Działanie żołnierza na polu walki w dzień i w nocy
OBRONA
Zajęcie stanowiska obronnego drużyny
Przy wyborze stanowiska ogniowego należy kierować się przede wszystkim właściwościami maskującymi i ochronnymi terenu, które mają zasadniczy wpływ na powodzenie w walce i wykonanie zadania. Stanowiska ogniowe muszą zapewnić skryte podejście i wycofanie, dogodne warunki do prowadzenia obserwacji i ognia. Najlepszymi miejscami do wykonania stanowisk ogniowych są: doły, zagłębienia terenowe, leje po wybuchach, fałdy terenowe;
Należy jednak pamiętać, że z drugiej strony nie mogą to być zbyt wyróżniające się przedmioty terenowe, gdyż mogą one być punktami koordynującymi wsparcie ogniowe przeciwnika, a tym samym będą najbardziej narażone na ogień artylerii nacierających wojsk.
Po zajęciu stanowiska każdy żołnierz wykonuje niezbędne prace związane z zabezpieczeniem inżynieryjnym, czyli wykonuje stanowisko do prowadzenia ognia z postawy strzeleckiej leżąc lub jeśli obrona wykonywana jest zawczasu do postawy stojąc z wykonaniem transzei i rowów łączących. Następnie dowódca określa każdemu żołnierzowi sektor obserwacji i ognia.
Przygotowanie środków ogniowych do walki
Przed walką każdy żołnierz powinien przygotować swoje uzbrojenie i oporządzenie do zadania jakie będzie wykonywał. W tym celu musi obsłużyć swoją broń i zebrać zapas amunicji przewidziany na czas działania, a także zrealizować czynności związane z maskowaniem.
Przykład podziału prac przez dowódcę drużyny:
działonowy operator:
sprawdza stan techniczny przyrządów obserwacyjnych i celowniczych;
sprawdza działanie obwodów elektrycznych;
kontroluje stan techniczny uzbrojenia pokładowego oraz zgranie nastaw zerowych przyrządów celowniczych;
ładuje naboje do taśmy i przy pomocy dwóch żołnierzy uzupełnia amunicję do armaty BWP oraz pociski wyrzutni ppk;
kierowca - mechanik:
sprawdza stan techniczny systemów i układów bojowego wozu piechoty;
uzupełnia paliwo i materiały eksploatacyjne;
realizuje czynności związane z maskowaniem wozu;
obsługa (celowniczy karabinu maszynowego):
ubezpiecza pododdział w rejonie ześrodkowania jako dyżurny środek ogniowy;
strzelec wyborowy:
zajmuje stanowisko przy bojowym wozie piechoty, prowadzi obserwację i przekazuje sygnały alarmowe;
pozostali żołnierze:
rozbudowują szczelinę przeciwlotniczą.
Działanie drużyny na sygnały alarmowe i w czasie oświetlenia terenu
Po ogłoszeniu alarmu bojowego dowódca drużyny podaje komendę: „drużyna, na stanowiska!”, po czym wszyscy żołnierze zajmują swoje, uprzednio przygotowane stanowiska ogniowe i przygotowują się do walki;
w czasie alarmu chemicznego każdy żołnierz w jak najkrótszym czasie powinien założyć maskę przeciwgazową, a jeśli zachodzi konieczność, także odzież ochronną (w przypadku, gdy jest informacja o skażeniu terenu);
w czasie alarmu lotniczego żołnierze, którzy zostali wyznaczeni do prowadzenia ognia do środków napadu powietrznego (pododdział dyżurny), powinni przygotować broń do strzelań powietrznych (podpiąć magazynek, ustawić przyrządy celownicze), żołnierze zaangażowani bezpośrednio w walkę nie przerywają swojego zadania, pozostali oprócz dyżurnych obserwatorów i dyżurnych środków ogniowych zajmują miejsca w szczelinach przeciwlotniczych;
w czasie oświetlania terenu przez przeciwnika wszyscy powinni natychmiast ukryć się nie przerywając obserwacji przedpola.
Zwalczanie atakującego przeciwnika
Podstawowym warunkiem skutecznej walki z atakującym przeciwnikiem jest znajomość i umiejętność wykorzystania broni będącej na wyposażeniu żołnierza, jak również znajomość sprzętu będącego na wyposażeniu przeciwnika.
W miarę zbliżania się przeciwnika do przedniego skraju obrony, dowódca podaje komendy do otwarcia ognia dla poszczególnych środków ogniowych. Po podejściu przeciwnika w zasięg podstawowych środków ogniowych podaje komendę do niszczenia go ogniem ześrodkowanym.
Zajmowanie zapasowego stanowiska ogniowego (ZSO)
ZSO żołnierze zajmują na komendę dowódcy drużyny. Celem jego zajęcia jest odparcie przeciwnika włamującego się w przedni skraj obrony bądź uniemożliwienie mu wyjścia na skrzydło broniącego się pododdziału.
