1)Żelazo

Związki żelaza występujące w wodach naturalnych mogą pochodzić z gruntu, w którym żelazo jest rozpowszechnione w postaci pirytu FeS₂ lub chalkopirytu CuFeS₂, z korozji rurociągów, zbiorników oraz zanieczyszczeń ściekami przemysłowymi.Przejście żelaza do wód naturalnych z gruntu zachodzi pod wpływem utleniania sirczków w czasie wietrzenia skał: 2FeS₂+7O₂+2H₂0=2FeSO₄+2H₂SO₄ CuFeS₂+4O₂=CuSO₄+FeSO₄ lub w czasie rozkładu np.pirotynu pod wpływem kwasu węglowego lub innych kwasów organicznych. Fes+2CO₂+2H₂O=Fe(HCO₃)₂+H₂S

Występowanie żelaza-w wodach podziemnych żelazo najczęściej znajduję się w postaci wodorowęglanu żelazawego.W wodach powierzchniowych lub bagiennych żelazo może występować również w postaci humusanów lub fosforanów.Obecność w wodzie jonów żelazawych Fe⁺² stwarza sprzyjające warunki do rozwoju bakterii żelazistych,które mogą doprowadzić do zarastania przewodów wodociągowych.Hydroliza węglanu żelazawego: Fe(HCO₃)₂+2H₂O=Fe(OH)₂+2H₂O+2CO₂ Tworzący się wodorotlenek żelazawy łatwo utlenia się tlenem rozpuszczonym do wodorotlenku żelazawego: 2Fe(OH)₂+1/2O₂+H₂O=2Fe(OH)₃ Wodorotlenek żelazowy wytrąca się wówczas z wody jako trudno rozpuszczalny osad w postaci brunatnych kłaczków.Sumaryczna reakcja hydrolizy wodorowęglanu żelazawego i utleniania żelaza z drugiego do trzeciego stopnia: 2Fe(HCO₃)₂+1/2O₂+H₂O=2Fe(OH)₃+4CO₂

Żelazo trójwartościowe występuje prawie wyłącznie w wodach powierzchniowych w połączeniu ze związkami organicznymi w postaci koloidalnej.Żelazo dwuwartościowe występuje przede wszystkim w wodach podziemnych w różnych ilościach od śladów do kilku mg Fe/dm³.

Znaczna ilość żelaza w wodzie wpływa na mętność i smak wody.Z tych względów pożądane jest aby woda do picia i potrzeb gospodarczych nie zawierała więcej niż 0.5 mg Fe/dm³

(managan 0.1 mg Fe/dm3)

Metody odżelaziania: metoda aeracji i filtracji, metoda aeracji z wapnowaniem lub chlorowaniem i filtracją, metoda aeracji i filtracji przez złoże katalityczne, metoda wymiany jonowej, metoda koagulacji,sedymentacji i filtracji, metoda aeracji z chlorowaniem

Nadmiar żelaza w wodzie do picia powoduje u ludzi chorobę Kashin-Becka, która charakteryzuje się zmianami kostno-stawowymi i zaburzeniami wzrostu, natomiast większe ilości manganu działają trująco, podrażniają ośrodkowy układ nerwowy oraz powodują marskość wątroby.Obecność żelaza i manganu w wodzie powoduje również: pokrywanie porcelany i szkła żółtymi brunatnymi, trudnymi do usunięcia osadami, pogorszenie jakości produktów spożywczych i wyrobów przemysłowych, pozostawianie plam na pranych tkaninach, uszkadzanie rurociągów i armatury sieci wodociągowej.

2)Dekarbonizacja i zmiękczanie chemiczne

Dekarbonizacja jest jedną z chemicznych metod zmiękczania wód naturalnych, polegająca na usuwaniu za pomocą wapna istniejącej twardości wywołanej węglanem wapnia i w niewielkim stopniu węglanem magnezowym. Innymi metodami dekarbonizacji są termiczna i jonitowa, natomiast metodami zmiękczania:termiczna, jonitowa i kombinowana

Nas szybkość procesu dekarbonizacji mają wpływ następujące czynniki:temperatura,twardość wody zmiękczanej,zawartość substancji organicznych,sposób mieszania wody z Ca(OH)₂. Dekarbonizacja przeprowadzana na zimno zachodzi powoli w ciągu 3-6 godzin, a podgrzewania wody do temperatury 60-70 ^oC skraca proces do 10min. Kolejnymi chemicznymi metodami zmiękczania są: wapienno-sodowa, ługowo-sodowa, fosforanowa,Neckar.

