82. Co to jest podziałka transwersalna, ile razy jest dokładniejsza od podziałki liniowej?

To specjalnie dla danej skali skonstruowana podziałka poprzeczna, bazująca na podziałce liniowej dla skali 1:M. w jej konstrukcji wykorzystuje się stosunki, jakie zachodzą pomiędzy bokami trójkątów podobnych. Dla skal najczęściej spotykanych istnieją gotowe podziałki wygrawerowane na metalowych płytkach.

Jest ona 10 razy dokładniejsza od liniowej.

84. Omówić przebieg powstawania mapy zasadniczej.

Tworzenie mapy zasadniczej polega na takim opracowaniu pierworysu mapy, aby pozostając czytelnym, posiadał wszystkie elementy składające się na treść mapy. Pierworys sporządza się w kolorze czarnym. W przypadku pierworysu wykonanego na materiale nieprzezroczystym rysunek warstwic można sporządzić w kolorze brązowym. Grubości linii i opisów są znormalizowane. Należy jednak stosować dwie grubości linii. Przy kreśleniu elementów treści mapy. Minimalna wielkość „światła” między sąsiednimi liniami nie powinna być mniejsza niż 0,3 mm. Znaki umowne nie mogą się przenikać ani przylegać do siebie. W miejscach przylegania bądź nakładania się znaków rysunek mapy należy kreślić tylko jednym znakiem zachowując hierarchię ważności. Opisy wykonuje się pismem blokowym pochyłym, którego wysokość unormowana jest przepisem K-1.

85. Co to jest układ arkuszy sytuacyjnych? Godło mapy.

Układ arkuszy sytuacyjnych-

Godło mapy- jest symbolem liczbowym lub liczbowo-literowym, który wraz z nazwą arkusza mapy (przeważnie nazwa największej miejscowości) określa położenie geograficzne oraz położenie względem innych arkuszy, zgodnie z przyjętym podziałem sekcyjnym. Godło posiada każdy z arkuszy mapy zasadniczej i jest ono godłem danego arkusza wielkoskalowej mapy topograficznej, uzupełnione cechą wynikająca z jej podziału.

86. Jakie dane znajdują się w opisie pozaramkowym mapy?

Jest to tzw. metryka mapy i zawiera następujące dane: tytuł, godło arkusza, skalę, numer ewidencyjny, układ współrzędnych, układ wysokości, metodę opracowania mapy, rok opracowania i wykonawcę mapy (nazwa jednostki wykonawczej), wpisy dotyczące aktualizacji mapy.

87. Co to są warstwice? Na czym polega interpolacja warstwic? Wyznaczyć wysokość punktu na mapie.

Warstwica to krzywa łącząca na mapie punkty odpowiadające miejscom terenu o takiej samej wysokości nad poziomem odniesienia. Warstwicami będą rzuty prostokątne na płaszczyznę poziomą śladów przecięcia powierzchni terenu płaszczyznami poziomymi, położonymi na różnych wysokościach.

Interpolacja warstwic to wyszukiwanie punktów, przez które przechodzą warstwice. Przeprowadza się ją wzdłuż linii jednakowego spadku między sąsiednimi punktami wysokościowymi (zał: spadek terenu miedzy tymi punktami jest jednakowy). Wyróżniamy metody obliczeniowe oraz wykreślne interpolacji.

POMIARY REALIZAYJNE

88. Metody realizacji punktów, jakie dane są potrzebne w celu ich przeprowadzenia.

-metoda współrzędnych prostokątnych (polega na tyczeniu punktów z boków osnowy realizacyjnej, na których odkłada się wartość jednej ze współrzędnych -odcięta- punktu, a następnie teodolitem odkłada się kat prosty i na kierunku prostopadłym do boku siatki odmierza rzędną wyznaczonego punktu)

-metoda biegunowa (polega na odłożeniu wyliczonego kąta poziomego i na odmierzeniu obliczonej długości na odłożonym kierunku)

-metoda wcięć kątowych, liniowych i przecięć ( m. wcięć kątowych polega na odłożeniu dwóch kątów poziomych z obranych punktów i wyznaczenia punktu przecięcia się odkładanych kierunków; m. wcięć liniowych na wyznaczeniu punktu styczności dwóch odcinków odłożonych z punktów bazowych wcięcia)

-metoda mikrotriangulacji (polega na wyznaczeniu wcięciem kątowym, w oparciu o punkty osnowy A i B, punktu P', a następnie wykonaniu pomiaru katów poziomych na punktach A, B, P'. Przeprowadza się wyrównanie pomierzonych kątów i oblicza współrzędne punktu P'. Właściwe położenie punktu P otrzymuje się po wprowadzeniu poprawek wynikających z różnicy współrzędnych żądanych i obliczonych)

89. Osnowy realizacyjne modularna siatka, ławy.

Osnowa realizacyjna, jej kształt oraz dokładność określenia położenia jej punktów uzależnione są od potrzeb, jakim ma ona służyć. Dzieli się na osnowę podstawową i szczegółową. Często przyjmuje kształt ciągu poligonowego, niekiedy rozbudowanej sieci obejmującej dużo obszary terenu przeznaczonego do inwestycji.

Podstawowa-powiązuje tyczony obiekt terenem, stanowi podstawę do bezpośredniego oparcia pomiarów realizacyjnych.

