1.PEDIATRIA


1.Omów prawa rozwoju psychomotorycznego niemowlęcia, uzasadnij ich znaczenie.

PSYCHOMOTORYCZNY ROZWÓJ DZIECKA
OD 0 DO 12 MIESIĄCA ŻYCIA

WIEK DZIECKA

ROZWÓJ RUCHOWY

ROZWÓJ PSYCHICZNY

0
miesięcy

1.W leżeniu na brzuchu :
- obraca głowę z położenia środkowego w bok
- kończyny całkowicie zgięte
- odruchowe pełzanie nóżkami
2. Przy próbie postawienia, odruchowy wyprost nóg
3. Chód automatyczny
4. Na plecach
- ułożenie głowy na boku
- naprzemienne ruchy kończyn
5. Przy podciąganiu do siadu głowa opada w przód
6. W pozycji siedzącej kilkakrotnie unosi głowę i utrzymuje ją przez 1 s
7. Dłonie zamknięte, odruch chwytny rąk

1. Reaguje niechęcią na ostre światło i głośne dźwięki

1
miesiąc

1. W leżeniu na brzuchu unosi na moment głowę
( do 3s )
2. W leżeniu na plecach głowa w linii środkowej
przynajmniej przez 10s
3. Mimowolnie prowadzi rękę do ust
4. Stawia opór przy próbie otwierania pięści
5. Dłonie częściej lekko otwarte

1. Zauważa czerwoną zabawkę i śledzi ją wzrokiem w bok do kąta 45 stopni
2. Wymawia samogłoski z "a" i "e" połączone z "h"

2
miesiące

1. W leżeniu na brzuchu unosi głowę do kąta 45 stopni i utrzymuje ją przez 10s
2. Zanikanie chodu automatycznego i reakcji podparcia
3. W siadzie nie prostuje tułowia i trzyma głowę prosto przez 5s
4. Energicznie wymachuje nóżkami
5. Trzyma grzechotkę przez krótki czas

1. Zatrzymuje wzrok na poruszającej się twarzy i śledzi ją
2. Śledzi grzechotkę od jednego oka do drugiego do kąta 90 stopni
3. Reaguje na dźwięk dzwonka
4. Wymawia głoski gardłowe "e-che", "ek-che", "e-rrhe" ( gaworzenie )

3
miesiące

1. W leżeniu na brzuchu unosi głowę pod kątem
45 - 90 stopni i utrzymuje przez minimum 1min
2. Podpiera się na przedramionach
3. Podnosi ręce nad głowę i obserwuje je
4. Dłonie otwarte
5. Porusza grzechotką włożoną mu do ręki
6. Przy podciąganiu do pionu lekko unosi głowę
7. W siadzie kontroluje głowę przez 0,5min
8. Postawione opiera się o podłoże nogami ugiętymi w kolanach i biodrach, jedna noga unosi się automatycznie
9. Wiedzie na wpół otwartą rękę do trzymanej przed nim zabawki

1. Można wyróżnić trzy różne dźwięki krzyku
2. Szuka wzrokiem źródła dźwięku
3. Uśmiecha się
4. Pierwsze łańcuchy sylabowe

4
miesiące

1.W leżeniu na brzuchu trzyma łokcie przed ramionami w pewnym podporze na przedramionach
2. Naprzemiennie kopie nóżkami
3. Dobra kontrola głowy
4. Obraca się z brzucha na plecy
5.W leżeniu na plecach podnosi ręce do ust, sięga do kolan
6. Siedzi podtrzymywany za dolną część tułowia, ręce opadają do tułowia
7. W staniu opiera się na palcach z naprzemiennym zginaniem i prostowaniem kończyn w stawach kolanowych i skokowych
8. Pełza po okręgu
9. Wkłada zabawkę do ust
10. Zbliża niepewnie dłoń do grzechotki, bawi się palcami

1. Grucha i śmieje się
2. Wydaje okrzyki radości
3. Głoski szczelinowe ( podobne
do "w" )

5
miesięcy

1.W leżeniu przodem buja się przód - tył i na boki, unosi ręce z wyprostem nóg ( pływanie )
2. Podpiera się na prostych rękach i sięga po zabawkę umieszczoną na wysokości wzroku
3. W leżeniu na plecach sięga do stóp i prowadzi je do ust, aktywnie unosi głowę
4. Przetacza się z brzucha na plecy i odwrotnie
5. Siedzi pochylony
6. Chwyta grzechotkę całą dłonią z prostym kciukiem, wkłada ją do buzi i przekłada z ręki do ręki
7. W staniu opiera się na czubkach palców

1. rytmiczne ciągi sylabowe
2. Szuka szeleszczącego papieru przez zwrócenie głowy
3. Śmieje się głośno, gdy się je zaczepia

6
miesięcy

1. W leżeniu na brzuchu podpiera się na dłoniach i stopach
2. Siedzi z prostymi plecami, a mając oparcie chwyta grzechotkę jedną ręką, początki podparcia z przodu
3. Trzymane pionowo utrzymuje częściowo ciężar ciała
4. W leżeniu na plecach unosi głowę i bawi się stopami
5. Przy podciąganiu samo trzyma się za podane palce i aktywnie się podciąga
6. Początek reakcji równoważnych
7. Sięga tylko po jedną z dwóch podanych kostek ( drugą upuszcza )
8. Wyciąga rączki, by go wziąć na ręce

