WPROWADZENIE

Chodzi o to, abyśmy już nie byli dziećmi,

którymi miotają fale i porusza każdy powiew nauki,

na skutek oszustwa ze strony ludzi

i przebiegłości w sprowadzaniu na manowce fałszu.

Natomiast żyjąc prawdziwie w miłości sprawmy,

by wszystko wzrastało ku Temu, który jest Głową,

ku Chrystusowi.

(Ef 4, 14-15)

W życiu młodego człowieka niebagatelną rolę odgrywa grono rówieśników. Jest nawet taki etap rozwoju, w którym opinia kolegów i koleżanek posiada pierwszorzędne znaczenie i nic nie jest w stanie tego zmienić. W doświadczeniu relacji z ludźmi, którzy są spoza kręgu rodzinnego, kształtuje się świadomość i potrzeba przynależności do drugiej osoby. Wzajemne przyjęcie i akceptacja tworzą podwaliny pod umiejętność kochania i bycia kochanym. Dziś wiele relacji (o ile można użyć tego słowa w ścisłym znaczeniu) przeniosło się do wirtualnej sfery Internetu. Na portalach społecznościowych wydarza się wiele „przyjaźni” budowanych przy użyciu myszki i klawiatury komputera. Z jednej strony potwierdza to potrzebę bycia z drugimi, a z drugiej strony wprowadza protezy, które utrudniają dojrzałe przeżywanie relacji z innymi. Więzi „w realu” stają się kłopotliwe i nie wiadomo już do końca, czy jest to skutek czy przyczyna zainstalowania tak zwanych przyjaźni w cyberprzestrzeni. Warto stawiać pytanie o dobro, które jest zakodowane w doświadczeniu i potrzebie przyjaźni. Na czym ono polega? Do czego jest ono człowiekowi potrzebne? Jak nie zmarnować radości, która płynie z bycia „z” i „dla” drugich? Jak pokonać nawyki blokujące otwarcie na tworzenie więzi z innymi?

           Bóg poprzez swoje Słowo zaświadcza, że nic, co ludzkie, nie jest mu obce. Popiera zawieranie przyjaźni jako istotny wymiar prawidłowego rozwoju osoby. Dobra przyjaźń jest sposobem wypełniania Bożej woli, czego uczy na przykład historia Dawida i Jonatana. Bezinteresowna wierność jest wzmocnieniem dla ludzkiej duszy. Zdrada i egoizm, które niszcząc przyjaźń, wywołują w życiu sytuacje kryzysowe, wołają o odkrycie Boga jako niezawodnego Przyjaciela.

           Takim właśnie był i jest Chrystus. Wchodził w osobiste relacje z ludźmi i kształtował je suwerennie na swój Boski sposób. Dowodzi tego chociażby podejście do choroby i śmierci Łazarza. Przyjaciółmi nazwał bliskie sobie grono Dwunastu i nigdy tego nie odwołał, chociaż musiał się zmierzyć ze zdradą Judasza czy niewiernością Piotra.

Ks. Adam Bab (Lublin)

Cz@t ze Słowem!

WPROWADZENIE, marzec 2014

__________________________________________________________________________________

__________________________________________________________________________________

W drodze na XXXI Światowy Dzień Młodzieży - KRAKÓW 2016

www.kdm.org.pl, www.krakow2016.com

---