1. Przepukliny oponowo-rdzeniowe - postępowanie rehabilitacyjne.

Przepuklina OPONOWO-RDZENIOWA (rozszczep kręgosłupa)jest to zaburzenie rozwojowe kręgosłupa i ośrodkowego układu nerwowego. Wadliwie zbudowany rdzeń i jego opony uwypuklają się na zewnątrz w postaci worka, przez ubytek kostny łuków kręgów. Najczęściej umiejscawia się w części lędźwiowo-krzyżowej 90% chociaż spotyka się też na każdym poziomie kręgosłupa. Zmiany te powodują porażenia ruchowe i czuciowe oraz zaburzeń w wydalaniu moczu i stolca. Na ogół przepuklinie towarzyszy wodogłowie-60-90%. Rozwija się ono w pierwszych 4-8 tygodniach życia dziecka.

Leczenie

Wada ta wiąże się z uciążliwym kalectwem. Wczesne chirurgiczne zamknięcie przepukliny usuwa zewnętrzne objawy wady. Wrodzony niedorozwój samego rdzenia pozostaje jednak nadal, a skutki tej wady ujawniają, pogarszając często stan kliniczny, w miarę jak rośnie dziecko. Problem leczenia jest wieloaspektowy i złożony. Do obrazu złożonej patologii neuroortopedycznej dołączają zaburzenia w wydalaniu moczu i stolca. Leczenie wymaga wspłópracy lekarzy różnych specjalności- pediatra, chirurg dziecięcy, neurochirurg, ortopeda, specjalista rehabilitacji urolog oraz psycholog, pedagog, pracownik socjalny, fizjoterapeuta, technik ortopeda. Znacząca rola w umożliwieniu dziecku normalnego życia(lokomocji) przypada leczeniu oropedycznem-rehabilitacyjnemu. Wymaga ono częstej hospitalizacji dziecka(leczenie operacyjne, aparatowanie) jednak dziecko powinno jak najczęściej przebywać w domu, w przyjaznym mu środowisku. Wówczas rodzice muszą również włączyć się w proces rehabilitacji i wykonywać wyłuczone wcześniej ćwiczenia, co sprzyja również akceptacji przez rodziców kalectwa ich dziecka. Pierwsze lata życia dziecka z tąwadą decydują o dalszym losie, dlatego należy szczególnie dbać by w tym czasie nie doprowadzić do nieodwracalnych wtórnych zniekształceń .

Podstawowym zadaniem jest umożliwienie dziecku szamodzielnego poruszania się. wszystkie dzieci są potencjalnie zdolne do lokomocji, jeśli maja zdrowe kkg., dostateczną stabilizację kręgosłupa, siłę mm. Tułowia i obręczy biodrowej, pozwalającej na uniesienie miednicy i zgięcie biodra. Konieczna jest możliwość ustawienia kkd. W pozycji funkcjonalnej oraz zachowany wystarczający zakres ruchów biernych, bowiem to warunkuje możliwość zastosowania aparatów ortopedycznych. Całkowite uszkodzenie rdzenia poniżej poziomu Th6 uniemożliwia sprawne i wydolne chodzenie, to jednak samo osiągnięcie pozycji wyprostnej otwiera nowe możliwości poznawcze, zapobiega powstawaniu rozległych odleżyn i zakażeń ukł. Moczowego, które b. Często towarzyszą leżeniu. Chorzy z uszkodzeniem motorycznym powyżej Th12 w miarę dorastania tracą często zdolność, chociaż jako osoby młode potrafili chodzić w aparatach. Przy uszkodzeniu poniżej segmentu L1/L2 można uzyskać zdolmość poruszania się w zaopatrzeniu ortopedycznym z pomocą kul. W uszkodzeniu niższych segmentów zwiększa się wydolność chodu i zmniejsza konnieczność zastosowania zaopatrzenia ortopedycznego. B. ważne jest podjęcie wczesnego leczenia usprawniającego, gdyż prowadzi ono do poorawy czynności, niezależnie od poziomu uszkodzenia neurosegmentu. Troska o układ mięśniowo-szkieletowy zaczyna się od pierwszego dnia życia, natomiast podjęcie leczenia usprawniającego można rozpocząć około 15 dnia i nie później niż pod koniec 1 miesiąca życia.