3)Demineralizacja i zmiękczanie jonitowe

Deminaralizcja to proces polegający na usuwaniu z wody rozpuszczonych w niej soli. W wyniku tego zdemineralizowana (odsolona) woda posiada skład fizyczno-chemiczny zbliżony do wody destylowanej tj. może zawierać niewielkie ilości związków chemicznych. Demineralizacja całkowita ma zastosowanie przy uzdatnianiu wody przeznaczonej dla celów przemysłowych, natomiast częściowa demineralizacja może być stosowana w technologii uzdatniania wody dla innych celów, zależnie od wymagań odbiorców tej wody.

Metody demineralizacji: wymiana jonowa, termiczna(destylacja lub wymrażanie wody uzdatnionej),elektrochemiczna (w elektrodializatorach)

Zmiękczanie wody polega na częściowym lub prawie całkowitym usunięciu z niej jonów wapnia i magnezu, które przyczyniają się do twardości wody.Zmiękczanie całkowite stosowane jest w technologii uzdatniania wody dla celów przemysłowych,a częściowe gdy wody są bardzo twarde i mają być przeznaczone do konsumpcji, prania itp.

Metody zmiękczania: 1)wymiana jonowa,2)termiczna(podgrzewania do 100^oC),3)chemiczna za pomocą odpowiednich związków chemicznych według których wyróżnia się następujące sposoby: zmiękczanie wapnem (dekarbonizacja), zmiękczanie wapnem i sodą, zmiękczanie ługiem sodowym,4)łączona

Z powyższego wynika, że demineralizacja i zmiękczanie wody można przeprowadzić metoda wymiany jonowej, polegającej na usunięciu niepożądanych jonów oraz wprowadzeniu w ich miejsce jonów sodowych i wodorowych. Proces wymiany odbywa się w wymiennikach jonowych-jonitach.

Jonity mogą być pochodzenia naturalnego, półsyntetycznego i syntetycznego. Wymiana jonów następuje w ilościach równoważnych, co oznacza, że ilość jonów usuwanych jest równoważna ilości jonów wprowadzanych do wymieniacza jonowego.

Demineralizacja wody z użyciem jonitów realizowana jest dwustopniowo, przy czym w I stopniu usuwane są kationy, a w II stopniu aniony-na anionicie. Na I stopniu używa się kationitów o charakterze silnie kwasowym, które regeneruje się kwasem (solnym lub siarkowym) i które mają możliwość sorbowania praktycznie wszystkich kationów z uzdatnianej wody. Na II stopniu używa się anionitów przez które przepuszcza się filtrat przechodzący przez kationity.

Badania laboratoryjne procesu demineralizacji i zmiękczania wody przy pomocy wymiany jonowej dla potrzeb ciepłowniczych i chłodniczych mają na celu ustalenie takiego procesu uzdatniania wody, aby uzyskać wodę, w której koncentracja jonów wapnia i magnezu oraz wolnego dwutlenku węgla nie będzie powodowała odkładania się osadów na ściankach urządzeń zwilżanych wodą, ich korozji oraz obrostów biologicznych.

4)STABILIZACJA I OZNACZANIE AGRESYWNOŚCI WODY

Wodę uważa się za stabilną, gdy nie zmienia ona swego składu i jakości w czasie i przestrzelił/Jest to istotny wskaźnik jej jakości, bowiem upływa sporo czasu, zanim woda po uzdatnieniu znajdzie się u odbiorcy (konsumenta) prze­pływając siecią i przez zbiorniki wodociągowe oraz różne instalacje budowlane i przemysłowe. Na drodze przepływu woda, mimo że styka się z powierzchniami różnych materiałów, np. metali, betonu, a także wskutek zawartych w niej pew­nych składników i rozwoju mikroorganizmów powinna być stabilna. Uzdatniona woda może jednak zawierać pewne substancje organiczne lub związki amonowe, którymi odżywiają się bakterie. Mogą pojawić się sprzyjające warunki dla roz­woju wyższych mikroorganizmów, które zużywają tlen zawarty w wodzie. Aby zapobiec tym niekorzystnym zmianom jakościowym wody można albo poddać ją chlorowaniu, lub intensyfikować proces uzdatniania usuwając z niej w/w pożyw­ki. Istnieją pewne bakterie, których rozwój w przewodach przesyłowych i sie­ciach wodociągowych wywołuje ich korozję. Przykładem na to mogą być bakte­rie żelazowe tworzące skupiska, w których istnieje niedobór tlenu w stosunku do przestrzeni sąsiadujących. Wytwarza się przez to pewien potencjał oksyreduk-cyjny doprowadzający do wżerów korozyjnych pod tymi skupiskami. Bardziej groźny jest rozwój bakterii Vibro desulfuricans, które jako organizmy anaerobo-we intensywnie rozwijają się w środowisku osadów - szczególnie galaretowatych, znajdujących się w przewodach transportujących wody bogate w substancje organiczne. Obecność tych bakterii może powodować nieprzyjemny zapach H₂S wewnątrz skorodowanych przewodów stalowych oraz betonowych i azbestowo-cementowych. Szkodliwe oddziaływanie tych organizmów na żelazo mogą ogra­niczyć wody, któresą w stanie wytworzyć warstwę ochronną z węglanu wapnio­wego. Natomiastfstabilizację. wody osiąga się chlorowaniem. Chlor reaguje z jo­nem amonowym następująco:

CI₂ + NH₄⁺-> NH₂C1 + 2H⁺ + Cl^-

Tworząca się monochloramina stanowi trwały związek, który powstaje w dłuższym okresie czasu w przewodach i sieci wodociągowej, stąd obecność chloru czynnego związanego może zabezpieczyć ujemne skutki rozwoju bakterii i mikroorganizmów zarówno ścianki przewodów, jak również przez pogorszenie jakości wody.

Oprócz powyżej omówionego rozwoju bakterii na korozję wpływają również inne czynniki jak: rozpuszczanie materiałów w wodzie, reakcje chemiczne w wodzie zawierającej dwutlenek węgla rozpuszczające węglan wapniowy, żelazo i inne materiały, wydzielanie się pęcherzyków gazów pod wpływem gwałtownych zmian ciś­nienia w przewodach, powstanie ogniw galwanicznych w materiale przewodów wykonanych z za­nieczyszczonego metalu, bądź pokrytych nieciągłą warstewką węglanu wap­niowego.

W wodach naturalnych, spośród gazów dwutlenek węgła (C0₂) występuje najczęściej i to w ilościach dość znacznych. Można to wytłumaczyć dużą roz­puszczalnością C0₂ w wodzie oraz licznymi źródłami tego gazu w przyrodzie. W atmosferze znajduje się 0.03% objętości. CO₂

Dwutlenek węgla znajdujący się w powietrzu jest w większości sprowadzany powtórnie na powierzchnię Ziemi za pośrednictwem opadów atmosfercznych. Część C0₂, która nie spłynęła do wód powierzchniowych, infiltruje w profil glebowo-gruntowy. W środowisku glebowym zawartość dwutlenku węgla jest prawie 100 razy większa, niż w atmosferze. Głównym źródłem C0₂ są tu proce­sy utleniania substancji organicznej pochodzącej z obumarłych części roślinnych i zwierzęcych oraz procesy fermentacji zachodzące w mokradłach, torfowiskach i gytiowiskach. Ponadto istnieją również procesy geochemiczne wyzwalające C0₂, który może być pochłaniany przez wody podziemne.

W wodach powierzchniowych stojących źródłem dwutlenku węgla są mie­dzy innymi procesy fizjologiczne (np. oddychanie) żywych organizmów roślinnych i zwierzęcych.

W zależności od pochodzenia i odczynu wód, dwutlenek węgla może wystę­pować w wodzie w różnych postaciach. I tak przy:

pH < 4 - jako gaz C0₂,

pH = 8.4 - w postaci kwaśnych węglanów (HCO₃^-

pH > 10.5 - w postaci węglanów (CO₃^2-).

Ogólny dwutlenek węgla (rys.3.1) jest sumą C0₂ wolnego i związanego. Wolny dwutlenek węgla występuje w postaci rozpuszczonej jako kwas węglowy. Związany dwutlenek węgla występuje w postaci węglanów (CO₃^2-) i kwaśnych węglanów (HCO₃^2-) Do utrzymania w roztworze wodnym rozpuszczonego kwaś­nego węglanu wapniowego i magnezowego, część wolnego dwutlenku węgla zgodnie z reakcją:

Ca(HC0₃)₂ -» CaC0₃ + H₂0 + C0₂

Mg(HC0₃)₂ -> MgCO, + H₂0 + C0₂

W miarę wzrostu w wodzie koncentracji jonów HCO₃^- ilość przynależnego C0₂ znacznie wzrasta, a pozoslała część wolnego C0₂ charakteryzuje się agre­sywnością.

