METODYKA DYSCYPLIN SPORTOWYCH NIEPEŁNOSPRAWNYCH (konspekt)

Dodatkowo:

- Podręcznik - Molik B., Morgulec-Adamowicz N., Kosmol A.: Zespołowe Gry Sportowe Osób Niepełnosprawnych - Koszykówka na Wózkach i Rugby na Wózkach

• przepisy gry w hokeju halowym, goalballu, piłce siatkowej na siedząco

• strona www.paralympic,org

Koszykówka na wózkach

HISTORIA - świat

·USA (1946 lub 1945) - Veterans Administration Hospitals

·1947 pierwszy oficjalny mecz, tzw. zespoły militarne

·1948 pierwsze zespoły cywilne, “flying wheels”

·1949 NWBA

·1954 Montreal - pierwsze oficjalne zawody międzynarodowe

·profesor Timothy J. Nugent z Uniwersytetu w Illinois

·

oficjalne zawody międzynarodowe w koszykówce na wózkach rozegrano w Montrealu w 1954 r.

·

Flying Wheels, Pan American Jets

Europa (netball 1948) - Wielka Brytania (Guttmann), Niemcy, Francja

·1955 Stoke Mandeville - 1 nieoficjalne MŚ

·1955 Stoke Mandeville - wizyta zespołu Pan American Jets (USA)

·Począwszy od 1955 r., podczas Międzynarodowych Igrzysk Stoke Mandewille (ISMG), wyłaniano nieoficjalnie najlepszą drużynę na świecie.

·Koszykówkę na wózkach włączono do struktur ISMGF (International Stoke Mandeville Games Federation) - pierwszej organizacji sportowej osób niepełnosprawnych z uszkodzeniem narządu ruchu o światowym zasięgu.

·Gra w netball traciła na popularności, a w jej miejsce wprowadzono rozgrywki zgodne z przepisami amerykańskiej koszykówki na wózkach.

·1960 1 IP Rzym

·1970 ME Brugges

·1973 1 MŚ oficjalne - Brugges

·1976 1 rozgrywki o PE

·1977 liga akademicka w USA

·1988 Seul - (te same obiekty co podczas IO)

·1993 IWBF

·1997 1 MŚ juniorów

·2002 1 ME juniorów

POLSKA

·Konstancin, Warszawa 1967 - 1968 (?); Weiss, Ronikier

·pierwsze rozgrywki o MP - 1976

·udział w ME - Holandia 1979

·kwalifikacja do ME gr A (2001)

·ME 2003 2005, 2007 - 9 miejsce

Organizacje na świecie

·IWBF - MIEDZYNARODOWA FEDERACJA KOSZYKOWKI NA WOZKACH) (strefy kontynentalne) - cele, działalność, zasięg

·IPC

·IWAS

·FIBA

Organizacje w Polsce

·PZSN “START”

·PKPar

·PZKosz

System rozgrywek na świecie

·IP

·MŚ

·M kontynentalne

·MŚ juniorów

·ME juniorów (od 2002 r)

·P Europy klubowe - 3 poziomy

·Turnieje towarzyskie

+ sport Kobiet

System rozgrywek w Polsce

·MP - system rozgrywek (zasadnicza zmiana od 1998 r)

·P Polski

·Turnieje towarzyskie

KLASYFIKACJA

-Cel klasyfikacji zawodników w sporcie paraolimpijskim

ewolucja systemów klasyfikacji

·1946 - brak klasyfikacji

·1949 większa grupa schorzeń (problemy z zawodnikami z większym uszkodzeniem narządu ruchu)

·1960 klasyfikacja - A,B (IP Rzym)

·1963 klasyfikacja medyczna - USA

klasyfikacja zawodników oparta na szczegółowym badaniu medycznym niepełnosprawnych sportowców

wykorzystanie różnego rodzaju testów mięśniowych

lekarze i fizjoterapeuci - osoby uprawnione do klasyfikacji medycznej zawodników

Dopuszczenie do gry tzw. „chodzących” zawodników, którzy posiadali funkcję lokomocji.

Uatrakcyjnienie zawodów poprzez dopuszczenie większej grupy niepełnosprawnych sportowców.

1984 - klasyfikacja funkcjonalna zawodników - dr Horst Strohkendl

•Ocenie podlegają możliwości funkcjonalne zawodnika

• Każdy z zawodników jest obserwowany podczas treningów oraz meczy koszykówki

• tylko w wyjątkowych przypadkach zawodnicy są badani przez klasyfikatorów (np. pomiar długości kikuta, czy określenie minimum niepełnosprawności)

Dopuszczenie do oficjalnych gier zawodników z tzw. minimum niepełnosprawności.

Problem - minimum niepełnosprawności

Jeżeli zawodnik nie może skakać albo biegać może występować w drużynie koszykówki na wózkach.

Uatrakcyjnienie gry poprzez zwiększenie osób uprawiających tę dyscyplinę sportu niepełnosprawnych.

·CEL KLASYFIKACJI

·umożliwienie wspólnej gry zawodników o różnych możliwościach funkcjonalnych, różnych grup schorzeń

Przepisy gry

Wymiary boiska (15x28 m),

wysokość koszy (3,05 m),

odległość linii rzutów wolnych (5,8 m) oraz linii rzutów za 3 pkt. (6,25 m),

rozmieszczenie stolika sędziowskiego oraz ławek rezerwowych są identyczne jak w koszykówce na stojąco (pełnosprawnych)

Czas gry meczu koszykówki na wózkach wynosi 4x10 min.

Na boisku przebywać może maksymalnie po 5 zawodników z każdej drużyny.

Mecz rozpoczyna rzut sędziowski

W koszykówce na wózkach celne rzuty nagradzane są 1, 2 lub 3 punktami.

traktowanie zawodnika i jego wózka jako całości

Można karać zawodnika przewinieniem osobistym lub technicznym

Koszykarze nie mogą używać kończyn dolnych

Podobieństwa z koszykówką na stojąco

·wymiary boiska

·czas gry

·przerwy, punktacja, sędziowie stolikowi i na boisku

·3 sek.