Celem LECZENIA jest: zapobieganie przykurczom, zwłaszcza z nawykowego ułożenia, odleżnom, zaburzeniom, troficzym i pośrednio zakażeniom ukł. moczowego. W przepuklinie z uwypukleniem opon rdzenia i elementami neurologicznymi(2b) należy wyraźniej koordynować medody leczenia usprawniającego, profilaktycznego i chirurgię rekonstrukcyjną. Ortopedia dysponuje wieloma operacjami, mającymi zastosowanie w leczeniu skutków tej wady. Należą do nich: korekcja kifozy odcinka lędźwiowego, leczenie niestabilności i zwichnięcia stawów biodrowych, przykurczeń stawu kolanowego i zniekształceń stóp, najczęściej stopy końsko-szpotawej. Na ogół wyłącznie zachowawcze leczenie nie daje pełnego wyniku leczenia.

Program LECZENIA USPRAWNIAJĄCEGO REALIZUJEMY W NASTĘPUJĄCY SPOSÓB:

1.profilaktyka odleżyn i zniekształceń czyli dbałość o właściwe układanie dziecka, z częstą zmianą pozycji. Uwzględniamy tu zagrożenia wynikające z poziomu uszkodzenia neurosegmentu i tak np. przy poziomie Th12 bandażowanie kkd. lub układanie w wąskim śpiworze zapobiega deformacji typu żabka. Stosuje się łuski z tworzywa sztucznego lub inne szyny np. Saint-Germaina, w celu zapewnienia pośredniej pozycji stawów Spanie w wąskim śpiworze u dzieci z „żabką”,

2.przeciwdziałamy ograniczeniom ruchów w stawach kkd. przez kilkakrotne wykonywane w ciągu dnia ruchów biernych w możliwie pełnym zakresie. Wczesne leczenie operacyjne

A)istniejące zniekształcenia zwalczamy stosując masaż rozluźniający, ciepłe kompresy, i delikatne redresje ręczne, osiągniętą korekcję zabezpieczamy lekko wyścielonymi łuskami z tworzywa. Jeśli nie występuje poprawa, kwalifikujemy dzieci do wczesnego leczenia operacyjnego. W przykurczu zgięciowym lub wyprostnym stawu kolanowego korzystne działanie ma szyna dynamiczna. Sharrard jest przeciwnikiem stosowania aparatów gipsowych ze względu na istniejące zaburzenia czucia i możliwość powstawania odleżyn. Poza tym wszelkie długotrwałe unieruchomienie wpływa ujemnie na bilans elektrolitów w kości. Ucieczka wapnia sprzyja powstawaniu kamicy nerkowej .Mimo to w zniekształceniach kolana i stopy uważa się za celowe podjęcie leczenia redresyjnego połączonego z unieruchomieniem gipsowym zaraz po urodzeniu.

B)w obrębie kkd. poprawiamy siłę mięśni przez stosowanie u małych dzieci ćw. czynnych wymuszonych przez drażnienie skóry a u dzieci starszych ćw. czynne i napinanie izometryczne

C)wzrost siły mm. kkg. I tułowia realizujemy przez ćw. Czynne początkowo w formie zabawowej, a u starszych ćw. Oporowe.

D)Dbamy o możliwie optymalną regulację czynności pęcherza moczowego i dolnego są odcinka jelita grubego. Stosujemy okresowe opróżnienie pęcherza moczowego zabiegiem Credego, a u dzieci starszych- napinanie mm. Brzucha co 2-4 godziny. Warunkiem przeprowadzenia takiego zabiegu jest brak przeszkód w odpływie moczu(pęcherz spastyczny). Skuteczne jest też podrażnienie podbrzusza oraz przyśrodkowej okolicy uda. Próby opanowania czynności wprowadzamy jak najwcześniej, jednak warto to robić jeśli zauważalny jest śladowy skurcz mięśnia. W przeciwnym razie starania nie przynoszą oczekiwanych rezultatów i wtedy b. ważne jest przestrzeganie higieny.

