Prawo Wykroczeń, sciaga szczegól, Art

WYKROCZENIA PRZECIWKO PORZĄDKOWI I SPOKOJOWI PUBLICZNEMU

Art. 50 k.w. Nieopuszczenie zbiegowiska publicznego pomimo wezwania uprawnionego organu (Policja, SOK, Straż Miejska, Straż Pożarna).

Przedmiot ochrony: porządek w zakresie bezpieczeństwa osób.

Strona przedmiotowa: zachowanie polegające na nieopuszczeniu zbiegowiska publicznego pomimo wezwania uprawnionego organu

Podmiot: powszechny

Strona podmiotowa : umyślność (nieumyślność nie może zajść gdyż do osoby musi dotrzeć wezwanie)

Zbiegowisko publiczne - np. zebranie 4-7 osób przy wypadku drogowym.

Art. 51 k.w. Zakłócenie wybrykiem spokoju lub porządku publicznego oraz spoczynku nocnego albo wywołanie zgorszenia w miejscu publicznym.

Przedmiot ochrony: porządek i spokój publiczny oraz spoczynek nocny, niezakłócony przez zachowanie hałaśliwe lub gorszące wykraczające poza przyjęte normy społeczne.

Strona przedmiotowa: zachowanie polegające na krzyku i hałasowaniu, i inne wybryki.

Podmiot: powszechny

Strona podmiotowa : umyślność

Art. 54 k.w. Naruszenie przepisów porządkowych - przepis blankietowy.

Podmiot: powszechny,

Strona podmiotowa: Zachowanie sprawcy polegające na naruszeniu przepisów porządkowych, wydanych tylko z upoważnienia ustawy i tylko wtedy, gdy same te przepisy nie określają sankcji za ich przekroczenie lub niedopełnienie, postępowanie sprawcy umyślne lub nieumyślne,

Przedmiot ochrony: ogólny - dobro chronione prawem, rodzajowy - porządek i spokój publiczny, bezpośredni - określony przez przepis porządkowy wydany z upoważnienia ustawy,

Strona przedmiotowa: sposób popełnienia - dowolny, określony w przepisie porządkowym,

Skutek - określony w przepisie porządkowym.

Art. 55 k.w. Kąpiel w miejscu zabronionym

Przedmiot ochrony: porządek w zakresie korzystania z wody dla celów rekreacyjnych oraz bezpieczeństwo osób

Strona przedmiotowa: zachowanie polegające na kąpieli w miejscu zabronionym

Przez kąpiel należy rozumieć czynność obejmującą pływanie jak również przebywanie w wodzie.

Okoliczność modalna miejsca - miejsce, które musi być wyraźnie określone przez zakaz. Zakaz kąpania się musi być podany do wiadomości publicznej ( np. umieszczenie znaków ostrzegawczych).

Skutek: wykroczenie formalne

Podmiot: powszechny. Sprawcą tego wykroczenia może być zarówno osoba, która posiada kartę pływacką jak i osoba, która takiej karty nie posiada.

Strona podmiotowa : umyślność lub nieumyślność.

WYKROCZENIA PRZECIWKO INSTYTUCJOM PAŃSTWOWYM, SAMORZĄDOWYM I SPOŁECZNYM

Art. 65 k.w. Wprowadzenie w błąd organu państwowego

Podmiot: powszechny

Strona przedmiotowa: zachowanie się sprawcy polega na wprowadzeniu w błąd organu państwowego co do tożsamości własnej lub innej osoby, bądź

też co do swego obywatelstwa, zawodu, miejsca zatrudnienia lub zamieszkania.

Organ państwowy to część aparatu państwowego charakteryzująca się następującymi cechami:

1) sprawowanie funkcji państwa,

2) działanie ww imieniu państwa,

3) posiadanie określonych uprawnień,

4) wyposażenie we władzę państwową.

„Jeżeli chodzi o zachowanie się opisane w art. 65 § 1 k.w. to z reguły sprawa jest oczywista gdy sprawca udziela celowo o fałszywych informacji. Potwierdzenie udzielenia fałszywych informacji w postępowaniu dowodowym przed kolegium do spraw wykroczeń najczęściej następuje w drodze porównania przewidzidanych dotyczących np. nazwiska czy miejsca zamieszkania z tymi, które wcześniej obwiniony przedstawił organowi państwowemu. Dane te są najczęściej zawarte w notatce służbowej. (...). Trudniejszy problem powstaje na tle art. 65 § 2 k.w., gdzie kolegium do spraw wykroczeń zawsze powinno badać czy nie udzielenie dokumentu tożsamości wynikało z faktu, iż obwiniony nie posiadał go przy sobie. W obecnym stanie prawnym nie ma bowiem obowiązku posiadania przy sobie dokumentu tożsamości. Nie posiadając takiego dokumentu przy sobie - nie popełnia się wykroczenia z art. 65 § 2 k.w. W przypadku takim na wezwanie organu państwowego obywatel ma obowiązek udzielić wiadomości co do swojej tożsamości, miejsca zamieszkania, obywatela, zawodu i miejsca pracy.