Każdy wycofujący się żołnierz powinien zmieniać (skokami, biegiem - chyłkiem, czołganiem) stanowisko będąc ubezpieczanym przez innych żołnierzy z drużyny, a po zajęciu ZSO osłaniać wycofanie kolejnych żołnierzy.
Komenda dowódcy drużyny do zajęcia ZSO:
„szeregowy Ziemba, na ZSO - w tył!”, „celowniczy granatnika, na ZSO - w tył!”.
Odparcie ataku i udział w kontrataku
Włamującego się w przedni skraj obrony przeciwnika drużyna niszczy wszystkimi środkami ogniowymi z maksymalnym natężeniem ognia. Gdy dowódca drużyny otrzyma informację od przełożonego o wprowadzeniu odwodu do walki, daje komendę do wykonania kontrataku. Po tej komendzie żołnierze kolejno, wzajemnie się ubezpieczając przechodzą z zapasowych na główne stanowiska ogniowe. Po przejściu na główne stanowiska ogniowe dowódca drużyny powinien uściślić zadania.
NATARCIE
Sposoby prowadzenia natarcia przez drużynę
na wozie bojowym
Drużyna prowadzi natarcie na wozie bojowym w przypadku napotkania małego oporu przeciwnika oraz w trakcie pościgu za wycofującym się przeciwnikiem. Działonowy-operator prowadzi ogień z krótkich przystanków (z km w ruchu), a żołnierze desantu prowadza ogień przez otwory strzelnicze w burtach wozu bojowego.
w szyku pieszym
Natarcie w szyku pieszym prowadzi się w przypadku napotkania silnego oporu broniącego się przeciwnika. W czasie natarcia w szyku pieszym drużyna atakuje w tyralierze z odstępami między żołnierzami 6 - 8 m. Żołnierze przemieszczają się krótkimi skokami wykorzystując naturalne ukrycia terenowe i wzajemnie się ubezpieczając. Wóz bojowy opuszczają po komendzie dowódcy „Z WOZU” i rozwijają się: prawy desant - na prawo, lewy - na lewo, bądź jeśli dowódca określi, na jedną stronę. Bojowy wóz piechoty przesuwa się skokami od ukrycia do ukrycia za tyralierą drużyny, na jej skrzydle lub bezpośrednio w ugrupowaniu drużyny. W czasie natarcia w szyku pieszym żołnierze prowadzą ogień w ruchu sposobem podchwytowym lub z biodra.
Pokonanie przejść w zaporach inżynieryjnych przeciwnika
Po podejściu do zapór inżynieryjnych przeciwnika drużyna z tyraliery zwija się w kolumnę. Załoga wozu bojowego, wykorzystując ukrycia, ubezpiecza ogniem zwijanie i podchodzenie drużyny do przejścia. Żołnierze pokonują oznakowane przejście zaporach inżynieryjnych biegiem. Broń podczas pokonywania zapór powinna być zabezpieczona, oprócz celowniczego karabinu maszynowego, który wykonuje zadanie na czele drużyny, prowadząc ogień w ruchu. Załoga bojowego wozu piechoty podczas pokonywania zapór przez drużynę pozostaje w ukryciu lub - wykorzystując warunki terenowe - porusza się w kierunku przejścia wykonanego w zaporach i osłania drużynę ogniem. Bojowy wóz piechoty pokonuje przejście w zaporach z maksymalna prędkością.
Atak na przedni skraj obrony
Po podejściu drużyny do przedniego skraju obrony przeciwnika na odległość 40 - 35 metrów dowódca drużyny podaje komendę: „przygotować granaty”, a następnie - po zbliżeniu się do przedniego skraju na odległość 30 - 25 metrów - „granatami ognia”. Na tę komendę żołnierze rzucają ręczne granaty zaczepne do rowu strzeleckiego i atakują biegiem, z okrzykiem „huraaaa”, broniącego się przeciwnika, niszcząc go ogniem z małej odległości a następnie wykorzystując elementy walki wręcz.
Walka w głębi ugrupowania przeciwnika
Po pokonaniu przedniego skraju obrony przeciwnika każdy żołnierz, który zauważył wprowadzenie przez przeciwnika odwodów, melduje o tym dowódcy drużyny. Dowódca, w miarę zbliżania się kontrataku na odległość ognia skutecznego, wprowadza kolejno środki ogniowe do walki wydając komendy ogniowe do niszczenia siły żywej i sprzętu bojowego przeciwnika. Po zbliżeniu się przeciwnika na odległość ognia skutecznego wszystkich środków ogniowych dowódca drużyny, w celu załamania kontrataku, powinien doprowadzić ogień do największego natężenia.
Działanie żołnierza w nocy przebiega praktycznie tak samo jak w dzień, z wyjątkiem oświetlania terenu przez przeciwnika.
1
47