E)Pionizację należy rozpocząć około 12 miesiąca życia. U dzieci z porażeniem odcinka ni piersiowego lub z upośledzoną stabilnością bioder w uszkodzeniach na poziomie rdzenia naukę chodzenia prowadzi się po zakończeniu leczenia operacyjnego, około 1,5-3 roku życia. Poprzedzają je ćw. Równowagi w pozycji siedzącej. Pionizację i naukę chodzenia z niskim uszkodzeniem np. L5 prowadzimy bez aparatów, z ewentualnym zaopatrzeniem w obuwie ortopedyczne, przy zaburzonej stabilizacji stóp. Jeśli uszkodzenie dotyczy wyższych segmentów to stosujemy parapodium parapodia do pionizacji, daje to możliwość poruszania się po płaskim podłożu. W letorach- mechanizm Putiego- przesuwanie bioder do przodu przez środek ciężkośc) aparaty szynowo-opaskowe na całe kkd. z ujęciem miednicy i zamkiem zapadkowym stawu biodrowego oraz kolanowego albo łuski. Pionizację prowadzimy z podporem stałym, a naukę chodzenia-najpierw w barierkach, potem w balkoniku, w kulach łokciowych. Dzieci z wysokim porażeniem Th12-L1 wymagają wysokiego zaaparatowania na stałe z jednoczesnym używaniem przy przeszkodach wózka inwalidzkiego. Osiągnięcie zdolności chodzenia trwa miesiące a one czasem lata więc ćw. Muszą btć prowadzone również w domu.

F)duże znaczenie ma zaopatrzenie ortopedyczne. Umożliwia lokomocję, stabilizację kręgosłupa, uchronić przed powstawaniem deformacji statycznych i dynamicznych oraz korygować istniejące zniekształcenia. Zaopatrzenie musi zabezpieczyć skórę przed otarciami

2. Wady stóp - możliwości korekcji.

Do najczęściej spotykanych należą:

Stopa płaska: charakteryzuje się obniżeniem sklepienia podłużnego na wskutek przeciążenia

Stopa płasko-koślawa: charakteryzuje się obniżeniem sklepienia podłużnego i odchyleniem pięty na zewnątrz. Obcasy ścinają się po stronie wewnętrznej.

Stopa szpotawa: pięta przemieszczona jest do wewnątrz i oparta na krawędzi zewnętrznej. Obcasy ścinają się po stronie zewnętrznej.

Stopa wydrążona: charakteryzuje się nadmiernym wysklepieniem stopy.

Stopa płaska poprzecznie: kości śródstopia są obniżone, spłaszczony łuk poprzeczny przedni.

Zniekształcenia palców stóp

Paluch koślawy: charakteryzuje się odchyleniem palca ku stronie bocznej.

Paluch sztywny: to sztywność palucha najczęściej w zgięciu podeszwowym.

Palce młoteczkowate: wada polega na kątowym zgięciu stawów międzypaliczkowych.

Kolana koślawe-występują wtedy, kiedy odstęp mierzony między przyśrodkowymi kostkami przy zwartych i wyprostowanych kolanach przekracza 4-5 centymetrów.

Kolana szpotawe-u dziecka stwierdza się kształt kończyn dolnych w kształcie litery O, stwierdza się skręcenie kończyn do wewnątrz w stawach biodrowych, nadwyprost w stawach kolanowych.

3. Objawy i przyczyny choroby zwyrodnieniowej stawu biodrowego. Ocena fizjoterapeutyczna tego stawu.

I.Choroba zwyrodnieniowa stawuu biodrowego

Przyczyna: wiąże się z dziłaniem czynnika uszkadzającego staw, z nadmiernym jego zużyciem, urazem bezpośrednim lub powtarzającymi się mikrourazami(choroby zawodowe), przeciązeniowymi wadami stawu, krwawymi wylewami zapaleniami stawu, zaburzeniami czucia i trofiki. Występowanie etiologii:-pierwotna (zmiany struktury chrząstki stawowej bez uchwytnej przyczyny)-wtórna (zmiany rozwijające się pod wpłwem różnych czynników)

Najczęstsze przyczyny wtórnej:

-urazy i następstwa urazów ostrych lub przewlekłych

-wrodzone niedoroz: czeste u osób starszych(po50 r.ż)

Podział pod względem woje stawów -choroby nasad kości długich -zapalenie swoiste i nieswoiste stawów

Patomechanizm: Chrząstka stawowa ulega wysuszeniu, zmetnieniu i zwłóknieniu, powstaja w niej ubytki i szczeliny, dlatego traci ona gładkość. Z biegiem lat ulega ona starciu i nie chroni przed uciskiem i wstrząsami kości, które stykając się ze sobą ulegają wyszlifowniu ci prowadzi do sklerotyzacji podchrzęstnej warstwy kości. W nastepstwie procesów wytwórczych powstają wyrośla kostne(osteofity). W jamie stawu mogą powstać wolne ciała, które są odpryskami chrzastki stawowej lub zwapniałymi kosmkami błony maziowej. Wtórnie mogą powstać w stawach i tkankach okołostawowych odczyny zapalne.