1. Lokalizuje dźwięk przez zwrócenie głowy lub wzroku
2. Rozpoznaje obce osoby
3. Spogląda za przedmiotem, który upadł
4. Gaworzenie : szeregowanie rozmaitych wyraźnych sylab ze zmianą siły dźwięku i wysokości tonu

7
miesięcy

1. Samo podciąga się do pozycji siedzącej
2. Siedzi niepewnie, mocno balansuje z podparciem z przodu
3. Pełza okrężnie i do tyłu
4. Obraca się w obie strony
5. Podciągane do stania stoi przez moment trzymane za ręce, sprężynuje
6. W leżeniu na plecach bawi się swoimi stopami
7. Chwyta palcami i prostym kciukiem
8. Sięga po każdą kostkę obiema rękami
9 Obraca zabawkę w ręce i uderza nią w stół
10 Gotowość ramion "do skoku"
11. W leżeniu na brzuchu utrzymuje rękę nad podłożem przez minimum 3s

1. Uważnie obserwuje czynności osób mu bliskich
2. Zdolność dostrzegania szczegółów
3. Wymawia sylaby "la, wa, ta, ba, ka"
4. Rozumie zabawę "moje, moje" i "a - kuku"

8
miesięcy

1. Siedzi pewnie bez oparcia przez minimum 5s
2. Z leżenia na brzuchu próbuje siadać zginając biodra i obracając tułów
3. Równowaga w siadzie, podpiera się z przodu i z boku
4. Pełza na brzuchu do przodu
5. Próbuje podnieść się do stania
6. Stoi trzymane za ręce
7. Świadomie wypuszcza przedmioty
8. Chwyt pęsetowy
9. Dzwoni dzwoneczkiem

 1. Odwraca głowę szukając znanych mu osób i przedmiotów
2. Boi się obcych
3. Próbuje naśladować cmokanie i śpiewanie
4. Zaczyna szeptać
5. Wymawia "ma-ma", "pa-pa", "ta-ta"
6. Patrzy na odbicie w lustrze nie szukając z nim kontaktu

9
miesięcy

1. Potrafi przejść z siadu do leżenia na brzuchu
2. W siadzie dobra równowaga, obraca się wokół własnej osi, podpiera się z tyłu
3. Trzymane za ręce stoi na całych podeszwach aktywnie podnosząc nogę
4. Celowo upuszcza przedmiot
5. Dotyka palcem wskazującym szczegółów zabawki
6. Zdejmuje z głowy czapkę

1. Robi "kosi-kosi"
2. Nasłuchuje tykania zegarka
3. Złości się gdy zabiera mu się zabawkę
4. Rozpoznaje obce osoby
5. Zauważa kostkę w pojemniku i sięga po nią  

10 miesięcy

1. Chodzi bokiem trzymając się poręczy
2. Z leżenia na brzuchu podnosi się do siadu
3. Stabilnie siedzi w siadzie prostym
4. Dobrze siedzi na krześle
5. Kołysze się na czworakach
6. Wyjmuje mały przedmiot z dużego
7. Podaje zabawkę ale nie potrafi jej wypuścić z ręki
8. Posuwa  kostkę po stole aby ją zrzucić
9. Podnosi pokrywę plastikowego pojemnika
10. Kołysze kółko na sznurku

1. Prowadzi monologi, naśladuje dźwięki
2. Reaguje na swoje imię i polecenie "daj mi"
3. Zaczyna rozumieć pochwałę 

11 miesięcy

1. Raczkuje
2. Staje samodzielnie chwytając się poręczy
3. Chodzi bokiem trzymając się mebli
4. Chodzi trzymane za ręce
5. Dobra równowaga w siadzie, nawet przy podnoszeniu jednej nogi do góry
6. Chwyta guzik zgiętym kciukiem i palcem wskazującym - chwyt szczypcowy
7. Znajduje schowaną pod przykryciem zabawkę
8. Próbuje wyjąć kostkę z sześcianu
9. Przyciąga zabawkę za sznurek

 1. Na prośbę dorosłego podaje przedmiot
2. Pierwsze sensowne słowo
3. Kiwa głową na "nie"
4. Robi "pa-pa"
5. Wykonuje proste polecenia

12 miesięcy

 1. Pełne raczkowanie
2. Chodzi trzymane za jedną rękę
3. Pierwsze samodzielne kroki z uniesionymi rękami
4. Dobra równowaga w klęku z prostym tułowiem
5. Wkłada mały przedmiot do dużego
6. Po nauce umie samo pić z kubeczka
7. Próby samodzielnego jedzenia łyżką

 1. Wymawia trzy pierwsze słowa dwusylabowe
2. Jeśli jest samo prowadzi monologi sylabowe
3. Reaguje swoim głosem na muzykę
4. Na polecenie: szuka, znajduje i przynosi wybrane przedmioty
5. Rozumie "zabawę w łapanego"
6. Bawi się swoim odbiciem w lustrze
7. Rozumie trójwymiarowość przedmiotów, które wydają się płaskie

Rozwój psychoruchowy dziecka w pierwszym roku życia przebiega według ściśle określonych faz. O dorastaniu małego dziecka można mówić w kontekście powiązania rozwoju ruchowego oraz funkcji poznawczych. Określamy to mianem rozwoju psychomotorycznego. Braki czy też opóźnienia rozwoju motorycznego sygnalizują opóźnienia w rozwoju poznawczym, emocjonalnym, społecznym. W pierwszych miesiącach życia dziecka deficyty ruchowe mogą być jedynym sygnałem ogólnych nieprawidłowości rozwoju. Wrastanie małego człowieka przebiega ściśle od siebie uzależnionymi fazami. Zawsze przejście na wyższy etap uwarunkowane jest zaistnieniem oraz utrwaleniem niższego. I tak np. dziecko nie potrafiące sztywno trzymać głowy, nie zacznie siedzieć.

