Ćw. 3. Analiza finansowa banków komercyjnych

Celem oceny działalności banku jest diagnoza stanu obecnego w połączeniu z określeniem zmian, jakie zaszły w przeszłości, a także stwierdzeniem, jak może kształtować się sytuacja banku
w przyszłości i jakie czynniki mogą na nią wpłynąć. Jeżeli ograniczylibyśmy zakres analizy tylko do przeszłości stanu obecnego, to wnioski wyciągane na tej podstawie mogłyby nie ukazywać pełni problemu. Dopiero włączenie elementu prognozy pozwala na całościowy ogląd sytuacji banku.

Jeżeli oceniamy bank „z zewnątrz”, to celem analizy może być:

• ocena banku jako depozytariusza,

• ocena banku jako podmiotu współpracującego np. przy tworzeniu konsorcjów bankowych,

• ocena opłacalności zakupu akcji do portfela inwestycyjnego, w tym kupna akcji nowej emisji,

• wycena wartości banku, w którym zamierzamy nabyć pakiet kontrolny bądź planujemy jego przejęcie,

• ocena konkurentów i ich pozycji na rynku.

Jeżeli dokonuje się oceny banku jako depozytariusza, to istotne jest określenie, czy istnieje pewność zwrotu środków w nim złożonych. Można stopniować zaufanie do bezpieczeństwa banku
|w zależności od terminu składanej lokaty. Należy podkreślić, że nie wszyscy deponenci dokonują analizy kondycji banku-depozytariusza, zwłaszcza, jeżeli kwota składanego depozytu mieści się
w limicie gwarancji BFG (tj. 50.000 euro). W takiej sytuacji w przypadku upadłości banku otrzymują zwrot środków. Zazwyczaj odnosi się to do deponentów instytucjonalnych, w tym innych banków. Obok klasycznej formy pozyskiwania przez bank środków w postaci depozytów, należy wymienić kredyty uzyskiwane z innych banków oraz emisję przez bank papierów dłużnych, w przypadku której rynek dokonuje oceny kondycji i bezpieczeństwa poprzez określenie poziomu oprocentowania, jakie jest w stanie zaakceptować. W tym ostatnim przypadku ważną rolę odgrywa również rating - wydany przez renomowaną agencję - jaki bank posiada.

Współpraca między bankami może przybierać różne formy. Jedną z nich jest tworzenie konsorcjów bankowych. Przy organizacji konsorcjum ważną rolę odgrywają liderzy, którymi zazwyczaj są renomowane banki. Bank-lider dobierając uczestników konsorcjum, powinien znać ich wiary­godność, aby ocenić, czy przedsięwzięcie ma szansę powodzenia. Poten­cjalni uczestnicy konsorcjum mogą również badać standing lidera, aby ocenić jego rzetelność. Za podmiot współpracujący można uznać również bank korespondencki. Istotne jest jego bezpieczeństwo
i wiarygodność, ponieważ rozliczenia międzybankowe opiewają na bardzo wysokie kwoty.

W przypadku analizy opłacalności zakupu akcji do portfela inwe­stycyjnego ważna jest ocena zdolności banku do generowania zysku, tworzenia strumieni pieniężnych oraz powiększania majątku w celu optymalizacji wartości firmy dla akcjonariusza (shareholder value). Celem jest znalezienie odpowiedzi na pytanie, ile mogą być warte ak­cje w określonym horyzoncie czasowym. Przy wycenie wartości akcji zastosowanie znajduje analiza fundamentalna, która pozwala ocenić solidność „fundamentów" danej spółki i możliwości jej dalszego roz­woju. Wśród instrumentów służących analizie opłacalności zakupu ak­cji do portfela znajduje się także analiza techniczna. Jest ona pomocna zarówno w przy­padku inwestycji długo-, jak i krótkookresowych. W przypadku obu rodzajów inwestycji daje ona wskazania, kiedy wystąpi dobry moment do zakupu i sprzedaży waloru.

Wycena wartości banku, w którym zamierza się nabyć pakiet kon­trolny bądź planuje się przejęcie, ma na celu określenie, ile maksymalnie można zapłacić za jedną akcję, aby cena była adekwatna do posiadanego przez bank majątku, zobowiązań oraz potencjału rynkowego. Pomocna jest przy tym analiza fundamentalna, aczkolwiek nie tylko ona pozwala określić, jaka jest rzeczywista wartość banku. Istotnym czynnikiem jest posiadanie przez wyceniany bank np. sieci placówek albo udziału w okre­ślonym segmencie rynku, co zwiększa jego wartość, jeżeli bank planujący przejęcie tego nie posiada.