·5 sek

·8 sek - (10 SEK)

·24 sek - (30 SEK)

·Błąd połowy

Zasada podobieństwa z przepisami koszykówki na stojąco

·Cel zmiany przepisów gry - upodobnienie do koszykówki na stojąco,zwiększenie widowiskowości i atrakcyjności dyscypliny - szybsza gra (24 s, 3 s, 8 s)

·różnice z koszykówką na stojąco

·unieś na wózku - lifting

·skakanie na wózku

·tilting

·jazda do tyłu

·jazda na dwóch kołach

·oparcie na podnóżku

·oparcie na piłce

·wznowienie gry

• parametry wózka

·prowadzenie piłki

·podwójne kozłowanie

·zabieranie piłki z ud

Metodyka nauczania koszykówki na wózkach

1 - Dopasowanie wózka (rodzaj schorzenia, budowa ciała, zadania pełnione podczas gry)

Różnice pomiędzy klasami
Wklinowanie
Oś kół

2 - Przyjęcie pozycji siedzącej (podstawowa, gotowości) + chwyt za ciąg koła

3 - Bezpieczny upadek do tyłu i do przodu oraz powrót do pozycji siedzącej podstawowej.

4 - Nauka kontrolowanego upadku do przodu. Balansowanie - wyczucie wózka

5 - Pokonywanie przeszkód - podstawowe elementy techniki jazdy na wózku. Aktywna rehabilitacja - technika jazdy, pokonywanie przeszkód, progów itp. Zmiana pozycji (wejście na wózek, zejście itp.)

6 - Start (ruszanie z miejsca) bez piłki.

7- Jazda na wprost bez piłki.

8 - Jazda do tyłu.

9 - Zatrzymanie bez piłki.

10 - Zmiana tempa jazdy zawodnika bez piłki.

11 - Zmiana kierunku jazdy.

12 - Obrót na wózku bez piłki.

13 - Poruszanie się zawodnika w ataku i w obronie - gra 1x1 bez piłki.

·

·

14 - Ćwiczenia oswajające z piłką.

·

·

15 - Kozłowanie piłki w miejscu.

·

·

16 - Zbieranie piłki z podłoża.

·

·

17 - Rozpoczęcie prowadzenia piłki - start z piłką.

·

·

18 - Prowadzenie (kozłowanie) piłki w czasie jazdy.

·

·

19 - Zatrzymanie z piłką.

20 - Zmiana tempa jazdy

·21 - Zmiany kierunku jazdy (każda z 5 technik + piłka na udach, w ręce lub kozłowanie)

·22 - Obroty (każda z 3 technik + piłka na udach, w ręce lub kozłowanie oraz obrót po wysokim koźle)

·23 - Gra ofensywna 1x1 z piłką

·24 - Chwyty piłki - w miejscu, w czasie jazdy, jednorącz i oburącz

· - Podania piłki - oburącz: kozłem, lobem, ponad głową, sprzed klatki piersiowej, jednorącz: podstawowy, baseball pass, dołem, kozłem, lobem, hakiem, za plecami, tip pass, hand of pass + sytuacyjne

·25 - Rzuty do kosza - oburącz: sprzed klatki piersiowej, ponad głową, jednorącz: podstawowy, przez pchnięcie, ponad głową, w poprzek ciała, po rotacji tułowia, + reverse lay up (z najazdu)

·26 Zbiórka piłki z tablicy

Atak w koszykówce na wózkach

Obrona w koszykówce na wózkach

•W grze ofensywnej możemy wyróżnić specjalizacje zawodników. Związane są one z rolą pełnioną na boisku. Zawodników możemy podzielić na: skrzydłowych, środkowych (centrów) oraz rozgrywających.

•

•Gra zespołów oparta jest o wypracowywane podczas treningów kombinacje (schematy taktyczne)

•

•Podstawowym elementem gry ofensywnej jest umiejętność przeprowadzania szybkiego ataku. Wynikiem szybkiego ataku jest stworzenie przewagi liczebnej, czyli gra w przewadze

•W grze defensywnej, podobnie jak w grze ofensywnej, podstawą jest nauczanie współpracy dwóch zawodników.

•

• Dopiero po opanowaniu współpracy dwójkowej obrońców doskonalimy elementy obrony, wykorzystujące współpracę całego zespołu.

•

•Współdziałanie dwóch zawodników obrony polega na właściwym przejmowaniu krycia zawodników ataku, asyście oraz pomocy w obronie, a także umiejętności podwajania wybranych sportowców.

•krycie od kosza. - Krycie od piłki

•

•obrona „każdy swego”

•

•agresywna obrona każdy swego na całym boisku (tzw. pressing).

•

•obrona strefowa. np. 1:2:2, 2:1:2,

•

•zona-press

•

•obrona kombinowana

Rugby na wózkach

HISTORIAn

lata 70. XX w. - Duncan Campbell i Jerry Terwin (zawodnicy koszykówki na wózkach), Ben Harnish (profesorem architektury na Uniwersytecie Manitoba).

„murderball” (zabójcza piłka)

1979 r. - pierwsze Narodowe Mistrzostwa Kanady.

1981 r. - Brad Mikkelson zaprezentował grę w USA, założył drużynę Wallbangers przy Uniwersytecie Północnej Dakoty i zmienił nazwę gry na Quad Rugby

1982 r. - pierwszy mecz Quad Rugby w USA pomiędzy drużynami Północnej Dakoty i Minnesoty

1982 r. - na Uniwersytecie Północnej Dakoty (Grand Forks) odbył się pierwszy Międzynarodowy Turniej Quad Rugby z udziałem drużyn kanadyjskich (Manitoba i Saskatchewan) oraz z USA (North Dakota i Minnesota),

1988 r. - Stowarzyszenie Quad Rugby Stanów Zjednoczonych (USQRA - United States Quad Rugby Association), do którego przystąpiło 6 drużyn - obecnie jest ich 30, natomiast wszystkich drużyn w USA jest ok. 70.

Pod koniec lat 80. Quad Rugby przedstawiono w Wielkiej Brytanii, która w 1989 r. wzięła udział w Międzynarodowym Turnieju w Toronto

1990 r. - utworzono Międzynarodowy Komitet Organizacyjny Rugby na Wózkach (International Wheelchair Rugby Organizing Committee).

1990 r. - Quad Rugby zaprezentowano na Światowych Igrzyskach Sportowych Paraplegików w Stoke Mandeville.

n Zaczęto zwracać uwagę na to, aby nie używać nazwy Quad Rugby, ponieważ sugeruje ona, iż dyscyplina jest przeznaczona wyłącznie dla osób z uszkodzeniem rdzenia kręgowego w odcinku szyjnym (osób z quadriplegią, tj. tetraplegią), co nie jest prawdą. Właściwym określeniem jest rugby na wózkach (wheelchair rugby).

1993 r. - utworzono Międzynarodową Federację Rugby na Wózkach - IWRF (International Wheelchair Rugby Federation), a gra stała się dyscypliną medalową Światowych Igrzysk Sportowych Paraplegików w Stoke Mandeville.