Dziecko poznaje świat wieloma zmysłami. Od pierwszych chwil swojego życia uczy się zauważać bodźce, następnie je rozróżniać, potem wiązać z nimi określone zjawiska. Gdy dziecko leżąc na brzuchu zacznie unosić głowę, lepiej może ujrzeć otoczenie. Gdy potrafi unosić się podpierając się tylko jedną ręką, druga może posłużyć mu do dotykowego odkrywania środowiska. Siedzące dziecko wykorzystuje obie rączki, zaś jego pole widzenia znacznie się powiększa. Natomiast dziecko które raczkując swobodnie się przemieszcza, może zbliżyć się do interesującego go obiektu. Kiedy dziecko zaczyna chodzić, jego rączki stają się cennymi narzędziami którymi badając świat - dziecko posługuje się bardzo precyzyjnie.

2. Opisz odruchy bezwarunkowe u noworodka , omów ich znaczenie dla rozwoju psychomotorycznego dziecka.

Odruchy noworodka

Noworodek wykazuje pewną liczbę odruchów. Tuż po urodzeniu bardzo wyraźnie zaznacza się odruch ssania -polega na niezwykle energicznym ssaniem kciuka lub brodawki sutkowej. Praktycznie każde dotknięcie okolic ust noworodka powoduje u niego natychmiastowe szukanie pożywienia - co przejawia się braniem do ust wszystkiego co może uchwycić i ssać. Odruch ssania jest ściśle powiązany z odruchem szukania - w wyniku dotknięcia policzka lub kącika ust dziecka następuje odwrócenie głowy w stronę zadziałania bodźca.

Odruch chwytny - bardzo mocny chwyt za palce, na przykład podczas pierwszego badania tuż po porodzie przez pediatrę.

Odruch Moro inaczej odruch obejmowania - pojawia się tuż po urodzeniu i utrzymuje do 3 miesiąca życia. Jest oznaką prawidłowego funkcjonowania układu równowagi. W sytuacji barku tego odruchu należy podejrzeć uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego. Po zadziałaniu jakiegokolwiek gwałtownego bodźca np. podniesienie noworodka za obie ręce do góry i opuszczenie bez podtrzymania główki, poruszenie łóżeczkiem, dziecko odwodzi i prostuje ramiona, otwiera dłonie, przekręca główkę w jedną stronę.

Do odruchu stąpania dochodzi w momencie gdy dziecko postawione pionowo stopami dotyka podłoża, wówczas zaczyna stawiać kroki. Odruch ten określamy jako chód autonomiczny.

Odruch Babińskiego - odruch ten występuje fizjologicznie do drugiego roku życia. Polega na wyprostowaniu dużego palca u stóp z jednoczesnym zgięciem pozostałych paluszków podeszwowo. Odruch ten jest wywoływany przez drażnienie skóry bocznej powierzchni stopy.

Niesymetryczny toniczny odruch szyjny- wyzwala się przy ułożeniu dziecka na plecach. Odruch ten polega na prostowaniu kończyn po tej stronie, w którą zwrócona jest twarz i na zgięciu kończyn po stronie przeciwnej. Odruch jest od urodzenia. Znika zwykle po 3- 4 miesiącu życia.

Odruch Galanta - inaczej wygięcie grzbietu - uzyskuje się przez drażnienie okolicy przykręgosłupowej pleców. Następuje wówczas zgięcie grzbietu w stronę drażnioną.

Odruch Szala - przy obejmowaniu ręką noworodka leżącego na plecach kieruje się on do boku po przeciwnej stronie, unosząc łokieć ponad tułów dziecka. U noworodka donoszonego ręka nie dochodzi do wyrostka barkowego, a łokieć nie sięga do linii środkowej ciała.

Skrzyżowany odruch wyprostu - drażnienie powierzchni podeszwowej stopy lekko wyprostowanej kończyny dolnej. Efekt: w pierwszej fazie uzyskujemy zgięcie przeciwstawnej nogi - w drugiej fazie, jej przywodzenie, a w trzeciej - wyprostu.

3. Rozwój psychomotoryczny 3. miesięcznego niemowlęcia

Patrz tabela pytanie nr 1

4. Rozwój psychomotoryczny 6. miesięcznego niemowlęcia

Patrz tabela pytanie nr 1

5. Rozwój psychomotoryczny 9. miesięcznego niemowlęcia

Patrz tabela pytanie nr 1

6. Rozwój psychomotoryczny 12. miesięcznego niemowlęcia

Patrz tabela pytanie nr 1

7. Podaj charakterystykę rozwoju somatycznego w okresie niemowlęcym.

Pierwszy rok życia jest okresem zdumiewającego wzrostu i rozwoju. Niemowlę ma charakterystyczny wygląd. Posiada ono stosunkowo dużą głowę, krótką szyję, duży tułów. Dziecko w tym okresie ma obfitą tkankę tłuszczową, która nadaje mu okrągłe zarysy. Niemowlę jest bardzo wrażliwe na wpływy zewnętrzne. Dla prawidłowego rozwoju musi być prawidłowo żywione. Pierwszy okres życia jest okresem, w którym szczególne często zagrażają dziecku choroby wynikające z niedoboru, na przykład krzywica (z niedoboru witaminy D), oraz niedokrwistość (brak żelaza). Dlatego prawidłowe żywienie jest bardzo ważne.

