Sztuka starożytnej Grecji powstała i rozwijała się po upadku kultury mykeńskiej


SZTUKA STAROŻYTNEJ GRECJI

Sztuka starożytnej Grecji powstała i rozwijała się po upadku kultury mykeńskiej, spowodowanym w głównym stopniu najazdem Dorów. Za czas jej trwania przyjmuje się okres od ok. 1200 p.n.e. do I w. p.n.e., czyli do czasu podboju starożytnej Grecji przez Rzymian. Jednak wraz z podbojem rzymskim, nie skończył się definitywnie okres sztuki greckiej. Artyści nadal tworzyli, ale przede wszystkim na potrzeby kolekcjonerów rzymskich. Najczęściej ich dzieła były kopiami znanych wcześniej dzieł greckich. Dzięki tej działalności znamy wygląd wielu rzeźb, których oryginały zaginęły lub zostały zniszczone. Sztuka grecka (m.in. właśnie dzięki kopiom) wywarła przeogromny wpływ na rozwój sztuki rzymskiej. Jednak wraz ze zmianami politycznymi skończyła się jej samodzielność.

Czas trwania sztuki greckiej dzielony jest na następujące okresy rozwoju:

Okres archaiczny

Okres archaiczny to najstarszy z trzech etapów rozwoju sztuki w rejonie basenu Morza Egejskiego. Początki sięgają najazdu Dorów na Peloponez w XII wieku p.n.e. i wiązanego z nim upadku kultury mykeńskiej. Wydarzenia kończące ten pierwszy okres związane są z początkiem II wojny perskiej, a ściślej z bitwą pod Salaminą oraz zniszczeniem Aten w 480 p.n.e. Okres archaiczny dzielony jest umownie na cztery mniejsze przedziały czasowe, które noszą nazwy:

Okres klasyczny

Okres klasyczny to drugi z etapów, na które zazwyczaj dzieli się czas trwania i rozwoju sztuki na terenach zamieszkanych przez ludy greckie, czyli na obszarach należących do basenu Morza Egejskiego. Jako wydarzenie rozpoczynające ten okres przyjmowana jest data bitwy pod Salaminą (480 p.n.e.) a wydarzenia kończące go wiązane są z datą śmierci Aleksandra Macedońskiego w 323 p.n.e., po której nastąpił stopniowy podział jego imperium.

Ten przedział czasu umownie dzielony jest na trzy etapy, określane jako:

Okres hellenistyczny

Okres hellenistyczny, to ostatni w dziejach umowny czas trwania i rozwoju sztuki starożytnej Grecji. Daty określające jego ramy to rok śmierci Aleksandra Macedońskiego w 323 p.n.e. i rok 30 p.n.e., w którym nastąpił podbój ostatniego, niezależnego państwa hellenistycznego, jakim w tym czasie był Egipt.

Podboje Aleksandra Wielkiego rozszerzyły terytorialny zasięg oddziaływania sztuki greckiej. Jednocześnie, wiele z podbitych państw już wcześniej posiadało bogate tradycje kulturowe (np. starożytny Egipt, Mezopotamia, Persja). Wzajemne przenikanie się elementów greckich i orientalnych a także w późniejszym okresie italskich, zdecydowało o dalszych kierunkach rozwoju sztuki hellenistycznej. Wielu jej twórców wywodziło się z tradycyjnych ośrodków artystycznych greckich, czerpiąc z bogatej spuścizny poszukiwało nowych form wyrazu pełniej odpowiadających nowym realiom. Wraz z ekspansją terytorialną powstały nowe ośrodki, miejscowe tradycje wywierały wpływ na działających w nich artystów.

W nauce nastąpił rozwój nauk przyrodniczych i filozofii. Zainteresowanie człowiekiem i jego rozwojem od niemowlęctwa do później starości w sztuce zaowocowało licznymi portretami przedstawicieli wszystkich ras, warstw społecznych, ludzi zdrowych, kalekich i starców. Przedstawienia na reliefach i obrazach zamiast neutralnego tła otrzymały bogate pejzaże. Idealizacja została zastąpiona tendencjami naturalistycznymi a klasyczna harmonia ustąpiła miejsca ekspresji i kontraście piękna i brzydoty.

Architektura starożytnej Grecji

Budowlami dla Greków najważnijszymi były świątynie.

Wznosiły się na podmurowaniu o prostokątnym kształcie. Ozdabiała je kolumnada biegnąca dookoła jednym albo dwoma szeregami. Pomiędzy kolumnami znajdowało się pomieszczenie zwane cellą, gdzie zazwyczaj mięścił się posąg bóstwa. Nad cellą leżał poziomo strop z kamiennych belek. Końce belek tworzyły fryz. Z przodu i z tyłu świątyni, pomiędzy fryzem a dachem tworzyły się trójkątne tympanony wypełnione kompozycją rzeźbiarską. Budowle te charakteryzowały się równowagą i harmonia wszystkich elementów.

