egzamin pytania grupa B, szkoła 5


  1. CO JEST CELEM INWESTOWANIA NA RYNKU FINANSOWYM I CO ROZUMIE SIĘ POD POJĘCIEM INWESTYCJI?

Inwestycja to wyrzeczenie się obecnych, pewnych korzyści na rzecz niepewnych korzyści w przyszłości. Przykład: inwestor ma obecnie 1.000.000 zł, ale podejmuje się inwestycji (np. na giełdzie, w nieruchomości, dzieła sztuki) mając nadzieję na otrzymanie większych, lecz niepewnych korzyści w przyszłości.

Podmioty, które posiadają nadwyżki środków poszukują możliwości ich zagospodarowania (tworzą podaż kapitału), chcąc tym samym uzyskać określoną korzyść finansową, najczęściej w postaci dywidendy lub procentu. Czyli jest to dla nich stopa zwrotu z zainwestowanego kapitału. Z drugiej strony podmioty poszukujące kapitału na rynku finansowym tworzą na niego popyt, czyli chcą go przyjąć do zagospodarowania, ponieważ poszukują środków na finansowanie swojej działalności gospodarczej, tzn. na realizację przedsięwzięć inwestycyjnych. Aby go pozyskać muszą zaoferować odpowiednio atrakcyjną stopę zwrotu.

Celem inwestowania jest uzyskiwanie dochodu z zainwestowanego kapitału. Inwestorem może być osoba prywatna, podmiot gospodarczy, agenda rządowa, instytucja finansowa lub fundusz inwestycyjny czy emerytalny.

  1. WYJAŚNIJ POJĘCIE RYZYKA INFLACYJNEGO NA RYNKU KAPITAŁOWYM

Zjawisko inflacji wpływa w dużym stopniu na wybór odpowiedniego instrumentu rynku kapitałowego przez inwestorów. Głównie wpływa ono na wybór zakupu akcji albo obligacji. W zależności od kształtowania się stopy inflacji inwestorzy dokonują tychże wyborów, tzn. w przypadku niższej stopy inflacji inwestorzy kupują na ogół akcje, jednak dla uzyskania z nich dodatkowego dochodu wybiera się te akcje, których kursy są skorelowane ze wskaźnikiem ogólnego wzrostu cen, natomiast wyższy stopień inflacji zachęca z reguły do zakupu obligacji.

  1. WYJAŚNIJ, OD CZEGO INWESTOR INDYWIDUALNY POWINIEN ROZPOCZĄĆ SWÓJ PROGRAM INWESTYCYJNY.

Inwestor indywidualny (os.fizyczna)

Program inwestycyjny inwestor powinien rozpocząć od ubezpieczenia swojego życia oraz zaplanowania pewnej rezerwy gotówkowej.

Ubezpieczenie na życie zabezpiecza inwestora przed sytuacją utraty częściowej lub pełnej niezdolności do pracy oraz zabezpiecza jego najbliższych przed kłopotami finansowymi związanymi z jego śmiercią. Ubezpieczenie na życie może także pomóc osiągnąć pewne cele długoterminowe, którym jest odpowiednie zabezpieczenie emerytalne.

Niektóre zakłady prowadzące ubezpieczenia na życie prowadzą je wraz z funduszem kapitałowym. Tzn., że wpłacana składka jest dzielona dwie części: pierwsza (znacznie mniejsza) jest przeznaczana na ochronę ubezpieczeniową związaną z wystąpieniem określonego zdarzenia, np. kalectwa czy zgonu a druga (znacznie wyższa) jest przeznaczana na cele inwestycyjne poprzez alokację w jednostki uczestnictwa w odpowiedni (fundusz kapitałowy). Jest to typowy fundusz inwestycyjny, tyle że prowadzony przez zakład ubezpieczeniowy.