Ostatni z wymienionych wyżej celów przeprowadzania oceny stan­dingu banku wiąże się
z oceną konkurentów i ich pozycji na rynku. Analiza konkurentów umożliwia określenie różnic
w poziomie konku­rencyjności między danym bankiem a pozostałymi, a także zbadanie udziału poszczególnych banków w rynku i zmian ich pozycji w jego segmentach. Oprócz banków, badanie konkurencyjności i udziału w rynku może obejmować inne podmioty działające na rynku finan­sowym i świadczące usługi w tym zakresie (towarzystwa ubezpiecze­niowe, fundusze inwestycyjne itp.).

W przypadku oceny działalności „własnego" banku, cele analizy można określić następująco:

• okresowa ocena wyników banku i poszczególnych sfer jego aktywności,

• ustalanie cen produktów bankowych,

• ocena wpływu zmian w otoczeniu na kondycję banku,

• ocena wpływu zmian w samym banku na jego sytuację,

• wyjaśnienie przyczyn odchyleń wielkości wykonanych od ustalonych w planie finansowym,

• diagnoza sytuacji banku przed przygotowaniem planów strategicz­nych, taktycznych
  i operacyjnych.

Okresowa ocena wyników działalności banku i poszczególnych sfer jego aktywności pozwala określić stopień efektywności i bezpie­czeństwa. W teorii organizacji i zarządzania wyróżnia się pojęcie „wiązki celów". Każdy podmiot gospodarujący ma - lub mieć powinien - jasno określony cel swojej działalności, jednak w warunkach wolnej kon­kurencji z czasem zaczęły się pojawiać obok celu pierwotnego, tzn. osiągania zysku, również inne cele, których osiągnięcie pozwoliłoby
z sukcesem działać na rynku. Przykładem takich dodatkowych celów mogą być: dążenie do osiągnięcia określonego udziału w rynku, zaję­cie pewnej niszy rynkowej itp. W przypadku banków niezmiernie ważnym celem jest zapewnienie bezpiecznego działania, stąd też obok ba­dania efektywności ważną rolę odgrywa badanie jego bezpieczeństwa.

Ocena okresowa powinna umożliwić szczegółowe określenie stopnia efektywności
i bezpieczeństwa poszczególnych sfer działalności ban­ku. Ocena ta stanowi podstawę decyzyjną do wyznaczenia kierunków rozwoju i umożliwia wprowadzenie ewentualnych działań korygują­cych
w poszczególnych sferach. Z okresową oceną działalności wiąże się również ustalanie cen produktów bankowych oraz wyjaśnianie przy­czyn odchyleń, które wystąpiły w planie finansowym.

Ceny produktów bankowych są jednym z czynników wpływających na osiąganą przez bank efektywność. Decydenci bankowi dokonując okre­sowych ocen działalności banku oraz uwzględniając uwarunkowania rynkowe, ustalają politykę w zakresie kształtowania cen produktów od­setkowych, jakie bank oferuje (np. kredyty, depozyty) oraz produktów nieodsetkowych (np. polecenie przelewu, potwierdzenie czeku). Zmiana ceny produktu jest determinowana głównie przez niesatysfakcjonujące wyniki osiągane na transakcjach danym produktem, zmianę cen przez konkurentów lub chęć zaoferowania bardziej korzystnych warunków niż konkurencja oraz zmianę stóp procentowych przez bank centralny. Ustalanie cen produktów bankowych należy uznać za bardzo ważny ele­ment oceny działalności banku, gdyż z jednej strony poziom cen wiąże się z bieżącą kondycją banku oraz jego pozycją na rynku, z drugiej zaś - wpływa na wyniki osiągane przezeń w przyszłości.