1995 r. - w Szwajcarii (Nottwil) odbyły się pierwsze Mistrzostwa Świata w Rugby na Wózkach, które rozgrywane są co 4 lata.

nW tym samym roku rugby na wózkach otrzymało status dyscypliny paraolimpijskiej, a podczas Igrzysk w Atlancie (1996 r.) znalazło się w programie zawodów pokazowych.

1997 r. - w Holandii odbyły się pierwsze Mistrzostwa Europy w Rugby na Wózkach, które rozgrywane są co 2 lata.

2000 r. - w Sydney rugby na wózkach było pełnoprawną dyscypliną paraolimpijską.

n Do czołowych drużyn na świecie należą: USA (Mistrz Świata i Mistrz Igrzysk Paraolimpijskich), Kanada, Nowa Zelandia, Wielka Brytania, Japonia, Australia i Niemcy.

Polska

Do Polski rugby na wózkach dotarło ze Szwecji za pośrednictwem Fundacji Aktywnej Rehabilitacji (FAR),

kwiecień 1997 r. - pierwsze tygodniowe szkolenie w Spale (Ośrodek Przygotowań Olimpijskich).

czerwiec 1997 r. - ta sama grupa zaproszona została do Szwecji (Torsby) Po zakończeniu szkolenia polscy zawodnicy, pod nazwą Rolland Poland, wzięli udział w międzynarodowym turnieju z udziałem 9 zespołów ze Szwecji, Danii, Norwegii i Polski

Od września 1997 r. rozpoczęły się w Warszawie, Poznaniu i Katowicach regularne treningi.

udział w Mistrzostwach Europy w 1999 r. (Nottwil, Szwajcaria) - 10 miejsce,

jesień 2001 r. - Polska Liga Rugby na Wózkach (PLRnW), której celem jest, między innymi, wyłonienie Mistrza Polski i propagowanie dyscypliny.

Od 1997 r. do 2003 r. w szkoleniach i zgrupowaniach organizowanych przez FAR wzięło udział ponad 150 osób, z czego blisko 60 rozpoczęło regularne treningi.

SYSTEM ROZGRYWEK

SWIAT

-IP (1996)

-MŚ (1995) - co 4 lata

-ME (1997) - co 2 lata

Polska - 1997 (Szwecja, FAR)

-MP - od 2001, PLRnW

STRUKTURA ORGANIZACYJNA

ŚWIAT

-IWRF - Międzynarodowa Federacja Rugby na Wózkach

-IPC

Polska

-PLRnW; FAR

-PZSN Start

KLASYFIKACJA

Początkowo bez klasyfikacji, podziału na klasy. Kryterium - uszkodzenie rdzenia kręgowego w odcinku szyjnym.

System klasyfikacji IWRF oparty na klasyfikacji ISMGF/ISMWSF

-1A - C5/6, 0-3 w teście mm., brak chwytu

-1B - C6/7, 4-5 w teście mm., brak chwytu

-1C - C8, dobry chwyt

System klasyfikacji medyczno - funkcjonalnej

3 części:

-Manualne Testy Mięśniowe (MTM, wg. Daniels'a i Worthingham'a) połączone z 9 testami funkcjonalnymi

-Ocena umiejętności funkcjonalnych (manewrowanie wózkiem: jazda do tyłu/przodu, start/zatrzymanie, sprint, obroty i ósemka; opanowanie piłki: podanie oburącz i jednorącz, chwyt oburącz i jednorącz, podanie hakiem, kozłowanie, zbieranie piłki po kole i zderzanie)

-Obserwacja na boisku (analiza podczas rozgrzewki i gry)

Klasyfikacja od 0,5 (najmniej sprawni) do 3,5 pkt. (najsprawniejsi zawodnicy)

Limit punktowy dla druzyn = 8 pkt.

Przepisy gry

Elementy przepisów z rugby (futbolu amerykańskiego), koszykówki na wózkach i hokeja na lodzie.

Piłka siatkowa do gry

Drużyna - 4 zawodników (suma 8 pkt.)

3 sędziów stolikowych i 2 boiskowych

Drużyna ma cztery 1-minutowe przerwy na żądanie (specyfika przerw)

Czas gry 4 x 8 minut

Remis po czwartej części gry = 3 min dogrywki

Cel gry: zdobycie punktu = przekroczenie przez linię bramkową zawodnika z piłką

nWymiary boiska (ryc)

Prowadzenie (kozłowanie piłki) - co 10 sekund wykonanie co najmniej jednego kozła

15 s - na wyjście zawodnika z piłką\przez połowę boiska

10 s - czas jaki może przebywać zawodnik ataku w strefie bramkowej (odpowiednik 3 s w koszykówce nw)

W strefie bramkowej może znajdować się najwyżej 3 obrońców

Faul zwykły i techniczny - konsekwencje 1 minuta kary (lub zdobycie punktu przez przeciwnika)

przewinienia zwykłe:

-Nieprzepisowe użycie rąk

-Szarża - celowe doprowadzenie do niebezpiecznego zderzenia, bez kontroli wózka

-Spinning - uderzanie w tylną część dużego koła przeciwnika w celu jego zmiany kierunku jazdy i utraty stabilizacji

-Pushing - pchanie przeciwnika

-4 w polu bramkowym

-Przewaga fizyczna

-Kontakt przed gwizdkiem

przewinienia techniczne:

-Opóźnianie gry

-Nie skierowanie się do pola kar po wydaniu decyzji sędziego

-Używanie lekceważącego języka



Dowolność używania pomocy ortopedycznych (zwykle pasy brzuszne)

Rękawice

Wózki (różnice z knw)

Metodyka nauczania techniki w rugby na wózkach
różnice z knw

1 - Dopasowanie wózka (rodzaj schorzenia - klasyfikacja, budowa ciała, zadania pełnione podczas gry)Różnice pomiędzy klasami
Wklinowanie
Oś kół

2 - Przyjęcie pozycji siedzącej (podstawowa, gotowości) + chwyt za koło

3 - Nauka kontrolowanego upadku do tyłu

4 - Nauka kontrolowanego upadku do przodu

5 - Balansowanie - wyczucie wózka

6 - Aktywna rehabilitacja - technika jazdy, pokonywanie przeszkód, progów itp. Zmiana pozycji (wejście na wózek, zejście itp.)