Rezerwa gotówkowa stanowi rodzaj dywersyfikacji inwestycji. Jest to określona kwota środków finansowych utrzymywanych w gotówce pozwalająca inwestorowi przeżyć trudne momenty w życiu, np. pokryć nieprzewidywalny wydatek w znacznej wysokości lub dokonać nieplanowanego zakupu

Po ubezpieczeniu na życie oraz zapewnieniu sobie odpowiedniej rezerwy gotówkowej inwestor może przystąpić do planowania poważnego programu inwestycyjnego.

  1. SCHARAKTERYZUJ MOŻLIWOŚCI INWESTOWANIA W AKTYWA RZECZOWE.

Inwestor może lokować swoje środki w aktywa rzeczowe, do których należą nieruchomości. Może się to odbywać w sposób bezpośredni bądź pośredni. Inwestowanie bezpośrednie polega na zakupie nieruchomości, do których należą: zakup domu, zakup gruntu, zakup gruntu z zabudową, dzierżawa nieruchomości czy zakup praw wieczystego użytkowania. Jest to dobry sposób lokaty kapitału i może służyć powiększaniu majątku inwestora, np. zakup nieruchomości w celu jej odsprzedaży po wyższej cenie. Przy tego typu inwestycjach należy się jednak liczyć z brakiem odpowiedniej płynności na rynku. Inwestowanie pośrednie w nieruchomości polega natomiast na zakupie akcji inwestycyjnego funduszu nieruchomości. Czyli kupując akcje takiego funduszu inwestor nabywa pewien udział w portfelu funduszu i partycypuje w korzyściach osiągniętych z jego konstrukcji i przetrzymywania.

Jest to dobry wariant dla drobnych inwestorów, ponieważ na ogół inwestycja ta jest długookresowa i bardziej płynna, niż w przypadku bezpośredniego inwestowania w nieruchomości, jednakże cena akcji takiego funduszu może podlegać dosyć istotnym wahaniom w czasie.

  1. WYJAŚNIJ POJĘCIE MODELU DYSKONTOWEGO WYCENY AKCJI.

P0=ΣKt/(1+r)t

Model dyskontowy wyceny akcji opiera się na założeniu oczekiwanych korzyści - dochodów, które może przynieść akcja. Korzyści te to suma wypłaconej dywidendy i zysku kapitałowego. Model określa wewnętrzną wartość akcji - P0 , jako sumę zdyskontowanych przyszłych korzyści, czyli zaktualizowanych wartości przewidywanych dochodów K w poszczególnych okresach t mogących przypaść na daną akcję, gdzie r jest stopą dyskontową.

Metoda ta uwzględnia wartość pieniądza w czasie, a przyszłe dochody z akcji sprowadza do porównywalności. Zapewnia to zastosowanie stopy dyskontowej (r), za którą można uważać rynkową stopę korzyści oczekiwaną przez inwestora. Jest ona również określana jako wymagana stopa zwrotu z zainwestowanego kapitału. Wymaganą stopę zwrotu określa się najczęściej jako sumę 3 składników:

- stopy wolnej od ryzyka

- oczekiwanej stopy inflacyjnej (ryzyko inflacyjne)

- spodziewanej premii za ryzyko z tytułu inwestowania w akcje danej firmy.

Wartość wewnętrzną akcji możemy obliczyć:

P0 = D1+P1/(1+r)1 - gdy t=1

P0 = D1 /(1+r)1+D2+P2/(1+r)² - gdy t=2

P0 =Σ Dt/(1+r)t - nie wyznacza terminu sprzedaży

  1. PRZEDSTAW PODSTAWOWY MODEL WYCENY OBLIGACJI.

Obligacja zobowiązuje emitenta do wypłaty jej posiadaczowi w określonych terminach odsetek do momentu wykupu oraz zapłaty w tym terminie wartości nominalnej. Czyli posiadacz tej obligacji (obligatariusz) otrzymuje korzyści pieniężne z tytułu zaangażowania w nią swojego kapitału.

