprostszego krzyżowania z lochami rasy pbz i wbp, poprzez krzyżowanie trzyrasowe z lochami-mieszańcami wymienionych ras, aż do wyprowadzania knurów-mieszańców używanych w drugiej fazie krzyżowania czterorasowego z lochami-mieszańcami. Duroc Najpopularniejsza rasa świń w USA, wyróżniająca się dużą odpornością na warunki środowiska, łatwością aklimatyzacji, łagodnym usposobieniem i mocną konstytucją. Tułów średnio długi, lekko karpiowaty, mocny i głęboki, o dobrze wysklepionej klatce piersiowej. Głowa średniej wielkości o wklęsłym profilu i krótkim ryju. Masa knurów ponad 400 kg, loch około 350 kg. Umaszczenie jednolite od złocistorudego poprzez wiśniowoczerwone i brązowe, aż po brunatnomahoniowe. Przeciętna płodność loch (8-10 prosiąt w miocie) jest rekompensowana wysoką ich mlecznością i ulega poprawie przy krzyżowaniu z innymi rasami. Rasa świń w typie mięsnym o średniej efektywności tuczu i średniej wydajności rzeźnej. Pod względem genetycznym różni się znacznie od ras białych, dlatego przy krzyżowaniu z nimi daje wyraźne efekty heterozji. Duroc to przede wszystkim komponent ojcowski przy krzyżowaniu dwurasowym (z lochami pbz i wbp) lub trzyrasowym przy kojarzeniu z lochami-mieszańcami tych ras. Jest też doskonałym komponentem przy wyprowadzaniu knurów-mieszańców ras mięsnych, bowiem w sposób korzystny niweluje ujemne i poprawia korzystne cechy obu ras. Wielka biała polska Najpopularniejsza dziś w Polsce rasa świń białych, wyhodowana na przełomie XIX i XX wieku jako wynik kojarzenia świń rodzimych z białymi rasami angielskimi: wielką, średnią i małą białą angielską oraz białą ostrouchą. Świnia duża, długa i stosunkowo wysokonożna. Długi, równy i szeroki tułów kończy się również długim zadem. Nogi średnio wysokie, proste, szeroko rozstawione, suche o mocnej kości. Szynki są dobrze rozwinięte, obficie umięśnione i nisko opuszczone, nieznacznie uwypuklone na boki. Uszy stojące, średniej wielkości. Masa ciała loch dochodzi do 350 kg, knurów do 400 kg. Umaszczenie jednolite, białe. Płodność loch wysoka: rodzą średnio 10-12 prosiąt, bywają też mioty liczące 16-18 sztuk. Odchowują średnio 9,5-10 prosiąt o łącznej masie w wieku 3 tygodni 60-65 kg. Charakteryzuje je duża troskliwość macierzyńska, stąd upadki prosiąt w czasie odchowu są niewielkie. Rasa wbp wyróżnia się dużą odpornością na stres i trudne warunki środowiskowe. W bardzo dobrych warunkach bytowych i przy prawidłowym żywieniu, daje przyrosty dzienne nawet do 750 g (w tuczu do 850 g). Polecana jest jako jedna z dwóch (obok pbz) ras matecznych przy wyprowadzaniu loch-mieszańców do dalszych krzyżowań, albo też jako komponent mateczny czystej rasy do krzyżowania towarowego z knurami ras mięsnych. Polska biała zwisłoucha Najpopularniejsza w Wielkopolsce rasa świń białych, w typie wyraźnie mięsnym. W tworzeniu jej duży udział brała rasa szwedzka landrace. Długi tułów (efekt pracy nad świnią bekonową), dobrze wysklepiona klatka piersiowa, szeroki i równy, choć czasem nieco karpiowaty grzbiet, a także dobrze wypełnione, nisko opuszczone i uwypuklone na boki szynki, dają w sumie poprawnie zbudowaną świnię o szlachetnym pokroju. Nogi średniej wysokości, szeroko rozstawione. Tylne kończyny ze skłonnością do postawy szablastej, uszy dość duże lub duże, zwisające. Dorosłe, nie opasione lochy uzyskują masę ciała do 300 kg, knury do 350 kg. Umaszczenie jednolite, białe. Płodność loch wysoka; 10-12 żywo urodzonych i 9-11 prosiąt odchowanych z miotu, osiągających w 3 tygodniu życia łączną masę 58-65 kg. Wysoka mleczność i troskliwość loch w okresie odchowu prosiąt predysponują tę rasę jako komponent mateczny zarówno przy produkcji loszek-mieszańców do dalszych krzyżowań, jak i przy prostym krzyżowaniu towarowym