7 - Start

8 - Jazda na wprost (imitacja ruchów koła, błędy - szarpanie,)

technika „motylowa” dla niskopunktowców

napędzanie za oponę dla wyskokopunktowców

9 - Zatrzymanie

10 - Hamowanie i przyspieszanie

11 - Zmiany kierunku jazdy (5 technik)

12 - Obroty (3 techniki)

13 - Jazda do tyłu

14 - Blokowanie, zderzanie

·15 - Gra 1x1 najwyższa forma doskonalenia
Minięcia zawodnika
Obrona - podnóżek do podnóżka, koło do koła, bokiem wózka

·

·16 - Ćw. oswajające z piłką

·

·17 - Ćw. kozłowania piłki w miejscu (podwójne kozłowanie dozwolone)

·

·18 - Ćw zbierania piłki z podłogi - met. nauczania piłki po kole

·

·19 - Start z piłką (2 tech)

·

·20 - Prowadzenie (kozłowanie) piłki (bez 3 technik)

·

·21 - Zatrzymanie z piłką (na udach)

·

·22 - Zmiany tempa jazdy

·23 - Zmiany kierunku jazdy (każda z 5 technik + piłka na udach lub w ręce; bez kozłowania)

·

·23 - Obroty (każda z 3 technik + piłka na udach lub w ręce bez kozłowania oraz obrotu po wysokim koźle)

·

·24 - Gra ofensywna 1x1 z piłką - bardzo rzadko i tylko wysokopunktowców

·

·25 - Chwyty piłki - w miejscu, w czasie jazdy, jednorącz i oburącz

·

·26 - Podania piłki - oburącz: kozłem, lobem, ponad głową, sprzed klatki piersiowej, jednorącz: podstawowy, baseball pass, dołem, kozłem, lobem, hakiem, (bez baseballowego, za plecami, tip pass,), hand of pass, odbicie dołem + sytuacyjne

·

· Bez rzutów do kosza i zbiórek piłki z tablicy

Piłka siatkowa na stojąco

HISTORIA

1895 r. - Amerykanin William Morgan w miejscowości Holyocke (Massachusetts) stworzył grę sportową z myślą o członkach YMCA (Young Men's Christian Association - Związek Młodych Mężczyzn Chrześcijan),

n dr Halsted ze Springfield zaproponował, aby grę nazwać „Volley Ball”,

początek XX w. - popularność w Ameryce Północnej i Południowej, Azji oraz Europie,

osoby niepełnosprawne grały jeszcze przed założeniem Międzynarodowej Organizacji Sportu Niepełnosprawnych - ISOD (1964 r.),

zawody międzynarodowe rozgrywano już od 1960 r.,

npierwszy oficjalny mecz rozegrano w 1966 r. (Niemcy vs. Belgia).

1973 r. - Europejskie Zawody w Piłce Siatkowej na Stojąco Osób Niepełnosprawnych (Linz, Austria), w których uczestniczyły: Finlandia, Austria, Czechosłowacja, Polska, Izrael, Wielka Brytania, Luksemburg, Niemcy oraz Indonezja.

1976 r. - w Toronto piłkę siatkową na stojąco włączono do programu Igrzysk Paraolimpijskich.

1981 r. - formalnie powołano sekcję piłki siatkowej przy Międzynarodowej Organizacji Sportu Niepełnosprawnych (ISOD),

1992 r. - ustanowiono Światową Organizację Siatkówki dla Niepełnosprawnych - WOVD (World Organization Volleyball for Disabled).

Najnowsze tendencje zmierzają do zintegrowania sportu osób niepełnosprawnych i pełnosprawnych,

zaawansowane działania podjęte przez Kanadyjskie Stowarzyszenie Sportowców Amputowanych (Canadian Amputee Sport Association) i Kanadyjskich Siatkarzy (Volleyball Kanada),

Po Igrzyskach Paraolimpijskich w Sydney (2000) Międzynarodowy Komitet Paraolimpijski (IPC) zadecydował o wycofaniu piłki siatkowej na stojąco z programu igrzysk.

Decyzja związana była z niespełnieniem warunku uczestnictwa 18 reprezentacji w rozgrywkach międzynarodowych w ciągu ostatnich 4 lat.

Obecnie głównym celem WOVD jest przeprowadzanie działań zmierzających do popularyzacji piłki siatkowej niepełnosprawnych na stojąco poprzez zwiększenie liczby drużyn i przywrócenie dyscypliny do programu Igrzysk Paraolimpijskich

HISTORIA POLSKA

Niepotwierdzone źródła donoszą, iż pierwsze mecze rozgrywano w latach 60.,

npierwsze Mistrzostwa Polski odbyły się w roku 1973,

Najwięcej drużyn (8) rywalizowało o tytuł Mistrza Polski w turniejach w 1992 i 1997 r.

Obecnie w Polsce istnieje 5 drużyn piłki siatkowej osób niepełnosprawnych na stojąco: Łódź, Strzegom, Warszawa, Wrocław, Zielona Góra

ORGANIZACJA

W 1981 r. powołano sekcję piłki siatkowej przy Międzynarodowej Organizacji Sportu Niepełnosprawnych (ISOD),

nw 1992 r. ustanowiono Światową Organizację Piłki Siatkowej dla Niepełnosprawnych (WOVD).

Zrzesza ona ok. 60 związków i stowarzyszeń narodowych oraz współpracuje z Międzynarodową Federacją Piłki Siatkowej (FIVB).

Organizacją odpowiedzialną za koordynację działań wokół siatkówki na stojąco w Polsce jest Polski Związek Sportu Niepełnosprawnych „Start”.

Związek jest, między innymi, organizatorem rozgrywek o Mistrzostwo Polski oraz o Puchar Polski

KLASYFIKACJA

Początkowo w piłkę siatkową grali wyłącznie zawodnicy z amputacjami kończyn, którzy byli klasyfikowani zgodnie z podziałem anatomiczno - medycznym (opartym na poziomie amputacji kończyn).

Zawodników klasyfikowano do jednej z 9 klas startowych. Im większy stopień niepełnosprawności, tym więcej punktów otrzymywał klasyfikowany zawodnik.

Wyrównanie potencjału rywalizujących ze sobą drużyn polegało na wprowadzeniu limitu punktowego, który regulował udział zawodników zespołu na boisku, w zależności od stopnia niepełnosprawności (m.in. od poziomu amputacji).

W 1984 r. włączono do rozgrywek w piłkę siatkową sportowców z innymi rodzajami schorzeń.

W 1988 r. WOVD ustaliła szczegółowe kryteria klasyfikacyjne dla siatkarzy różnych schorzeń kończyn górnych i dolnych.

Według tej klasyfikacji zawodnicy otrzymywali od 1 (najmniejszy stopień niepełnosprawności) do 8 punktów (największy stopień niepełnosprawności), a drużyna musiała uzyskać minimum 26 pkt. (dla sześciu zawodników przebywających na boisku)

Przed Igrzyskami Paraolimpijskimi w Sydney (2000 r.) wprowadzono nowy, uproszczony system klasyfikacji, według którego zawodnicy klasyfikowani są do jednej z trzech klas: A, B lub C.