W architekturze starożytnej Grecji występowały trzy podstawowe porządki:

Dorycki porządek architektoniczny w którym kolumna (trzon wraz z głowicą) wsparta była bezpośrednio (bez bazy) na stylobacie. Trzon, zwężający się ku górze, posiadał w połowie lub 2/3 wybrzuszenie oraz był pokryty równoległymi żłobkami (kanelurami). Głowica przybierała kształt poduszki, w górnej części posiadała kwadratową płytę (abacus).

Joński porządek architektoniczny, odznacza się lekkością i smukłością proporcji oraz dużą liczbą elementów zdobniczych. Kolumny mają profilowaną bazę, gęsto kanelowny (żłobkowany ) trzon oraz głowicę z kimationem i wolutami (ślimacznicami).

Koryncki porządek architektoniczny, ukształtował się najpóźniej i różnił się od stylu jońskiego odmienną proporcją kolumny(smuklejsza) i dekoracją głowicy. Głowica koryncka składała się z trzonu kalatosu ("koszyk") okolonego dwoma rzędami liści akantu. O górną część kalatosu opierały się 4 woluty, na których spoczywał abakus. Między dużymi wolutami znajdowały się mniejsze, a z nich wyrastała palmeta.

Oprócz świątyń Grecy budowali także domy, teatry, stadiony, biblioteki, gymnazjony.

Rzeźba starożytnej Grecji

Początki rzeźby greckiej sięgają IX wieku p.n.e. Do najstarszych dzieł należą niewielkie figurki o uproszczonych kształtach. Pierwsze figury człowieka powstały w VI wieku p.n.e., w okresie archaicznym. Należy do nich Kuros z wyspy Melos.

Najdoskonalsze dzieła powstały w czasach Peryklesa, w V wieku p.n.e. Okres ten nazywamy klasycznym lub okresem doskonałości. W tym czasie tworzyło wielu rzeźbiarzy, których dzieła ukazują prawdziwy wygląd człowieka, rzeczywisty kształt jego ciała zarówno w stanie spoczynku, jak i w ruchu. Poliklet (ok. 450-415 p.n.e.), rzeźbiarz grecki, jeden z najwybitniejszych kontynuatorów tradycji doryckiej. Opracował matematyczny kanon proporcji ciała ludzkiego. Stosował również w swoich dziełach zasadę kontrapostu, (układ ciała w rzeźbie greckiej polegający na oparciu ciężaru ciała na jednej nodze, zrównoważeniu nachyleniem tułowia i ugięciem drugiej nogi. Stosowany w celu wzbogacenia kompozycji, uniknięcia frontalizmu.

Przykładem rzeźby Polikleta, w której zastosował zasadę kontrapostu, oraz typowy dla swoich rzeźb kanon proporcji ciała, może być AMAZONKA

W gronie wielkich rzeźbiarzy swoich czasów znalazł się również Myron, który osiągnął mistrzostwo w ukazywaniu ruchu, widoczne w rzeźbie DYSKOBOL

W czasach hellenistycznych powstawały kompozycje rzeźbiarskie złożone z kilku figur, odznaczające się dynamiką w układach ciał i gestów, np. GRUPA LAOKONA

W poczet wielkich artystów greckich zaliczamy również Fidiasza, Lizypa i Praksytelesa. Wiele osiągnięć rzeźbiarzy greckich było stosowanych także w sztuce nowożytnej.


Malarstwo starożytnej Grecji

Grecja zasłynęła malarstwem wazowym, wykonywanymna wazach (naczyniach ceramicznych toczonych z gliny i wypalanych w specjalnych piecach. Naczynia te miały zróżnicowane kształty, a posługiwano się nimi zarówno w gospodarstwie domowym, jak i podczas obrządków religijnych i pogrzebowych. wszystkie zdobione były piękną dekoracją malarską.

Czarnofigurowe malarstwo, ceramika stylu czarnofigurowego, technika zdobienia ceramiki stosowana w Grecji w epoce archaicznej (około 620-530 p.n.e.), głównie w Attyce i Chalkis. Charakteryzuje ją umieszczana na czerwonym tle czarna dekoracja figuralna z białymi, purpurowo-fioletowymi i brązowymi szczegółami.


Około 525 p.n.e. technikę czarnofigurowego malarstwa wyparła technika czerwonofigurowego malarstwa. Charakteryzowała się odwrotnym niż w malarstwie czarnofigurowym schematem kompozycji, tzn. na czarnym tle umieszczano czerwone figury. Czarne tło uzyskiwano malując fragmenty naczynia glinką zmieniającą kolor w czasie wypalania. Dekoracja figuralna miała kolor wypalonej gliny.

W okresie klasycznym (V wiek p.n.e.) i później powstawały w Grecji , a szczególnie w Atenach, liczne malowidła ścienne.


Wyszukiwarka