Ocena wpływu zmian w otoczeniu banku na jego sytuację odnosi się do badania wpływu szeregu czynników zewnętrznych. Wśród czyn­ników zewnętrznych należy wymienić wspomnianą już zmianę stóp procentowych banku centralnego oraz zmianę cen produktów przez ban­ki-konkurentów,
a także wiele innych czynników, takich jak: zmianę stóp i zasad odprowadzania oraz utrzymywania rezerwy obowiązkowej, zmianę stóp i zasad podatkowych, zmianę kierunków polityki gospodarczej kraju (co wpływa m.in. na stabilność waluty krajowej i poziom inflacji), wystąpienie zjawisk kryzysowych w wybranych gałęziach gospodarki bądź też w gospodarce danego kraju albo zagranicą, wreszcie załamanie na rynkach finansowych. Wymienione czynniki nie wyczerpują katalogu tych wszystkich, które wpływają na działalność banku, jednak są one najbardziej istotne. Jeżeli któryś
z nich się pojawi, to ce­lowe jest przeprowadzenie oceny jego wpływu na sytuację banku i pod­jęcie działań, które zminimalizowałyby niekorzystne tendencje. Należy zaznaczyć, że bank nie ma żadnego wpływu na wystąpienie tych czynni­ków - jest jedynie odbiorcą skutków, jakie wywołują.

Analiza wpływu zmian zaistniałych w samym banku pozwala oce­nić, czy spełnione zostały cele przyświecające wprowadzaniu w banku określonych zmian, np. nowej struktury organizacyjnej, polityki „osz­czędnościowej” czy też rozbudowę kanałów dystrybucji. Przy reorga­nizacji banku zakłada się osiągnięcie pewnych efektów finansowych. Z tego względu bank okresowo powinien dokonywać oceny skuteczno­ści przeprowadzonych procesów. Może okazać się, że np. rozbudowa kanałów dystrybucji - już po upływie zakładanego okresu nieefektyw­ności - nie przynosi oczekiwanych wyników. Wnioski wynikające z oceny powinny stanowić podstawę do podjęcia działań umożliwiają­cych eliminację niekorzystnych zjawisk.

Konieczność wyjaśniania przyczyn odchyleń wielkości wykonanych od planowanych wynika z założeń planu finansowego banku. Wyznacza on „miejsce”, w którym bank powinien się znaleźć w określonym czasie a także „miejsca” pośrednie, w jakich powinien być przed osiągnięciem celu. Jeżeli ich analiza wskazuje na położenie banku odbiegające od sta­nu pożądanego, to dalsza ocena powinna dać odpowiedź na pytanie, co wpłynęło na osiągnięcie innych wyników niż zakładano. Czynniki, które to sprawiły można przyporządkować do dwóch głównych grup: czynni­ków zewnętrznych i wewnętrznych. Przy sporządzaniu planu finansowe­go bank przyjmuje określone założenia, uwzględniając poziom wybra­nych parametrów zewnętrznych (np. stóp rezerwy obowiązkowej, inflacji, kursu walutowego), a także wewnętrznych, takich jak: przyrost akcji kre­dytowej czy bazy depozytowej, poziom utworzonych rezerw na aktywa ryzykowne oraz kosztów działania. Jeżeli któreś z założeń nie sprawdzi się, to powstanie odchylenie wykonania od wielkości planowanej. Oczy­wiście niewypełnienie któregoś z założeń wydaje się bardzo prawdopodobne.
W przypadku powstania odchylenia zadaniem analityka jest wskazanie przyczyn i podział odchyleń na te, które są efektem zmiany albo parametrów zewnętrznych, albo wewnętrznych.

Ostatni z wymienionych celów dokonywania oceny kondycji „własnego” banku to diagnoza sytuacji przed przygotowaniem planów strategicznych, taktycznych i operacyjnych. Punktem wyjścia w procesie planowania jest określenie pozycji i sytuacji wyjściowej banku. Pozwala to na stwierdzenie, jakie zasoby i działania są potrzebne, aby bank znalazł się w miejscu, które jego kierownictwo uznało za docelowe.

Tak więc, w przypadku dokonywania oceny banku zarówno „z zewnątrz”, jak i „własnego” skupiamy się na dwóch głównych aspektach jego działalności: efektywności i bezpieczeństwie. To, do którego z nich będzie przywiązywana większa waga, zależy od szczegółowo określonego celu oceny działalności banku.

Metody analizy i oceny działalności banku

1. Analiza wstępna

Przed dokonaniem analizy wstępnej sprawozdań finansowych dobrze jest przeprowadzić tzw. analizę szybką. Pozwala ona na pierw­sze - bardzo ogólne - spojrzenie na bank. W niektórych przypadkach jednak jest podstawą do podjęcia decyzji, np. o ulokowaniu środków w banku zagranicznym o dobrym ratingu. Zwraca się w niej uwagę na kilka podstawowych elementów:

• rating: ocenę wystawioną przez agencję dokonującą analizy i oceny standingu różnych podmiotów działających na rynku;

• sumę bilansową: chodzi głównie o określenie, czy bank jest duży czy nie - jeżeli jest duży można uwzględniać doktrynę „zbyt duży, żeby upaść" (too big to fail);

• kapitał własny: poziom kapitału świadczy o zdolności do absorbowania strat, a także pośrednio
  o wielkości i potencjale banku;

• wynik finansowy: daje pierwszy sygnał o tym czy działalność banku jest efektywna, czy też przynosi straty;

• doświadczenia: odnoszą się do dotychczasowej współpracy np. z bankami podobnymi do danego bądź nawet z nim samym.

