Włoskie szkolnictwo wyższe
Po pięcioletniej szkole średniej wyższego stopnia uczniowie zdają egzaminy (maturita - diploma di scuola secondaria superiore) - otrzymany dokument uprawnia ich do kształcenia się dalej na wyższej uczelni. Po czteroletnich szkołach absolwent musi ukończyć roczny kurs przygotowawczy, aby móc starać się o przyjęcie na studia. Maturita włoska to egzaminy zarówno pisemne, jak i ustne (trzy do jednego dla pisemnych). Egzaminy są sprawdzane przez ciało specjalnie w tym celu powołane przez ministerstwo edukacji. Egzaminują i nauczyciele, i „obcy”. Przewodniczący komisji jest „odgórny”. Zdanie egzaminów uprawnia do powalczenia o wyższą uczelnię.
Aby zacząć studiować, nie wystarczy sama „maturita”. Zwykle trzeba zdać egzamin, test (albo test kompetencji) lub przejść rozmowę kwalikacyjną. Wszystko jest jednak zależne od uczelni, które są w pełni autonomiczne. Podobnie jest z opłatami - jedno jest pewne: w publicznych szkołach jest taniej, w prywatnych drożej.
System szkolnictwa wyższego we Włoszech dzieli się na sektor uniwersytecki (także uniwersytety dla obcokrajowców) i nieuniwersytecki, do którego zalicza się wyższe szkoły techniczne (Istruzione e Formazione Tecnica Superiore), wyższe szkoły artystyczne (plastyczne i muzyczne), szkoły policyjne i wojskowe oraz krótkie kursy zawodowe (coś w typie polskiego studium policealnego).
Wyższe szkoły zawodowe (sektor nieuniwersytecki) wymagają od kandydata posiadania dyplomu ukończenia szkoły średniej wyższego stopnia, ale od tej reguły są odstępstwa. Szkoły dostępne są również dla tych, którzy „zaliczyli” tylko obowiązkową edukację, ale mają odpowiednią praktykę zawodową. Kursy w wyższych szkołach zawodowych trwają minimum 2 semestry, maksimum 4 (minimalnie 1200 godzin, maksymalnie 2400). Minimum 30% nauki to staż zawodowy. Po ukończeniu kształcenia w wyższej szkole zawodowej, otrzymuje się dyplom zawodowy. Jeśli szkoła kształci dwustopniowo (np. szkoła tłumaczeń), można otrzymać wyższy tytuł ukończenia wyższej szkoły zawodowej.