Odmowa udzielenia takich informacji stanowi również o istocie wykroczenia z art. 65 § 2 k.w. stąd też w notatce służbowej funkcjonariusza, któremu odmówiono okazania dowodu osobistego powinna znaleźć się również informacja czy w następstwie tego faktu obywatel został wezwany do podania swego nazwiska i innych danych.” M.Bojarski, W. Radecki Kodeks wykroczeń z komentarzem s.150

Art. 66 k.w. Fałszywy alarm

Przedmiotem ochrony przepisu art. 66 k.w. jest działalność instytucji przed podejmowaniem niepotrzebnych decyzji.

Strona przedmiotowa: zachowanie się sprawcy polega na tym, że ze złośliwości i swawoli, chcąc wywołać niepotrzebną czynność fałszywym alarmem, informacją lub innym sposobem, wprowadza w błąd instytucję użyteczności publicznej albo inny organ ochrony bezpieczeństwa, porządku publicznego lub zdrowia.

Instytucja użyteczności publicznej albo organ ochrony bezpieczeństwa , porządku publicznego lub zdrowia to np. pogotowie ratunkowe, pogotowie gazowe, Straż Pożarna, Policja.

Wykroczenie to ma charakter bezskutkowy. Jest dokonane niezależnie od tego czy instytucja użyteczności publicznej albo inny organ ochrony bezpieczeństwa, porządku publicznego lub zdrowia podjął czynność.

Wykroczenie to może być popełnione tylko z winy umyślnej w formie zamiaru bezpośredniego. Pobudką stojącą u podłoża psychicznego zachowania się sprawcy jest złośliwość lub swawola.

Art. 67 k.w. Uszkadzanie ogłoszeń, afiszów lub plakatów

Art. 68 k.w. Bezprawny wyrób pieczęci

Zachowanie się sprawcy wykroczenia z art. 68 k.w. polega na wyrobieniu pieczęci, godła lub znaku instytucji państwowej albo organizacji społecznej bez właściwego zamówienia lub wydanie takiej pieczęci, godła lub znaku, osobie nie uprawnionej do odbioru.

Właściwe zamówienie pochodzi od uprawnionej instytucji państwowej lub organizacji społecznej tj. takiej której pieczęć, godło lub znak ma służyć, albo organu nadrzędnego tej instytucji lub organizacji.

§ 2 art. 68 k.w. przewiduje odpowiedzialność za bezprawne posiadanie, zamawianie lub nabywanie pieczęci instytucji państwowej lub organizacji społecznej.

Wykroczenie to można popełnić umyślnie lub nieumyślnie.

WYKROCZENIA PRZECIWKO BEZPIECZEŃSTWU OSÓB I MIENIA

Art. 75 k.w. Doprowadzanie do wypadania ciężkich przedmiotów lub wylewania płynów - 1) powszechny, 2) postępowanie umyślne lub nieumyślne, 3) bezpieczeństwo ludzi i ochrona mienia, 4) niedbalstwo lub nieostrożność np. przy wykonywaniu czynności budowlanych

Art. 76 k.w. Rzucanie kamieniami w pojazd mechaniczny

Zachowanie się sprawcy polega na rzucaniu kamieniami lub innymi przedmiotami w pojazd mechaniczny.

Pojazdem mechanicznym jest każdy pojazd napędzany umieszczonym w nim silnikiem - bez względu na pojemność skokową silnika i maksymalną prędkość - jeżeli nie posiada cech konstrukcyjnych, które pozwalają na poruszanie go za pomocą siły mięśni (będzie to więc np. maszyna samobieżna, motorower - niezależnie od parametrów technicznych, ale nie rower z doczepionym silnikiem).

Warunkiem odpowiedzialności za wykroczenie z art.76 k.w. jest to, że pojazd mechaniczny musi znajdować się w ruchu.

„Pojazd jest w ruchu zarówno w czasie jazdy, w momencie poruszania się, jak i w czasie postoju na przystanku, gdy zatrzymał się on tylko chwilowo i gdy jest w nim obecna jakaś osoba (kierowca, pasażer). Nie dotyczy to więc np. pociągu stojącego na bocznym torze, samochodu stojącego na ulicy w nieobecności kierowcy lub pasażerów itp.” J.Bafia, D. Egierska, I.Śmietanka Kodeks wykroczeń. Komentarz. W-wa 1980 s. 187

Strona podmiotowa wyraża się w umyślności w formie zamiaru bezpośredniego.