Analiza wstępna składa się natomiast z analizy poziomej i pionowej.

Analiza pozioma, zwana inaczej analizą dynamiki, jest jednym z prostszych instrumentów służących ocenie banku. Bada ona zmiany zachodzące w określonych wielkościach finansowych na przestrzeni czasu, a konkretnie szacuje, o ile wzrosła lub obniżyła się wartość wybranej pozycji. Pierwszym krokiem w analizie dynamiki jest ustalenie, jakie pozycje będą podlegały badaniu, następnym zaś jest określenie bazy odniesienia, tzn. okresu, do którego będziemy porównywać sytuację w okresie badanym. Okres bazowy (baza odniesienia) może mieć albo charakter stały, tj. odnosimy wartości z różnych okresów badania do jednego wybranego, albo ruchomy, wówczas odnosimy wartości z poszczególnych okresów do okresu poprzedniego.

Wnioski wypływające z analizy poziomej mają charakter ogólny i odnoszą się do oceny, czy bank rozwijał się - mówi o tym głównie dynamika sumy bilansowej, należności i depozytów, wyniku finansowego - oraz czy poprawiał swoją kondycję - odnosi się to głównie do porównania dynamiki przychodów i kosztów, w tym kosztów działania.

Analiza pionowa, zwana analizą struktury umożliwia zidentyfikowanie wielkości finansowych najbardziej rzutujących na sytuację banku. Jej stosowanie sprowadza się do szacowania udziału poszczególnych pozycji w wielkości głównej, np. poszczególnych pozycji bilansu w sumie bilansowej czy poszczególnych rodzajów kosztów w kosztach ogółem.

Formułę obliczania wskaźników struktury można zapisać następująco:

udział wybranej pozycji =

2. Analiza wskaźnikowa jako narzędzie wstępnej oceny kondycji finansowej banku

Wielkości absolutne zaczerpnięte ze sprawozdań finansowych banku dają bardzo ogólną orientację o jego kondycji finansowej. Ocena działalności banku wymaga analizy jego podstawowych sprawozdań finansowych oraz stworzenia i interpretacji odpowiednich wskaźników identyfikujących kluczowe obszary działalności banku.

Wskaźniki są bardzo użytecznymi narzędziami, głównie dzięki temu, że bez trudu streszczają dane w formie łatwej do zrozumienia, interpretowania i porównywania. Aby jednak dostarczały one wartościowych informacji dotyczących analizowanego obszaru działalności banku muszą mieć punkt odniesienia tzn. muszą być porównane z jakimś wzorcem.

W praktyce, wykorzystywane są cztery rodzaje standardów:

• właściwy wskaźnik osiągnięty w banku w okresie poprzedzającym,

• wskaźnik zaplanowany na dany okres,

• właściwe wskaźniki konkurencyjnych banków,

• właściwy wskaźnik wyrażający wielkość przeciętną charakterystyczną dla branży bankowej jako całości.

Liczba wskaźników, które mogą być stosowane do oceny sytuacji finansowej banku jest bardzo duża. Dokonując takiej oceny należy jednak pamiętać, że użycie zbyt dużej ich liczby może spowodować „rozmycie się” obrazu banku i trudności w formułowaniu wniosków. Dlatego też kierując się względami czytelności informacji oraz uwzględniając fakt pokrywania się zakresu niektórych wskaźników, celowo ogranicza się ich zestaw do niezbędnego minimum. Dzięki temu uzyskuje się większą zwartość informacyjną.

Generalnie ogół wskaźników możemy podzielić na cztery podstawowe grupy:

• wskaźniki efektywności (rentowności) - określające, na ile efektywna ekonomicznie jest działalność banku,

• wskaźniki wypłacalności i płynności (bezpieczeństwa) - określające, czy bank jest wypłacalny i czy jest w stanie regulować swoje zobowiązania w terminie,

• wskaźniki jakości aktywów - mierzące, w jakim stopniu posiadane przez bank aktywa są bezpieczne,

• wskaźniki giełdowe - ukazujące, jak dany bank jest oceniany na rynku kapitałowym.