Gracze przydzielani są do klas na podstawie punktów uzyskanych podczas klasyfikacji medycznej.

W czasie gry na boisku, w składzie 6-osobowego zespołu musi znaleźć się przynajmniej jeden zawodnik z grupy C (zawodnicy z największym stopniem niepełnosprawności) i maksymalnie jeden zawodnik z grupy A (zawodnicy z najmniejszym stopniem niepełnosprawności)

PRZEPISY GRY

Gra odbywa się zgodnie z obowiązującymi przepisami Międzynarodowej Federacji Piłki Siatkowej (FIVB) zaadaptowanymi przez Światową Organizację Siatkówki dla Niepełnosprawnych (WOVD)

METODYKA NAUCZANIA

1.Postawa siatkarska

·  wysoką - służy do aktywnego udziału w grze,

· 

-  niską - służy do obrony piłek trudnych oraz nauczania i doskonalenia techniki,

·  o zachwianej równowadze - służy do obrony piłek trudnych.

Dodatkowo w postawie niskiej wyróżnia się pozycje: półprzysiad, przysiad, wypad, siad, klęk i leżenie.

W postawie o zachwianej równowadze wyróżnia się pozycje: pady boczne, w tył, pady ciała w przód oraz rzuty ciała.

Z postawą siatkarską ściśle związane są sposoby poruszania się po boisku. Wyróżnia się krok: dostawny, podwójny, doskok, start i bieg, krok skrzyżny oraz różnego rodzaju dojścia sytuacyjne (doskoki jednonóż

2. Oswojenie z piłką

3. Odbicia piłki (przyjęcia z podaniem)

Celem przyjęć i podań piłki jest skierowanie jej w określone taktyką miejsce na boisku. Wyróżniamy różne działania związane z przyjęciem i odbiorem piłki:

      przyjęcie zagrywki

      obronę ataku,

      wystawienie/rozegranie piłki,

      asekurację własnego ataku,

      sytuacyjne przebicie piłki.

Odbicie piłki może być wykonane sposobem oburącz lub jednorącz górnym, oburącz lub jednorącz dolnym w różnych postawach i pozycjach .

4. Zagrywka

Istnieją cztery główne sposoby wykonywania zagrywki: dolna, tenisowa, hakiem i z wyskoku. Stanowią one podstawę do tworzenia różnych modyfikacji, spośród których można wyróżnić następujące warianty zagrywki:

·      dolna bokiem,

·      dolna przodem (inaczej frontalna),

·      tenisowa rotacyjna,

·      tenisowa bezrotacyjna (inaczej szybująca),

·      z wyskoku,

·      tenisowa tzw. „whip serve”,

·      hakiem rotacyjna,

·      hakiem bezrotacyjna (inaczej szybująca).

Zagrywki w piłce siatkowej na stojąco uczymy wg. następującej kolejności:

n·      czasoprzestrzenne opanowanie ruchu (bez piłki),

n·      nauczanie podrzutu piłki,

n·      uderzenie piłki (w dwójkach) na małą odległość i sukcesywne jej zwiększanie,

n·      uderzenia piłki przez siatkę na małej i zwiększającej się odległości,

n·      zagrywka zza linii końcowych boiska,

-doskonalenie zagrywki (w zakresie techniki, odległości, kierunków itp.).

5. Atak

Do realizacji tych akcji można wykorzystać:

·      zbicie dynamiczne,

·      plas,

·      kiwnięcie,

·      uderzenie po bloku w aut,

opuszczenie piłki w tempo opadającego bloku

6. Blok

Blok (inaczej zastawienie) to akcja, która ma uniemożliwić przeciwnikowi skuteczne wyprowadzenie ataku lub maksymalnie go osłabić.

By akcja była skuteczna ćwiczący musi prawidłowo określić trzy parametry:

      miejsce wykonania wyskoku do bloku,

      czasu wyskoku,

      kierunek przewidywanego ataku.

Przygotowanie taktyczne

Systemy gry w ataku, czyli ustawienie zawodników do przyjęcia zagrywki i wyprowadzenie ataku, determinowane są pozycją rozgrywającego:

    - jeżeli rozgrywający znajduje się w linii ataku i wystawia, możemy stosować dwa rozwiązania - system par podstawowy i rozwinięty,

      - jeżeli rozgrywający wbiega z linii obrony i wystawia - jest to system czwartego w ataku,

      jeżeli na boisku znajduje się tylko jeden wystawiający - zespół gra systemem par oraz systemem czwartego w ataku.

Podczas gry w obronie określone są dwa podstawowe systemy gry:

      - asekuracja środkiem - środkowy obrony znajduje się około 3 m za blokiem,

      - obrona skrzydłami - środkowy obrony znajduje się blisko linii końcowej na środku boiska.

Pierwszy system wykorzystywany jest wówczas, gdy przeciwnik stosuje w ataku dużo piłek kiwanych, natomiast drugi, gdy przeciwnik wykorzystuje często zbicia dynamiczne, a blok jest wyższy.

Założenia taktyczne obejmują:

     

- ustawienie zawodników,

     

• strategię wystawiającego,

- wybór właściwej taktyki.

Piłka siatkowa na siedząco

-HISTORIA

Rozwój w Holandii w latach 50-ych

1967 - pierwsze zawody międzynarodowe

od 1978 zaakceptowana przez ISOD

Od 1980 w programie Igrzysk (Igrzyska Paraolimpijskie w Arnhem)

1983 - pierwsze MŚ (Delden, Holandia)

Od 1993 ME dla kobiet, od 1994 MŚ dla kobiet

Ateny 2004 - piłka siatkowa na siedząco dla kobiet będzie w programie IP

-HISTORIA - Polska

dyscyplina rozwija się od połowy lat 90.

n 1997 r. (Wisła) - kurs dla instruktorów piłki siatkowej na siedząco.

Od 1999 r. organizowane są Mistrzostwa Polski w kategorii mężczyzn.

W tym samym roku reprezentacja Polski wzięła udział w Mistrzostwach Europy w Sarajewie (Bośnia i Hercegowina) zajmując 11 miejsce wśród 12 drużyn.