Występowanie CO, w wodach pitnych nic wpływa ujemnie na jej walory smakowe, a raczej działa korzystnie.W wodach powierzchnio­wych zawartość CO₂, pochodzącego z rozkładu substancji organicznych może świadczyć o zanieczyszczeniu ściekami zawierającymi substancje organiczne ulegające biodegradacji pod wpływam mikroorganizmów Obecność w wodzie rozpuszczonego CO₂ nie może być pominięta przez projektantów i wykonawców różnego rodzaju urządzeń przemysłowych

itp., bowiem działa on nagryzająco I korozyjnie na beton i cement , zaprawę wapienną ,żelazo i stal

5DEZYNFEKCJA WODY W procesie uzdatniania wody jej ostatnim etapem jest dezynfekcja. Ma ona na celu zniszczenie i usunięcie z wody bakterii chorobotwórczych, będących źródłem choroby. W szczególnych przypadkach stosuje się również sterylizację w trakcie której usuwa się z wody wszystkie bakterie, nie tylko chorobotwórcze' {Wśród metod najczęściej stosowanych przy dezynfekcji można wyróżnić metod_y: fizyczną, chemiczną i oligodynamiczną.

Do stosowanych metod fizycznych należą: ogrzewanie, promieniowanie ultrafioletowe, fale ultradźwiękowe, filtrowanie specjalne.Dezynfekcja tymi me­todami polega głównie na niszczeniu żywych komórek bakterii poprzez gotowa­nie w ciągu 10 minut, naświetlanie promieniami ultrafioletowymi, których źród­łem są lampy rtęciowe ze szkła kwarcowego lub szkła kobaltowego, poprzez działanie fal ultradźwiękowych uzyskanych z płytek kryształu kwarcu ulegają­cych pod wpływem prądu elektrycznego zmianom grubości , wydające dźwięki o tej samej częstotliwości, jaką wykazuje powstające pole elektromagnetyczne czy przez filtrację na kombinowanych filtrach otwartych.

Metody chemiczne polegają na wprowadzeniu do wody substancji które dzięki zachodzącym procesom utleniająco-redukującym hamują procesy biolo­giczne warunkujące rozwój komórek bakterii. Do najczęściej stosowanych sub­stancji należą: chlor i jego związki, jod, podchloryn sodowy, wapno chlorowane chloraminy, dwutlenek chloru oraz ozon Wpływ dezynfekującego działania tych substancji chemicznych na unieszkodliwianie bakterii polega na procesach oksydacyjno-redukujących, przebiegających przy ich oddziaływaniu na substancje or­ganiczne komórek bakterii.

Działanie tych substancji w wodzie jest uzależnione od:

• rodzaju użytego środka i jego stężenia,

• temperatur, stopnia skażenia i jakości wody poddanej dezynfekcji,

• czasu kontaktu wody z danym środkiem chemicznym.

Ze względów eksploatacyjnych zaleca się najkrótszy czas kontaktu środka dezynfekującego z wodą, gdyż wystarczą wówczas znacznie mniejsze zbiornik, kontaktowe. Skrócenie czasu procesu dezynfekcji uzyskać można poprzez do­kładne i szybkie wymieszanie środka dezynfekującego z wodą tak, żeby każdej je­go cząstce zapewnić kontakt z cząstkami wody. Metoda oligodynamiczną polega na dezynfekcji wody solami srebra Podsta­wową rolę odgrywają tutaj procesy chemiczne. Efekt dezynfekcji wody za pomo­cą jonów srebrowych jest tym lepszy, im wyższe jest ich stężenie w wodzie i wyższa jest temperatura wody .Podwyższanie temperatury zwiększa proces dysocjacji soli srebrowych, dzięki czemu zwiększa efekt dezynfekcji.

Najprostszym jednak i najbardziej rozpowszechnionym sposobem dezynfek­cji wody jest chlorowanie. Można je ogólnie podzielić na:

• stałe -jest to dezynfekcja wody,

• okresowe - zwalczanie obrostów biologicznych, dezynfekcja odcinków sieci, dezynfekcja filtrów i zbiorników wody czystej.

W zależności od przeznaczenia metody chlorowania można podzielić na:

- chlorowanie w celu dezynfekcji,

- chlorowanie jako metoda utleniania, np. żelaza, manganu itp.

