praktyczny3, 10


Postępowanie fizjoterapeutyczne u dzieci z przepukliną oponowo-rdzeniową

ćwiczenia indywidualne uczenie dziecka tego wszystkiego, co dla zdrowego malucha jest czymś naturalnym, wrodzonym. Nauczyć siedzieć, raczkować, w późniejszym etapie pionizować, czyli stawiać w specjalnym aparacie; ćwiczenia ciężarkowo bloczkowe, ćwiczenia indywidualne, basen, masaż suchy, fizjoterapia, zajęcia psychoruchowe oraz zajęcia terapii usprawniającej

Postępowanie fizjoterapeutyczne po zdjęciu opatrunku gipsowego (stan po złamaniu)

    1. kończyny dolnej,

    2. kończyny górnej

Kończyna górna:

Po zdjęciu unieruchomienia rozpoczynamy mobilizację stawów nadgarstka

Masaż częściowy w celu zapobiegania i leczenia zaników mięśniowych 

 po zdjęciu opatrunku gipsowego celem usunięcia lub rozciągnięcia zrostów oraz poprawy  trofiki skóry i krążenia.

Z zabiegów fizykalnych:

Magnetronik

Elektrostymulacja

TENS

Kończyna dolna: mobilizacja stawu skokowego, ćwiczenia izometryczne, ćw. w odciążeniu z obciążeniem, masaż częściowy jak w kkg.

Postępowanie fizjoterapeutyczne u osób ze zmianami zwyrodnieniowo-zniekształcającymi stawów kręgosłupa:

  1. -Masaż częściowy dotyczący kręgosłupa

  2. światłoterapia podczerwienią

  3. Laser, krioterapia, TENS,

  4. Diadynamik, ultradźwięki, prądy interferencyjne,

10.Postepowanie terapeutyczne w stanach przeciążeniowych stawu łokciowego(łokieć tenisisty i golfisty).

Łokieć tenisisty jest zwyczajową nazwą schorzenia, które fachowo nazywa się zapaleniem nadkłykcia bocznego kości ramiennej (sąsiaduje on ze stawem łokciowym). Na owym nadkłykciu znajdują się przyczepy mięśni, które zawiadują pracą nadgarstka (jego prostowaniem). Dolegliwości pojawiają się zazwyczaj w stanach przewlekłego przeciążenia nadgarstka. Sytuacja ta występuje np. u tenisistów, gdyż podczas gry nadgarstek ciężko pracuje (stąd nazwa choroby).

14.Postępowaie fizjoterapeutyczne u osób z dystrofią mięśniową.

Terminem dystrofia mięśniowa określa się grupę miopatii mających podłoże genetyczne, stałym postępującym przebiegu. Chociaż choroby nerwowo-mięśniowe różnią się między sobą objawami, patologią i obrazem klinicznym, to jednak we wszystkich przypadkach wskazane jest usprawnianie spowodowane typowym dla tej grupy chorych postępującym osłabieniem mięśni, które pozostawione bez interwencji zawsze doprowadza do upośledzenia czynnościowego i zniekształceń.
Niezwykle ważne dla praktyki jest to, że dobrze przygotowany terapeuta jest w stanie przewidzieć, wpływać i czasem przeciwdziałać powikłaniom.
Fizjoterapeuta musi być: konsultantem, doradcą osobą motywującą dziecko i rodzinę do pracy. Konieczna jest znajomość sekwencji pojawiania się ograniczeń ruchomości, tworzenia się mechanizmów kompensacyjnych ułatwiających i utrudniających prawidłowe funkcjonowanie. Można mówić o kinezyterapii adaptacyjnej, która podtrzyma samodzielność chorych w zmieniających się na niekorzyść warunkach morfologicznych.

-w kinezyterapii stosuje się oddziaływanie indywidualne

-celem zapobiegania zniekształceń stosuje się ćwiczenia rozciągające i pozycjonowania, wyłącznie z użyciem aparatów stabilizujących

-utrzymanie zdolności do chodzenia

-utrzymanie zdolności oddechowej-stosuje się ćwiczenia oddechowe z nauka kaszlu, oklepywanie wspomagające kaszel, drenaż złożeniowy

-W kinezyterapii nie należy przekraczać granicy bólu

- Godne polecenia są ćwiczenia stosowane w wodzie, które są formą ćwiczeń ogólnousprawniających, najbardziej akceptowanych przez chorego.
Woda stwarza warunki odciążenia, umożliwiając lepszą stabilizację ciała. Środowisko wodne doskonale nadaje się do prowadzenia ćwiczeń oddechowych.

