Aparat krytyczny dla zbioru źródeł

1. Ogólny

1. spis treści - na początku [1]

2. wstęp rzeczowy [2]

1. kontekst historyczny źródła

2. przybliża źródło początkującemu użytkownikowi

3. z drugiej strony jest to interpretacja, narzucanie swojej wizji

4. może być wiele wstępów przy kolejnych częściach wydawnictwa - w wydawnictwach długoczasowych może być kilka przedmów dotyczących np. kwerend.

3. przedmowa [3]:

1. po wstępie rzeczowym,

2. zawsze jest jedna dla całego wydawnictwa źródłowego,

3. zawiera definicję tematu i uzasadnienie wyboru,

4. wybór instrukcji wydawniczej - przyjęte standarty edytorskie, stosunek do instrukcji: odrzucenie, zmodyfikowanie, zastosowanie bez zastrzeżeń etc.,

5. wcześniejsze wydania lub wydania które mogły zahaczać o te źródła,

6. ujawnienie „kuchni” edytorskiej,

7. użytkownik dowie się, czego może szukać w tym źródle,

8. edytor pokazuje, jakie problemy dostrzega przy wydawaniu,

9. stan zachowania, postać zewnętrzna,

10. stosuje się paginację rzymską

4. bibliografia

5. wykaz skrótów [6]:

1. użytych w aparacie krytycznym [nazwy archiwów, publikacji etc.],

2. użytych w źródłach

6. spis treści,

7. zasady transliteracji [jeśli konieczne],

8. ilustracje:

1. jako dodatek - eg. portret Kościuszki przy źródłach z 1794 r.,

2. jako element aparatu krytycznego, eg. zdjęcie oryginału dokumentu

9. mapy - np. itineraria, szlaki bojowe, zasięgi występowania zjawisk etc.,

10. tabele chronologiczne,

11. drzewa genealogiczne,

12. wykazy urzędników itp.,

13. konkordancja,

14. zestawienie źródeł, które przejrzeliśmy i których nie zaakceptowaliśmy [4],

15. zestawienie instytucji i zespołów archiwalnych [5],

16. zestawienie organizacji, instytucji, czasopism - ciał zbiorowych pojawiających się w źródłach,

17. słowniki - np. wyrazów obcych, slangowych, gwarowych czy staropolskich występujących w tekście,

18. indeksy (skorowidze) - na końcu wydawnictwa:

1. osób - wszystkie miejsca gdzie występuje np. Klement Gottwald lub jest mowa o nim, nawet gdy nie został wymieniony z nazwiska,

1. numery stron miejsc gdzie dana osoba odgrywa główną rolę podaje się w druku pogrubionym pismem

2. jeżeli dwie osoby noszą to samo nazwisko i imię możemy podać:

1. funkcję

2. daty życia

3. pokrewieństwo

2. nazw geograficznych

3. rzeczowy - rzadko występuje

4. mieszany, np. rzeczowo geograficzny, eg:

Paryż

kościoły

mieszkańcy

ulice

5. rozumowany - indeks osobowy rozwinięty o zwięzłe informacje o osobie. eg:

Dąbrowski, Franciszek, kapitan, z-ca d-cy obrony Westerplatte

Dąbrowski, Jan Henryk, generał, dowódca Legionów Polskich we Włoszech

Dąbrowski, Jarosław, rewolucjonista, uczestnik walk Komuny Paryskiej

2. Dotyczący samego źródła - komentuje konkretne źródło:

1. nagłówek:

1. nr

2. data

3. miejsce

4. nazwa źródła

5. wystawca i odbiorca

6. regest

2. legenda [„metryka” źródła],

1. forma przekazu [oryginał, kopia, minuta]

2. technika wykonania [rękopis, maszynopis, druk]

3. stan zachowania

4. miejsce przechowywania

5. ew. inne egzemplarze

3. przypisy:

1. rzeczowe

2. tekstowe

dawniej indeksem był spis z prostym podaniem samych haseł, a skorowidz był indeksem rozbudowanym o dodatkowe informacje - obecnie wyrazy te są synonimami, a indeks uzupełniony dodatkowymi informacjami nazywamy indeksem rozumowanym (por. w tekście)

---