Wiele dyscyplin sportowych jest dostępnych po wprowadzeniu pewnych modyfikacji. Trening sportowy wpływa istotnie na poprawę i doskonalenie funkcji użytkowych. Jest doskonałym środkiem pozwalającym na kształcenie koordynacji ruchowej, szybkości i siły mięśniowej, oraz udoskonalającym umiejętność różnicowania ułożenia i przemieszczania się ciała w przestrzeni.
Przeciwskazania do ćwiczeń fizycznych z niewidomymi obejmują:
przypadki po operacjach na gałce ocznej,
przypadki ze szczątkowym widzeniem, wysoką krótkowzrocznością, garbiakiem rogówki lub twardówki.
Ograniczenia dotyczą: dużych wysiłków fizycznych, gwałtownych zmian pozycji, dużych przeciążeń działających na głowę i gałki oczne, padów, skoków, przewrotów, skłonów, długotrwałych pozycji statycznych.
We wszystkich przypadkach konieczna jest ścisła współpraca trenera, instruktora sportowego z lekarzem.
W Polsce znane są i uprawiane gry zespołowe z użyciem piłek dźwiękowych. Są to piłki, które można usłyszeć. Wewnątrz tych piłek znajdują się materiały, wydające przy jej toczeniu dźwięk. Piłka w ren sposób jest łatwa do zlokalizowania. Do tego celu używane są dzwoneczki, kuleczki lub urządzenia elektroniczne.
Piłka bramkowa Torball - jest grą dla osób niewidzących i słabowidzących. Każda drużyna składa się z 5 zawodników, w tym 3 grają i 2 rezerwowych. Wszyscy zawodnicy podczas gry muszą mieć osłony na oczach, osłony te nie mogą przepuszczać światła. Piłka musi być rozgrywana na twardym i równym podłożu. Do gry stosuje się piłkę dźwiękową o ciężarze ok. 500 gramów. Czas gry 2 x 5 minut i 4 minuty przerwy.
Goal ball - w grze bierze udział 3 zawodników w każdej z dwóch drużyn. Rozgrywana jest ona w sali sportowej na prostokątnym boisku. Do gry używana jest piłka dźwiękowa (np. piłka lekarska zawierająca wewnątrz dzwoneczki). Zadaniem każdego zespołu uczestniczącego w grze jest przetoczenie piłki przez linię bramkową przeciwnika, podczas gdy drużyna przeciwna usiłuje temu zapobiec.
Popularnym sportem wśród niewidomych jest lekkoatletyka. Zalicza się tu: biegi, rzuty, skoki.
Bieg - niewidomi mogą biegać na dystansach krótkich, kiedy niewidomy biegnie po torach bieżni, ktoś widzący stając naprzeciw niego sygnalizuje swoim głosem lub gwizdkiem kierunek biegu i miejsce, w którym jest meta. Na torze powinna znajdować się tylko jedna osoba.
Podczas marszobiegów lub biegów na dłuższy dystans niewidomy może zając miejsce tuż za prowadzącym, trzymać się jego ręki lub obaj mogą trzymać linkę (za jej końce). Widzący biegacz nie może wyprzedzać ani ciągnąć niewidomego. Może jedynie nadawać mu kierunek biegu.
Skok w dal jest bardzo trudny dla niewidomego. Przy skoku w dal z rozbiegu trzeba pomóc niewidomemu odmierzyć i oznaczyć miejsce rozpoczęcia rozbiegu. W miejscu odbicia należy krzyknąć do niewidomego np. skacz albo już.
Przy rzutach np. piłeczką palantową czy dyskiem lub oszczepem należy niewidomemu zaprezentować technikę wykonywania rzutu. Niektórzy za pomocą słuchu potrafią określić przybliżoną długość rzutu, dobrze też jest podejść z niewidomym, aby sam mógł ocenić odległość krokami lub taśmą.
Jest wiele dyscyplin sportowych, które mogą uprawiać niewidzący. Wybór zależy od nich samych, od zainteresowań oraz od możliwości osoby niewidzącej.