Wartość obligacji wyznacza się w oparciu o formułę wartości zaktualizowanej: P0=ΣCt/(1+r)t

P0 - wartość obligacji, zwana też wartością wewnętrzną,, Ct - odsetki płacone na koniec okresu t z tytułu posiadania obligacji, r - stopa dyskontowa, uważana jednocześnie za wymaganą stopę zwrotu z obligacji, n - liczba okresów do terminu zapadalności.

P0=ΣCt/(1+r)t+M/(1+r)n - uwzględniający wartość nominalną obligacji.

Wartość obligacji uzyskujemy przez sumę zdyskontowanego na okres bieżący strumienia płatności, przy założeniu przetrzymania jej do terminu zapadalności. Zależy ona również od przyjętego poziomu stopy dyskontowej - definiuje inwestor lub analityk fin. Obliczona w powyższy sposób wartość obligacji jest jej wartością wewnętrzną, czyli postrzeganą przez inwestora. Inwestor przyrównuje tą cenę do bieżącej ceny rynkowej i jeśli:

P0>cena rynkowa to warto ją kupić (oblig niedowartościowana),

P0<cena rynkowa to warto ją sprzedać (przewartościowana).

Wraz ze wzrostem wymaganej stopy zwrotu obligacji jej wartość wewn spada (i na odwrót)

Odsetki wypłacane kilka razy w roku:

P0=Σ(Ct/m)/(1+r/m)t+M/(1+r/m)mn - pieniądz otrzymany wcześniej ma większą wartość niż pieniądz otrzymany później, np. odsetki wypłacane 2 razy w roku, wykup oblig. za 5, a drugi przypadek za 4 lata. Wartość oblig. tej za 4 lata będzie wyższa.

Kształtowanie się wartości obligacji (ceny) w czasie, czyli od momentu jej emisji do terminu zapadalności. W terminie wykupu, każda obligacja ma cenę równą wartości nominalnej. Natomiast w momencie emisji może być sprzedawana powyżej lub poniżej tej wartości. Jednak w całym okresie wykupu jej cena będzie zmierzać do wartości nominalnej.

Efekt wypukłości obligacji - zależność wart oblig od stopy zwrotu, która jest zależnością o charakterze funkcji wypukłej. Jest to własność modelu wyceny oblig. Twierdzenie: jeśli rośnie wartość stopy zwrotu, to spada wartość obligacji i odwrotnie, jeśli maleje stopa zwrotu, to rośnie wart obligacji. Efekt odsetek - procentowa zmiana wartości obligacji wywołana zmianą stopy zwrotu, zmniejsza się w miarę wzrostu stopy oprocentowania obligacji (przy zachowaniu tego samego okresu wykupu) - wyjątek oblig zero kuponowe, w stosunku do których pozostała tylko 1 płatność oraz oblig wieczyste.

  1. PRZEDSTAW MOŻLIWOŚĆ POMIARU OCZEKIWANEJ STOPY ZWROTU Z PAPIERU WARTOŚCIOWEGO.

oczekiwana stopa zwrotu - wyliczona przez inwestora roczna stopa zwrotu z inwestycji, umożliwiająca w planowanym czasie osiągnięcie celu inwestycyjnego przy określonej kwocie składki; prawdopodobieństwo uzyskania o.s.z. uwarunkowane: zbliżeniem wartości o.s.z. do wartości przypisywanych stóp zwrotu, konsekwencją w realizowaniu wybranej polityki inwestycyjnej, horyzontem czasowym, sytuacją na rynku kapitałowym.

Oczekiwana stopa zysku z danego pap wart.: R=Σpi*Ri

gdzie: R - oczekiwana stopa zysku z danego pap wart; Ri - i-ta możliwa wartość stopy zysku uzyskana z danego pap wart; pi - prawdopodobieństwo wystąpienia i-tej możliwej wartości stopy zysku na danym pap wart; m - liczba możliwych do osiągnięcia wartości stopy zysku.