Jest to przewlekła niezapalna choroba stawów o różnej etiologii. Następstwo zaburzeń równowagi między procesami regeneracji i degradacji chrząstki stawowej i kości podchrzęstnej. Może dotyczyć jednego stawu lub więcej.

-bóle w pachwinie lub okolicy krętarza większego, promieniujący do kolana- przednia pow. uda

-stopniowe ograniczenie ruchomości stawu( rotacja wewnętrzna- odwodzenie wyprost

Dochodzi do utrwalonych przykurczów, głównie zgięciowo- przywiedzeniowych+ rotacja zewnętrzna -utykanie, skrócenie fazy podparcia kończyny , dodatni objaw trendelenburga i Duchenn'a

Leczenie:

1.zachowawcze: -farmakologiczne-przeciwbólowe, niesterydowe leki przeciwzapalne,poprawa odżywienia chrząstki stawowej-fizykoterapia-elektroterapia,magnetoterapia,ud,parafia,krioterapia

-kinezyterapia-poprawa ruchomości stawu, niedopuszczenie do przykurczów( ćw w odciążeniu, rower pływanie

Leczenie jest zależne od wieku zaawansowania zmian.

2.Operacyjne -osteotomia międzykrętarzowa -usztywnienie stawu-artrodeza -całkowita endoprotezoplastyka stawu ( cementowa, bezcementowa)-zniesienie bólu i poprawa funkcji stawu

3.Cel rehabilitacji:

-przywrócenie pełnej sprawności lokomocyjnej chorego, poprawy siły mięśni i zakresu ruchu

-zabezpieczenie przed zwichnięciem, obluzowaniem endoprotezy

-zapewnienie długotrwałej żywotności endoprotezy

4.Zagrożenia w okresie pooperacyjnym; Przywiedzenie uda, nadmierne zgięcie, nadmierne ruchy rotacyjne zagrażają zwichnięciu w stawie biodrowym

5.Nieprawidłowy stereotyp ruchowy w wyniku: -przykurczu mm. Kulszowo-goleniowych lub biodrowo-lędzwiowego -przykurczu mm. Przywodzicieli -osłabienie mm. Brzucha -skrócenie mm. Prostowników grzbietu

Zaleca się ćwiczenia rozluźniające mm. Przykurczone i wzmacniające mm. Osłabione, nauke chodu-wysokie unoszenie kolan.

6.leczenie pooperacyjne

a)leżenie w łóżku -leżenie na plecach -kończyna operowana odwiedziona bez rotacji -leżenie na boku nieoperowanym, na operowanym dopiero po 2 miesiacach

7Kinezyterapia po operacji

a)I doba: -ćw oddechowe, ćw czynne stóp, ćw izometryczne ( napinanie mm. Pośladkowych i dwugłowych uda), ułożenie operowanej kończyny- zgięcie biodra 20 i odwiedzenie 20

b) II doba- jak wyżej + but derotacyjny, siadanie c) IIIdoba

-ćw jak wyzej, ułożenie jak wyżej, pionizacja przy łóżku lub balkoniku - pełne odciążenie kończyny operowanej d)IV doba- jak wyże+ chodzenie przy balkoniku- pełne odciążenie kończyny dolnej operowanej e)V-XIV doba - ćw trzyłóżkowe- pozycja leżąca i siedząca, ćw czynno-bierne, ćw czynne samowspomagane, ćw czynne, nauka chodzenia za pomocą kul

f) od XIV DOBY -doskonalenie chodu, napięcie izometryczne mm brzucha i pośladków, ćw na bloczkach - n aplecach w odwiedzenie konczyny operowanej, na boku nieoperowanym -zginanie i prostowanie

8. chodzenie po schodach:

-wchodzenie- pierwsza konczyna nieoperowana, dostawiamy konczyn eoperowaną z dwoma kulami -schodzenie -na odwrót

9 zakaz! -wykonywania gwałtownych ruchów ( pochylanie n aboki, do przodu), skręcania stóp do wewnątrz i na zewnątrz, zakaz długiego stania, wykonywania zajęc ryzykownych , które groą upadkiem , zakładania nogi na nogę w pozycji siedzącej