WYKROCZENIA PRZECIWKO BEZPIECZEŃSTWU I PORZĄDKOWI W KOMUNIKACJI

Art. 86 k.w. Spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym - wykroczenie przeciwko bezpieczeństwu i porządkowi w komunikacji. Art. 86 § 2 - typ kwalifikowany, przepis szczególny do art. 87; 1) powszechny - każdy uczestnik RD lub włączający się do ruchu albo osoba stwarzająca przeszkody w ruchu (np. usuwająca oznakowania, rozbijająca lampy), 2) postępowanie umyślne lub nieumyślne, 3) ochrona bezpieczeństwa i porządku ruchu drogowego, 4) niezachowanie należytej ostrożności (przez działanie lub zaniechanie)

Art. 87 k.w. Prowadzenie pojazdu przez osobę w stanie po użyciu alkoholu

Prowadzenie pojazdu w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka, 1) powszechny, 2) postępowanie umyślne lub nieumyślne, 3) bezpieczeństwo w ruchu drogowym, 4) wykroczenie formalne - przepis szczególny do art. art. 70

Art. 88 k.w. Prowadzenie lub pozostawienie pojazdu bez wymaganego oświetlenia

Art. 94 k.w. Prowadzenie pojazdu bez uprawnień lub niedopuszczonego do ruchu

Art. 95 k.w. Prowadzenie pojazdu bez dokumentów

Art. 97 k.w. Naruszenie innych przepisów drogowych

Przepis blankietowy np. dot kierowców naruszających zakaz używania telefonu komórkowego w czasie prowadzenia samochodu.

Art. 98 k.w. Zagrożenie bezpieczeństwa poza drogą publiczną lub naruszanie przepisów regulujących ruch po drogach wewnętrznych. 1)podmiot powszechny, 2) strona podmiotowa - postępowanie umyślne lub nieumyślne, 3)przedmiot ochrony porządek i bezpieczeństwo w ruchu pojazdów, 4) okoliczności modalne - miejsce - prowadzenie pojazdu mechanicznego poza drogą publiczną (podwórko, plac), sposób popełnienia wykroczenia - poprzez działanie powodujące zagrożenie bezpieczeństwa innych osób lub droga wewnętrzna - naruszenie przepisów.

WYKROCZENIA PRZECIWKO OSOBIE

Art. 107 k.w. Złośliwe niepokojenie innej osoby

Zachowanie się sprawcy polega na złośliwym wprowadzeniu innej osoby w błąd lub w inny sposób złośliwym niepokojeniu.

Nie jest istotna dla popełnienia tego wykroczenia forma wprowadzenia w błąd. Może być ono osiągnięte poprzez słowo, gest, pismo itp.

Przy czym sprawca działa w celu dokuczenia innej osobie.

Koniecznym obok umyślności zachowania sprawcy jest wykazanie złośliwości sprawcy.

Przez złośliwe niepokojenie należy rozumieć bezprawne naruszenie spokoju i równowagi psychicznej innej osoby.

WYKROCZENIA PRZECIWKO MIENIU

art. 119 k.w. Kradzież lub przywłaszczenie

Wykroczenia z art. 119 k.w. są czynami przepołowionymi. Różni je od przestępstw generalnie wartość przedmiotu czynności wykonawczej (do 250 zł).

Przedmiot ochrony: przepis art. 119 k.w. chroni prawo własności i inne prawa majątkowe, w szczególności posiadanie.

Strona przedmiotowa: odpowiedzialność z art. 119 k.w. zachodzi w stosunku do osoby, która dopuszcza się kradzieży lub przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej.

Kradzież polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia.

Przez zabór należy rozumieć wyjęcie rzeczy spod władztwa dotychczasowego posiadacza wbrew jego woli (nie jest więc kradzieżą zawładnięcie rzeczą porzuconą) i przyjęcie jej we władztwo osoby sprawcy.

Przedmiotem czynu musi być rzecz ruchoma stanowiąca czyjąś własność przedstawiająca wartość majątkową (wyrażoną w pieniądzu) i użytkową (służącą zaspokojeniu jakichś potrzeb), jeżeli wartość nie przekracza 250 zł bez względu na jej substancję (przedmioty trwałe, ciekłe a także energia elektryczna lub gaz).

Rzeczą ruchomą lub przedmiotem w rozumieniu art. 115 § 9 k.k. jest także polski lub obcy pieniądz lub inny środek płatniczy oraz dokument uprawniający do otrzymania sumy pieniężnej albo zawierający obowiązek wypłaty kapitału, odsetek, udziału w zyskach albo stwierdzenie uczestnictwa w spółce.

Skutek: wykroczenie jest dokonane z chwilą zawładnięcia rzeczą, chociażby sprawca nie wyniósł jej ze sfery bytowania pokrzywdzonego i zawładnięcie było stosunkowo krótkotrwałe.

Podmiot: kradzież jest wykroczeniem ogólnosprawczym.