Rozgrywki ligowe - system turniejowy

Rep. Polski nie uczestniczyła w Igrzyskach Paraolimpiskich

-SYSTEM ROZGRYWEK

Igrzyska Paraolimpijskie co 4 lata

Mistrzostwa Świata co 2 lata

Mistrzostwa Europy (stref) co 2 lata

Euro Cup co roku

-Struktura organizacyjna

-

nWOVD

FIVA

ISOD

IPC

nPZSN „START”

PKPar

Szybki rozwój dyscypliny:

małe niezbędne nakłady do trenowania (boisko, siatka i piłka)

-np. Bośnia i Hercegowina

1995 - ME miejsce 11

1997 - ME miejsce 3

1999 - ME miejsce 1

2000 - Sydney miejsce 2

-

-aspekt integracyjny - idealna do wykorzystania na WF w grupach zintegrowanych (względnie równe szanse)

KLASYFIKACJA

-zawodnicy nie są podzieleni na klasy startowe

-

Do gry dopuszczani są, przede wszystkim, zawodnicy z następującymi rodzajami schorzeń:

-§  amputacjami kończyn (szczególnie kończyn dolnych),

-

§  porażeniem mózgowym (głównie z niedowładami nie ograniczającymi w znacznym stopniu potencjału funkcjonalnego; klasy startowe CP7 i CP8 wg. klasyfikacji CP-ISRA),

-§  poliomielitis,

-

§ osoby zakwalifikowane do grupy „Les Autres” (niedorozwój kończyn, porażenia nerwów obwodowych, stwardnienie rozsiane, dystrofia mięśniowa i inne).

-W piłce siatkowej na siedząco konieczne jest spełnienie kryterium minimum niepełnosprawności.

-Zgodnie z przepisami WOVD wymogi minimum niepełnosprawności spełnia osoba, która ze względu na deficyt funkcjonalny nie może rywalizować na równi z osobami pełnosprawnymi w piłce siatkowej na stojąco.

-Przyjmuje się, że takie kryterium spełniają, m.in. osoby z:

ciężkimi zaburzeniami krążenia obwodowego w kończynach dolnych,

wszczepioną endoprotezą stawu kolanowego lub biodrowego,

ndysplazją lub luksacją stawu biodrowego,

niestabilnością stawu kolanowego,

wykształconym stawem rzekomym w obrębie kończyny dolnej.

Regulaminy zawodów dopuszczają do gry jednego zawodnika z minimum niepełnosprawności na boisku w 6-osobowej drużynie oraz dwóch zawodników w 12-osobowym szerokim składzie drużyny.

Podczas turniejów towarzyskich oraz w niektórych narodowych rozgrywkach ligowych dopuszczane są do wspólnej gry z niepełnosprawnymi siatkarzami osoby pełnosprawne.

W grze w piłkę siatkową na siedząco nie uczestniczą osoby z zaburzeniami czucia oraz trofiki skóry (np. osoby z uszkodzeniem rdzenia kręgowego).

-PRZEPISY

-

Celem gry w piłkę siatkową na siedząco jest przebicie piłki nad siatką i spowodowanie, aby znalazła się na boisku przeciwnika (dotknęła podłoża) oraz zapobieżenie dotknięciu piłki we własnej strefie (połowie) boiska

PRZEPISY GRY

połączenie piłki siatkowej na stojąco oraz sitzballa

n

npiłka siatkowa na siedząco // piłka siatkowa na stojąco

n

wymiar boiska: 10 x 6 m 18 x 9 m

wysokość siatki 1,15 m 2,43 m

1,05 m 2,24 m

nszerokość siatki: 0,8 m 1 m

pole ataku: 2 m od siatki 3 m od siatki

npiłka ta sama w obu dyscyplinach

5 setów do 25 pkt (2 pkt przewagi)

dogrywka do 15 pkt

każda akcja punktowana

formacja zawodników na boisku: 2 szeregi po 3 zawodników, oddzielonych linią ataku

pozycja zawodnika na boisku - wyznaczona przez pośladki zawodnika (nogi/ręce mogą być poza liniami)

zawodnik może używać nogi/ręki do stabilizacji przy serwisie/ataku

Adaptacja gry na potrzeby rehabilitacji i zajęć wf

zmiana wymiarów boiska

obniżenie siatki

gra na podkładkach

lżejsza, większa piłka

SZKOLENIE TECHNIKI:

1.Postawa siatkarska

siad rozkroczny

zmodyfikowany siad płotkarski

2. Przemieszczanie się po boisku

a

Przemieszczanie odbywa się wyłącznie w pozycji siedzącej.

Zawodnicy z porażeniem lub brakiem kończyn dolnych przemieszczają się poprzez przesuwanie się po podłożu w pozycji siedzącej za pomocą kończyn górnych, natomiast siatkarze posiadający sprawne kończyny dolne wykorzystują je wraz z kończynami górnymi.

3. Pady

4. Oswojenie z piłką

5. Odbicia piłki

nagranie - podanie piłki do zawodnika wystawiającego,

awystawę

podanie piłki do gracza atakującego,

przyjęcie - kontakt z piłką w obronie (najczęściej po zagrywce przeciwnika),

przebicie - skierowanie piłki na stronę przeciwnika,

podanie - dokładne skierowanie piłki do partnera.

W piłce siatkowej na siedząco można wyróżnić następujące sposoby odbić:

oburącz górne,

jednorącz górne,

oburącz dolne,

jednorącz dolne.

6. Zagrywka

. Wyróżniamy trzy typy zagrywki:

dolną,

górną tenisową (bez rotacji lub z rotacją)

górną szybującą (kontakt wysuniętej nasady zgiętej grzbietowo ręki z piłką).

7. Atak

.

W piłce siatkowej na siedząco stosuje się trzy formy ataku:

zbicie,

plasowanie

kiwnięcie.

8. Blok

Przygotowanie taktyczne

Zespołowe rozwiązania taktyczne początkowo polegają na wprowadzeniu specjalizacji pozycji (zawodnicy wykonują czynności w zależności od miejsca zajmowanego na boisku). Następnie wprowadza się strukturę odpowiadającą systemom gry:

      4:2 - czterech zawodników atakujących i dwóch wystawiających w ustawieniu zawsze zapewniającym obecność wystawiającego w pierwszej linii,

      4:1:1 - czterech zawodników atakujących i dwóch wystawiających, jeden wystawiający i jeden uniwersalny (atakujący i wystawiający),

5:1 - pięciu graczy atakujących i jeden wystawiający.

Sitzball

Sitzball jest mniej popularną odmianą piłki siatkowej na siedząco (uprawiana jest, przede wszystkim, w niektórych krajach Europy Zachodniej).

Dyscyplina nie znajduje się w programie Igrzysk Paraolimpijskich, a do zawodów najwyższej rangi na poziomie międzynarodowym należą Mistrzostwa Europy.

W sitzball uczestniczy w grze drużyna złożona z 5 zawodników.

Boisko ma wymiary 5 x 8 m, a siatka rozpięta jest na wysokości 1 m.

Charakterystyczna dla sitzballa jest możliwość odbicia piłki na boisku. W związku z tym gracze mają więcej czasu na dojście do piłki.