z knurami ras mięsnych. Doskonalona knurami landrace z Danii, Finlandii, Szwecji i Belgii, dzisiejsza PBZ nie odbiega mięsnością i grubością słoniny od ras typowo mięsnych. Świnia złotnicka pstra. Rasa została wyhodowana przez prof. Stefana Aleksandrowicza w gospodarstwie Złotniki na bazie materiału zakupionego w latach 1949/1950 od repatriantów z Wileńszczyzny. Początkowo hodowla tej rasy skupiona była w powiecie kętrzyńskim, w województwie olsztyńskim a rasa prowadzona była w typie mięsno-tluszczowym, z przeznaczeniem do produkcji wędlin trwałych. Jest to świnia łaciata, czarno-biała z przewagą barwy białej, o uszach zawisłych, duża głowa, długi ryj, wyjątkowo wysokiej jakości mięsa przy dużej zawartości tłuszczu w tuszy. Przód zwierzęcia silnie rozbudowany a umięśnienie szynek i grzbietu jest słabsze w stosunku do pozostałych ras. Nogi wysokie grube czasem o miękkiej pęcinie. Wyjątkowo silna odporność na trudne warunki środowiskowe i bardzo dobra jakość mięsa. Rosną wolniej zużywają więcej paszy na 1kg przyrostu są słabiej umięśnione i bardziej otłuszczone. Płodność loch jest niższa od pozostałychras. Rasa ta stanowi cenny materiał genetyczny ze względu na występowanie rzadkich haplotypów na 15 chromosomie. Ze względu na niskie wyniki produkcyjne rasa ta jest zagrożona wyginięciem - 100 macior utrzymywanych jest w 5 gospodarstwach. Linia 990 linia syntetyczna męska wyhodowana w Centralnym Ośrodku Hybrydyzacji w Pawłowicach. linia hybrydowa utworzona na bazie 6 ras: belgijski, walijski i niemiecki landrace, wbp oraz duroc i hampshire, duża wyrostowość, dobrze umięśniony grzbiet i szynki, szybkie tempo wzrostu i odkładanie mięsa, dobre wykorzystanie paszy, duża witalność i odporność na trudne warunki środowiska, wysoka mięsność i dobra jakość mięsa, wysoka płodność loch, wysokie libido i dobra jakość nasienia u knurów, komponent ojcowski do krzyżowania z lochami ras białych, a także produkcji knurów mieszańców z rasą pietrain - linia 890. Belgijska zwisłoucha- rasa powstała w Belgii z rodzimego pogłowia uszlachetnianego rasami świń zwisłouchych duńskich i holenderskich oraz pietrain. Obecnie stado loch tej rasy liczy 54 sztuki z czego 29 znajduje się na terenie działania OSHZ w Bydgoszczy, 16 w opolu i 9 w Łodzi. Są to zwierzęta średniej wielkości szerokie o silnie rozwiniętych partiach mięśni grzbietowych i ud. Odznaczają się szczególnie dużą wydajnością mięsną ale są mało odporne na niekorzystne warunki środowiskowe. Płodność i liczba odchowanych prosiąt są dobre. Charakteryzują się również wysokimi przyrostami dziennymi i dobrym wykorzystaniem paszy. Puławska jest pierwszą w pełni rodzimą szlachetną rasą świń wyhodowaną w Polsce. Powstała w województwie lubelskim i w 1935r została wpisana do rejestru jako Gołembska. Gółębska powstała na bazie miejscowego pogłowia w krzyżowaniu z berkshire i wielką białą angielską po czym przemianowano ją na puławską od nazwy Państwowego Instytutu Naukowego Gospodarstwa Wiejskiego w Puławach. Charakterystyczne dla tej rasy jest umaszczenie łaciate czarno białe lub czarno-biało-rude. Głowa nieduża szlachetna o lekko załamanym profilu. Uszy krótkie stojące lekko pochylone do przodu. Tułów dość długi szeroki i głęboki lekko karpiowaty. Szynki dobrze wysklepione. Nogi dość krótkie. Przez ponad 20 lat rasa ta reprezentowała typ tłuszczowo- mięsny. Zwierzęta te odznaczały się szybkim wzrostem i wczesnym dojrzewaniem somatycznym. Dorosłe lochy ważyły 150-180kg knury były cięższe. Obecnie rasa puławska stanowi formę przejściową w kierunku mięsnym. Masa ciała osiągana przez dorosłe zwierzęta wyraźnie się zwiększyła. Dla loch 200-280 kg dla knurów 250-350kg. Wysoka płodność loch rodzą one więcej niż 10 prosiąt w miocie.