Zajęcia w wodzie należałoby podzielić na trzy części:

  1. Ćwiczenia oswajające z wodą i ćw. czynne w odciążeniu dla tych grup mięśniowych, które najtrudniej jest ćwiczyć w środowisku naturalnym

  2. Ćwiczenia doskonalące lokomocję. zabawy i gry w pozycji stojącej

  3. Ćwiczenia oddechowe wraz z pływaniem na dystansie.

Mówiąc o ćwiczeniach w wodzie jeszcze raz należy podkreślić aspekt bezpieczeństwa i unikania przetrenowania, bardzo szkodliwego dla tej grupy chorych.
Wśród innych działów rehabilitacji wykorzystuje się terapię zajęciową.


Z fizykoterapii stosuje się.

7.Postepowanie fizjoterapeutyczne u dzieci z kręczem szyi.

Kręcz szyi to przymusowe ustawienie głowy w pochyleniu do boku z jednoczesnym skręceniem jej w stronę przeciwną pochyleniu. To nieprawidłowe ustawienie głowy i szyi spowodowane jest najczęściej jednostronnym skróceniem mięśnia mostkowo- obojczykowo-sutkowego, który przebiega po bocznej stronie szyi, skośnie do tyłu i góry ku dołowi przodowi.

-Leczenie polega na zapewnieniu prawidłowego, symetrycznego ułożenia głowy w stosunku do tułowia i barków, wykonywania masażu, ruchów biernych i czynnych oraz rozciąganiu przykurczonego mięśnia. ciągu dnia

- Ćwiczenia w domu należy wykonywać 2-3 razy dziennie przez 5-10 minut, pamiętając aby nie wykonywać ich bezpośrednio po lub przed jedzeniem

-Najmłodsze dzieci powinny mieć zapewnione prawidłowe ułożenie głowy za pomocą woreczków z piaskiem lub wałków. U dziecka leżącego na plecach układa się po jednym woreczku po z każdej strony głowy. Sięgając do barków utrzymują one swoim ciężarem symetryczne ustawienie głowy. W leżeniu na brzuchu dziecko układa się zwracając głowę w stronę przeciwną do istniejącego przykurczu („dziecko patrzy na chore ramię”). Utrzymanie w odpowiedniej pozycji głowy niemowlęcia można zapewnić przez wieszanie nad łóżeczkiem zabawek na takiej wysokości, aby dziecko mogło swobodnie patrzeć wokół i bawić się rękoma, ale skupiać wzrok na jednej stronie. Łóżeczko należy ustawić tak, aby dziecko z zainteresowaniem mogło śledzić, co dzieje się w pokoju ustawiając głowę w stronę przeciwną niż występująca u niego tendencja.

- Ćwiczenia poprzedza się masażem mającym na celu rozluźnienie i rozciągnięcie napiętych mięśni. Ruchy należy wykonywać opuszkami palców, bardzo delikatnie, ale dość zdecydowanie. Masaż składa się z ruchów głaskania, rozcierania i ugniatania po natłuszczeniu skóry szyi oliwką. Nie wykonywać masażu przy podrażnionej i zaczerwienionej skórze.
- Ruchy bierne i rozciąganie (redresję) przykurczonego mięśnia wykonuje się bardzo ostrożnie, śledząc reakcje dziecka i stopniowo zwiększając zakres ruchów. Najlepiej jeżeli wykonują je dwie osoby. Osoba pomagająca utrzymuje obręcz barkową, a osoba ćwicząca obejmuje głowę dziecka dłońmi (bez uciskania uszu) nieznacznie ją obniżając, bez odchylania do tyłu (broda przyciągnięta do mostka), wykonuje ruch skłonu bocznego kręgosłupa w odcinku szyjnym w stronę przeciwną przykurczonemu mięśniowi z jednoczesnym jej skręceniem w stronę przykurczonego mięśnia. Rozciąganie (redresję) mięśnia mostkowo- obojczykowo-sutkowego wykonuje się w leżeniu na plecach na stole. Strona, po której znajduje się przykurczony mięsień, jest dalej od brzegu stołu przy którym siedzi osoba wykonująca ćwiczenia. Jedną ręką przełożoną nad dzieckiem utrzymuje ona bark, drugą trzyma głowę dziecka ( nie uciskać ucha), odciąga ją lekko od ustabilizowanego barku, następnie powtarzając odciąganie głowy dodaje ruch skręcania głowy (rotacji) w stronę przykurczonego mięśnia. Te dwa elementy ruchu, zginanie boczne i skręcanie, mogą być wykonywane równocześnie lub oddzielnie. Oddzielne wykonywanie, najpierw ruchu zgięcia bocznego, a następnie skrętu, jest łagodniejsze, ponieważ daje dziecku dłuższe okresy odpoczynku.
- Początkowo rozciąganie mięśnia należy wykonywać krótko, stopniowo wydłużając do około 5 minut. Ruchy czynne u dzieci najmłodszych, które samodzielnie nie potrafią utrzymać głowy można wykonywać wykorzystując ruchy tułowia przy odpowiednim ustawieniu głowy.

