CHRZEŚCIJAŃSTWO
Największa z pięciu wielkich religii świata, licząca obecnie w różnych swoich odmianach - ok. 1,6 mld wyznawców. Jest religią objawioną, która bierze swój początek z historycznego wydarzenia, jakim było życie i nauczanie Jezusa Chrystusa z Nazaretu. Treścią wiary wyznawców Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, jest przyniesione przez Niego Objawienie, w którym Bóg udziela się człowiekowi.
Chrześcijaństwo jest religią dogmatyczną. Objawienie jest definitywne, ostateczne. I dlatego wyrażające je formuły pojęciowe mają charakter dogmatów, czyli są prawdami absolutnymi i niezmiennymi. Prawdy te są zawarte w Piśmie Św. i przekazywane przez Tradycję. Dogmatami chrześcijaństwa są prawdy: o stworzeniu świata i człowieka przez Boga osobowego aktem wolnej decyzji; o trójosobowej jedności Boga, objawiającej się w samym sposobie udzielania się Boga Ojca, Syna i Ducha Świętego; o odkupieniu z grzechu i zbawieniu człowieka przez Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, które to dzieło mocą Ducha Świętego spełnia się we wspólnocie wierzących - Kościele, wyposażonym do tego celu w święte sakramenty.
Chrześcijaństwo jest religią eschatologiczną : stanowi drogę i przygotowanie do nadejścia ostatecznego końca historii, kiedy stanie się jawna chwała Boga. Stąd przyznaje światu wartość względną i odmawia mu samowystarczalności z punktu widzenia najgłębszych aspiracji ludzkich i sensu życia w ogóle.
Chrześcijaństwo spełnia też w dziejach rolę kulturową i społeczną. Ta ostatnia wynika z doświadczenia wiary w odniesieniu do społecznej i historycznej egzystencji człowieka. Najważniejsze momenty tego doświadczenia są następujące: po pierwsze chrześcijaństwo poddając świat uniwersalnemu panowaniu Boga (wiara i stworzenie) i przyjmując perspektywę eschatologiczną tym samym odmitologizowuje ten świat i przyznaje mu jego prawdziwą wartość - pozytywną, choć nie absolutną. Zatem zaangażowanie w sprawy doczesne w świecie nie sprzeciwia się powołaniu chrześcijańskiemu, ale je wypełnia, jeśli tylko odpowiada jego moralnym regułom. Po drugie, eksponując motyw wolnej miłości Boga w stworzeniu i odkupieniu człowieka, chrześcijaństwo czyni miłość do człowieka zasadniczym źródłem i normą społecznego udziału: jest to zresztą głównym nakazem Chrystusa. Ideał ten - właśnie jako ideał - daleki od pełnego urzeczywistnienia w szerokim, dziejowym wymiarze - wywiera jednak wpływ na kształtowanie postaw. Po trzecie, tworząc wspólnotę wiary w Kościele, chrześcijaństwo daje w ten sposób wzór realizowania się społecznej natury człowieka na wyższym poziomie wspólnotowych więzi, gdzie afirmuje się wartość i godność każdego jako osoby.
Oddziaływanie chrześcijaństwa, związane z tymi przede wszystkim momentami doświadczenia wiary, stwarzało w dziejach różne formy powiązań między społecznością chrześcijańską a całością społeczeństwa. Zasadniczo chrześcijaństwo akceptowało istniejący porządek dążąc do duchowego przemienienia ludzi według wymogów wiary. Kościół starał się humanizować ten porządek łącząc dzieło ewangelizacji z inicjatywami społeczno-charytatywnymi. W długim okresie czasu, kiedy chrześcijaństwo było religią państwową, miało większe możliwości kształtowania instytucji życia publicznego. Kościół (dotyczy to głównie Kościoła katolickiego) organizował takie instytucje, wspomagał ich działanie, ale musiał też w związku z tym podporządkować się niekiedy polityce świeckiej.
Współcześnie sytuację i rolę chrześcijaństwa na tle wielkich przemian cywilizacyjnych określają w obrębie Kościoła katolickiego dokumenty przełomowego Soboru Watykańskiego II (1962-1965) i związane z nimi nauczanie papieży: Jana XX1II, Pawła VI, Jana Pawła II, zwłaszcza ich wielkie dokumenty społeczne. Dynamiczne chrześcijaństwo chce dziś oddziaływać szeroko nie włączając się w systemy ideologiczne i struktury polityczne, ale kształtując przez motywy religijne moralną świadomość ludzi. Bardziej konkretnie na polu społecznym odbywa się to przez głoszenie chrześcijańskich zasad refleksji na tematy społeczne, kryteriów ocen dla sytuacji i rozwiązań problemów społecznych i wreszcie wytycznych działania, ale bez zalecenia szczegółowych rozwiązań o charakterze techniczno-organizacyjnym albo politycznym.
(Słownik Katolickiej Nauki Społecznej, Ks. prof. dr hab. W.Piwowarski (red.), W-wa 1993, s.27-29)