Najwłaściwszym pokarmem dla niemowlęcia jest pokarm matki. Najbardziej lapidarnie motywował to kiedyś prof. Wł. Szenajch. Mawiał on: „mleko krowie jest w sam raz dobre dla cielaka, a dziecku potrzebne jest mleko kobiety.” Pokarm matki jest sterylny, bezpośrednio z miejsca produkcji przekazywany do spożycia. Zawiera on składniki, które odgrywają istotną rolę w procesach odporności przeciw zakaźnej. Karmienie piersią stwarza także okazję do bezpośredniego, intymnego kontaktu dziecka z matką.

Rozwój w okresie niemowlęcym jest szczególnie intensywny. Mówimy o rozwoju psychoruchowym, ponieważ w tym okresie nie można odróżnić tych dwóch komponentów rozwoju. Noworodek to człowiek kompletnie zależny od otoczenia - bezradny, mało ruchliwy, niezdolny do samodzielnego poruszania.

Rozwój niemowlęcia odbywa się dzięki właściwym warunkom higieniczno - zdrowotnym, ale także dzięki wpływom środowiska. Trzeba pamiętać, że bodźcem do rozwoju dziecka, do pokonywania wielkich i różnorodnych trudności jest przykład człowieka dorosłego.

Dziecko wychowywane bez dorosłych nie nauczy się chodzić, mówić ani rozumieć ludzkiej mowy. Dlatego ten okres jest bardzo ważny i wymaga wiele troski i starań ze strony rodziców.

8. Omów rozwój fizyczny i psychoruchowy w okresie poniemowlęcym.

Wiek poniemowlęcy to drugi i trzeci rok życia.


9.Podaj charakterystykę rozwoju somatycznego i psychospołecznego w okresie pokwitania.

10. Wyjaśnij pojęcia; karmienie naturalne, żywienie sztuczne, karmienie mieszane, mleko początkowe, mleko następne i omów na czym polega modyfikacja mleka krowiego.

Karmienie naturalne - jest to karmienie wyłącznie piersią, jest ono jedynym fizjologicznym sposobem żywienia niemowląt zdrowych. Powinno być utrzymane do 4-6 miesiąca życia dziecka. Zasadne jest karmienie piersią do 9 m. ż. ( z punktu widzenia alergologii)

Karmienie mieszane - jest to dokarmianie odpowiednio modyfikowanym mlekiem, w sytuacji kiedy karmienie piersią jest niewystarczające i mimo prób karmienia na żądanie dziecko nadal jest głodne:

Ilość mleka modyfikowanego określa się na podstawie ważenia niemowlęcia przed i po karmieniu piersią oraz obliczenia mleka wypitego z piersi i uzupełnieniu mleka modyfikowanego do objętości wskazanej w schemacie sztucznego żywienia.

Karmienie sztuczne - jest to karmienie mlekiem modyfikowanym dla niemowląt,gdy karmienie piersią jest niemożliwe.

Mleko początkowe - mleko dla najmłodszych, stosuje się do 4-go miesiąca życia, skład maksymalnie upodobniony do mleka matki. Oznaczenie na mleku 1.

Mleko następne- wprowadzamy od 5-go miesiąca życia:

Oznaczenie na mleku 2.

Modyfikacja mleka krowiego polega na:

11. Wymień objawy gotowości niemowlęcia do rozszerzenia diety i podaj zasady rozszerzania diety u niemowląt

Objawy ze strony niemowlęcia do wprowadzania pokarmów stałych:

Podstawowe zasady rozszerzania diety u niemowląt.

Pokarmy uzupełniające należy wprowadzać nie wcześniej niż w 4 m. ż i nie później niż 6 m. ż. Należy zaczynać od niewielkiej ilości. Jeżeli dziecko jest karmione piersią nie wolno z tego rezygnować a jedynie włączyć nowe produkty do jego diety.

12. Omów wymagania jakościowe stawiane produktom przeznaczonym dla niemowląt i małych dzieci

13. Określ wpływ prawidłowego żywienia w dzieciństwie na rozwój i zdrowie dziecka.

Prawidłowe żywienie w dzieciństwie i młodości jest warunkiem:

14 . Omów zasady racjonalnego żywienia dzieci w okresie poniemowlęcym (2-3 r. ż)

Podstawowe zasady racjonalnego żywienia odnoszące się do wszystkich etapów życia dziecka:

Urozmaicenie - stopniowe wprowadzanie i przyzwyczajanie dziecka do nowych produktów o zróżnicowanym smaku i konsystencji z każdej z 5 podstawowych grup, pozwala na optymalne pokrycie zapotrzebowania na wszystkie składniki odżywcze. Nadmierne rozdrabnianie produktów może niekorzystnie wpłynąć na rozwój psychomotoryczny.

Unikanie - przede wszystkim nadmiaru soli, cukru, tłuszczu. Należy ograniczać udział produktów wysoko przetworzonych np. konserwowanych wędlin, koncentratów spożywczych, napojów gazowanych. W żywieniu małych dzieci do końca 2 roku życia nie należy stosować diety z ograniczeniem tłuszczu i cholesterolu ( są to składniki niezbędne do rozwoju CUN)

U dzieci powyżej 2 roku życia wskazane jest stopniowe ograniczenie udziału tłuszczu w diecie do 30 proc.i ograniczanie tłuszczów zwierzęcych do max. 10 proc.