Strona podmiotowa: zabór cudzej rzeczy ruchomej tylko wówczas jest kradzieżą, jeżeli sprawca działa w celu przywłaszczenia. Jest to więc wykroczenie kierunkowe. Można je popełnić tylko umyślnie w zamiarze bezpośrednim. Jeżeli sprawca nie ma takiego celu, to kradzieży nie popełniono ale może wchodzić w grę odpowiedzialność z art. 127 k.w. (samowolne użycie mienia ruchomego) lub art. 191 k.k.

Przywłaszczenie polega na rozporządzeniu cudzą rzeczą ruchomą lub prawem majątkowym, znajdującą się legalnie w posiadaniu sprawcy wbrew woli osoby uprawnionej do dysponowania rzeczą z zamiarem pozbawienia tej osoby własności mienia i uczynienia z niego swojej własności.

Art. 119 k.w. przewidując karalność przywłaszczenia mówi o przywłaszczeniu ogólnie, obejmując więc karalność wszystkich znanych w prawie karnym postaci przywłaszczenia a mianowicie:

a) przywłaszczenie tzw. podstawowe (gdy rzecz przypadkowo znalazła się w posiadaniu sprawcy),

b) przywłaszczenie rzeczy znalezionej (chwilowo pozostawiona, a nie zgubiona może być przedmiotem kradzieży)

c) przywłaszczenie rzeczy powierzonej (sprzeniewierzenie).

Przesłankami faktycznymi urzeczywistniającymi zamiar w celu przywłaszczenia mogą być:

- bezprawne zatrzymanie cudzej rzeczy, prawa majątkowego na własność (odmowa zwrotu, zaprzeczenie otrzymania, zapewnienie o zwrocie, ukrycie itp.),

- przekazanie cudzej rzeczy, prawa majątkowego na własność osobie trzeciej (sprzedaż, zamiana, darowizna), bezprawne zużycie, przerobienie itp.

Ze względu na ochronę lasów ustawodawca odrębnie penalizuje kradzież, przywłaszczenie, a także wyrąb drzewa z lasu (art. 120 k.w.). Gdy czyn sprawcy jest skierowany na gałęzie, korzenie, krzewy lub pniaki to podlega kwalifikacji z art. 148 k.w.

Od przywłaszczenia należy odróżnić niezawiadomienie o znalezieniu cudzej rzeczy albo przybłąkaniu się cudzego zwierzęcia (art. 125 k.w.)

Karalność wykroczenia z art. 119 k.w. jest rozciągnięta na usiłowanie, podżeganie i pomocnictwo (art. 119 § 3 k.w.).

Jeżeli sprawca kradzieży lub przywłaszczenia rzeczy ruchomej na szkodę osoby najbliższej, ściganie następuje tylko na żądanie pokrzywdzonego.

Kradzież, przywłaszczenie cudzej rzeczy przedstawiającej wartość niemajątkową (np. pamiątkowych zdjęć, listów, czy nawet zasuszonych kwiatów) jest wykroczeniem z art. 126 k.w.

Przepisu art. 119 k.w. nie stosuje się, gdy przedmiotem czynu jest:

-broń, amunicja, materiały lub przyrządy wybuchowe ( art.130 §1 pkt 2 k.w.), mleczko makowe, słoma makowa albo środki odurzające lub psychotropowe

-kradzież popełniono z włamaniem ( art. 279 k.k.) - art. 130 § 2 k.w.

-kradzież popełniono w warunkach rozboju ( art. 280 k.k.) lub kradzieży rozbójniczej ( art. 281 k.k.) - art. 130 § 3 k.w.

art. 120 k.w. Wyrąb drzewa w lesie

Wykroczenie z art. 120 k.w. polega na wyrębie drzewa w lesie albo kradzieży lub przywłaszczeniu z lasu drzewa wyrąbanego lub powalonego jeżeli wartość drzewa nie przekracza 75 zł.

Warunkiem karalności zachowania polegającego na wyrębie drzewa w lesie jest cel przywłaszczenia.

Przy czym skutek tego zachowania wyraża się w rozpoczęciu czynności wyrębu.

Kradzież to zabór mienia w celu przywłaszczenia

Przywłaszczenie to zachowanie się sprawcy władającego cudzym mieniem (w oparciu o czynność legalną) tak jak mieniem własnym (np. sprzedaż, przemalowanie).

Czyn polegający na wyrębie gałęzi, korzeni lub krzewów, karczowaniu pniaków stanowi wykroczenie z art. 148 k.w.

art. 121 k.w. Szalbierstwo

Przedmiot ochrony: przepis art. 121 k.w. chroni stosunki majątkowe przed wyłudzeniem świadczenia.

Strona przedmiotowa: kodeks wykroczeń przewiduje dwie postacie szalbierstwa.

