OSNOWA GEODEZYJNA: to usystematyzowany zbiór punktów geodezyjnych, dla których określono matematycznie ich wzajemne położenie i dokładność usytuowania. OSNOWA POZIOMA: położenie punktów na powierzchni określają ich współrzędne geodezyjne. Osnowę tą dzieli się na 3 klasy oznaczone cyframi rzymskimi. Punkty osnowy podstawowej zalicza się do I klasy, a szczegółowej do II klasy. II klasa- błąd położenia przy pomiarze satelitarnym: mp<0.03m błąd położenia metodami klasycznymi: mp<0.05m III klasa- błąd położenia przy pomiarze satelitarnym: mp<0.07m błąd położenia metodami klasycznymi: mp<0.10m OSNOWA WYSOKOŚCIOWA: wysokości punktów H zostały określone względem przyjętego poziomu odniesienia. Osnowa podstawowa i szczegółowa wysokościowa dzieli się na 4 klasy oznaczone cyframi rzymskimi: Błąd średni niwelacji Średni błąd wysokości punktu I- podstawowa 1mm/km - II- podstawowa 2mm/km - III- szczegółowa 4mm/km <0.01m IV szczegółowa 10mm/km <0.02m podstawowa 20mm/km <0.10m OSNOWA DWUFUNKCYJNA: jej punkty posiadają zarówno wysokość jak i położenie, dlatego spełnia warunki osnowy poziomej oraz wysokościowej. Osnowie dwufunkcyjnej nie przypisuje się oddzielnej klasyfikacji, jej punkty klasyfikuje się osobno jako punkty osnowy poziomej i osnowy wysokościowej, tj. punkt osnowy dwufunkcyjnej może być jednocześnie punktem różnych klas osnowy poziomej i wysokościowej. BŁĄD INDEKSU KOŁA PIONOWEGO: występuje wtedy, gdy miejsce zero przy poziomej osi celowej i poziomowanej libeli kolimacyjnej lub sprawnie działającym kompensatorem, odbiega od wartości teoretycznej, która dla podziału zenitalnego wynosi: 90º (KL) oraz 270º (KP). WYZNACZENIE BŁĘDU INDEKSU I JEGO REKTYFIKACJA: wybieramy wyraźny i niezbyt wysoko położony punkt celu. Po wykonaniu odczytów I i II obliczamy na ich podstawie kąt zenitalny i błąd indeksu a następnie odczyt nieobarczony błędem indeksu. Odczyt ten nastawiamy na kole pionowym za pomocą śruby elewacyjnej, co spowoduje naruszenie położenia pęcherzyka uprzednio poziomowanej libeli kolimacyjnej. Jego wychylenie usuwamy w całości za pomocą śrubek rektyfikacyjnych tej libeli. Po rektyfikacji ponawiamy sprawdzenie. BŁĄD ŚREDNI RÓŻNICY WYSOKOŚCI: na błąd średni różnicy wysokości będzie miał wpływ błąd pomiaru boku d, kąta pionowego α, wysokość instrumentu i i wysokość celu w nad poziomem punktu określonego.
|
TACHIMETRIA: szybki pomiar; jest to połączenie pomiaru sytuacyjnego metodą biegunową z pomiarem wysokościowym realizowanym za pomocą niwelacji trygonometrycznej. Położenie pomierzonego punktu, pikiety, określają domiary biegunowe (α,β) zaś wysokość można wyznaczyć na podstawie wielkości: z (kąt zenitalny), d (odległość pozioma), s (wysokość sygnału mierzona od jego podstawy do punktu celowania), zgodnie ze wzorem: Hp=Hst+i+h-s DOKŁADNOŚĆ POMIARÓW: pomiar sytuacji- pomiar kątów w 1 serii, boków dwukrotnie. mp<0.20m- błąd położenia punktu, mp<20mm/km- błąd wysokości. OSNOWA POZIOMA: zakładana w celu wyznaczenia współrzędnych x,y stanowisk tachimetrycznych może składać się z ciągów sytuacyjnych nawiązanych do osnowy klasy I-III. Ciągi te powinny być obustronnie nawiązane oraz zapewniać dogodne warunki do pomiaru wysokościowego. Wyjątkowo na terenach trudnych dopuszcza się zakładanie ciągów wiszących, które mogą mieć wówczas najwyżej dwa boki. Pomiar osnowy musi zapewnić dokładność określenia punktu ze średnim błędem mp<0.10m względem punktu nawiązania. OSNOWA WYSOKOŚCIOWA: nawiązanie do punktów osnowy wysokościowej klasy IV, składa się z ciągów niwelacyjnych i punktów osnowy zwanej wysokościową, potrzebnych do wyznaczenia wysokości stanowisk tachimetrycznych, średni błąd pomiaru <20mm/km, błąd średni wysokości punktu <0.10m. POMIAR METODĄ WYPEŁNIENIA HORYZONTU: polega na oddzielnym pomiarze każdego z katów wypełniających horyzont, zawartych między sąsiednimi celowymi w odpowiedniej liczbie serii, na różnych miejscach limbusa mikrometru. WYRÓWNANIE STACYJNE: celem wyrównania jest obliczenie najbardziej prawdopodobnych wyników pomiarów na stanowisku i ocena dokładności, tzn. obliczenie błędu średniego kąta pomierzonego w jednej serii i kąta średniego z średniego serii. REFRAKCJA: odchylenie promienia świetlnego od linii prostej wywołany zróżnicowaniem gęstości ośrodka wzdłuż promienia świetlnego. WSPÓŁCZYNNIK REFRAKCJI: k=R/T- stosunek promienia do krzywej refrakcji. WYZNACZANIE WSPÓŁCZYNNIKA REFRAKCJI: a) na podstawie parametrów opisujących stratosferę- wzór Jordana; b) na podstawie pomiarów geodezyjnych: -na podstawie różnicy wysokości uzyskanej z niwelacji geometrycznej i pomiaru kąta pionowego i odległości skośnej, -na podstawie obustronnych, synchronicznych i wzajemnych pomiarów kątów pionowych i odległości skośnej, -na podstawie dyspersji światła- wzór na średni błąd dostosowania.
|