Dieta wegetariańska jest nieodpowiednia - może prowadzić do zahamowania wzrostu i niedokrwistości.

Uwaga dziecka powinna być skupiona na jedzeniu, nie powinno nic go rozpraszać. Posiłki powinny być spożywane w spokojnej, pogodnej atmosferze.

Uregulowanie - stałe pory i liczba posiłków w ciągu dnia. Jadłospis dziecka powinien opierać się na 3 do 5 posiłkach dziennie.

15.Omów zasady racjonalnego żywienia dzieci w okresie pokwitania.

Urozmaicenie - wykorzystanie odpowiednich ilości różnorodnych produktów z każdej grupy, zwiększenie spożycia mleka i przetworów mlecznych oraz owoców i warzyw co zapewni prawidłowy rozwój oraz osiągnięcie najwyższej szczytowej masy kostnej. Zaleca się ograniczenie tłuszczów, głównie nasyconych i cholesterolu.

Umiar - spożycie energii i składników pokarmowych powinno być regulowane indywidualnie, w zależności od apetytu, tempa wzrostu, etapu dojrzewania, aktywności fizycznej i odkładania się tkanki tłuszczowej.

Unikanie - wskazane jest ograniczenie spozycia tłuszczów w całodziennych racjach pokarmowych z równoczesnym zmiejszeniem spożycia tłuszczów nasyconych, cholesterolu, cukru i soli.Nie wskazane jest stosowanie diet niekonwencjonalnych.

Uregulowanie - niezbędne jest aby zapewnić młodzieży spożywanie co najmniej 4 posiłków dziennie.

16. Wymień najczęstsze nieprawidłowości w żywieniu dzieci

17. Podaj definicję zespołu dziecka krzywdzonego, czynniki ryzyka oraz czynniki ochronne

Za krzywdzenie dziecka wg WHO uważa się - każde zamierzone lub niezamierzone działanie drugiej osoby czy społeczności, które ma szkodliwy wpływ na zdrowie, rozwój fizyczny i psychospołeczny dziecka.

Czynniki ryzyka:

Czynniki ochronne:

18. Omów formy krzywdzenia dzieci.

  1. Przemoc fizyczna:

  1. formy - bicie, kopanie, oparzenia, potrząsanie, duszenie.

  2. obrażenia - złamania, oparzenia, stłuczenia tkanek miękkich, uszkodzenie mózgu; śmierć dziecka.

  3. objawy - ślady po uderzeniach w różnych stadiach gojenia zdradzają przedmioty którymi się posługiwano, trwałe uszkodzenia ciała, niewyjaśniona absencja w szkole, noszenie ubrań zakrywających ciało, niechętne przebieranie się na lekcjach w-f, niska samoocena, lęk przed dorosłymi, strach przed powrotem do domu.

  1. Przemoc psychiczna:

  1. formy - znieważanie dziecka przez agresję słowną, , nadmierne wymagania nieadekwatne do jego wieku, i poziomu rozwoju, emocjonalne odrzucenie.

  2. objawy - zaburzenia mowy, moczenie nocne, poczucie winy, nerwice.

  3. zaburzenia psychosomatyczne - bóle brzucha, napady duszności.

  4. nieprzystosowanie społeczne - alkoholizm, narkomania, konflikty z prawem, stany depresyjne, próby samobójcze.

  1. Seksualne wykorzystywanie:

  1. formy - akt fizycznego gwałtu, zmuszanie dzieci do prostytucji, obsceniczne rozmowy z dzieckiem, zmuszanie do celów pornografii.

  2. objawy - otarcia naskórka w okolicy narządów płciowych, infekcje w okolicy układu moczowo-płciowego, dyskomfort podczas siedzenia i chodzenia, nieadekwatny poziom wiedzy o seksie, zabawa w seks z lalkami, rysunki o tematyce seksualnej, choroby przenoszone drogą płciową, ciąża, prostytucja.

  1. Zaniedbywanie:

  1. formy - niezaspokajanie podstawowych potrzeb fizycznych i emocjonalnych dziecka, brak schronienia, ubrania, opieki zdrowotnej, kształcenia, brak realizacji szczepień ochronnych, zaniechanie leczenia chorób przewlekłych, lekceważenie obowiązku szkolnego.

  2. objawy - dziecko głodne, odwodnione, niedożywione, z niedoborem wzrostu, prosi o jedzenie lub je kradnie, ma na sobie znoszone, brudne ubranie, owrzodzenia skóry, wszawica, zakażenia pasożytami, próchnica zębów.

  1. Krzywdzenie instytucjonalne - ma miejsce w placówkach służby zdrowia, domach dziecka, internatach, szkołach.

W zakładach opieki zdrowotnej - ograniczenie czasu pobytu rodziców, zakaz odwiedzin, nieinformowanie leczonego dziecka o jego stanie zdrowia, brak przygotowania psychicznego do bolesnych zabiegów i operacji, nieumiejętność komunikowania się z dzieckiem, nieznajomośc jego potrzeb rozwojowych.

  1. Przemoc rówieśnicza - krzywdzenie dzieci przez dzieci:

  1. formy - prześladowanie fizyczne, prześladowanie psychiczne (przezwiska, wykluczenie z grupy, izolacja)

  2. objawy - dziecko jest zastraszone, może podejmować próby samobójcze.

