kultura języka polskiego, zagadnienia:

1. kultura języka - umiejętności posługiwania się językiem; dziedzina językoznawstwa in. językoznawstwo normatywne; popularyzacja wiedzy o języku, działalność kulturowo - językowa; pozytywna postaw osób wobec języka; dyscyplina naukowa;

2. polityka językowa - zespół zaplanowanych i skoordynowanych działań, których celem jest oddziaływanie zarówno na język, jego rozwój, jak i na postawy użytkowników wobec języka; próba częściowego kierowania rozwojem języka i kształtowania postaw użytkowników, dokonywana w przekonaniu, że taki zabieg jest możliwy i potrzebny społecznie

3. językoznawstwo normatywne

4. język, jego funkcja w komunikacji społecznej:

• komunikacyjna

• impresywna

• ekspresywna

• kreatywna

• fatyczna

• poznawcza

praktyczne formy działalności kulturalnojęzykowej

dialekt kulturalny, a polszczyzna literacka, a polszczyzna ogólna (zespół gwar albo poszczególna gwara używana w danym regionie, w przeciwstawieniu do języka ogólnonarodowego i standardowo literackiego. Dialektyzacja oznacza użycie w utworze literackim zapożyczeń z dialektu)

socjolingwistyczne zróżnicowanie współczesnego języka polskiego

postawy polaków wobec języka:

• poprawność - zgodność ze współczesnymi normami

• sprawność - skuteczność wypowiedzi; umiejętność operowania różnymi stylami

• etyka - szanowanie zdania odbiorcy; wypowiedź zgodna z prawdą (język nie służy wulgaryzacji)

• estetyka wypowiedzi - sposób artykulacji, dykcja, eufemizm, zręczność,

• norma językowa - zbiór zaaprobowanych przez dane społeczeństwo jednostek języka oraz reguł określających zasięg realizacji związków między tymi jednostkami

• system, a norma;

• norma, a uzus (językowy - przyjęty w danej społeczności sposób posługiwania się jednostkami jęz., wpływający na kształtowanie się normy jęz., uważany na jedno z najczęściej rozstrzygniętych kryteriów poprawności językowej; zwyczaj językowy);

• norma realna (naturalna, zwyczajowa) - jest dynamiczna; jest to skodyfikowany uzus. Obiektywny stan funkcjonowania języka. Normą staje się to, co szerzy się w języku osób wykształconych. Jednak uzus jest pojęciem szerszym od normy zwyczajowej. Termin uzus obejmuje bowiem wszelkie środki będące w obiegu, a więc i błędy językowe, efemerydy związane z modą w języku i zapożyczenia;

• norma skodyfikowana - odbicie normy w gramatykach czy słownikach. Zespół działań normatywnych, stabilizujących normę językową za pomocą ustalenia przepisów zalecających lub zakazujących. Polega na wyborze jednego z istniejących w języku wariantów, uznanie go za obowiązujący w określonym obiegu komunikacyjnym i potępieniu innych nie dopuszczonych do danego obiegu.;

• norma wzorcowa;

• norma potoczno - użytkowa;

• błąd językowy - nieświadome odstępstwo od normy językowej; wybór złego elementu systemowego, gramatycznego lub stylistycznego; wyróżniamy błędy powyżej normy i poniżej normy;

• innowacja (każdy nowy element języka), a błąd: biorąc pod uwagę proces kształtowania się języka polskiego, za błąd uznać trzeba wszelkie innowacje nieuzasadnione funkcjonalnie; przy ocenie innowacji bierze się pod uwagę następujące kryteria: wystarczalności językowej; ekonomiczności językowej; stopnia rozpowszechnienia; autorytetu kulturalnego; narodowe.

• kryteria błędów językowych:

• funkcjonalne

• wystarczalności

• ekonomiczności

• typy błędów językowych

• błędy w artykulacji

• błędy w akcentowaniu

• błędy w intonacji

• błędy ortograficzne

• błędy interpunkcyjne

• błędy fleksyjne (odmiany wyrazów)

• błędy składniowe

• błędy słownikowe albo leksykalne, które polegają na niepoprawnym użyciu wyrazu lub związku frazeologicznego w konkretnym tekście bądź też na używaniu wyrazów niepotrzebnych lub źle skonstruowanych

• błędy stylistyczne, które polegają na niedostosowaniu użytego środka językowego do całości wypowiedzi ze względu na jej treść lub formę

• błędy logiczne, czyli językowe odbicie błędów myśleniu

• błędy w zakresie spójności tekstu

• ortografia, poprawność ortograficzna - zbiór zasad i norm regulujących sposób zapisu słów danego języka za pomocą liter alfabetu lub innych symboli; w skład zasad ortograficznych wchodzą również zasady dot. interpunkcji, natomiast typografia jest osobnym zagadnieniem

• poprawna wymowa: zgodna z normami artykulacyjnymi; wymowa sceniczna; wymowa szkolna; wymowa potoczna;

• wariantywność polskich form rzeczownikowych w obrębie kategorii przypadka i liczby; norma dotycząca rodzaju rzeczowników; rzeczowniki zapożyczone

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………...

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………...

23. odmiana przymiotników, liczebników, zaimków; tworzenie form mianownika liczby mnogiej; stopniowanie przymiotników; odmiana liczebników głównych, zbiorowych, nieokreślonych

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………...

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………...

24. poprawne tworzenie form koniugacyjnych

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………...

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………...

hasła:

1. nie tolerujemy „misiów”, „mi się” do lasu

---