Geografia turystyki - dyscyplina zajmująca się badaniem przestrzennego zróżnicowania ruchu turystycznego, jak również zachowaniami przestrzennymi turystów (przemieszczeniami turystycznymi).
Geografia turystyczna - część geografii stosowanej, która zajmuje się oceną i opisem środowiska przyrodniczego i kulturowego (antropogenicznego) na potrzeby turystyki.
Turyzm jest złożonym zjawiskiem obejmującym społeczno - kulturowe, gospodarcze, prawno - polityczne, przyrodnicze i przestrzenne uwarunkowania oraz przebieg i następstwa turystyki.
Przestrzeń turystyczna jest to część przestrzeni geograficznej i społeczno - ekonomicznej, w której zachodzą zjawiska turystyczne.
Potrzeby turystyczne rozumiane są jako zespół potrzeb człowieka związanych z koniecznością regeneracji jego sił fizycznych i psychicznych oraz pragnieniem rozwoju własnej osobowości, których zaspokojenie następuje w czasie wolnym od pracy i innych obowiązków, i które są realizowane w przestrzeni turystycznej.
Region turystyczny jest to obszar charakteryzujący się walorami turystycznymi oraz odpowiednimi do nich walorami recepcyjnymi, do którego kieruje się ruch turystyczny.
Rejon turystyczny to część regionu, w której występuje zgrupowanie walorów turystycznych i miejscowości połączonych trasami lub szlakami.
Walory turystyczne - będące zespołem elementów środowiska naturalnego oraz elementów pozaprzyrodniczych, które wspólnie lub każde z osobna - są przedmiotem zainteresowania turysty (decydują one o tzw. Atrakcyjności turystycznej)
Miejscowość turystyczna - jednostka osadnicza, która ze względu na walory turystyczne, infrastrukturę turystyczną i dostępność komunikacyjną stanowi punkt docelowy lub etapowy migracji turystycznych
Zagospodarowanie (baza) turystyczna - wynik działalności mającej na celu przystosowanie przestrzeni na potrzeby ruchu turystycznego
Dostępność turystyczna - możliwość dojazdu środkami komunikacji do celu podjętej podróży, a także system połączeń komunikacyjnych, szlaków i wyciągów turystycznych umożliwiających turyście odbywanie wycieczek w obrębie wybranego regionu turystycznego do określonych miejsc
Chłonność turystyczna - oznaczająca maksymalną liczbę uczestników ruchu turystycznego, którzy mogą równocześnie przebywać na danym obszarze, nie powodując dewastacji i degradacji środowiska naturalnego, a tym samym pogorszenia warunków wypoczywanie (w przypadku szlaków turystycznych pojęcie to jest zastąpione terminem „przepustowość”)
Pojemność turystyczna - pojemność bazy noclegowej, gastronomicznej i towarzyszącej, określająca maksymalną liczbę uczestników ruchu turystycznego mogących równocześnie korzystać z poszczególnych urządzeń, nie przyczyniając się do zmniejszenia zakresu i poziomu podaży usług turystycznych oraz dezorganizacji życia społeczno - gospodarczego
Atrakcyjność turystyczna - występowanie pewnej cechy charakterystycznej, przyciągającej turystów na pewne tereny dzięki walorom krajobrazu naturalnego, klimatu, pomników historii, a także różnych interesujących obiektów zagospodarowania przestrzennego.
Produkt turystyczny oznacza wszystko to, co jest dla turystów przedmiotem zakupu.
Turysta - osoba znajdująca się dobrowolnie czasowo poza miejscem stałego pobytu i środowiskami związanymi z codziennym rytmem życia
Odwiedzający - podróżny, którego wyjazd wiąże się z turystyką
Ekoturystyka - wszelkie formy turystyki, które są adekwatne do właściwych walorów turystycznych, szczególnie walorów środowiska przyrodniczego, działają zgodnie z obowiązującymi regułami planowania i osiągnięciami techniki w warunkach pełnej etyki ekologicznej, zarówno na etapie przystosowania danego obszaru dla funkcji turystycznej, jak i podczas jego eksploatacji.
Abrazja - niszczenie stromego wybrzeża wskutek przyboju
Mierzeja - wynurzony długi wał, odcinający wody zatoki (zalewu) lub jeziora nadbrzeżnego, wytworzony przez akumulację piasku niesionego prądami przybrzeżnymi, wyrzucanego na brzeg przez przybój, przewiewanego przez wiatr. Mierzeja tylko jednym końcem łącząca się z lądem nosi nazwę kosy.