7. Zespół Munchausena - specyficzna forma maltretowania dzieci poniżej 6 roku życia. Objawy choroby są wymyślane przez rodziców, lub przez nich prowokowane, narażając dziecko na trwające latami leczenie, nierzadko szkodliwe, prowadzące do ciężkiego stanu a nawet zgonu.

19. Podaj uwarunkowania i reakcje dzieci na fakt hospitalizacji w zależności od wieku.

Niemowlę rozpoznaje zapach i dotyk matki, barwę jej głosu i rytm pracy serca.Pojawia się ogólna reakcja organizmu na zmianę środowiska i opieki w postaci zmienionego rytmu snu, łaknienia i wydalania.

Niemowlę na brak matki reaguje nagłą dezorientacją, objawiającą się gwałtownym płaczem. Utrata znanych zapachów, barwy, kształtów całkowicie zakłóca wewnętrzną równowagę dziecka. Pobyt nie musi być traumatyczny, gdy inna osoba przejmie zastępczo funkcję matki zastępczej. Dzieckiem powinna zajmować się jak najmniejsza liczba tych samych pielęgniarek.

Rozstanie z matką jest dla dziecka trudniejsze niż poprzednio, gdyż w tym okresie rozwoju dziecko dobrze zna matkę, a z jej obecnością wiąże poczucie zadowolenia, spokoju i bezpieczeństwa. Każde odejście od matki dziecko traktuje jako jej utratę, staje się niespokojne. Pojawiają się lęki separacyjne, czyli oddzielenie od matki jako źródła bezpieczeństwa.

Hospitalizacja w tym wieku dla dziecka jest najtrudniejsza, a pozostawienie go na długo w szpitalu jest najbardziej niebezpieczne. Około 2 r. ż. Pojawiają się lęki separacyjne - nasilenie. Dziecko w tym okresie jest egoistyczne i zaborcze. Przywiązanie do matki jest bardzo silne, a zaufanie całkowite. Brak matki traktuje jako opuszczenie, porzucenie. Utrata wszystkiego co jest mu bliskie nosi charakter szoku.

Skutki hospitalizacji nie są aż tak dotkliwe jak u młodszych dzieci, są zdolne do oczekiwania na powrót matki i podatne na perswazję. Lżej znoszą rozłąkę dzieci mające rodzeństwo, chodzące do przedszkola, te które łatwiej nawiązują kontakty z innymi dziećmi.

Dzieci łatwiej znoszą rozstanie, gdyż są bardziej niezależne od rodziców. Dzięki kontaktom z rodzicami, rówieśnikami, odreagowują napięcia związane z chorobą. U niektórych dzieci rozłąka z rodzicami może spowodować lęki separacyjne manifestujące się regresją. Odwiedziny rodziców są też niezbędne, zwłaszcza w okresie początkowej adaptacji, zaostrzeń choroby, różnych zabiegów medycznych.

20. Omów zasady przygotowania dziecka do planowej hospitalizacji w zależności od wieku.

Hospitalizacja w pierwszym półroczu życia dziecka.

Hospitalizacja od 6-18 m. ż

Przed oddaniem dziecka do szpitala przeciwdziałanie lękom separacyjnym - zabawa w chowanego.

Hospitalizacja w wieku przedszkolnym i szkolnym.

Rodzice powinni przygotować dziecko rozmawiając z nim. Informacja o chorobie powinna być przekazana spokojnie, na 2-3 dni przed hospitalizacją (książeczki o szpitalu, rysunki). Młodszym dzieciom podajemy informacje elementarne, proste ale możliwie pełne.

W wieku szkolnym rozmawiamy na 1-2 tygodnie przed czekającą dziecko hospitalizacją. Dziecko powinno uzyskać taki sam rodzaj informacji jak pacjent dorosły. Już z dzieckiem 6- letnim można prowadzić świadome przygotowanie do operacji. Po powrocie należy traktować dziecko zwyczajnie, przydzielać drobne obowiązki, włączać w życie rodzinne. W przypadku utrzymujących się objawów choroby sierocej wskazana wizyta u psychologa.

21. Podaj definicję, omów fazy, następstwa i zapobieganie chorobie szpitalnej u dzieci.

Choroba sieroca - są to zaburzenia emocjonalne, prowadzące do zaburzeń somatycznych spowodowane brakiem pełnowartościowej, stałej opieki, uczucia matki od początku rozwoju i niezapewnienie dziecku substytutu matki. Głównym czynnikiem w patogenezie choroby sierocej jest nasilający się lęk przed rozstaniem, niemożność zaspokojenia potrzeby przynależności, przywierania i obdarzania uczuciem jednej i tej samej osoby.

Choroba szpitalna - jest odmianą choroby sierocej. Jest to zespół objawów spowodowany brakiem kontaktu z matką w sytuacjach leczenia dziecka. Nie występuje u dzieci od urodzenia do około 3. miesiąca życia( nie występują jeszcze lęki separacyjne) Najtrudniejsza jest sytuacja dziecka w wieku 1,5 do 3 lat.

Fazy choroby szpitalnej:

  1. Faza protestu - trwa kilka godzin lub dni. Dziecko jest bardzo niespokojne, nieustannie płacze, poszukuje dźwięków, które mogą zapowiadać przyjście matki. Jest oszołomione, zagubione, przeżywa silny lęk. Krzykiem reaguje na zbliżenie się obcych osób, odrzuca uspokajanie przez innych, nie interesuje się zabawą, jedzeniem.