Wartość oczekiwanej stopy zysku otrzymujemy jako średnią ważoną możliwych do uzyskania stóp zysku na danym papierze wart., dla których wagami są prawdopodobieństwa ich osiągnięcia.

Wartość oczekiwanej stopy zysku w przyszłości można obliczyć jako średnia arytmetyczna stóp zysku osiąganych w przeszłości:

R=1/n*ΣRt gdzie: Rt - stopa zysku osiągnięta na danym papierze wartościowym w okresie t; n - liczba okresów wziętych do obliczenia średniej

Stopa zwrotu w przypadku akcji: Rt = (Pt - Pt-1 + Dt )/ Pt-1 - jest to iloraz korzyści z posiadanej akcji (różnica miedzy ceną sprzedaży a ceną zakupu powiększona o dywidendę) i wartością zainwestowanego kapitału Rt - stopa zysku (zwrotu) z akcji w okresie t (obliczana %)

Pt - cena akcji w okresie t

Dt - dywidenda z akcji wypłacana w okresie t.

Stopa zwrotu z obligacji

Stopą zwrotu z obligacji jest stopa k, spełniająca przy danej cenie P0 równanie

Po = ΣCt / (1 + r) t + M / (1 + r) n

gdzie: Po - cena obligacji; Ct - odsetki płacone na koniec okresu t z tytułu posiadania obligacji; r - stopa dyskontowa, uważana równocześnie za wymagana stopę zwrotu z obligacji; n - liczba okresów do terminów zapadalności; M - wartość nominalna obligacji

  1. PRZEDSTAW ISTOTĘ MODELU RÓWNOWAGI RYNKU KAPITAŁOWEGO

Najpopularniejszym modelem rynku kapitałowego jest Model CAMP - model wyboru efektywnego portfela inwestycji kapitałowych

Ujmuje wzajemne relacje między stopami zysku i ryzykiem w budowie portfela. Podstawowymi parametrami każdego portfela występującego na rynku kapitałowym są: oczekiwana stopa zysku i ryzyko (beta)

Podstawą tego modelu są dwie zależności:

- linia rynku kapitałowego (CML): Rp=Rf+(RM-Rf/σM)*σp

- linia rynku papierów wartościowych (SML): Ri=Rf+βi*(RM- Rf), gdzie: RM-Rf - premia za ryzyko

Ri - stopa zysku portfela lub pap. wart., Rf - stopa zysku wolna od ryzyka, RM - stopa zysku portfela rynkowego, βi - współczynnik beta.

Podstawową różnicą pomiędzy obiema liniami jest to, że CML dotyczy tylko portfeli efektywnych, a SML dotyczy wszystkich portfeli, w tym również pojedynczych papierów wart., na rynku będącym w równowadze.

Linia SML jest półprostą. W sytuacji występowania równowagi na rynku kapitałowym wszyscy inwestorzy będą budować swoje portfele na zasadzie kombinacji portfela rynkowego i portf. papierów wolnych od ryzyka. Czyli portfele leżące na linii rynku pap. wart. są dla inwestorów jednakowo atrakcyjne z pkt widzenia stopy zysku i poziomu ryzyka. Natomiast leżące powyżej tej linii stają się bardziej atrakcyjne, bo mogą przynieść wyższe stopy zysku przy tym samym poziomie ryzyka. Załóżmy, że portfel B' to ten bardziej atrakcyjny. Portfel B jest mniej atrakcyjny. Oznacza to, że rynek nie jest w stanie równowagi, a inwestorzy będą kupować portfel B', co spowoduje wzrost popytu na ten portfel, co spowoduje wzrost jego ceny. Następnie wzrost cen wpłynie negatywnie na stopę zysku z portfela - czyli stanie się z powrotem portfelem B. Oznacza to, że rynek wrócił do poziomu równowagi. Odwrotna sytuacja: C' leży poniżej linii rynku pap. wart., czyli jest mniej atrakcyjny. Ma niższą stopę zwrotu niż C, ale oba maja ten sam współczynnik. Czyli posiadający go inwestorzy będą chcieli go sprzedać, spowoduje to obniżenie jego ceny. W konsekwencji spowoduje to poprawę relacji między stopą zwrotu a ryzykiem - wzrośnie stopa zysku, i stanie się atrakcyjny czyli C. Jest to powrót rynku do stanu równowagi.