-U dzieci, które samodzielnie siedzą, ale nadal mają tendencje do nieprawidłowego ustawienia głowy stosuje się kołnierze ortopedyczne, ustalające głowę w prawidłowym ułożeniu. Powinny one być zakładane na dzień i na noc, a zdejmowane do ćwiczeń i mycia.

- Ważne też jest stosowanie ćwiczeń czynnych mięśni szyi i obręczy barkowej

-stosuje się także cieplne zabiegi fizykalne: parafinoterapię, solux, laser

13.Postepowanie fizjoterapeutyczne u dzieci i dorosłych z astma oskrzelowa!!

Astma oskrzelowa jest to choroba z charakterystycznymi napadami duszności, zwłaszcza wydechowej, wskutek zwężenia oskrzeli wskutek skurczu ich mięsni gładkich, obrzęku i nadmiernego wydzielania śluzy połączona z odksztuszaniem gęstej wydzieliny z świszczącym oddechem. Zwykle o podłożu alergicznym, alergeny te dostają się do drog oddechowych. Dominującym objawem klinicznym jest duszność napadowa, która może zjawić się o każdej porze dnia. Długotrwała choroba prowadzi do rozedmy płuc zniekształcenia klatki piersiowe, tzw klatka beczkowata-trwale uszkodzenia w pozycji wdechu, niewydolność krążenia. Fizjoterapeuta powinien nauczyć takiego pacjenta jak należy poprawnie używać inhalatorów, czyli najpierw musi zrobić głęboki wydech, potem zaaplikować dawkę leku z inhalatora i wdechnac go i wstrzymać oddech przez ok. 10sek. Fizykoterapi-kąpiete letnie 28-33stopnie 10-20min, kapiele solankowe, inhalacje celkowe, indywidualne w kabinach, inhalacje dymowe, ultadzwiekowe, inhalacje z wod mineralnych, inhalacje z lekami rozszerzającymi oskrzela- cele nawilżenie drog oddechowych ,przyspieszenie regeneracji nabłonka. Masaz- oklepywanie klatki piersiowej,w celu lepszego odksztuszenia zalegajacej wydzieliny masaz klasyczny w celu rozluzniebnia przykurczonych miesni,kineza- oddechowe, rozluźniające klatke piersiowa!!

8 postepowanie fizjoterapeutyczne w bolach kręgosłupa.

Klasyfikacja bólów kręgosłupa

  1. Bóle pochodzenia dyskowego są spowodowane mechaniczną niewy­dolnością krążka i drażnieniem zakończeń nerwowych przez produkty rozpadu polisacharydów budujących krążek międzykręgowy. Obraz kliniczny charakteryzuje się poranną sztywnością, uczuciem rozlanego bólu.

  1. Bóle w przebiegu zmian zwyrodnieniowych w tylnych stawach krę­gosłupa i rozwijającej się niestabilności. Mają klinicznie różny obraz. W zmianach zwyrodnieniowych pojawiają się po rozpoczęciu aktyw­ności, a następnie się zmniejszają. Przy niestabilności bóle ustępują podczas odciążenia kręgosłupa.

  1. Bóle korzeniowe są następstwem ucisku na korzeń nerwu. Cechą cha­rakterystyczną jest promieniowanie bólu (rwa kulszowa, rwa barkowa) oraz towarzyszące im zaburzenia czucia i nierówność lub brak odruchów. Ważnym klinicznie objawem jest objaw Lasegue'a. Ból nasila się podczas ruchów kręgosłupa, ale możliwe są bezbolesne ruchy w wybranych i ustali mych podczas badania klinicznego kierun­kach.