  2. Faza rozpaczy - trwa od kilku dni, nawet do kilku tygodni. Objawy czynnego protestu zanikają, słabnie aktywność dziecka, przestaje wzywać matkę. Zostaje zahamowana aktywność motoryczna, płacze monotonnie i z przerwami. Staje się zamknięte w sobie, smutne obojętne, niczego nie oczekuje. Niektóre dzieci przestają mówić, interesować się otoczeniem, wykonują stereotypowe ruchy kiwania, kołysania. Mogą pojawić się niekorzystne objawy somatyczne np. ślinienie, odwodnienie, spadek masy ciała, spadek odporności, skrajne wyczerpanie. Pozorny spokój jest często błędnie interpretowany jako dobre przystosowanie się dziecka do warunków szpitala i braku matki

  3. Faza wyparcia - trwa kilka tygodni lub miesięcy. Zachowanie dziecka przybiera różne formy. Niektóre dzieci szukają oparcia w osobie opiekującej się nim, starają się zwrócić na siebie uwagę, przebywają blisko niej. Powraca zainteresowanie otoczeniem, akceptacja nowych osób, dziecko pozornie zapomina o matce. W jego psychice zachodzą szczególnie destrukcyjne, głębokie procesy wypierania uczuć do matki, tłumienia uprzednio ujawnianych uczuć, prowadzące do zaburzeń w zachowaniu i zahamowania rozwoju umysłowego i emocjonalnego. W klinicznych postaciach obserwuje się anoreksję, wyniszczenie i głębokie upośledzenie umysłowe.

Bezpośrednie jawne skutki hospitalizacji u młodszych dzieci:

Późne skutki:

Skutki u dzieci starszych:

23. Omów deklaracje zawarte w Europejskiej Karcie Dziecka w Szpitalu.

  1. Dzieci powinny przebywać w szpitalu tylko wtedy, gdy leczenie którego wymagają nie może być prowadzone w domu, ambulatoryjnie lub w oddziale dziennym.

  2. Dzieci przebywające w szpitalu mają prawo do tego, aby cały czas przebywali z nimi rodzice lub stali opiekunowie.

  3. Wszystkim rodzicom należy stworzyć możliwość pozostawania w szpitalu razem z dzieckiem oraz nie narażać na dodatkowe koszty lub utratę dochodów.

  4. Dzieci i rodzice powinni mieć prawo do uzyskiwania informacji w sposób odpowiedni do ich wieku i pojmowania. Należy zapobiegać i leczyć, łagodzić stres fizyczny i emocjonalny u dzieci w związku z ich pobytem w szpitalu.

  5. Dzieci i rodzice mają prawo świadomie uczestniczyć we wszystkich decyzjach dotyczących opieki nad zdrowiem. Każde dziecko powinno być chronione przed zbędnymi badaniami i zabiegami leczniczymi.

  6. Dzieci powinny przebywać w szpitalu z dziećmi o podobnych potrzebach rozwojowych.

  7. Dzieci powinny mieć pełną możliwość zabawy, odpoczynku i nauki dostosowanej do swojego stanu zdrowia i wieku.

  8. Dziećmi powinien opiekować się personel, którego przygotowanie i umiejętność zapewniają zaspokojenie potrzeb rozwojowych, fizycznych i emocjonalnych.

  9. Zespół opiekujący się dzieckiem w szpitalu powinien zapewnić mu ciągłość leczenia.

  10. Dzieci powinny być traktowane z taktem i zrozumieniem, a ich prawo do intymności zawsze szanowane.

24. Profilaktyka krzywicy niedoborowej - zakres edukacji matki.

Zapobieganie krzywicy polega na poddawaniu dziecka działaniu promieni nadfioletowych,  karmieniu piersią i podawaniu wit D3. Światło słoneczne w naszym klimacie ma działanie przeciwkrzywicze tylko w miesiącach letnich, u dzieci przebywających na powietrzu, poza obszarem dużych miast. Tak na prawdę wystarczy 1 min naświetlania promieniami słonecznymi odbitymi (przez liście,  pod parasolem) twarzy i rączek w tym okresie żeby wytworzyła się w organizmie odpowiednia dawka wit D3.

25. Zalecenia dotyczące profilaktyki niedokrwistości niedoborowej w wieku rozwojowym.

Powstawaniu niedokrwistości niedoborowej sprzyja stan chwiejnej równowagi, związany z szybkim tempem wzrastania dziecka i niedoborem żelaza w pożywieniu.

U niemowląt zapasy żelaza otrzymane od matki decydują o czasie powstania niedoboru. Dlatego niedokrwistość występuje u dzieci , które nie mają tego zapasu. Ponieważ magazynowanie żelaza w wątrobie płodu odbywa się w ostatnich tygodniach życia płodowego, szczególnie narażone na jego niedobór są:

Inne przyczyny niedokrwistości to:

Nie znalazłam więcej wiadomości na temat profilaktyki.

26.Wymień czynniki warunkujące objawy atopowego zapalenia skóry u dzieci i omów profilaktykę zaostrzeń choroby.

Czynniki warunkujące AZS

Profilaktyka zaostrzeń choroby:

  1. Pielęgnacja skóry - eliminacja suchości skóry poprzez nawilżenie i natłuszczenie.

  2. Kąpiele emolientowe w połączeniu z maściami natłuszczającymi.

  3. Eliminacja alergenów.

  4. Unikanie czynników drażniących:

  1. Stosowanie sterydów. W alternatywie - leczenie immunosupresyjne o działaniu p/zapalnym. Nowa grupa leków o dużym profilu bezpieczeństwa, pozbawiona ubocznego działania.

