CALINECZKA
- Kruszynko ty moja, na kwiatuszku będzie ci najwygodniej! - uradowana kobieta dogadzała maleńkiej dziewczynce, jak mogła. Jej marzenia o własnym dziecku spełniły się za sprawą wróżki. Dostała od niej zaczarowane ziarenko.
Było to ziarenko jęczmienia. Z niego wyrosła Calineczka. Śliczna dziewczynka. Kobieta miała się teraz kim opiekować i kogo kochać. Był piękny słoneczny poranek. W otwartym oknie postawiła talerz z wodą. Na wodzie położyła łupinkę orzecha.
Do tej łódki z orzecha włożyła Calineczkę.
- Jak przyjemnie jest tak pływać! - klaskała uszczęśliwiona dziewczynka.
Pod oknem płynął potok. Mieszkała w nim stara ropucha. Zobaczyła na oknie piękną panienkę i zaraz pomyślała:
- To wymarzona żona dla mojego synka!
Wskoczyła na wielki liść, pływający po potoku. Stąd nie było ucieczki. Gdy się dziewczyna obudziła zobaczyła, gdzie jest. Wystraszyła się. Wtedy nadleciał piękny motyl.
- Pociągnij mnie do brzegu, proszę cię, motylu! - zawołała.
Gdy znalazła się na trawie nie wiedziała, dokąd pójść. Załamała ręce, a łzy potoczyły się jej po policzkach. Przechodzący żuczek rozczulił się widząc taką zapłakaną buzię.
- Idź przez to pole - doradzał - a na pewno spotkasz bardzo dobrą mysz. Ona ci na pewno pomoże.
Przejście przez to pole wyczerpało Calineczkę. Skiby ziemi były, jak góry. Zbierało się na deszcz.
Zaczęły spadać pierwsze krople mocząc jej cienką sukienkę. Nad głową hulał wiatr. Już zaczynało się zmierzchać, gdy wreszcie dotarła do mysiej norki. Mysz bardzo serdecznie przyjęła dziewczynkę, lecz postawiła warunek:
- Możesz u mnie mieszkać, ale musisz sprzątać i gotować. Tak. Porządek przede wszystkim - dodała.
U myszy było Caineczce, jak u mamy. Polubiła nawet swoje obowiązki. Nie minęło wiele czasu, jak pojawił się kret. Ten bardzo elegancki osobnik przyszedł
w odwiedziny do myszy.
Poznana u niej dziewczynka przypadła mu do gustu. Zaprzyjaźnili się.
- Chodź, moje dziecko - rzekł i oprowadził miłego gościa po swoich nie kończących się korytarzach.
Wkrótce nadeszła zima. Nie można było wychodzić na zewnątrz.
Spacerowała więc ciemnymi korytarzami kreta. Któregoś dnia zapędziła się trochę dalej niż zazwyczaj i wpadła na coś miękkiego, co zagradzało jej drogę. Gdy wróciła
z pochodnią zobaczyła wyczerpaną, leżącą jaskółkę.
Przez całą zimę przynosiła jej jedzenie. Wiosną, gdy ptaszek nabrał sił i mógł odlecieć, zabrał ze sobą Calineczkę. Poszybowali nad polami i lasami, aż dotarli do obcego kraju. Łąki były tam pokryte przepięknymi kwiatami.
Wtedy jaskółka zniżyła lot i wysadziła swoją opiekunkę, spłacając w ten sposób dług wdzięczności. Do Calineczki podleciał elf - piękny stworek z koroną na głowie. Pokochał dziewczynkę od pierwszego wejrzenia. Wkrótce odbył się ślub. I tak kończy się bajka…