Pierwsza postać tego wykroczenia określona w § 1 art. 121 k.w. polega na umyślnym wyłudzeniu przejazdu koleją lub innym środkiem lokomocji jeżeli miało to miejsce po raz trzeci w roku, a ponadto poprzedzone było dwukrotnym nieuiszczeniem nałożonej kary pieniężnej określonej w taryfie za wyłudzenie takiego przejazdu.

Druga postać szalbierstwa ( § 2 art. 121) polega na umyślnym jednokrotnym wyłudzeniu pożywienia lub napoju w zakładzie żywienia zbiorowego, wyłudzeniu przejazdu środkiem lokomocji należącym do przedsiębiorstwa nie dysponującego karami pieniężnymi określonymi w taryfie ( np. przedsiębiorstwa taksówkowego), wstępu na imprezę artystyczną, rozrywkową lub sportową, działanie automatu lub innego podobnego świadczenia, o którym wie, że jest płatne (np. urządzeń wesołego miasteczka).

Wg.A.Marka : inne podobne świadczenia dotyczyć mogą np. usług fryzjerskich, szewskich itp (Prawo wykroczeń Warszawa 1996, s. 153).

„Wyłudzenie przejazdu prywatną taksówką stanowi wykroczenie z art. 121 §2 k.w. bez względu na wysokość wyrządzonej tym czynem szkody” (OSNKW 1973, nr 4, poz.42 ). Sąd Najwyższy podkreślił ponadto, że „ zawarte w art. 121§ 2 k.w. określenie „wyłudza” (...) inne podobne świadczenie, o którym wie, że jest płatne”, nie obejmuje wyłudzenia mieszkania w hotelu bez zamiaru uiszczenia należności (OSNKW 1973, nr 2-3, poz. 27) oraz wypadku niewywiązywania się z zobowiązania zapłaty wynagrodzenia za zamówione dzieło (OSNKW 42/73).

W tym pierwszym wypadku sprawca może ponieść odpowiedzialność z art. 286 k.k.

Wyłączenie się do urządzenia telekomunikacyjnego i uruchomienie na cudzy rachunek impulsów telefonicznych jest przestępstwem z art. 285 k.k.

Wykroczenie z art. 121 k.w. zachodzi bez względu na wysokość wyrządzonej tym czynem szkody.

Podmiot: powszechny

Strona podmiotowa: wykroczenie z art. 121 k.w. można popełnić tylko umyślnie.

W razie popełnienia wykroczenia z art. 121§ 2 k.w. można orzec obowiązek zapłaty równowartości wyłudzonego mienia.

Art. 122 k.w. Paserstwo potocznie jt. przyjęcie mienia pochodzącego z wykroczenia. Istnieją 4 formy paserstwa: nabycie (sprzedaż, zamiana), pomoc do zbycia, przyjęcie rzeczy, pomoc w ukryciu rzeczy. Korzyść majątkowa z paserstwa: dla sprawcy, innej osoby fizycznej i prawnej, jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej. Korzyść - wartość przyjętego przez pasera mienia.

Podmiot: powszechny,

Strona podmiotowa: postępowanie umyślne,

Przedmiot ochrony: mienie,

Strona przedmiotowa: potocznie - przyjęcie mienia.

Art. 123 k.w. Kradzież ogrodowa

Podmiot: powszechny, przedmiot ochrony: owoce, warzywa, kwiaty znajdujące się w cudzym ogrodzie, strona przedmiotowa:zabór w nieznacznej ilości owoców, warzyw, kwiatów, ściganie następuje na żądanie pokrzywdzonego, jeśli nastąpi jednocześnie zniszczenie ogrodu - zachodzi wykroczenie z art.150.

Art. 124 k.w. Niszczenie cudzej rzeczy

Zachowanie się sprawcy polega na umyślnym niszczeniu, uszkadzaniu lub czynieniu niezdatnym do użytku mienia społecznego lub cudzego mienia, jeżeli szkoda nie przekracza 250 zł.

Przez niszczenie należy rozumieć takie oddziaływanie na rzecz, które powoduje , iż rzecz przestaje istnieć.

Uszkodzenie to zmniejszenie wartości danej rzeczy np. poprzez zmianę wyglądu zewnętrznego lub kształtu, bądź to przez naruszenie całości.

Uczynienie rzeczy niezdatną do użytku następuje wtedy, gdy zachowaniem się swoim sprawca spowodował, iż nie nadaje się ona do wykorzystania w sposób zgodny ze swoim przeznaczeniem.

Wskazówką czy mamy do czynienia z przestępstwem czy wykroczeniem jest wysokość szkody będącej skutkiem czynu sprawcy.

Granicą jest szkoda, która nie przekracza 250 zł.