Hokej halowy

HISTORIA

ndyscyplina, która przeznaczona jest dla osób z niepełnosprawnością intelektualną.

n nie jest rozgrywany podczas Igrzysk Paraolimpijskich, ponieważ należy do dyscyplin promowanych przez organizację Special Olympics.

n W 1962 r. Eunice Kennedy Shriver,

nPierwsze oficjalne zawody (Chicago Special Olympics) przeprowadzono 20 lipca 1968 r. na stadionie wojskowym w Chicago (Illinois, USA). Rywalizowano w konkurencjach lekkoatletycznych, hokeju halowym oraz pływaniu. Był to początek ruchu Special Olympics (Olimpiad Specjalnych).

Obecnie Olimpiady Specjalne są jedną z wiodących organizacji sportu osób niepełnosprawnych na świecie, zrzeszającą ponad 2 miliony sportowców reprezentujących 150 krajów świata.

Co 4 lata rozgrywane są letnie oraz zimowe Igrzyska Olimpiad Specjalnych, w których uczestniczą niepełnosprawni sportowcy powyżej 8 rok życia.

1969 r. - Special Olympics Canada powołały do życia narodową ligę hokeja halowego.

1970 r. - zorganizowano rozgrywki hokeja halowego podczas Zimowych Igrzysk Olimpiad Specjalnych (Chicago, USA).

2001 r. w turnieju rozegranym podczas Zimowych Igrzysk Special Olympics (Anchorage, USA) wzięło udział 860 zawodników z 46 krajów.

n Podczas ostatnich Zimowych Igrzysk Olimpiad Specjalnych (Nagano 2005) rozegrano turniej z udziałem 900 zawodników. Obecnie zarejestrowanych jest na świecie ponad 47 tys. zawodników zrzeszonych w 86 federacjach narodowych olimpiad specjalnych

POLSKA

Olimpiady Specjalne Polska - oficjalna organizacja odpowiedzialna za rozwój hokej halowego w naszym kraju.

Pierwsze mecze zainaugurowano w drugiej połowie lat 80.,

1987 r. - pierwszy oficjalny turniej (Warszawskich Igrzysk Olimpiad Specjalnych)

Obecnie w ogólnopolskich turniejach (rozgrywanych cyklicznie co 2 lata) uczestniczy ok. 20 zespołów. Ogólną liczbę drużyn w Polsce szacuje się na ok. 100.

PRZEPISY GRY

Hokej halowy jest grą wywodzącą się z hokeja na lodzie oraz ringette (gry uprawianej w USA i Kanadzie na poziomie rekreacyjnym).

n Przeprowadza się ją na podłodze (parkiecie) o równej i gładkiej nawierzchni. W grze na boisku uczestniczą dwie drużyny składające się z sześciu graczy każda. Są to bramkarz, dwóch obrońców oraz trzech atakujących.

Celem gry jest zdobycie jak największej liczby bramek i niedopuszczenie do ich utraty.

n

n Mecz składa się z trzech tercji trwających po dziewięć minut każda, z jednominutowymi przerwami dla odpoczynku. Każda drużyna ma prawo podczas meczu do jednego „czasu” trwającego 1 minutę.

Do oficjalnych konkurencji hokeja halowego zaliczamy:

1.   Turniej zespołowy.

2.   Prowadzenie krążka na dystansie 10m.

3.   Turniej drużyn zunifikowanych.

4. Indywidualny Konkurs Sprawności, który składa się z konkurencji przeznaczonych głównie dla osób o niższych możliwościach funkcjonalnych.

wymiary boiska: minimum 24x12 m (boisko do gry w koszykówkę), maksimum 30x15 m,

z boiska należy usunąć wszelkie przeszkody mogące utrudniać grę,

nawierzchnia boiska powinna być płaska, gładka, odpowiednio oznakowana,

boisko podzielone jest linią na połowy; bramki i linie końcowe powinny znajdować się w jednakowej odległości od linii środkowej,

bramki o wymiarach: 1,8 m szerokości, 1,2 m wysokości i 0,6 m głębokości; boki i tył bramek powinny być ograniczone siatką; dozwolone jest użycie bramek do hokeja na lodzie,

 tył bramki powinien być odsunięty na odległość 1,2 m od linii końcowej boiska tak, aby umożliwić grę z tyłu bramki,

 pole bramkowe - powinno zostać ograniczone półkolem o promieniu 1,8 m, wyznaczonym od środka linii bramkowej,

 boisko może być otoczone liniami lub bandami; ·    cztery buliki

wzdłuż linii bocznej boiska powinna być wyznaczona ławka kar dla zawodników.

Wytyczne dotyczące wykorzystywanego sprzętu:

·      gra odbywa się przy pomocy filcowego krążka z pustą przestrzenią w środku;

krążek o średnicy 20 cm (średnica wycięcia 10 cm), może być wzmocniony skórą;

grubość krążka 2,5 cm, ciężar 140-225 g,

·     

wszystkie kije, oprócz kija bramkarza, muszą być wykonane z drewna lub włókna szklanego i posiadać następujące wymiary: obwód 7,5-10 cm, długość 90-150 cm,

część stykająca się z podłożem musi być zaokrąglona (z wyjątkiem kijów bramkarzy),

kij bramkarza powinien odpowiadać przepisowym wymaganiom hokeja na lodzie,

Wytyczne dotyczące wykorzystywanego sprzętu:

·    wyposażenie ochronne - bramkarz musi nosić kask z osłoną twarzy oraz rękawice ochronne, może także posiadać naramienniki i rękawice zgodne z przepisami hokeja; dozwolone jest używanie bramkarskich ochraniaczy na nogi,

·      zawodnicy z pola gry mają obowiązek posiadania w czasie meczów kasków ochronnych z osłoną lub kratą zasłaniająca całą twarz;

zaleca się używanie rękawic ochronnych i ochraniaczy na łokcie

W turnieju zespołowym jedna drużyna na boisku składa się z sześciu graczy: jednego bramkarza, dwóch obrońców i trzech atakujących.

Spośród zawodników ataku jeden zawodnik pełni funkcje zawodnika środkowego, a dwóch pozostałych skrzydłowych.

W grze w hokeja halowego istotna jest zasada proporcjonalnego uczestnictwa w grze każdego zawodnika. Chodzi o to, by każdy z członków drużyny uczestniczył w grze w podobnym wymiarze czasowym. W trakcie każdej tercji następują trzy zmiany zespołów.

wznawiania gry w buliku

za każdą zdobytą bramkę przyznaje się jeden punkt

n wyróżniamy faule zawodników oraz przewinienia mniejsze i większe.

Konsekwencją fauli jest rozpoczęcie gry w buliku, natomiast przewinień - kara dla zawodnika, w wyniku której jest on zobowiązany do odbycia kary na tzw. ławce kar.