Klif (faleza) - stromy stok wybrzeża, powstały przez podcinanie przybojem.
Plaża - brzeg niemal płaski, piaszczysty lub żwirowy
Wybrzeże - pas po obu stronach linii brzegowej do takiej odległości, do jakiej zachodzą procesy brzegowe, tj. bezpośrednie lub pośrednie działanie fal morskich, przyboju, prądów przybrzeżnych.
Wydma - piaszczysty pagórek lub wzgórze usypane przez wiatr. Rozróżnia się w niej stok dowietrzny, od strony skąd wieje wiatr, łagodniej nachylony od bardziej stromego stoku po stronie zawietrznej. Stok zawietrzny powstaje przez swobodne osypywanie się piasku przewianego przez grzbiet wydmy.
Obszar nadmorski
Pobrzeże Szczecińskie
Pobrzeże Słowińskie
Pobrzeże Gdańskie
Trzy typy wybrzeży:
wybrzeże wydmowe (mierzejowe) 70%
wybrzeże wysoczyznowe klifowe 20%
wybrzeże niskie zalewowe
wybrzeże hydrotechniczne
Otwarte morze z Półwyspem Helskim - 500km
Zalew Wiślany - 102 km
Zalew Szczeciński - 241 km
Mierzeja Słowińska - 82 km
Mierzeja Wiślana - 110 km
Mierzeja Helska - 72 km
Klif Woliński - najwyższy klif na wybrzeżu 90 m n.p.m.
Wydma Czołpińska - najwyższa wydma na Mierzei Słowińskiej 56,2 m n.p.m.
Wielbłądzi Garb - najwyższa wydma na Mierzei Wiślanej 49,5 m n.p.m.
Uzdrowiska
Kołobrzeg
Ustka
Sopot
Świnoujście
Miejscowości uzdrowiskowe (potencjalne uzdrowiska)
Międzywodzie
Łukęcin
Dziwnówek
Dźwirzyno
Łeba
Jastarnia-Jurata
Krynica Morska
70 różnych miejscowości wypoczynkowych
350 tys. Miejsc noclegowych (recepcyjnych)
Parki Narodowe
Słowiński
Woliński
Parki Krajobrazowe
Nadmorski
Mierzeja Wiślana
Obszary Chronionego Krajobrazu
Koszaliński Pas Nadmorski
Pas pobrzeża na zachód od Ustki
Pas pobrzeża na wschód od Ustki
Nadmorski Obszar Chronionego Krajobrazu Wyspy Sobieszewskiej
Rezerwat przyrody - na wschód od Łeby - Mierzeja Sarbska
Wybrzeże Słowińskie
Jest przykładem krajobrazu nadmorskiego. Ciągnie się ono wąskim pasem wzdłuż brzegu Bałtyku od ujścia Parsęty do Kępy Swarzewskiej. W Krajobrazie dominują tu nadmorskie wydmy, plaże, mierzeje i jeziora przybrzeżne.
Elementy rzeźby glacjalnej są słabo zarysowane. Reprezentują je najmłodsze na obszarze Polski moreny czołowe rozciągające się na południe od jezior: Gardno, Łebsko i Żarnowieckie oraz biegnąca na ich przedpolu pradolina Redy-Łeby. Moreny czołowe dochodzą miejscami (koło Kołobrzegu i J. Gardno) do brzegu morza, gdzie, ulegając niszczącym wpływom abrazyjnej działalności fal morskich, tworzą urwiska nadbrzeżne - falezy. W innych miejscach przybrzeżne prądy morskie budują mierzeje, które - odcinając płytkie zatoki morskie - utworzyły jeziora przybrzeżne: Jamno, Bukowo, Wicko, Gardno, Łebsko. Piaski budujące wały mierzei są też przemieszczane przez wiatry. W rezultacie powstają ruchome wydmy nadmorskie („Białe Góry”), których wysokość dochodzi do 56 m.
Przeważają bory sosnowe i sosnowo - bukowe oraz olsy na rozległych terenach zabagnionych, powstałych wokół jezior przybrzeżnych. Ponadto można tutaj spotkać gatunki roślin typowe dla klimatu oceanicznego Europy Zachodniej oraz wiele odmian słonorośli.
Żuławy Wiślane
Zajmują deltę Wisły i odznaczają się bardzo charakterystyczną jednorodnością krajobrazu.
Obszar ma kształt płaskiego stożka, o nieznacznym nachyleniu z południa na północ oraz nieco wyższego w strefie centralnej, a obniżającego się ku wschodnim i zachodnim jego krańcom. Generalnie jest to obszar równinny, o bardo małych deniwelacjach. Występują na nim tereny depresyjne, zajmujące 1/3 powierzchni.