„W orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się, że wysokość szkody wyrządzonej tym wykroczeniem może być wyższa niż wartość uczynionego niezdolnym do użytku mienia. Sąd Najwyższy stwierdził bowiem, że przestępstwo określone w art. 280 k.k. może polegać nie tylko na niszczeniu lub uszkodzeniu mienia społecznego albo cudzego, ale również na uczynieniu go niezdatnym do użytku, dlatego wartość mienia może być niższa od szkody wyrządzonej tym przestępstwem. Szkoda więc ma zasadnicze znaczenie, od jej bowiem wysokości zależy, czy określone we wspomnianym przepisie działanie lub zaniechanie stanowi występek czy też wykroczenie określone w art. 124 § 1 k.w. Wykroczeniem zaś jest wtedy, gdy szkoda nie przekracza 250 zł (por. OSNKW 1973, nr1 , poz 4) M. Bojarski, W. Radecki Kodeks wykroczeń z komentarzem s. 259. Wykroczenie z art. 124 k.w. jest wykroczeniem skutkowym, które można popełnić jedynie umyślnie. Art. 125 k.w. Niezawiadomienie o znalezieniu rzeczy lub zwierzęcia

Podmiot: powszechny, przedmiot ochrony: mienie lub zwierzę, strona przedmiotowa - nie podjęcie odpowiednich działań zgodnie z k. cyw. art. 183 - zawiadomienia osoby uprawnionej lub właściwego organu państwowego. Sprawca nie może postępować z rzeczą jak z własną np. nie zbywa jej.

Art. 126 k.w. Kradzież, niszczenie, uszkodzenie rzeczy o wartości niemajątkowej

Wykroczenie może być popełnione tylko umyślnie, dot. rzeczy mających wartość osobistą niemajątkową np. pamiątkową. Ściganie na wniosek pokrzywdzonego.

Art. 127 k.w. Samowolne używanie cudzego mienia ruchomego

Przedmiot ochrony: przepis art. 127 k.w. chroni prawo własności w zakresie wyłącznego dysponowania mieniem.

Strona przedmiotowa: wykroczenie to polega na samowolnym użyciu cudzego mienia ruchomego.

Samowolne użycie mienia nie zawsze musi polegać na jego zaborze np. korzystanie z urządzeń RTV innej osoby bez jej zgody, użycie do celów prywatnych pojazdu mechanicznego przez właściciela warsztatu, któremu pojazd ten powierzono do naprawy (OSNKW 1975, nr 10 - 11. poz.140).

W przypadku, kiedy sprawca samowolnie używa cudze mienie w ten sposób, że bierze np. cudzy rower by dojechać do określonego celu, a następnie porzuca go przez co czyni niemożliwym odzyskanie go przez właściciela postępując z tym mieniem jak ze swoim, sprawca popełnia bądź wykroczenie bądź przestępstwo kradzieży.

Podmiot: powszechny

Strona podmiotowa: Wykroczenie to można popełnić tylko umyślnie (samowolne użycie). Różni się ono od wykroczenia kradzieży z art. 119 k.w. w sferze strony podmiotowej - gdyż nie cechuje go zamiar przywłaszczenia. Sprawca czynu z art. 127 k.w. zabiera rzecz celem jej krótkotrwałego użycia z zamiarem jej zwrotu lecz dokonuje tego bez odpowiedniej na to zgody.

Art. 128 k.w. Urządzenie gry hazardowej

Przedmiot ochrony: przepis art. 128 k.w. chroni stosunki majątkowe przed grą hazardową.

Strona przedmiotowa: wykroczenie to polega na urządzaniu gry hazardowej albo użyczaniu do niej środków (kart, ruletki) lub pomieszczenia (lokalu). Sam udział w grze hazardowej nie stanowi wykroczenia.

Gra hazardowa to taka gra, w której wygrana lub przegrana zależy wyłącznie lub przeważnie od wypadku losowego, a nie umiejętności grających, np. poker, „oko”, ruletka.

W przypadku, kiedy wygrana urządzającego grę nie jest wynikiem jego umiejętności, lecz uzyskana została dzięki oszukańczym manipulacjom np. znaczone karty, czyn taki wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 286 k.k.

Urządzenie gry hazardowej o charakterze towarzyskim, wyłącznie dla rozrywki zarówno urządzającego jak i graczy (gdy nie ma chęci osiągnięcia korzyści majątkowej) nie stanowi wykroczenia z art. 128 k.w.

Według M. Bojarskiego, W. Radeckiego niezależnie od odpowiedzialności za wykroczenie z art. 128 k.w. czy przestępstwo oszustwa z art. 286 k.k. w stosunku do osoby urządzającej gry hazardowe (prowadzącej bezprawną działalność w zakresie gier losowych lub zakładów wzajemnych) może zachodzić odpowiedzialność z ustawy karnoskarbowej (art. 117 - 121 u.k.s.)

Podmiot: powszechny

Strona podmiotowa: wykroczenie umyślne, które może być popełnione z zamiarem bezpośrednim zabarwionym celem (dolus directus coloratus).

