Środowisko bytowe mediów technicznych pobudza do wymiany myśli koncentrując się wokół sensów, tzn. semantyki. Język techniki jest złudzeniem języka referencjonalnego. Technika jawi coś, co może się uobecnić tylko na sposób techniczny. Z pomocą mediów technicznych możemy przywieźć na myśl, co się da technicznie uobecnić. Jednak technomedia nas unieobecniają a podmiot wychodzi poza obecność. Tracimy racjonalne panowanie nad tym, co jest. Mylą nam się byty racjonalne z irracjonalnymi. Nasza kultura w nagłym momencie za sprawą technomediów dociera do przedplatońskiego projektu docierania do prawdy. Przedmioty są konstruowane podmiotowi jak w kinie, gdy ogląda film i wyłania się wówczas z ciemności obraz-postrzeżenie. To nie on wybiera sceny, które chce się oglądać, ktoś robi to za niego. Ale gdy uświadomimy sobie, że jesteśmy w kinie, np. poprzez spojrzenie w sufit - uobecnimy się. Znajdziemy się w konkretnym miejscu i czasie. Dochodzimy do czystej pustki czasu. Poprzez różne podziały i dołączalne odnośniki czasu zestawiamy i otrzymujemy czas uzyskowi, zamiast czasu sekwencjonalnego - wirtualna koegzystencja róznych elementów czasowych. Nie ma tutaj obecności materiału do wspomnień. Występuje czysty, bezforemny czas, nie ma rzeczywistego podmiotu. Jest to moment, w którym obecność samą w sobie zastępuje jej symulakr. Następstwem będzie pozór pamięci, która nie posiada swojego podmiotu, a rzeczywiste podmioty nie mają pamięci. Wtedy to pamięc nie generuje nam doznań, ponieważ czynią to media przez bierne przedstawianie nam syntezy czasu, obrazków oraz czasowe syntezy zmysłowości. Baudillard twierdził, że wszystkie możliwości technologiczne są możliwe a technologia zastąpiła determinację. Jest to jak koniec naszej kultury. Czy poprzez takie media wychodzimy poza naszą własną obecność. Pojawia się symulakr obecności, jest nadmiarem pomyślanego nad poznawalnym. Kiedy nagle możemy myśleć o mnóstwie niepoznawalnych rzeczy to jest to nic innego jak zakłócenie myslenia racjonalnego ponieważ media techniczne dają nam tylko podstawę zintersubiektywizowania tego, co obecne. Wszystko to składa się na niezgruntowane bycie bytu w prześwicie obecności, gdzie byt ustala się w swoim trwaniu, stoczy się a także właszczy, o czym wspomina Heidegger. Nie ma również ugruntowania tego, co zostało myślane, a tego co staje w prześwicie obecności, ponieważ istoczenie się samo w sobie wymaga czasu. Wszystko go potrzeuje aby stać się własnym sobie samemu, a to z kolei myśląc metafizycznie jest zasadą myślenia. Czas sekwencyjny to czas przemijający, to co w nim istnieje przemija, pojawia się i znika niemal natychmiast.Ta metafizyczność obecności i przedstawienia niezgruntowanego w czasie jako przemijania jest wobec czegoś jednak obecne. Nic co róniez nie ma w sobie wzajemności nie może być obecne. Obecność powinna być w tym sensie rozumiana jako odwzajemniona oraz nieugruntowana w sekwencyjnym czasie. Taki przedmiot osadzony w czasie sekwencyjnym zmuszony jest w którymś momencie przeżyć koniec swojej egzystencji.