Literatura:

[1]. BALCERZAN E., W stronę genologii multimedialnej, Polska genologia literacka, red, D. Ostaszewska, R. Cudak, Warszawa 2007.

[2]. BOYD A., Dziennikarstwo radiowo-telewizyjne. Techniki tworzenia programów informacyjnych, tłum. A. Sadza, Kraków 2006.

[3]. CERAN-PIKALA D., Programy telewizyjne i publicystyczne, „Folia Litteraria Polonica” 2005, t. 7, cz. II.

[4]. GODZIC W., Telewizja jako kultura, Warszawa 1999.

[5]. GODZIC W., Telewizja i jej gatunki. Po Wielkim Bracie, Kraków 2004.

[6]. GODZIC W., 30 najważniejszych programów w Polsce, Warszawa 2005.

[7]. GRZEGORZEWSKI K., Analiza zawartości publicystyki telewizyjnej,[w:] O mediach i komunikacji, red. J. Bachura, E. Pleszkun-Olejniczakowa, M. Worsowicz, Łódź 2010.

[9]. GRZEGORZEWSKI K., Felietonowość „Szkła Kontaktowego”, „Folia Litteraria Polonica” 2010, t. 13.

[10]. GWÓŹDŹ A., Między obrazem a narracją. Szkice z teorii telewizji, Wrocław 1999.

[11]. OLCZYK T., Politrozrywka i popperswazja. Reklama telewizyjna w polskich kampaniach wyborczych XXI wieku, Warszawa 2009.

[12]. PISAREK W., Słownik terminologii medialnej, Warszawa 2006.

[13]. Szumlewicz Piotr, Wielkie pranie mózgów, Warszawa 2015.

[14]. Grzegorzewski K., Homo rhetoricus w telewizyjnym dziennikarstwie politycznym. Programy z lat 2005-2007, Łódź 2014.

[15]. O dziennikarstwie śledczym. Trendy, zagrożenia, perspektywy, red. M. Worsowicz, M. Palczewski, Łódź 2009.

[16]. B. Sobczak, Wywiad telewizyjny na żywo. Charakterystyka gatunku.

---