Pieniądze i inne przedmioty służące do gry, w myśl § 2 art. 128 k.w. podlegają przepadkowi, choćby nie stanowiły własności sprawcy.

Art. 129 Wyrabianie, posiadanie, nabywanie, dostarczanie narzędzi przeznaczonych do dokonywania kradzieży

Przedmiot ochrony: przepis art. 129 k.w. chroni stosunki majątkowe przed kradzieżą na etapie przygotowania do niej.

Strona przedmiotowa: wykroczenie to polega na:

1) wyrabianiu, posiadaniu lub nabywaniu wytrychów, dostarczaniu ich osobie nie trudniącej się zawodem, w którym są one potrzebne;

2) wyrabianiu, posiadaniu lub nabywaniu kluczy do cudzego domu, mieszkania lub innego pomieszczenia albo schowka bez zezwolenia osoby uprawnionej lub organu administracji;

3) wyrabianiu, posiadaniu, nabywaniu lub dostarczaniu innym osobom narzędzi przeznaczonych do dokonywania kradzieży.

Skutek: jeżeli wykroczenie polega na wyrabianiu, nabywaniu lub dostarczaniu ww. przedmiotów jest wykroczeniem materialnym; jeżeli natomiast polega na ich posiadaniu, to jest wykroczeniem formalnym.

Okoliczności modalne: do znamion czynu określonego w art. 129 § 1 pkt 3 k.w. należy sytuacja - brak zezwolenia osoby dysponującej pomieszczeniem lub organu.

Podmiot: powszechny. Czynu z art. 129 § 1 pkt 1 i 2 k.w. może dopuścić się tylko ten, kto nie trudni się zawodem, w którym przedmioty wymienione w tym przepisie są potrzebne.

Strona podmiotowa: Wykroczenie to można popełnić umyślnie lub nieumyślnie.

Wytrychy, klucze lub narzędzia podlegają przepadkowi, choćby nie stanowiły własności sprawcy.

WYKROCZENIA PRZECIWKO INTERESOM KONSUMENTÓW

Art. 134 k.w. Oszukiwanie przy sprzedaży towaru lub świadczeniu usług

Oszukiwanie przy sprzedaży towaru lub świadczenia usług. 1) podmiot indywidualny - sprzedawca, usługodawca, 2) postępowanie umyślne w zamiarze bezpośrednim, 3) ochrona interesów nabywcy oraz interesów osób korzystających z usług przed oszukiwaniem ich w zakresie ilości, wagi, miary, gatunku, rodzaju lub ceny kupowanego towaru, 4) oszukiwanie nabywcy co do ilości, wagi, miary, gatunku, rodzaju lub ceny przy sprzedaży towaru czy świadczonych usług, jeżeli nabywca poniósł szkodę, która nie przekracza 100 zł. (powyżej 100 zł - art. 286§1 KK - przestępstwo oszustwa).Usiłowanie jest karalne.

Art. 138 k.w. Żądanie i pobieranie za świadczenie opłaty wyższej od obowiązującej albo bez uzasadnionej przyczyny odmówienie świadczenia, do którego jest zobowiązany. 1) indywidualny (dot. osób prowadzących określona działalność świadczeniodawczą lub zajmujący określone stanowisko, 2) postępowanie umyślne w zamiarze bezpośrednim, 3) ochrona interesów osoby, której świadczy się usługę, 4) żądanie i pobieranie za świadczenie opłaty wyższej od obowiązującej albo bez uzasadnionej przyczyny odmówienie świadczenia, do którego jest zobowiązany. Usiłowanie nie jest karalne.

WYKROCZENIA PRZECIWKO OBYCZAJNOŚCI PUBLICZNEJ

Art. 140 k.w. Nieobyczajny wybryk. Takie zachowanie, które narusza zasady współżycia społecznego w zakresie dobrych obyczajów i jest zdolne do wywołania zgorszenia (wykroczenie formalne - bezskutkowe), wykroczenie można popełnić tylko umyślnie. Podmiot powszechny, przedmiot ochrony - poczucie dobrych obyczajów, strona przedmiotowa każde zachowanie umyślne mogące spowodować zgorszenie np. załatwianie potrzeb fizjologicznych w miejscu publicznym.

Art. 141 k.w. Umieszczanie nieprzyzwoitych napisów. Używanie słów wulgarnych

WYKROCZENIA PZRECIWKO URZĄDZENIOM UŻYTKU PUBLICZNEGO

Art. 143 k.w. Utrudnianie korzystania z urządzeń przeznaczonych do użytku publicznego - 1) powszechny, 2) zachowanie umyślne - ze złośliwości lub swawoli, w zamiarze bezpośrednim, 3) ochrona urządzeń użyteczności publicznej w celu ich niezakłóconego i zgodnego z przeznaczeniem funkcjonowania, 4) zachowanie sprawcy polegające na uszkadzaniu, niszczeniu, usuwaniu urządzeń.