Wybór grupy i poszczególnych rodzajów wskaźników jest uzależniony od celu analizy
i podmiotów, na potrzeby których taka analiza jest przeprowadzana.

Najczęściej wykorzystywanymi wskaźnikami w analizie kondycji finansowej banków są:

1. stopa zwrotu z działalności podstawowej,

2. stopa zysku brutto,

3. stopa zysku netto,

4. marża odsetkowa,

5. stopa zwrotu z kapitału własnego (ROE),

6. stopa zwrotu z aktywów (ROA),

7. cena do zysku (P/E),

8. cena do wartości księgowej (P/BV),

9. współczynnik wypłacalności.

Część z zaproponowanych miar jest wyznaczana tak samo jak dla wszystkich innych spółek.
Są to ROE, ROA, P/E i P/BV. Pozostałe miary wymagają odrębnego zdefiniowania.

Stopa zwrotu z działalności podstawowej

gdzie: koszty = koszty odsetek + koszty z tytułu prowizji + koszty działania banku

Stopa zysku brutto

gdzie: koszty = koszty odsetek + koszty z tytułu prowizji + koszty działania banku

Stopa zysku netto

gdzie: koszty = koszty odsetek + koszty z tytułu prowizji + koszty działania banku

Marża odsetkowa

Wskaźnik marży odsetkowej wyraża się następującym wzorem:

x 100

Główną pozycję przychodów stanowią otrzymywane przez bank odsetki od udzielonych kredytów i posiadanych w innych bankach lokat pieniężnych oraz od lokat w papierach wartościowych. Jednocześnie decydującą pozycją kosztów działalności bankowej są odsetki płacone wierzycielom z tytułu przyjętych lokat pieniężnych oraz wyemitowanych własnych papierów dłużnych. Interesujące jest zatem, jakie występują wzajemne relacje pomiędzy skalą odsetek otrzymywanych i płaconych przez bank. Te relacje pozwala nam zbadać wskaźnik marży odsetkowej.

Licznik wskaźnika marży odsetkowej, a więc różnica pomiędzy przychodami a kosztami
z tytułu odsetek, stanowi dochód netto z tytułu odsetek, czyli główne źródło dochodów banku. Jest to inaczej ujmując różnica między oprocentowaniem aktywów a oprocentowaniem pasywów. Zmniejszenie poziomu wskaźnika w stosunku do osiągniętego w poprzednim okresie lub planowanego może być spowodowane wieloma czynnikami. W celu dokładniejszej analizy zmian tego wskaźnika pozwalającej określić wpływ przychodów i kosztów odsetkowych oblicza się dwa odrębne wskaźniki:

x 100%

x 100%

Jeżeli wskaźnik dochodów odsetkowych netto wzrósł w stosunku do bazy porównawczej, to rozpoznany kierunek i skala zmian wskaźnika przychodów odsetkowych określa jego udział we wzroście. Analogicznie ustala się wpływ zmian kosztów odsetkowych na wskaźnik dochodu netto, traktując jednak wzrost kosztów jako czynnik obniżający, a ich spadek jako czynnik powiększający poziom wskaźnika dochodów odsetkowych.

Stopa zwrotu z kapitału własnego (ROE)

Wskaźnik zyskowności kapitału własnego (ROE) jest podstawowym wskaźnikiem w analizie finansowej. Wynika to ze znaczenia tego wskaźnika jako dobrego miernika określającego stopę zwrotu z kapitału dla inwestorów oraz potencjalną zdolność banku do powiększenia kapitału własnego. Zyskowność kapitału własnego stanowi także punkt wyjścia przy podejmowaniu decyzji o alokacji kapitału i rachunkach porównawczych efektywności jego wykorzystania w alternatywnych inwestycjach.

Wysoka wartość wskaźnika świadczy o dobrej sytuacji finansowej analizowanego podmiotu. Jest to również korzystny sygnał dla inwestorów giełdowych i akcjonariuszy. Wyższa efektywność kapitału własnego stwarza szanse wyższej dywidendy i dalszego dynamicznego rozwoju podmiotu. Wskaźnik ten uznawany jest za jeden z najważniejszych dla inwestora giełdowego. Dla wskaźników rentowności banków nie ma ustalonych standardów, ale w okresie inflacji utrzymanie realnego wzrostu kapitału własnego wymagałoby realizacji poziomu wskaźnika odpowiednio wyższego od stopy inflacji.