Jeśli będziemy rozpatrywać miejsc; wprowadzenia chloru do wody w sche­macie technologicznym uzdatniania wody, to chlorowanie dzielimy na:
- wstępne,
- końcowe. \

Chlorowanie wstępne ma na celu utlenianie jako proces wspomagający przy odżelazianiu czy odmanganianiu. Wprowadzony chlor wpływa na przyśpieszenie przebiegu poszczególnych procesów, np. koagulacji, osadzania i odmanganiania, i w ten sposób ułatwia oraz usprawnia zabiegi oczyszczania wody.

Chlorowanie końcowe ma na celu dezynfekcję wody normalną dawką chloru i stanowi ono ostatni etap procesu uzdatniania wody. Stosuje się je do niewielkich zanieczyszczeń wody uzdatnionej oraz przy uzdatnianiu wód podziemnych. Chlor wprowadzony w trakcie procesu chlorowania do wody ulega hydro­lizie wg reakcji: Cl₂ + H₂0 = HCIO + HC1 W wyniku hydrolizy powstaje kwas podchlorawy, który następnie dysocjuje wg reakcji: HCIO = H⁺ + C1O^- Natomiast w środowisku obojętna lub zasadowym pod wpływem światła następuje jego rozkład wg reakcji: HCIO = HC1 + O Działanie chloru polega na jego hydrolizie w środowisku wodnym. Czynni­kiem działającym bakteriobójczo jest powstający kwas podchlorawy oraz anion CIO^-, jak również tlen atomowy powstający w wyniku rozkładu kwasu podchlorawego. Ilość chloru potrzebną do pokrycia zapotrzebowania we wszystkich proce­sach z jego udziałem nazywamy ogólnym zapotrzebowaniem na chlor. Praktyczne zapotrzebowanie na chlor jest określane umownie z ilości pozo­stałego chloru wolnego po 30 minutowym kontakcie wody z chlorem w tempera­turze 20°C i wynosi 0.1 mg Cl₂/dm³. Wyznaczona dawka odpowiadająca tak określonemu zapotrzebowaniu na chlor jest najczęściej wystarczająca, gdy bada­na woda nie zawiera azotu amonowego lub azotowych związków organicznych.

6) KOAGULACJA WODY

Układy koloidalne składają się z cieczy, w której fazę rozproszoną (zdyspergowaną) stanowią cząstki o wymiarach 10"⁷ do 2 x 10"⁵ cm. Cząstki o tych wymiarach nie opadają pod wpływem siły ciężkości.

Głównym czynnikiem warunkującym trwałość układów koloidalnych jest ła­dunek elektryczny fazy rozpraszającej. Cząstki te są naładowane jednoimiennie i odpychają się, w związku z czym niemożliwe staje się łączenie ich w większe zespoły. Ładunek cząstek koloidalnych powstaje na skutek adsorpcji jonów elek­trolitu z roztworu, lub na skutek własnej dysocjacji elektrolitycznej (w przypadku związków wielkocząsteczkowych). Cząstka koloidalna jest tym bardziej stabilna, im ma mniejsze rozmiary i większy ładunek.

Cząstki koloidalne w zależności od zdolności do adsorbowania na sobie cząs­teczek rozpuszczalnika dzielimy na liofilowe (zdolne do solwatacji) i liofobowe (nie adsorbujące rozpuszczalnika)

Koloidy występujące w wodzie mogą być pochodzenia organicznego (np. humusany) lub mineralnego (np: związki żelaza, krzemu)./

Jednym ze sposobów naruszenia trwałości układów koloidalnych jest proces koagulacji. Koagulacja jest procesem zmniejszenia dyspersji układu koloidalne­go, w wyniku którego następuje łączenie się cząsteczek substancji rozproszo­nej w większe skupiska (agregaty), łatwo opadające w postaci kłaczkowatego osadu. Kłaczki te mają dużą zdolność adsorpcji na swej powierzchni koloidów i drobnych opadających zawiesin. Koagulacji zolu sprzyjają zwiększenie stężenia elektrolitów w roztworze lub dodatek koloidu o przeciwnym znaku. Wyniki koagulacji zależą od następujących czynników.

1. dawki koagulanta (20*100 mg/dm³ wody),

2. temperatury (poniżej 10°C wytrącone kłaczki są zbyt drobne),

3. optymalnego pH,

4. dodatku środków wspomagających,

5. dobrego wymieszania koagulanta z wodą,

6. czasu koagulacji,

7. rodzaju zawiesiny.

