TEORIA WYBORU PRODUCENTA

Teoria krótkookresowa	Teoria długookresowa
W analizie krótkookresowej posługujemy się jednoczynnikową funkcją produkcji, tzn. zakładamy, że rozmiary kapitału nie zmieniają się (czynnik stały), zaś wielkość produkcji zależy tylko od nakładu siły roboczej (wielkość produkcji). K=const. Posługujemy się wówczas następującymi rodzajami produktów (pracy): produkt całkowity (PCL) - wielkość produkcji przy różnych poziomach zatrudnienia pracowników. produkt przeciętny (PPL) - ilość produktu całkowitego (PCL) przypadającego na jedną jednostkę pracy/jednego zatrudnionego (L). produkt krańcowy (PKL) - zmiana wielkości produktu całkowitego (ΔPCL) wywołana zmianą nakładów pracy jednostkę (ΔL). Zmiany wielkości produkcji pod wpływem zmian nakładów czynnika zmiennego określa prawo malejących przychodów. Prawo to mówi, że zwiększanie nakładów czynnika zmiennego zaczyna od pewnego momentu dawać coraz mniejsze przyrosty produkcji. Oznacza to, że nie jest ani racjonalne, ani możliwe dodawanie w nieskończoność kolejnych jednostek czynnika zmiennego do czynnika stałego w celu zwiększenia produktu całkowitego. GRANICA OPŁACALNOŚCI ZATRUDNIENIA ZMIENNEGO CZYNNIKA PRODUKCI: Wartość rynkowa produktu krańcowego = cena czynnika produkcji Wartość rynkowa produktu krańcowego= produkt krańcowy x cena rynkowa Zysk przedsiębiorstwa pi - cena wyrobów gotowych, yi - produkcja (liczba wyrobów), wi - ceny nakładów, xi - nakłady produkcji.	W analizie długookresowej posługujemy się dwuczynnikową funkcją produkcji. Zarówno nakład siły roboczej jak i kapitał traktujemy jako nakład czynników zmiennych. Producent poszukuje optymalnej kombinacji czynników zmiennych, które wykorzystuje w produkcji. W długim okresie przedsiębiorstwo podejmuje wiele decyzji. Do najważniejszych należą decyzje dotyczące skali prowadzenia działalności, lokalizacji oraz wyboru technik wytwarzania. Zwiększanie nakładów czynnika czynników produkcji prowadzi do wzrostu rozmiarów produkcji. Należy rozgraniczyć trzy możliwości: rosnące efekty skali - rozmiary produkcji powiększają się w szybszym tempie, jak nakłady czynników produkcji: f(tx1, tx2)>tf (x1,, x2) malejące efekty skali - rozmiary produkcji powiększają się wolniej, jak nakłady czynników produkcji: f(tx1, tx2)<tf (x1,, x2) stałe efekty skali - rozmiary produkcji powiększają się w takim samym tempie, jak nakłady czynników produkcji: f(tx1, tx2)=tf (x1,, x2)
		IZOKWANTA	IZOKOSZTA
		Izokwanta (funkcja jednakowego produktu)- jest to zbiór wszystkich kombinacji ilościowych kapitału i pracy, które pozwalają wytworzyć tą samą wielkość produkcji. cechy izokwanty: Izokwanta ma nachylenie ujemne (jest malejąca) - ponieważ między kapitałem a pracą zachodzi substytucja. Izokwanta jest wypukła względem początku układu współrzędnych - ponieważ mamy do czynienia z malejącą krańcową stopą technicznej substytucji (KSTS) czynników produkcji (kapitału i pracy) z ilu jednostek jednego czynnika należy zrezygnować przy zwiększaniu drugiego czynnika o jednostkę, aby wielkość produkcji nie uległa zmianie. Istnieje nieskończenie wiele izokwant, każdą z nich charakteryzuje inny poziom produkcji, izokwanty wyżej położone oznaczają wyższą produkcję. Dwie izokwanty nie mogą się przecinać.	Izokoszta (funkcja jednakowego kosztu) - to zbiór wszystkich ilościowych kombinacji kapitału i pracy, które są do nabycia przy określonych cenach czynników produkcji i przy pełnym wykorzystaniu środków finansowych. Funkcja ograniczeń finansowych przedsiębiorstwa ma postać: gdzie: TC - środki finansowe na zakup czynników produkcji, L - ilość jednostek pracy, PL - cena jednostkowa pracy, K- ilość jednostek kapitału, PK- cena jednostkowa kapitału. Wzrost zasobów finansowych firmy przesuwa izokoszty równolegle dalej od środka układu współrzędnych. Natomiast zmiana relacji cen miedzy czynnikami wytwórczymi powoduje zmianę nachylenia izokoszt.

---