Konikotomia

W sporadycznych przypadkach wentylacja nieoddychającego

pacjenta workiem samorozprężalnym z maską będzie

niemożliwa, jak rownież niemożliwe będzie wprowadzenie

rurki dotchawiczej lub alternatywnych przyrządow

do udrażniania drog oddechowych. Może to wystąpić u pacjentow

z rozległymi obrażeniami twarzy lub niedrożnością

na poziomie krtani spowodowaną obrzękiem lub ciałem obcym.

W tych okolicznościach dostarczenie tlenu za pomocą

nakłucia igłą albo przecięcia błony pierścienno-tarczowej

może być procedurą ratującą życie. W sytuacji nagłej tracheotomia

jest przeciwwskazana, ponieważ jest czasochłonna,

niebezpieczna, a także wymaga odpowiednich umiejętności

chirurgicznych i sprzętu.

Konikotomia umożliwia dostęp do drog oddechowych

i wentylację płuc pacjenta do czasu wykonania semi-elektywnej

intubacji czy tracheotomii. Konikopunkcja jest procedurą

tymczasową, zapewniającą jedynie przez krotki czas

możliwość dostarczania tlenu. Do jej przeprowadzenia potrzebna

jest kaniula o szerokim świetle, ktora się nie zagina,

oraz źrodło tlenu pod wysokim ciśnieniem. Technika ta

niesie ze sobą ryzyko barotraumy i może być szczegolnie

nieskuteczna u pacjentow z urazem klatki piersiowej. Możliwość

niepowodzenia w jej zastosowaniu wynika rownież

z zaginania się kaniuli (zapadania się jej światła). Nie jest

to metoda właściwa do użycia u pacjentow w czasie transportu.

Drogi oddechowe i wentylacja

Podczas leczenia uporczywego VF zapewnij dobrą jakość

uciśnięć klatki piersiowej pomiędzy kolejnymi defi brylacjami.

Rozważ odwracalne przyczyny (4 H i 4 T) i lecz je,

gdy występują. Sprawdź położenie łyżek/elektrod, ich kontakt

ze skorą, zapewnij dobre przewodzenie impulsu (np.

podkładki żelowe).

Intubacja tchawicy jest najpewniejszym sposobem

udrożnienia drog oddechowych, ale powinna być wykonana

tylko przez personel stosownie przeszkolony i posiadający

regularnie odnawiane doświadczenie w tym zakresie.

Osoby te powinny probować wykonywać laryngoskopię i intubację

bez przerywania uciśnięć klatki piersiowej. Krotka

przerwa w uciskaniu klatki piersiowej może być potrzebna

na wprowadzenie rurki między struny głosowe, ale nie powinno

to trwać dłużej niż 10 sekund. Alternatywnie, ażeby

uniknąć jakichkolwiek przerw w uciskaniu klatki piersiowej,

intubację można odroczyć do czasu powrotu spontanicznego

krążenia. Żadne badanie nie wykazało, że intubacja poprawia

przeżywalność w zatrzymaniu krążenia. Po intubacji

potwierdź właściwe położenie rurki i odpowiednio ją umocuj.

Prowadź wentylację z częstością 10 oddechow na minutę,

unikaj hiperwentylacji. Od momentu intubacji tchawicy

prowadź uciskanie klatki piersiowej z częstością 100/min,

bez przerw na wentylację. Przerwy w uciskaniu klatki piersiowej

powodują znaczny spadek ciśnienia perfuzji wieńcowej.

Po wznowieniu uciśnięć, zanim wyjściowe ciśnienie

perfuzji wieńcowej zostanie ponownie osiągnięte, występuje

pewne opoźnienie, dlatego uciśnięcia klatki piersiowej prowadzone

bez przerw na wentylację (czy wykonanie innej

czynności) skutkują generowaniem znacznie wyższego średniego

ciśnienia perfuzji wieńcowej.

Jeśli nie ma osob przeszkolonych w zakresie intubacji,

alternatywę stanowią nadgłośniowe sprzęty do udrażniania

drog oddechowych (np. maska krtaniowa, zob. rozdział 4e).

Od chwili udrożnienia drog oddechowych jednym z powyższych

przyrządow należy podjąć probę uciskania klatki piersiowej bez przerw na wentylację. Jeśli pojawi się nadmierny

przeciek powietrza upośledzający wentylację, uciśnięcia

klatki piersiowej należy prowadzić z przerwami na oddechy,

utrzymując stosunek CV 30 : 2.

---