Celem przyśpieszenia koagulacji oraz zwiększenia rozmiarów kłaczków sto­suje się obecnie dodawanie niewielkich ilości tzw. polielektrolitów lub flokulantów organicznych i nieorganicznych, pochodzenia naturalnego lub syntetycznego.Są one związkami wielkocząsteczkowymi typu anionowego, kationowego bądź niejonowego.

Innymi środkami wspomagającymi proces koagulacji są silne utleniacze, np. chlor lub ozon, wapno dodawane do wody w celu korekty odczynu, obciążniki tj. gliny, bentonit, żużle pyliste i popioły lotnej (umożliwiają koagulację barwy w niskich temperaturach < 10°C).

Najprostszy sposób, stosowany do wód surowych zanieczyszczonych nie­wielką ilością substancji koloidalnych, polega na dawkowaniu roztworu koagu­lanta bezpośrednio do przewodów wlotowych doprowadzających wodę surową do filtrów żwirowych. Koagulacja ma wtedy charakter kontaktowy, ponieważ od­bywa się na ziarnach żwiru, które ten proces ułatwiają i przyspieszają.

Zwykła, powolna koagulacja stosowana do wód zanieczyszczonych dużymi ilościami koloidów, nosi nazwę koagulacji objętościowej (zachodzi w całej obję­tości) i wymaga specjalnych urządzeń.

3 koagulanty:

- FeSO₄x7H₂O

- FeCl₃X6H₂O

- Na₂Al₂O₄

Jonity- są to najczęściej ciała stałe w postaci porowatych perełek kulistych o średnicy 0,3-1,2mm nie rozpuszczalne w wodzie odporne na działanie kwasów. Mają one zdolność wymiany jonów z roztworu na jony związane a substancją wymieniacza. Te które wymieniają kationy to kationity a aniony anionity. Jonity zawierają grupy chemiczne czynne zwane funkcjonalnymi nadają charakter rekacji wymiany i możliwości zastosowania ich w technologii uzdatniania wody a zwłaszcza w zmiękczaniu dekarbonizacji i demineralizacji. Jonity mogą być pochodzenia naturalnego i półsyntetycznego i syntetycznego.

Metody odmanganiania

-metoda aeracji wapnowania i filtracji przez złoże z piasku kwarcowego mangan można wytrącać z wody podobnie jak żelazo przez aerację i filtrację w postaci uwodnionego tlenku ale tylko w przypadku gdy Odczyn pH będzie wyższy niż 9,0. w praktyce usuwanie manganu można osiągnąc w wodach miękkich lub w dość dużym stopniu zalkalizowanych za pomocą wapna:

-metoda aeracji i filtracji przez piaskowe złoże filtracyjne zaszczepione tlenkami manganu

-metoda aeracji dawkowania roztworu nadmanganianu potasu i filtracji

W dwóch ostatnich metodach wykorzystuje się nadmanganian potasu, który utlenia jon manganowy do uwodnionych wyższych tlenków manganu nie rozpuszczalnych w wodzie. Główną zaletą jest możliwość usuwania manganu z wody przy naturalnym jej odczynie

Utlenianie siarczanem sodowym

Zaletą tej metody jest wiązanie tlenu na całej drodze przepływu wody dzięki czemu usuwany jest także tlen dostający się do obiegu przez nieszczelności urządzeń i armatury.

Zapotrzebowanie na chlor

Wprowadzony do wody chlor działa silnie oksydująco dlatego w pierwszej kolejności ulegają utlenieniu prawie wszystkie substancje organiczne oraz niektóre nieorganiczne jak np. sole żelazowe i siarczki, siarkowodór a dopiero w następnej kolejności bakterie. Także działanie chloru powoduje jego większe zużycie niż jego zapotrzebowanie. Ilość chloru potrzebną do pokrycia zapotrzebowania we wszystkich procesach z jego udziałem nazywamy ogólnym zapotrzebowaniem na chlor. Praktyczne zapotrzebowanie na chlor jest określane umownie z ilości pozostałego chloru wodnego po 30min kontakcie wody z chlorem w temp 20stopni i wynosi 0,1mgCl₂/dm³. wyznaczona dawka odpowiadająca tak określonemu zapotrzebowaniu na chlor jest najczęściej wystarczająca gdy badana woda nie zawiera azotu amonowego lub azotowych związków organicznych.

---