Przy ocenie poziomu ROE trzeba wziąć pod uwagę fakt, że wskaźnik ten jest podatny na zniekształcenia pod wpływem dźwigni finansowej. Dlatego też jego interpretacji należy dokonywać na podstawie następującej zależności:

ROE = ROA  EM

gdzie: EM (dźwignia finansowa) =

Znaczny udział dźwigni finansowej w ukształtowaniu poziomu ROE wskazuje na ogół na jego doraźny wzrost. Równocześnie powoduje obniżenie współczynnika wypłacalności, wzrastają bowiem aktywa, przy obniżaniu udziału kapitału własnego w ich pokryciu.

Stopa zwrotu z aktywów (ROA)

Wskaźnik ten jest głównym wskaźnikiem efektywności zarządzania. Ukazuje on z jaką umiejętnością zarząd banku przetwarza aktywa instytucji na dochody netto. Poziom wskaźnika ROA określa zatem, ile jednostek pieniężnych zysku netto osiągnął bank ze 100 jednostek pieniężnych zaangażowanych w aktywach. Inaczej ujmując jest to zysk przypadający na jednostkę wartości majątku banku. Wskazuje on więc na potencjał dochodowy banku (efektywność wykorzystania majątku), dlatego też im wyższa wartość tego wskaźnika tym lepiej.

Cena do zysku (P/E)

gdzie: zysk na jedną akcję = zysk netto / ilość wyemitowanych akcji

Wskaźnik ten jest jednym z podstawowych wskaźników rynku kapitałowego. Wskazuje on na to, ile razy cena giełdowa akcji przekracza zysk przypadający na jedną akcję. Poziom tego wskaźnika świadczy o tym, czy akcje są „drogie” czy „tanie”. Tak więc jego główne zadanie polega na przybliżonej ocenie celowości inwestowania w akcje danej spółki. Na podstawie notowań giełdowych daje on podstawę do oceny efektywności lokat kapitałowych. Wyjaśnia bowiem, ile trzeba wydatkować kapitału na zakup akcji na jednostkę osiągniętego zysku. Wartość wskaźnika dla danego banku należy odnieść do wartości średniej dla banków notowanych na giełdzie albo do wartości średniej dla całego rynku. Wzrost wartości wskaźnika informuje, że inwestorzy decydują się płacić więcej niż poprzednio za dane akcje. (tzn. za nabycie jednostki zysku). Taka tendencja występuje przeważnie wówczas, gdy firma wykazuje rozwój i rosnące zyski i jednocześnie umacniana jest jej solidność.

Cena do wartości księgowej (P/BV)

Wskaźnik ten również pozwala określić, czy akcje są „drogie” czy „tanie”. Wskazuje on na to, ile razy cena giełdowa przekracza (lub jest mniejsza) wartość księgową przypadającą na jedną akcję. Określa on więc rynkowe oszacowanie majątku spółki. Gdy majątek spółki jest tak wykorzystywany, że w efekcie końcowym spółka przynosi zyski, wówczas inwestorzy są skłonni zapłacić więcej za jej akcje.

Współczynnik wypłacalności

Współczynnik wypłacalności odgrywa bardzo istotną rolę w działalności banku. Podlega on co miesięcznej kontroli - banki mają obowiązek przesyłania do NBP informacji o kształtowaniu się współczynnika w ciągu 15 dni kalendarzowych po miesiącu sprawozdawczym.

Współczynnik ten liczony jest jako wyrażony w procentach stosunek funduszy własnych banku do sumy aktywów i zobowiązań pozabilansowych ważonych ryzykiem.

Współczynnik wypłacalności jest jedynym wskaźnikiem, w stosunku do którego określono poziom minimalny w regulacjach ostrożnościowych. Współczynnik ten określa stopień zabezpieczenia (pokrycia) aktywów i zobowiązań pozabilansowych funduszami własnymi banku. Im wyższy poziom tego wskaźnika, tym - teoretycznie - bank wykazuje większe bezpieczeństwo. Należy jednak pamiętać o tym, że zbyt wysoki poziom współczynnika wypłacalności świadczy o mniejszej zdolności do wypracowania wysokiej efektywności, co w dłuższej perspektywie wpływa niekorzystnie na sytuację banku i obniża jego rentowność. Praktyka bankowa wskazuje, że maksymalna wartość współczynnika wypłacalności nie powinna być wyższa niż 18%.

10

---