Szczegółowa- oparta na podstawowej, służy do bezpośredniego oparcia pomiarów realizacyjnych

Stosowanie siatki kwadratów lub prostokątów jako osnowę realizacyjną: gdy liczba wznoszonych budowli jest znaczna i występują powiązania między rozmaitymi urządzeniami technicznymi, a wymagana dokładność tyczenia jest duża; boki siatki równoległe do ścian lub osi ważniejszych budynków i urządzeń; odległość tych budynków od ścian lub osi budowli powinna być możliwie jak najmniejsza; w praktyce stosuje się boki siatki realizacyjnej długości 100-300m. Punkty siatki stabilizuje się w terenie za pomocą słupków betonowych z głowicami zaopatrzonymi w metalowe płytki. W pomiarach realizacyjnych stosuje się długie odcinki prostej lub łamanej, zwane bazą realizacyjną. Długość odcinka bazy 400-800m.

Siatki i bazy służą jako osnowa pomiarowa dla wykonania pomiarów uzupełniających i inwentaryzacyjnych dla potrzeb projektowych.

90. Realizacja wysokościowa. Zero budowlane.

Wysokościowe pomiary realizacyjne, zwiane z realizacja trasy, wiążą się najczęściej z następującymi pracami geodezyjnymi: założenie realizacyjnej osnowy wysokościowej, wyznaczenie w terenie punktów o żądanej wysokości, wyznaczenie w terenie linii o żądanym spadku, wyznaczenie w terenie płaszczyzny.

Zero budowlane: obierane zwykle na wysokości górnej powierzchni podłogi przyziemia ( lub na poziomie górnej powierzchni szyny dla budynków kolejowych), do którego poziomu donosi się wysokości reperów roboczych.

Pomiary powykonawcze

93. Geodezyjna inwentaryzacja powykonawcza, pomiary obiektów i urządzeń naziemnych.

Po zakończeniu budowy poszczególnych obiektów budowlanych należy sporządzić

geodezyjną inwentaryzację powykonawczą w celu zebrania aktualnych danych o

przestrzennym rozmieszczeniu elementów zagospodarowania działki lub terenu, obejmującą położenie obiektów na gruncie. Inwentaryzacja geodezyjna ma potwierdzić zgodność powstałego obiektu z projektem. Obiekty lub elementy ulegające zakryciu podlegają inwentaryzacji przed ich zakryciem.

Badania dla np. konstrukcji mostowych: pomiar niwelacją precyzyjną ( zaczepienie lat i pomiar strzałki ugięcia f); pomiar niwelacją precyzyjną (wielkości osiadań badane przy użyciu imitacji łat)

94. Infrastruktura podziemna, np. doprowadzenie wody do domu: pomiar położenia sytuacyjnego i wysokościowego przed zasypaniem ( wymiary x, y, z), gdyż musimy znać lokalizacje infrastruktury podziemnej. Gdy trzeba szybko skończyć pracę, np. na ulicach, używamy lokalizatorów podziemnych działających na podstawie pola magnetycznego (generator w pobliżu pola wzbudzi fale i na zasadzie odbiornika wyznaczamy maksima i minima pola). Dokładność takiego pomiaru ±10cm.

95.

96. Badanie przemieszczeń poziomych bezwzględnych i względnych, metody, sprzęt, dokładności.

Przemieszczenia bezwzględne wyznacza się na podstawie cyklicznych pomiarów ich położenia sytuacyjnego. Pomiar w odniesieniu do min. dwóch punktów osnowy. Punkty odniesienia stałe, trwałe. Współrzędne punktów osnowy w układzie lokalnym. Pomiary wykonane najlepiej bezpośrednio z punktów odniesienia, metodą biegunową, wcięcia kątowego, liniowego lub kątowo-liniowego. Dokładność ±1mm. Jeśli do punktów dochodzi się ciągiem poligonowym -dokładność mniejsza. Metoda: „stałej prostej”( poza strefą przemieszczeń stabilizuje się dwa stałe punkty odniesienia tworzące stałą prostą, przemieszczenia wyznacza się na podstawie cyklicznie mierzonych odległości punktów badanych od prostej).

Przemieszczenia względne wyznacza się poprzez cykliczne pomiary zależności kątowych i długościowych pomiędzy punktami na obiekcie. Dokładność większa niż dla bezwzględnych z uwagi na małe odległości pomiędzy punktami badawczymi. Metody badania deformacji: fizyczne przy użyciu szczelinomierzy, deformetrów, klinometrów, wahadeł, czujników, tensometrów. Metoda stałej prostej do wyznaczania deformacji obiektów wydłużonych

97. Badanie przemieszczeń pionowych, kryterium stałości punktów

Przemieszczenia bezwzględne: Badanie przemieszczeń pionowych polega na cyklicznym obserwacjach zmian ich wysokości. Wysokości punktów badanych wyznacza się w dowiązaniu do stałych reperów dowiązania metodą niwelacji precyzyjnej. Pomiar wysokości punktów badanych poprzedza kontrola stałości punktów dowiązania. Repery uznaje się za stałe, jeśli obserwowane zmiany różnic wysokości przynajmniej trzech odpowiednio usytuowanych punktów nie przekraczają dokładności ich wyznaczenia. Kryterium stałości reperów:

(h-h')max ≤± 1,4*m(h-h') = ±1,4 * mo

h, h'- pomierzone różnice wysokości pomiedzy punktami dowiązania z pomiaru wyjściowego i aktualnego

m(h-h') -średni błąd wyznaczenia zmiany różnicy wysokości punktów

mo =±0,1mm średni błąd jednostkowy na stanowisku

n, n'-ilość stanowisk ciągu z pomiaru wyjściowego i aktualnego

Przemieszczenia względna: względne przemieszczenia pionowe dla większości obiektów stanowią większe zagrożenie niż osiadanie bezwzględne. Przemieszczenia te można wyznaczyć z dużo większą dokładnością niż bezwzględne. Różnice wysokości pomiędzy dwoma punktami badanymi wyznacza się metodą niwelacji precyzyjnej często z jednego stanowiska. Wzajemne przemieszczenia pionowe punktów można wówczas wyznaczyć z dokł. ±,1mm.

---