ODBIORCA SZTUKI
Odbiorca sztuki jako krytyk (wg Marii Gołoszewskiej):
- naiwny (przyznaje się do sympatii do dzieł kiczowatych, ma „klapki na oczach”, nie rozwinie się)
- nieautentyczny (snobistyczny, lubi „bywać”, pokazywać się, ma szanse rozwoju)
- krytyczny (ma już pewien zasób wiedzy, bywa, ma potrzebę kontaktu ze sztuką, na bazie własnych doświadczeń i własnej wiedzy potrafi krytycznie oceniać)
- miłośnik sztuki (ma pewną pasję, emocje, miłość, potrzeba doświadczania sztuki)
- krytyk sztuki (powinien być autentycznie niezależny, opinie wydawać na bazie merytorycznej)
Współcześnie idea przekracza formę. Na wystawach pojawiają się „dzieła” niesmaczne, wulgarne, przekraczające granice etyki i estetyki (zdechły pies, worek na śmieci). Przerost ten tłumaczony jest często nielogicznie (zabijanie świnek - protest przeciwko zabijaniu). Pewna artystka została podana do sądu za wykorzystanie zwłok noworodka w swojej artystycznej konstrukcji, ale sprawa została odrzucona, przyjęto za to podanie o „profanację zwłok”.
Jest zapis w prawie o tym, że dla sztuki nie ma granic. Pytanie: czy rzeczywiście sztuka nie powinna mieć granic? Etycznych? Moralnych?
Rozluźnienie obyczajów wpływa niejako negatywnie na sztukę, ale to również awangardziści wpływają na poszerzanie granic odbiorców. Czy można przyjmować wszystko tworzone przez tzw. „artystów” za akceptowaną sztukę?