TYDZIEŃ „AKADEMIA DOBRYCH MANIER”
Dzień 1 „Czarodziejskie słowa”
N. prezentuje dzieciom obrazki. Dzieci omawiają ich treść, odpowiadając na pytania N., i przedstawiają scenki pokazane na obrazkach:
- babcia wręcza wnukowi prezent − Co dzieje się na tym obrazku? Co babcia mówi do wnuka? (Proszę). Co wnuk odpowiada babci? (Dziękuję);
- na ulicy miś Karol popycha kolegę - Jak myślicie , co miś powiedział koledze? (Przepraszam) Jak myślicie, co kolega odpowie Karolkowi?(np. Nic nie szkodzi).
- w bibliotece kolega podaje Karolkowi książkę- Co powiedział do Karolka? (Proszę). Jak zwrócił się Karolek do kolegi? (Dziękuję).
Wprowadzenie wyrazów do czytania globalnego. N. wskazuje babcię na pierwszym obrazku i pyta, co powiedziała babcia do Karolka, kiedy wręczała mu prezent. Obok obrazka po stronie babci N. umieszcza kartonik z napisem: „proszę”.
N. pyta co Karolek powiedział koledze, kiedy go przewrócił? Obok Karolka umieszcza kartonik z napisem „Przepraszam”.
Przy ostatnim obrazku N wskazuje Karolka i pyta, co powiedział Karolek koledze, który podał mu książkę w bibliotece? Obok obrazka po stronie Karolka N. przypina kartonik z napisem: „dziękuję”.
N. prowadzi z dziećmi rozmowę, zadając pytania:
W jakich innych sytuacjach używamy słowa „proszę”?
Kiedy mówimy „przepraszam”?
O czym nie wolno zapomnieć, kiedy coś od kogoś dostajemy?
N. uzupełnia wypowiedzi dzieci:
Słowo „dziękuję” wyraża wdzięczność za otrzymanie czegoś, np. zaproszenia na urodziny, upominku, jeśli ktoś odpowie na nasze pytanie, ktoś nas czymś poczęstuje.
Słowa „przepraszam” używamy wtedy, gdy zrobimy komuś przykrość, coś popsujemy, potrącimy kogoś. Jeśli wyrządzimy jakąś szkodę, słowo „przepraszam” nie wystarczy, trzeba to koniecznie naprawić. Na przykład: Jeśli zepsujemy niechcący koledze budowlę z klocków, to trzeba pomóc mu ją naprawić. Słowa „przepraszam” używamy także wtedy, kiedy chcemy zapytać o coś nieznajomego.
„Proszę” mówimy, kiedy komuś coś wręczamy. Możemy też w czasie rozmowy, jeśli czegoś nie usłyszeliśmy, powiedzieć „proszę” zamiast „słucham”. Oczywiście, jeżeli chcemy coś dostać, zawsze zwracamy się, mówiąc „proszę”.
Zabawa ruchowa „Wężyk”.
Ćwiczenia grafomotoryczne
Ćwiczenia gimnastyczne.
Dzień 3 „Sąsiedzi”
N. rozmawia z dziećmi na temat sąsiadów. Pyta:
- Kto to jest sąsiad?
- Jakich wy macie sąsiadów w swoich domach?
- Czy dobrze jest mieć sąsiada? Dlaczego?
N. przypina na tablicy 4 ilustracje przedstawiające domy różniące się liczbą pięter. Zadaje pytania:
- Czym różnią się te domy?
- Który dom jest najniższy? Ile on ma pięter?
Wyjaśnia:
Dom, który nie ma pięter, to dom parterowy. Najniższy poziom w każdym domu to parter.
Piętra rozpoczynamy liczyć nad parterem.
Dzieci wykonują polecenia N.:
- Policzcie, ile pięter ma każdy dom.
- Który dom ma najmniej pięter?
- Który dom jest najwyższy? Ile on ma pięter?
N. dodaje, że w wysokich domach są windy, więc nie trzeba wchodzić po schodach.
Chętne dzieci opisują swoje domy − mówią, w jakim domu mieszkają, ile ten dom ma pięter, na którym piętrze one mieszkają, czy ten dom ma windę, czy na parterze są jakieś sklepy albo instytucje itp.
Zabawa „Listonosz roznosi listy”. N. wyjaśnia, że winda jest bardzo wygodna, szczególnie dla listonosza, który listy polecone i paczki musi dostarczyć osobiście. N. rozdaje dzieciom kartoniki z kombinacjami figur geometrycznych po jednej stronie i kropkami oznaczającymi piętro po drugiej stronie. Wybiera listonosza i wręcza mu torbę z listami. Listonosz wyjmuje z torby kopertę i musi poszukać adresata, który na kartoniku ma taki sam adres jak na kopercie. Kiedy listonosz znajdzie odpowiedni adres, dziecko odwraca kartonik, a dziecko obok adresata mówi, na które piętro musi wjechać listonosz. Po dostarczeniu przesyłki listonosz i adresat zamieniają się rolami. Zabawę powtarzamy.
