Subkultura punków, Subkultura [łac


Subkultura [łac.], podkultura, wzory, normy społ., wartości obowiązujące w grupie społ. stanowiącej część szerszej zbiorowości, odmienne od obowiązujących ogół społeczeństwa, np. s. młodzieżowa.

Ruch społeczny to forma zbiorowego, spontanicznego działania pewnych kategorii społecznych lub zbiorowości zmierzającego do określonego celu i często do wywołania zmiany społecznej.

Jak wynika to z definicji ruchu społecznego, punk powstaje najczęściej jako forma spontanicznie rozszerzającego się protestu społecznego. Nazwa odzwierciedla główne cechy punków: buntowniczy, prowokujący, nihilistyczny charakter. Członkowie grupy protestują przeciwko zastanemu porządkowi społecznemu, poddając krytyce otaczającą ich rzeczywistość.

Charakterystycznymi cechami ideologii punków to:

Dla subkultury punków charakterystyczny jest brak liderów, ideologów oraz sformalizowanej struktury. Strój punka ma charakter niedbały i celowo antyestetyczny. W jego skład wchodzą: skórzana lub dżinsowa kurtka nabijana ćwiekami, dżinsowe spodnie, oraz ciężkie, wojskowe buty czyli glany. Fryzura ma postać biegnącego przez środek głowy czuba (irokez). Punki tak jak większość subkultur, ale również jako ruch społeczny jest związana z określonym rodzajem muzyki. Ta muzyka, jak i specyficzny sposób ubierania się, bycia, i funkcjonowania w społeczeństwie określa stosunek tejże grupy ludzi do reszty społeczeństwa. Muzyka, tworzona i słuchana przez punków również ma charakter antyestetyczny. Jest ogromnie dynamiczna, agresywna, nieskomplikowana. W Polsce największa aktywność ruchu punk przypada na lata 80. Rozwój kultury, analogicznie, jak na Zachodzie, można uznać za reakcję młodzieży na sytuację kryzysową. Specyfiką ruchu był bunt przeciwko państwu komunistycznemu. Okres „pierwszej Solidarności” późniejszy „stan wojenny” to czas rodzącego się oraz rozkwitającego w piwnicach i garażach „polskiego rocka”. To właśnie wtedy zaczynały grać legendarne już dziś zespoły jak Dezerter (wcześniej jako SS-20, zmiana nazwy została wymuszona jak wieść niesie nakazem „z góry”, gdyż nie można było używać nazwy radzieckiej rakiety nuklearnej dalekiego zasięgu do nadania nazwy zespołowi i to jeszcze punkowemu - jawna i celowa prowokacja, której nie mogła strawić komunistyczna cenzura), Moskwa, W-C, Sedes, HGW, Siekiera, Abbadon, Defekt Mózgu, Śmierć Kliniczna, Szambo, TZN-Xenna, KSU, Karcer, Zbombardowana Laleczka i wiele, wiele innych, których nazw dziś już nikt nie pamięta. Obecnie subkultura ta ma w Polsce znaczenie marginalne. Jej wpływ można obserwować głównie w postaci kierunków w muzyce młodzieżowej.

„Postawa buntu - atrybut okresu dojrzewania - stanowi, więc uzasadniony - punkt wyjścia dla twórczości rockowej”

Nieestetyczny, agresywny, brudny i bulwersujący. Tak naprawdę nikt nie wie, kiedy i gdzie powstała ta subkultura. Amerykanie twierdzą że : punk powstał w 1974 roku, wśród wykonawców i stałych bywalców klubów w Nowym Jorku (Ramones, Patti Smith, Blondie, Talking Heads), w przeciwieństwie do hippisowskiego art.- rocka, który dążył do rozluźnienia, wzbogacenia tej muzyki byli oni grupą minimalistów, których nie interesowało poszerzanie horyzontów i wzbogacanie wyobraźni muzycznej, ani też poszukiwania brzmieniowe. Anglicy uważają że punk został stworzony przez Malcolma MacLarena, Berniego Rhodesa, Jamie Reida. Z ich inicjatywy powstały takie zespoły jak Sex Pistols i The Clash, to oni włóczyli się po miastach denerwując wszystkich zabawnymi ciuchami, fryzurami, gwałtownością, przekleństwami i swastykami. Niektórzy bardziej liberalni interpretatorzy ruchu, tłumaczyli agresywność punków tym, że pochodzili oni z najuboższych warstw społecznych, które najdotkliwiej odczuły skutki ówczesnego kryzysu ekonomicznego. Muzyka takich zespołów jak Sex Pistols miała być krzykiem rozpaczy-nie było w niej chęci przebudowy istniejącego układu społecznego. W zasadzie punkiem mógł być każdy młody człowiek poniżej dwudziestki, także taki, który na tyle wyglądał. Oczywiście jak zawsze na marginesie każdego ruchu młodzieżowego i tu znajdowali miejsce tak zwani „tolerowani starzy”, próbujący zrozumieć młodzież rodzice, pedagodzy, czy artyści. I oni zaczęli farbować włosy, spinać celowo podarte ubrania agrafkami. Subkultura punków zrodziła się z krzyku ludzi, którzy nie chcieli zaakceptować komercjalizacji i banalizacji życia, jaka dokonywała się powoli, ale systematycznie w społeczeństwach zachodnich. W połowie lat 70-tych na ulicach Londynu i innych brytyjskich miast zaczęli pojawiać się dziwnie ubrani młodzi ludzie. Ich strojem były skórzane kurtki nabijane metalowymi ćwiekami, ciężkie buty oraz szokujące nastroszone fioletowe, czerwone, żółte lub pomarańczowe fryzury przypominające szczotki i wymalowany na kurtce symbol „anarchii”. „Mówili o sobie:

„Jesteśmy kwiatami w wiadrze pełnym śmieci”, jesteśmy trucizną ludzkości, kochamy tylko siebie”.

