KONICZYNA CZERWONA
WYMAGANIA KLIMATYCZNE I GLEBOWE: Koniczyna czerwona jest gatunkiem bardziej wrażliwym niż lucerna na okresowe niedobory wody w glebie, dlatego też jest uprawiana w rejonach wilgotniejszych. Plantacje nasienne zakłada się na glebach mniej żyznych, ale o uregulowanych stosunkach wodnych i obojętnym lub słabo zasadowym odczynie. Dobre plony nasion, podobnie jak w przypadku lucerny, zależą od warunków pogodowych. Duża liczba dni deszczowych wydłuża okres kwitnienia i dojrzewania nasion, ograniczając także oblot owadów zapylających na plantacji. Najlepszymi rejonami uprawy koniczyny czerwonej na nasiona są południowe tereny województwa wielkopolskiego, świętokrzyskiego i lubelskiego oraz północna część województwa dolnośląskiego, opolskiego i podkarpackiego. Spośród wszystkich motylkowatych drobnonasiennych, koniczyna czerwona wykazuje najsilniejszą negatywną reakcję na bezpośrednie następstwo po roślinach motylkowatych. Przerwa w uprawie na tym samym polu powinna wynosić 4 lata, a po sobie może być uprawiana co 7 lat. Przy zbyt częstej uprawie następuje tzw. wykoniczynienie, polegające na nagromadzeniu w glebie patogenów grzybowych, nicieni i bakteriofagów atakujących bakterie brodawkowe, które może być przyczyną zniszczenia nawet całej plantacji.
UPRAWA Uprawa gleby jesienią musi zapewnić dokładne niszczenie chwastów, spulchnienie i wymieszanie z nią nawozów. Koniczyna źle reaguje na wiosenną orkę przedsiewną, dlatego też na jesieni konieczne jest wykonanie orki zimowej. Wiosną, z uwagi na konieczność ograniczania strat zapasów wody w glebie, uprawę ogranicza się do niszczenia chwastów za pomocą brony oraz dobrego wyrównania powierzchni pola.
NAWOŻENIE: Koniczyna czerwona, podobnie jak lucerna uprawiana na nasiona, wymaga obojętnego lub lekko alkalicznego odczynu gleby. Wapnowanie powinno być przeprowadzone na jesieni, a nawóz musi zostać dokładnie wymieszany z glebą. Dawkę nawozu należy dostosować do rodzaju i odczynu gleby. W uprawach nasiennych koniczyny czerwonej i lucerny nawozy wapniowe stosuje się w podobnych ilościach. Nawozy fosforowe w ilości 80-120 kg P2O5 na ha można stosować przedsiewnie, w jednorazowej dawce odpowiadającej potrzebom pokarmowym roślin w całym okresie użytkowania. Przedsiewne i pogłówne nawożenie potasem, w dwóch dawkach po 50-70 kg K2O, sprzyja lepszemu wykorzystywaniu tego składnika przez rośliny Pogłówne nawożenie potasem wykonuje się wczesną wiosną w drugim roku pełnego użytkowania. Bezpośrednio po rozsianiu nawozu koniczynę należy zabronować. Na glebach o niskiej zawartości mikroelementów niedobory tych składników powinny zostać uzupełnione poprzez nawożenie
SIEW: Wysokość plonu nasion zależy od liczby główek kwiatowych na jednostce powierzchni oraz liczby nasion zawiązanych w główkach. Wysiew 6-10 kg nasion na ha zapewnia optymalną obsadę roślin na plantacji. Nasiona wysiewa się od trzeciej dekady marca do końca drugiej dekady kwietnia, na głębokość 1-2cm, w rzędy odległe o 30-40 cm. Szeroka rozstawa rzędów sprzyja prawidłowemu rozwojowi roślin i wytwarzaniu dużej liczby pędów generatywnych. Na plantacjach koniczyny prowadzi się zabiegi mechanicznego niszczenia chwastów oraz spulchniania gleby. Wiosną, w latach użytkowania, wykonuje się pielęgnacyjne bronowanie koniczyny. Zabieg ten należy wykonać starannie, uważając, aby w czasie przejazdu brony nie wyciągnąć roślin słabiej ukorzenionych.
ZBIÓR NASION: Nasiona koniczyny czerwonej zbiera się z drugiego pokosu. Właściwy termin zebrania pierwszego pokosu, przypadający zwykle około połowy maja, wpływa na wysokość plonu zebranych nasion. Rośliny skoszone zbyt wcześnie wytwarzają mniej pędów nasiennych, natomiast zbyt późny zbiór powoduje zmniejszenie liczby kwiatów w główce. Opóźnienie zbioru pierwszego pokosu przesuwa fazę kwitnienia na okres mniej korzystny do zapylania kwiatów, a wiązanie i dojrzewanie nasion odbywa się w gorszych warunkach pogodowych. Zbiór koniczyny nasiennej należy rozpocząć, gdy 60-70% główek zaczyna przybierać barwę brunatną,