Jednym z najbardziej charakterystycznych elementów krajobrazu Żuław jest bardzo gęsta sieć naturalnych i sztucznych cieków oraz towarzyszących im wałów i grobli.
Wisła na terenie Żuław dzieli się na dwa główne ramiona: prawe - Nogat i lewe - Leniwkę.
Występowanie bagiennych lub torfiastych mad to sprzyjające warunki do rozwoju naturalnych formacji Łąkowych oraz lasów łęgowych z przewagą olchy i topoli.
Przykładem naturalnego lasu łęgowego jest obszar rezerwatu położonego w rozgałęzieniu Wisły i Nogatu.
Tatry
Schroniska tatrzańskie
Schronisko PTTK na Polanie Chochołowskiej
Na Hali Ornak
Na Kolatowicach
Na Hali Kondratowej
W Dolinie Pięciu Stawów
„Murowaniec” na Hali Gąsienicowej
w Roztoce
przy Morskim Oku
Szlaki
Orla Percia
Ścieżka pod reglami
Ścieżka nad reglami
550 jaskiń
(Wielka Śnieżna, Miętusia, Mroźna)
Stawy: Morskie Oko (największy)
Wielki Staw Polski (najgłębszy)
Wodospady: Siklawa
Wodogrzmoty Mickiewicza
Tatry Zachodnie
Szczyt Starobociański
Krzmienista
Krzesinica
Kasprowy Wierch
Dolina Chochołowska
Małej Łąki
Kondratowa
Tatry Wschodnie
Szczyt Świnica
Kościelec
Granaty
Dolina Gąsienicowa, Roztoki, Suchej Wody, Białki, Jaworowa
Tatry są wyodrębnionym systemem górskim Centralnych Karpat Zachodnich, rozciągającym się od Przełęczy Huciańskiej na zachodzie do Przełęczy Zdziarskiej na północnym wschodzie. Na zachodzie i północy ich granicę stanowi Rów Podtatrzański i Obniżenie Orawsko - Podhalańskie, a na południu i wschodzie - Kotlina Liptowska i Kotlina Spiska. Łańcuch tatrzański można podzielić na dwie jednostki - Tatry Zachodni o słabo zarysowanych cechach rzeźby glacjalnej oraz wyższe o 300-400 m Tatry Wschodnie z wyprofilowanymi formami glacjalnymi i peryglacjalnymi.
Tatry powstały w orogenezie alpejskiej. Krystaliczny trzon Tatr tworzą różne odmiany granitów i skał metamorficznych.
W plejstocenie powstały U-kształtne doliny - żłoby lodowcowe (często z przeformowania V-kształtnych dolin rzecznych), doliny zawieszone, cyrki lodowcowe, kotły i misy wytopiskowe oraz formy akumulacyjne lodowca i wód roztopowych (moreny boczne, czołowe i denne oraz stożki napływowe). Na obszarach nie zajmowanych przez lodowce wytworzyły się formy peryglacjalne (turnie, granie i gołoborza). W kompleksach wapiennych ulegających krasowieniu (Dolina Kościeliska) powstały rozległe systemy jaskiń (największa Bandzioch Kominiarski, najgłębsza 768 m - Wielka Jaskinia Śnieżna), korytarzy podziemnych i lejów krasowych.
Bogactwo form ukształtowania powierzchni oraz znaczne nachylenie stoków tatr powodują gwałtowny spływ wód, dynamicznie rzeźbiących V-kształtne doliny.
Potoki górskie tworzą liczne progi wodne i wodospady (Wodogrzmoty Mickiewicza), często wywołując erozję wsteczną.
W zagłębieniach bezodpływowych wykształconych w plejstocenie powstały malownicze jeziora i stawy, głównie cyrkowe (Czarny Staw Gąsienicowy), rzadziej morenowe (Toporowy Staw) i egzaracyjno-morenowe (Morskie Oko).
Zróżnicowana rzeźba ma wpływ na klimat Tatr. Panuje tu typowy klimat górski - surowy, z dużą zmiennością tanów pogody - wyraźnie zdeterminowany różnicami wysokości i charakterem ekspozycji stoków.
W Tatrach można wyróżnić następujące piętra klimatyczno- roślinne:
zimne (subniwalne) - turni
umiarkowane zimne (halne-alpejskie) - hal górskich
bardzo chłodne (kosówki) - kosodrzewiny
chłodne (świerkowe) - regla górnego
umiarkowanie chłodne (jodłowo-bukowe) - regla dolnego