0x08 graphic
0x01 graphic
”Anarchia” symbol punków.

 Zamiast biżuterii noszą agrafki i żyletki, które wzbudzają w „mieszczuchach” strach. O to im głównie chodzi. Określają siebie mianem Punk, czyli śmieć. W większości to bezrobotnymi lub pochodzący z ubogich robotniczych rodzin. Ich filozofia życiowa ogranicza się do stwierdzenia „No future”, czyli „bez przyszłości”. Nie ważny dla nich jest dzień jutrzejszy, a liczy się tylko „tu i teraz”. Tworzona przez grupy punkowe muzyka to odpowiedź i sprzeciw na to, co dzieje się w ówczesnym światowym show biznesie. Muzycy ci twierdzą, iż nie jest ważne czy znasz dwa, czy trzy akordy, nie jest ważne czy w ogóle potrafisz grać, jakiś dźwięk przecież wydobędziesz. Tak więc punk rock programowo jest brudny i prymitywny, a muzyka oparta jest z reguły na trzech akordach granych z maksymalną prędkością i maksymalnie głośno. Teksty punkowe, często wulgarne, raczej nie są śpiewane a bardziej krzyczane i mówią o zagrożeniu wojennym, zbrojeniach i innych niebezpieczeństwach współczesnego świata. Punk rock to bardziej subkulturowe hymny niż przeboje. To swego rodzaju bunt. To objaw frustracji albo wkalkulowana prowokacja. Albo i jedno i drugie razem. To styl, który ma drażnić. To ostentacyjna prostota i brzydota brzmienia.

Słowo "punk" używane było już w XVI wieku w Anglii w odniesieniu do prostytucji i homoseksualizmu, natomiast w Stanach Zjednoczonych był ono synonimem najniższej klasy gangsterów, chuliganów i bandytów.
Ponownie pojęcie to pojawiło się w latach 70. XX wieku w Ameryce na określenie nowego nurtu muzyki, zwanego punk-rockiem.
 

Do wytworów opisywanej subkultury można zaliczyć:

Treści, jakie możemy znaleźć w ich przekazach doskonale przedstawiają obraz tego środowiska. Poprzez te formy ekspresji punki się spełniają, jednoczą i czerpią natchnienie. To z punkowych piosenek wielu młodych ludzi dowiaduje się np. o problemach ekologicznych: truciu, niszczeniu i zabijaniu przyrody. Do muzyki punkrockowej należy także „hard core”

Filozofia punka:

Odrazę czują punki do otaczającej ich rzeczywistości. Świat widziany przez ciemne okulary punka jest smutny, szary, brudny i -co najważniejsze -przeraźliwie pusty. Pozbawiony jest jakichkolwiek ludzkich cech i uczuć. Wartości pozytywne -miłość, przyjaźń, prawda, dobro-to tylko oszustwo. Świat punków to świat wielkich miast, cywilizacji przemysłowej, slumsów Wielkiego Londynu, świat anonimowych bloków i zdehumanizowanych fabryk, zaśmieconych skwerów i zatłoczonych ulic. To asfaltowa dżungla gdzie przeciętny człowiek nie może się odnaleźć. Otaczające go rojowisko ludzi jest mu obce i obojętne - w rezultacie inni ludzie odbierani są przez punka jako elementy wrogiego otoczenia, jako przedmioty są także odrażający. Ten wstręt do rodzaju ludzkiego dodaję buntowi punków antyhumanistyczny wymiar. Zdając zaś sobie sprawę, że w gruncie rzeczy jest takim sam jak inni przenosi to obrzydzenie na siebie. Odpowiedzią odrażającemu światu jest odrażający wygląd i zachowanie, szokująca symbolika i muzyka. Punk chodzi w podartych, brudnych, szaroburych szmatach (dżinsy, trykotowe koszulki, skórzane kurtki, włosy usztywniając mieszaniną wazeliny z talkiem i farbuje na zielono lub fioletowo, twarz pokrywa trupo bladym makijażem i cieniami wokół oczu, które ukrywa za ciemnymi okularami. Obwiesza się łańcuchami, swastykami, itp. Nos, wargi ,policzki przekłuwa agrafkami. Rozpacz nie spycha jednak punków w objęcia bierności, czyni ich pokornymi. Wręcz przeciwnie-pobudza ich do buntu. Do buntu nie do rewolucji gdyż punki nie wierzą w jej skuteczność .

Język punków: dowcip językowy

Komizm językowy zawiera się w tytułach fanzinów, pseudonimach autorów, nazwach zespołów muzycznych, tytułach piosenek, potocznych wyrażeniach:

Język punków: dowcip językowy

Zabawy słowotwórcze:

Literatura


Wyszukiwarka