Głowiński O stylizacji
różnice w stylu językowym postaci (na przykładzie dialogu Literata I z Jednym z młodzieży we fragmencie z Dziadów, cz. III) nie są tylko wynikiem upodobań jednostki
stylizacja „jako pewien swoisty stosunek kodów literackich epoki […] w którym wyraża się świadomość uzależnień kulturowych danego stylu w danym momencie historii […] styl ów działa w danym momencie, stanowi jeden z języków literatury epoki” (stylizacja szeroko rozumiana)
„elementem koniecznym w stylizacji jest odwołanie do tych stylów, które współcześnie odczuwane są jako historyczne” - stylizacja historyczna
„odwołania do stylów należących do innych kręgów kulturowych, najczęściej egzotycznych” - stylizacja egzotyczna
„punktem odniesienia jest kultura ludowa, folklor” - stylizacja folklorystyczna
przyjęcie pewnego stylu językowego może mieć charakter świadomy lub nieświadomy
Pierre Francastel: „Ażeby nowa idea mogła być zakomunikowana, jest koniecznością, aby używała pewnych terminów starego języka.”, Głowiński: „W zakres stylizacji nie będę więc wchodzić w te składniki wypracowanych wcześniej stylów, które stały się koniecznym elementem stylu nowo ukształtowanego
stylizacja (wąsko rozumiana) to wykorzystanie elementów języka, których historyczność jest widoczna i odczuwalna
punktem odniesienia są rzeczywiste style pojawiające się w języku - to nie fikcja!
„stylizacji nie można traktować jako archaizmu w obrębie kodów literackich” - chodzi o to, że w stylizacji tylko niektóre elementy są archaizmami, a niektóre je tylko „udają”, albo też nimi nie są i być nie mogą, bo nie istnieje coś takiego, jak język archaiczny!
archaizm literacki to nie jest to samo, co archaizm gramatyczny
całkiem różny charakter może mieć stylizacja dla autora i odbiorcy