Następujące faule powodują zatrzymanie gry i jej wznowienie w najbliższym buliku:

·   

rzucenie przez bramkarza krążka w przód do zawodnika swojej drużyny;

· złapanie krążka rękami lub rzucenie go ręką przez zawodnika w polu gry do partnera (z wyjątkiem bramkarza),

·    stanięcie na krążku,

·    przytrzymanie krążka przez więcej niż 3 sekundy,

·    pęknięcie lub złamanie kija,

·    upadek zawodnika w pobliżu krążka,

·  przekroczenie linii pola bramkowego przez napastnika częścią ciała lub kijem.

Konsekwencją mniejszego przewinienia są 1-minutowe wykluczenia z gry.

przytrzymywanie (przeszkadzanie w ruchu),

n podstawienie nogi,

atakowanie - wpadnięcie, wskoczenie lub zaatakowanie przeciwnika, który ma wyraźnie określoną pozycję,

przeszkadzanie - zatrzymanie ruchu zawodnika, który nie znajduje się w posiadaniu krążka,

umyślne zatrzymywanie gry przez położenie się, stanięcie na krążku, jak również wybicie go poza boisko,

zahaczanie, bicie lub kopanie,

uniesienie kija - kij musi znajdować się przez cały czas poniżej poziomu barków zawodnika,

przepychanie - uderzenie przeciwnika łokciem lub spowodowanie zmiany kierunku jego ruchu,

wyjście bramkarza poza pole bramkowe

n atakowanie zawodnika od tyłu,

n popychanie hokeisty przy pomocy kija trzymanego poprzecznie oburącz,

znieważenie sędziego lub niesportowe zachowanie się

,

Konsekwencją większego przewinienia są kary 2-minutowe zawodnika.

niesportowe zachowanie (np. obraźliwy język),

n umyślny faul mogący spowodować kontuzję przeciwnika,

n bicie się,

wszelkie zachowanie zawodników mające na celu sprowokowanie przeciwników do niesportowego zachowania,

mniejsze przewinienia, które według sędziego zostały popełnione rozmyślnie i miały na celu spowodować kontuzję innego zawodnika, trenera, sędziego,

celowe, niebezpieczne zamierzenie się lub rzucenie kija na krążek lub w kierunku innego zawodnika.

KLASYFIKACJA

Aby zostać sportowcem Olimpiad Specjalnych i uprawiać w ich ramach hokej halowy każda osoba musi być:

n­ profesjonalnie zdiagnozowana jako niepełnosprawna intelektualnie,

n­ posiadać znacząco obniżony iloraz inteligencji mierzony standardowymi testami,

n­ posiadać znaczące problemy w uczeniu się oraz w procesach poznawczych wynikające z niepełnosprawności intelektualnej, a nie niepełnosprawności fizycznej czy emocjonalnej albo problemów z zachowaniem się, dysleksją lub mówieniem.

Wszystkich zawodników podczas turniejów dzieli się na grupy.

Kryterium oceny stanowi poziom sprawności fizycznej oraz umiejętności zawodników.

Celem klasyfikacji w hokeju halowym jest wspólna rywalizacja sportowa zawodników prezentujących zbliżony poziom sportowy.

Podział drużyn na grupy zależy od wyników uzyskanych w Indywidualnym Konkursie Sprawności oraz rundzie gier obserwowanych. Trenerzy zobowiązani są złożyć wyniki wszystkich uczestniczących

INDYWIDUALNY KONKURS SPRAWNOŚCI

Strzał do bramki

Cel: Ocena precyzji i siły strzału jak również umiejętności zdobywania bramki z pozycji znajdujących się pod różnym kątem w stosunku do bramki, w ciągu ograniczonego czasu.

Podanie

Cel: Ocena stopnia w jakim zawodnik panuje nad podawaniem krążka oraz ocena dokładności podania.

Posługiwanie się kijem hokejowym

Cel: Ocena szybkości i umiejętności obchodzenia się kijem hokejowym przez zawodnika.

Strzał do celu

Cel: Ocena dokładności strzału na bramkę.

Obrona

Cel: Ocena umiejętności zawodnika związanych z obroną, takich jak: odbieranie krążka, napieranie na przeciwnika, praca kijem, pozycja pomiędzy przeciwnikami.

Są również testy przeznaczone dla osób o najniższej sprawności.

Prowadzenie krążka na dystansie10 m (z ang. 10 Meter Puck Dribble)

Opis: na gwizdek sędziego zawodnik zaczyna prowadzić krążek zza linii startu i biegnie w kierunku linii mety. Pomiar czasu rozpoczyna się na gwizdek, a kończy się gdy ćwiczący i krążek przekroczą linię mety.

 

Strzał (z ang. Target Shot) - 3m

Opis: zawodnik strzela na bramkę kolejno wszystkimi dziesięcioma krążkami. Wyznaczone są 2 min. na wykonanie wszystkich 10 strzałów.

Zawody zunifikowane w hokeju halowym

METODYKA NAUCZANIA

Jednostki treningowe powinny zawierać następujące elementy:

1.Rozgrzewka.

2.Rozciąganie mięśni (stretching).

3.Ćwiczenia wcześniej opanowanych umiejętności.

4.Nauczanie i ćwiczenia nowych umiejętności.

5.Gra w hokeja halowego.

6.Ćwiczenia sprawności fizycznej.

7.Ćwiczenia uspakajające.

1. Poruszanie się zawodnika z kijem.

        trzymanie kija,

        pozycja gotowości

,

        start

        bieg,

        zatrzymanie,

        zmiana tempa i kierunku biegu,

        krok dostawny,

        bieg tyłem,

        obroty.

2. Opanowanie (przyjęcie) krążka.

·     

kończyną dolną, wewnętrzną częścią stopy,

·       ręką,

·       kijem na zewnątrz,

kijem wewnątrz.

3. Prowadzenie krążka.

start,

bieg,

zatrzymanie,

zmiana tempa i kierunku biegu,

obroty.

4. Podania krążka.

forehand,

backhand,

kończyną dolną.

5. Strzały na bramkę.

forehand,

backhand.

6. Gra obronna, przejęcie krążka, wybijanie kija.

7. Gra ofensywna, minięcie przeciwnika

8. 8

.

9. Rozpoczynanie gry w buliku.

9.

10. Gra bramkarza.

10.    Gra drużynowa - taktyka gry.

TAKTYKA GRY

Ustawienie się na pozycjach

Ustawienie obronne drużyny

Wybicie uwalniające

Podania kombinacyjne za bramką

Wykonywanie podań kombinacyjnych

20

---