Zabawa „Domek ślimaka”. N. pyta dzieci, gdzie mieszka ślimak, i zapowiada zabawę: Tak, ślimak wszędzie chodzi ze swoim domkiem. Dzisiaj pobawimy się w ślimaki.
Dzieci otrzymują obręcze − to ich domki. Poruszają się powoli z obręczami w ręku. Na hasło: Dobranoc kładą obręcze na podłodze i siadają przodem do N. wewnątrz swoich domków. N. pyta wybrane dzieci: Kto ma domek przed tobą? Kto jest twoim sąsiadem po prawej stronie? Kogo masz za
sąsiada po lewej stronie? Kto mieszka za tobą? Zabawę powtarzamy 2 lub 3 razy.
Dzień 4 „Piękne zwyczaje”
Dzieci siedzą w półkolu przed tablicą, na której przypięta jest ilustracja. N. recytuje wiersz, wykorzystując ilustrację i sylwety słońca i chmurki na patyczkach.
„Piękne zwyczaje”
Słonko ma bardzo
piękne zwyczaje:
mówi „dzień dobry”,
gdy rano wstaje.
A drzewa, lśniące
rosą nad ranem,
szumią: „Dzień dobry”,
słonko kochane”.
Gdy słonko chmura
zasłoni siwa,
mówi „przepraszam”,
potem odpływa.
Gdy ciepłym deszczem
sypnie dokoła,
„dziękuję” szumią
trawy i zioła.
Słonko dzień cały
po niebie chodzi.
„Dobranoc” mówi,
kiedy zachodzi.
Mrok szary wkoło,
trawy i drzewa
„dobranoc” szumią
z prawa i z lewa.
N. rozmawia z dziećmi na temat treści wiersza. Pyta:
- Co robi słonko, kiedy rano wstaje?
- Za co chmura przeprosiła słonko?
- Komu i za co podziękowały trawy i zioła?
- Co powiedziało słonko, kiedy zachodziło?
- Jak możemy nazwać zachowanie słonka, chmury, drzew i traw?
- Dlaczego to zachowanie jest grzeczne?
(Używają czarodziejskich słów: „dziękuję” i „przepraszam”, witają się i żegnają).
N. pyta dzieci, co oznaczają słowa „dzień dobry”. Dzieci zastanawiają się, kogo pozdrawiamy w ten sposób i kiedy mówimy „dzień dobry”. N. porządkuje i uzupełnia wypowiedzi dzieci:
Słowa „dzień dobry” oznaczają pozdrowienie i życzenie dobrego, miłego dnia. Mówimy „dzień dobry” wszystkim znajomym osobom, które w tym dniu widzimy po raz pierwszy. Zawsze mówimy „dzień dobry”, kiedy wchodzimy do sali w przedszkolu, do sklepu, do czyjegoś domu.
Następnie pyta, kiedy mówimy „do widzenia”, „dobry wieczór” i „dobranoc”.
Komentuje:
„Do widzenia” mówimy zawsze na pożegnanie, np. kiedy wychodzimy z przedszkola.
Zwrotów „dobry wieczór” i „dobranoc” używamy wieczorem. Kiedy robi się wieczór?
Zabawa ruchowa „Dzień dobry, do widzenia”. Dzieci poruszają się swobodnie po sali w rytmie do biegu i podskoków wybijanym przez N. na tamburynie. Kiedy usłyszą rytm do marszu dobierają się parami, witają się w dowolny sposób i maszerują razem, trzymając się za ręce. Kiedy rytm się zmieni, żegnają się i każde dziecko porusza się samo. Zabawę powtarzamy kilka razy.
N. zapowiada:
Słonko, wędrując cały dzień po niebie, wita się z różnymi zwierzątkami. Dowiecie się, z kim się słonko przywitało, jeśli rozwiążecie zagadki.
N. mówi treść zagadki, dzieci podają rozwiązanie.
Przykłady zagadek:
Jeż
Dziwne ma futerko, sterczą w nim igiełki.
Lubi żaby, ślimaki. Zgadnij, kto to taki.
Żaba
Nie chodzi, a skacze, do wody ucieka,
miło, gdy wieczorem rechoce z daleka.
Lis
Biegnie z lasu polną drogą, aż się trzęsie rudy ogon.
Rad zagląda na podwórko, by wizytę złożyć kurkom.
Zając
Szare futro, długie uszy, ogonek nieduży.
Gdy się w krzakach coś poruszy, zmyka, aż się kurzy.
Sarna
Czarnooka, zgrabna, piękna,
puszczy ozdobą jest ta panienka.
Mysz
Ma długi ogonek, oczy jak paciorki,
Gdy kota zobaczy, ucieka do norki.
Chętne dziecko przypina na tablicy odpowiednią sylwetę zwierzątka. N. pyta dzieci: Jak słonko przywita… ?, wskazując sylwetę. Dzieci kończą pytanie, podając nazwę w odpowiednim przypadku, i odpowiadają, np. ...jeża? Dzień dobry, jeżu.
„Echo” - ćwiczenia słuchowe. dzielenie wyrazów na sylaby połączone z klaskaniem w rytmie wypowiadanych sylab.
5