Leki p/histaminowe:

  1. Łagodzenie świądu i zapobieganie zakażeniom:

27.Omów zasady pielęgnacji dziecka z atopowym zapaleniem skóry.


Najskuteczniejszą metodą leczenia jest terapia skojarzona polegająca na połączeniu kilku elementów. Stosowanie odpowiednich kremów i maści łączy się naprzemiennie z lekami lub maściami sterydowymi.
Największe znaczenie w leczeniu chorej skóry (poza unikaniem szkodliwych czynników i alergenów), ma jej właściwa pielęgnacja. Niewłaściwie pielęgnowana skóra sprawia wiele kłopotów. Skóra atopowa łatwo ulega wysuszeniu wskutek utraty wody przez naruszoną warstwę ochronną naskórka. Sprzyja to wnikaniu szkodliwych czynników, które mogą zaostrzyć przebieg choroby.
Dlatego tak ważne jest jej systematyczne nawilżenie i natłuszczanie, nawet kilka razy dziennie. Służą do tego emolienty - natłuszczające substancje, które przywracają skórze naturalną barierę. Tworzą one płaszcz lipidowy skóry, zapobiegają utracie wody, powodują wzrost jej elastyczności i zmniejszają uczucie swędzenia. Do skóry atopowej polecane są emolienty zbudowane na bazie olejów mineralnych. Mają one postać emulsji, płynu do kąpieli, żelu pod prysznic, kremu lub maści. Istotne jest to aby preparaty/leki stosowane na chorą skórę były bezpieczne i skuteczne; na bazie wazeliny, parafiny, lanoliny, bez środków zapachowych wzbogacone jedynie o substancje wspomagające procesy gojenia takie jak alantoina
Podstawową zasada w dermatologi jest: suche na suche, mokre na mokre. Dlatego na suche zmiany stosuje się emolienty: maści i emulsje (zawierają mało wody a dużo tłuszy). Na saczące się zminany skórne stosuje się preparaty nawilżające np.: hypoalergiczne pianki w aerozolu (bez substancji zapachowych).
W codziennych zabiegach higienicznych osoby z AZS muszą stosować się do kilku podstawowych zasad. Woda do kąpieli nie powinna być zbyt ciepła. Do mycia należy używać łagodnego mydła lub środków myjących przeznaczonych dla alergików. Popularne - szczególnie w pielęgnacji skóry małych dzieci z AZS - są kąpiele w wodzie z dodatkiem krochmalu, siemienia lnianego czy płatków owsianych. Skórę atopową należy po kąpieli dokładnie osuszyć delikatnie przykładając ręcznik do ciała. Na dzień najlepiej stosować kremy, na noc maści (te ostatnie zwykle są bardziej tłuste i używane w dzień mogą powodować dyskomfort u chorego).
Do zaostrzenia choroby prowadzić może nadmierna potliwość (mówi się o uczuleniu na własny pot), dlatego latem zalecane są częste i krótkie kąpiele po których również skórę należy nawilżać i natłuścić.


28. Podaj definicję, uwarunkowania anatomiczno-czynnościowe i najczęstsze przyczyny ostrych biegunek u dzieci.

Ostra biegunka - (definicja wg WHO) jest to stan utrzymujący się nie dłużej niż 10 dni, w którym niemowlę karmione sztucznie oddaje 3 lub więcej wolnych stolców wolnych, wodnistych lub 1 stolec z domieszką tzw. patologiczną tj. krwi, ropy, śluzu. Stolce zdrowego noworodka karmionego piersią są częste, żółto złociste lub zielonkawe.

Przyczyny ostrej biegunki u niemowląt.

Grupy ryzyka występowania ostrej biegunki:

29. Omów opiekę pielęgniarską w ciężkiej biegunce u dzieci

30. Omów profilaktykę ostrych biegunek u dzieci.

0x01 graphic
0x01 graphic
0x01 graphic
0x01 graphic

PIELĘGNIARSTWO PEDIATRYCZNE

Strona 1 z 33



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Fizjoterapia w pediatrii ortopedia
Prawne aspekty pracy pediatry
Propedeutyka Pediatrii wykłady dodatkowe
SEM01Wywiad-lekarski, studia, 5 rok, Pediatria (ex), 3 rok, blok
Urazy u dzieci, medyczne różne, pediatria
Przyczyny i rodzaje kaszlu, MEDYCYNA i RATOWNICTWO, Pediatria
egzamin z pediatrii 2009, Położnictwo, egzaminy
Genetyka V rok 2006resztapytan brak, MEDICINE cmuj, Pediatrics, egzamin
Splenomegalia, MEDYCYNA i RATOWNICTWO, Pediatria
Fizjoterapia oddechowa, pediatria
pediatria pytania koło, Pielęgniarstwo licencjat cm umk, II rok, Pediatria i pielęgniarstwo pediatry
Zaka enia uk adu1, VI rok, VI rok, Pediatria, Pediatria, PEDIATRIA OLA, pediatria IV V, Choroby dzie
pediatria bad pacj, Pielęgniarstwo licencjat, licencjat, Studia II rok, pediatria
dziecko cukrzyca, 6 ROK, PEDIATRIA, 6 rok
ZESPÓŁ NAGŁEJ ŚMIERCI NIEMOWLĄT, ratownictwo med, Pediatria
Pediatria. Niedokrwistość, Wykłady, PEDIATRIA

więcej podobnych podstron