  1. PRZEDSTAW WSKAŹNIK SHARPE'A OCENY EFEKTYWNOŚCI INWESTYCJI

Jego konstrukcja oparta jest na równaniu linii rynku kapitałowego (CML).

Jej równanie można zapisać jako:

(Ri- RF)/σi=(RM- RF)/σM; Ri - stopa zysku i-tej akcji (portfela), RF - stopa zysku wolna od ryzyka,

RM - stopa zysku portfela rynkowego, σi - ryzyko i-tej akcji (portfela), σM - ryzyko portfela rynkowego.

Założeniem tego wskaźnika jest to, że inwestor na ogół zwiększa swoje ryzyko, pod warunkiem otrzymania w zamian wyższego zysku, czyli ponad stopę wolną od ryzyka. Czyli inwestycje o zwiększającym się ryzyku będą akceptowane, jeżeli jego wzrost będzie łączył się z odpowiednio wysokim zyskiem. Miarą tej efektywności inwestycji jest lewa str wyrażenia, czyli:
WESi=(Ri- RF)/σi WESi - wskaźnik Sharpe'a efektywności inwestycji w i-tą akcję (i-ty portfel), które mówi, że bardziej korzystnymi są te inwestycje, które przynoszą większe wskaźniki efektywności. Wskaźnik ten wyraża wielkość zysku z inwestycji zrealizowaną ponad stopę wolną od ryzyka przypadającą na jednostkę ryzyka (całkowitego) przypisaną tej inwestycji.

Wskaźnik Sharpe'a można również odnieść do prawej strony analizowanego równania, czyli wyrażenia: (RM- RF)/σM - zysk z portfela rynkowego (indeksu giełdy) uzyskany ponad stopę wolną od ryzyka przypadającą na jednostkę ryzyka portfela rynkowego.

Jeżeli WESi>(RM- RF)/σM, to utworzony portfel inwestora przynosi większy zysk niż portfel rynkowy (jest lepszy od rynku), czyli opłaca się w niego inwestować. W przypadku odwrotnym efektywność portfela jest niższa od efektywności rynku, co oznacza, iż nie opłaca się w niego angażować środków.

  1. OPISZ PODSTAWOWY CEL ZAWIERANIA TRANSAKCJI HEADGINGOWYCH
    W KONTRAKTACH FUTURES

ANG. HEDGING (ZABEZPIECZENIE) - Techniczna definicja zabezpieczenia brzmi: "otwarcie pozycji na rynku kontraktów futures stosowane okresowo jako substytut sprzedaży albo zakup danego towaru na rynku natychmiastowym".

Hedging to strategia inwestowania w instrumenty finansowe, dążąca do minimalizacji ryzyka. Jest to giełdowa transakcja terminowa, zawierana w celu zabezpieczenia się przed stratami, związanymi z niekorzystnymi zmianami cen (kursów) towarów lub instrumentów finansowych w przyszłości. Jej realizacja polega zwykle na takim dobieraniu do portfela inwestycyjnego instrumentów finansowych i dotyczących ich pochodnych instrumentów finansowych, aby ryzyko związane z obiema inwestycjami znosiło się wzajemnie. Zwykle jest to powiązanie transakcji efektywnej z transakcją terminową typu futures, która ma charakter spekulacyjny.

Wyróżniamy:

3


Wyszukiwarka