Podmiot: powszechny

Strona podmiotowa: wykroczenie umyślne, które może być popełnione z zamiarem bezpośrednim zabarwionym celem (dolus directus coloratus).

Pieniądze i inne przedmioty służące do gry, w myśl § 2 art. 128 k.w. podlegają przepadkowi, choćby nie stanowiły własności sprawcy.

Art. 129 Wyrabianie, posiadanie, nabywanie, dostarczanie narzędzi przeznaczonych do dokonywania kradzieży

Przedmiot ochrony: przepis art. 129 k.w. chroni stosunki majątkowe przed kradzieżą na etapie przygotowania do niej.

Strona przedmiotowa: wykroczenie to polega na:

1) wyrabianiu, posiadaniu lub nabywaniu wytrychów, dostarczaniu ich osobie nie trudniącej się zawodem, w którym są one potrzebne;

2) wyrabianiu, posiadaniu lub nabywaniu kluczy do cudzego domu, mieszkania lub innego pomieszczenia albo schowka bez zezwolenia osoby uprawnionej lub organu administracji;

3) wyrabianiu, posiadaniu, nabywaniu lub dostarczaniu innym osobom narzędzi przeznaczonych do dokonywania kradzieży.

Okoliczności modalne: do znamion czynu określonego w art. 129 § 1 pkt 3 k.w. należy sytuacja - brak zezwolenia osoby dysponującej pomieszczeniem lub organu.

Podmiot: powszechny. Czynu z art. 129 § 1 pkt 1 i 2 k.w. może dopuścić się tylko ten, kto nie trudni się zawodem, w którym przedmioty wymienione w tym przepisie są potrzebne.

Strona podmiotowa: Wykroczenie to można popełnić umyślnie lub nieumyślnie.

Wytrychy, klucze lub narzędzia podlegają przepadkowi, choćby nie stanowiły własności sprawcy.

WYKROCZENIA PRZECIWKO INTERESOM KONSUMENTÓW

Art. 134 k.w. Oszukiwanie przy sprzedaży towaru lub świadczeniu usług

WYKROCZENIA PRZECIWKO OBYCZAJNOŚCI PUBLICZNEJ

Art. 141 k.w. Umieszczanie nieprzyzwoitych napisów. Używanie słów wulgarnych

WYKROCZENIA PZRECIWKO URZĄDZENIOM UŻYTKU PUBLICZNEGO

w nieznacznej ilości owoców, warzyw, kwiatów, ściganie następuje na żądanie pokrzywdzonego, jeśli nastąpi jednocześnie zniszczenie ogrodu - zachodzi wykroczenie z art.150.

Art. 124 k.w. Niszczenie cudzej rzeczy

Zachowanie się sprawcy polega na umyślnym niszczeniu, uszkadzaniu lub czynieniu niezdatnym do użytku mienia społecznego lub cudzego mienia, jeżeli szkoda nie przekracza 250 zł.

Przez niszczenie należy rozumieć takie oddziaływanie na rzecz, które powoduje , iż rzecz przestaje istnieć.

Uszkodzenie to zmniejszenie wartości danej rzeczy np. poprzez zmianę wyglądu zewnętrznego lub kształtu, bądź to przez naruszenie całości.

Uczynienie rzeczy niezdatną do użytku następuje wtedy, gdy zachowaniem się swoim sprawca spowodował, iż nie nadaje się ona do wykorzystania w sposób zgodny ze swoim przeznaczeniem.

Wskazówką czy mamy do czynienia z przestępstwem czy wykroczeniem jest wysokość szkody będącej skutkiem czynu sprawcy.

Granicą jest szkoda, która nie przekracza 250 zł.

Art. 126 k.w. Kradzież, niszczenie, uszkodzenie rzeczy o wartości niemajątkowej

Wykroczenie może być popełnione tylko umyślnie, dot. rzeczy mających wartość osobistą niemajątkową np. pamiątkową. Ściganie na wniosek pokrzywdzonego.

Art. 127 k.w. Samowolne używanie cudzego mienia ruchomego

Przedmiot ochrony: przepis art. 127 k.w. chroni prawo własności w zakresie wyłącznego dysponowania mieniem.

Strona przedmiotowa: wykroczenie to polega na samowolnym użyciu cudzego mienia ruchomego.

Podmiot: powszechny

Art. 128 k.w. Urządzenie gry hazardowej

Przedmiot ochrony: przepis art. 128 k.w. chroni stosunki majątkowe przed grą hazardową.

Gra hazardowa to taka gra, w której wygrana lub przegrana zależy wyłącznie lub przeważnie od wypadku losowego, a nie umiejętności grających, np. poker, „oko”, ruletka.

skierowany na gałęzie, korzenie, krzewy lub pniaki to podlega kwalifikacji z art. 148 k.w.