  1. Bóle o charakterze chromania neurogennego przypominające chro­manie naczyniowe. Powstają one w następstwie stenozy kanału kręgowego i wtórnego niedokrwienia korzeni rdzeniowych. Zniesienie lordozy zwiększa pojemność kanału kręgowego i poprawia ukrwienie korzeni, zmniejszając dolegliwości.

  1. Bóle nowotworowe są spowodowane przekrwieniem guza przez wypełnione naczynia krwionośne i wtórne pęcznienie krążka między-kręgowego podczas leżenia. Charakterystyczne przy bólach nowotwo­rowych są bóle nocne.

  1. Bóle w przebiegu zapalenia, których przyczyną jest toksyczne działanie produktów rozpadu tkanek niszczonych przez drobnoustroje. Bóle te są stałe, niezależnie od ułożenia, i nasilają się podczas każdego ruchu. Występuje podwyższenie temperatury ciała.

  1. Bóle w przebiegu osteoporozy są związane z mikrozłamaniami beleczek kostnych trzonów kręgowych. Zazwyczaj są to bóle umiejscowio­ne w obrębie złamań. Mogą jednak promieniować wzdłuż żeber. Stwierdzenie zwiększającej się kifozy w odcinku piersiowym po okre­sie menopauzy i ustępowanie bólów przy odciążeniu kręgosłupa w łóż­ku przybliżają rozpoznanie.

  1. Bóle psychogenne i roszczeniowe są spowodowane stanami histerycz­nymi, roszczeniami, psychozami itp.

  1. Bóle naczyniowe u palaczy papierosów i osób z tętniakiem aorty.

  1. Inne przyczyny bólu związane z promieniowaniem bólów w przebiegu chorób narządów w obrębie jam ciała.

Wśród najczęściej stosowanych zabiegów należy wymienić:

Kinezyterapia, czyli leczenie ruchem, jest istotną składową leczenia usprawniające­go. Kinezyterapia przyspiesza procesy naprawcze i zastępcze w układzie ruchu i narządach wewnętrznych, chroni przed wykształcaniem wadliwych stereotypów zastępczych, przeciwdziała wtórnym zmianom w układzie kostno-stawowo-mięśniowo-więzadłowym, zapobiega powikłaniom krążeniowo-oddechowym, poprawia ogólną wydolność ustroju i jest jedną z podstawowych form profilaktyki schorzeń narządu ruchu, krążenia i układu oddechowego.

Celem kinezyterapii jest przede wszystkim przerwanie błędnego koła bólowego przez zmniejszenie odruchowego wzmożonego napięcia mięśni przy kręgosłupo­wych i poprawę stabilności odcinka lędźwiowego kręgosłupa przez zwiększenie tłoczni brzusznej oraz przywrócenie równowagi mięśniowej zapobiegającej nawro­tom dolegliwości.

Od bardzo wielu lat znany jest korzystny wpływ zwiększonego ciśnienia w ob­rębie jamy brzusznej, tzw. tłoczni brzusznej, na zjawisko stabilności kręgosłupa w odcinku lędźwiowym. Zjawisko tłoczni brzusznej wykorzystuje się do stabiliza­cji i ochrony odcinka lędźwiowego w czasie ruchów i dźwigania. Zwiększenie siły i stabilności tłoczni brzusznej uzyskuje się przez odpowiednie ćwiczenia mięśni prostych i skośnych brzucha.

Kinezyterapia w schorzeniach kręgosłupa odgrywa określoną ważną rolę. Pod­lega ścisłemu doborowi i dawkowaniu. Przez dobór rozumie się określenie rodzaju ćwiczeń, kolejności realizowania. Przez dawkowanie rozumie się czas trwania ćwi­czenia, liczbę powtórzeń danego ćwiczenia oraz czas trwania serii ćwiczeń. Ważna jest technika wykonywania ćwiczeń leczniczych.

