3.03

Obszary psychologii klinicznej:

• Człowieka dorosłego

• Dzieci i młodzieży

• Uzależnień

• Przemocy

• Zdrowia

• Psychoonkologia

• Psychopatologia.

1. Przedmiot psychologii klinicznej:

- wg Lewickiego przedmiotem jest zaburzone zachowanie, czyli zachowania które nie spełniają co najmniej jednego z dwóch kryteriów:

1) nie spełniają potrzeb osoby, jej celów;

2) nie spełniają relacji społecznych.

Zaburzenie może być też zaburzonym przystosowaniem.

- diagnoza negatywna- czyli diagnoza dysfunkcji, braku, zazwyczaj od niej się zaczyna. Jest związana z najstarszą częścią-psychopatologią- rozumienie wąskie.

- diagnoza pozytywna- diagnoza zasobów.

Wstępny pomiar- wywiad.

Wywiad kliniczny:

1. Aktualny stan pacjenta, objawów, trudności i problemów ( pyt. z czym przychodzi- pierwszy monolog)

2. Analiza objawów- kiedy się pojawiają, kontekst sytuacyjny- czy i kiedy się zmieniają, gdzie, w jakich okolicznościach; historia objawów- kiedy początek, czy są ciągle czy epizodyczne; jak się wtedy osoba czuła, co robiła, czy się leczyła.

3. Część biograficzna/ wywiad autobiograficzny- ukazanie historii życia, pytamy i najwcześniejsze doświadczenia, sprawdzamy pamięć emocjonalną (czy pamięta rzeczy pozytywne czy negatywne), czy istnieją deficyty emocjonalne, pierwsze doświadczenia w kręgu społecznym(przedszkole), okres szkolny- relacje z rówieśnikami, pozycja - outsider, kozioł ofiarny, gwiazda; adolescencja- przytłumione psychopatologie ujawniają się w tym okresie; bunt młodzieńczy, czy przeżywał depresję, stany zakochania, czy przejawiał zachowania autodestrukcyjne- jakość, ilość prób ; samookaleczenie- ból fizyczny zastępował ból psychiczny; czy było to osadzone płycej (kontekst sytuacyjny) czy głębiej (rys psychopatologiczny); dalsze okresy zycia; plany na przyszłość, relacje emocjonalne, związki- np. na zakładkę czyli związek krótkotrwały żeby nie być samotnym; więzi społeczne, urazy, samodzielność.

Stawiamy hipotezę- żeby ją uwiarygodnić- eksperyment kliniczny, metody kwestionariuszowe, metody projekcyjne => podstawa do diagnozy pozytywnej.

Dowiadujemy się na ile osoba może znaleźć oparcie w swoim środowisku - od tego zależą tez zalecenia.

Jeśli nie ma odpowiednich zasobów- najpierw je trzeba wypracować.

Przedmiot ps. klinicznej:

Rys zaburzenia- nie można w pełni rozpoznać, bo nie jest rozwinięta jeszcze.

---