W zespołach bólowych w okresie ostrym lub podostrym kinezyterapię zaczyna się od ćwiczeń dobieranych indywidualnie dla chorego. Analizując wydolność chorego, po badaniu fizjoterapeuty dobiera się rodzaj ćwiczeń, ich pozycję wyjściową, stopień nasilenia. Kompleksowa ocena kliniczna określa potrzeby wpływu wzmac­niającego pewne grupy mięśniowe i relaksującego inne, będące w odruchowym na­pięciu, np. mięśnie grzbietu. Konieczna staje się reedukacja ruchowa kręgosłupa i aparatu więzadłowo-mięśniowego, jaki go otacza. W ocenie ruchomości kręgosłu­pa sprawdza się, które jego segmenty zachowują hipermobilność, a które hipomobilność. W sytuacji nadmiernej ruchomości segmentu staramy się wpłynąć na je­go stabilizację, natomiast miejsca zblokowane, hipomobilne należy ruchowo mobi­lizować, by kręgosłup po reedukacji zachowywał maksymalną harmonię ruchową. Kinezyterapia zwykle jest poprzedzona odpowiednimi zabiegami fizykalnymi, a kończyć się powinna spokojnym wyciszeniem i zabiegami relaksującymi.

W okresie ostrym ćwiczenia indywidualne mogą być prowadzone już w łóżku chorego, po uprzednio starannie dobranej pozycji wyjściowej, najczęściej z ułoże­niem nóg na trójkącie ćwiczebnym. W programie ćwiczeń zwracamy uwagę na wzmacnianie mięśni brzucha i mięśnia czworobocznego lędźwi, przy jednocze­snym znoszeniu lordozy lędźwiowej. W dalszej kolejności zwracamy uwagę na ćwiczenia wzmacniające mięśni goleni, mięśni prostujących biodro, mięśni poślad­kowych. W programie leczniczym bardzo często zawieramy elementy trakcji osi kręgosłupa. Możliwości wyciągów jest wiele. Najczęściej stosowanymi są: wyciąg krzesełkowy w pozycji Perschla, wyciąg grawitacyjny - głową w dół, wyciąg pul­sacyjny. Czas trwania zabiegów wynosi od kilku do 20 minut. Rolą wyciągów jest wpływ relaksujący na mięśnie grzbietu i wpływ na poszerzenie przestrzeni między-kręgowych.

Kinezyterapię uzupełniamy stosowaniem hydroterapii, najlepiej masaży wiro­wych wodnych.

Ćwiczenia realizowane są w trzech zasadniczych pozycjach wyjściowych:

W okresie wczesnym możliwe są też ćwiczenia po podwieszeniu chorego na bloczkach. Po wyciszeniu objawów bólowych rozszerzamy ćwiczenia o ćwiczenia z większym oporem, ćwiczenia grupowe i dalszą edukację ćwiczeń wykonywanych samodzielnie przez chorego.

Wykonywane ćwiczenia nie mogą wywoływać bólu, zwłaszcza kręgosłupa czy o typie ischialgicznym, i źle wpływać na układy krążenia i oddechowy. Fizjotera­peuta powinien dobrać ćwiczenia w taki sposób, aby mobilizować wszystkie układy stawowo-mięśniowo-więzadłowe wpływające na funkcję i stan kręgosłupa.

W okresie dolegliwości przewlekłych włącza się chorego do małych grup tera­peutycznych, pamiętając o ciągłym nadzorze fizjoterapeuty. Rolą fizjoterapeuty w czasie leczenia jest edukacja pacjenta w zakresie ergonomii pracy zarówno w obowiązkach zawodowych, jak i domowych. Edukacja ruchowa powinna zawie­rać elementy życia codziennego.

Warunkiem utrzymania dobrego wyniku leczenia w schorzeniach kręgosłupa jest regularne kontynuowanie kinezyterapii w warunkach domowych.

Wykonywane ćwiczenia nie mogą wywoływać bólu i źle wpływać na układy krążenia i oddechowy.

1. Postępowanie fizjoterapeutyczne u osób ze skoliozą

Najczęściej spotykanym podziałem skolioz jest podział Cobba, który dzieli skoliozy na:

  1. czynnościowe

  2. strukturalne

Przez skoliozy czynnościowe rozumiemy skoliozy, w których nie stwierdza się utrwalonych zmian w budowie kręgosłupa.

Skoliozy strukturalne - to skoliozy, w których stwierdzamy utrwalone zmiany.

Ze względów etiologicznych dzielimy je na:

  1. kostno - pochodne

  1. neuropochodne

  1. mięśniowo - pochodne

  1. idiopatyczne - o nie ustalonej etiologii / 80-90% skolioz strukturalnych/.

Inne podziały :

1.ze względu na lokalizację skrzywienia:

2. z uwagi na liczbę łuków skrzywienia