Ocena:

Zakres, siła mm, obrysy czy nie ma jakis obrysow innych niz na zdrowym stawie, czy nie ma zabarwien,

4. Usprawanianie oddechowe w chorobach układu oddechowego. Ćwiczenia oddechowe.

Cele I ZASADY W CH UK ODDECHOWEGO

Ułatwiać funkcje oddechowe zakłócone przez toczący się w układzie oddechowym proces chorobowy ( np. poprawiać funkcje dróg oddechowych: wpływać na wydzielanie i konsystencję śluzu i jego wydalanie, poprawiać funkcje nabłonka rzęskowego, tłumić kaszel, rozszerzać drogi oddechowe Bezpośrednio poprawiać funkcje układu oddechowego. Zwiększać ruchomość klatki piersiowej m.in. przez usprawnienie mm. oddechowych, zwiększenie ich siły i polepszenie koordynacji mięśni oddechowych, zwiększenie ich ukrwienia, usunięcie zwiększonego oporu tkankowego w skórze, mięśniach, zwiększać przesuwalność blaszek opłucnej. Poprawiać wentylację płuc i perfuzję m.in. przez uruchamianie zapadniętych pęcherzyków płucnych. Poprawiać krążenie krwi i rozdział krwi w krążeniu małym, poprawa relacji między wentylacją i perfuzją pęcherzyków płucnych, zwiększać wykorzystanie tlenu przez tkanki;

Oddziaływać usprawniająco na wszystkie pozostałe układy narządów ( zwiększać sprawność serca i ogólną, normalizować czynności układu wegetatywnego); Zabiegi fizykalne celowo stosowane w określonych chorobach dla ich wybiórczego od-działywania na jakiś narząd czy układ narządów, równocześnie oddziałują na cały organizm. Stanowi to charakterystyczną cechę zabiegów fizykalnych i zaletę. Pobudzać naturalne mechanizmy samoregulacji i samozdrowienia całego organizmu ( hartowanie, odprężenie, zwiększenie sprawności mechanizmów obronnych);Zdolność do aktywności zawodowej i pozazawodowej;Zdolność do wykonywania codziennych obowiązków;

Zapobiegać powikłaniom i następstwom w obrębie układu oddechowego w przebiegu innych chorób; Zapobiegać zaostrzeniom choroby i ich hospitalizacji;Oddziaływać na psychikę przez odprężenie i rozluźnienie mięśni. Wyuczyć zachowania się sprzyjającego leczeniu.

Do zasad REH LECZNICZEJ NALEŻĄ: profilaktyka + leczenie, jak najwcześniejsze wkroczenie z reh., systematyka i kolejność zabiegów, kontynuacja pozaszpitalna, kompleksowość,aspekt psychologiczny, społeczny i zawodowy.

Metody fizjoterapii

A)Ćw ODDECHOWE.

Celem ich jest poprawa czynności układu oddechowego przez: utrzymanie prawidłowej wentylacji płuc, zwiększenie ruchomości klatki piersiowej i przepony, nauczenie prawidłowego toru oddychania - torem przeponowym - torem brzusznym, zwiększenie siły mięsni oddechowych, pobudzenie do efektywnego kaszlu.

Ćwiczenia oddechowe mogą być stosowane jako: - bierne - wykonywane bez udziału chorego, - czynno - bierne - wykonywane przez chorego przy częściowej pomocy fizjoterapeuty, - wspomagane czynnymi ruchami kkg i kkd, - wolne-polegają na czynnym wykonywaniu prawidłowych oddechów w najbardziej dogodnych pozycjach,

- z oporem w czasie wdechu, wydechu lub podczas obu faz.

Ćwiczenia oddechowe prowadzi się w odpowiednich pozycjach ułożenieowych. Dzieki nim można ułatwić lub utrudnić wdech lub wydech, stabilizować jedną część klatki piersiowej oraz poprawić ruchomość drugiej, a również zwiększać udział przepony lub mięśni międzyżebrowych w czasie ćwiczeń. Przed przystąpieniem do ćwiczeń oddechowych konieczne jest uzyskanie rozluźnienia mięśni klatki piersiowe w razie ich nadmiernego napięcia. Stosunek czasu wdechu wykonywanego zawsze nosem do wydechu przez usta powinien wynosić 1:2 a czasami 1:3. należy dążyć do maksymalnego wydłużania czasu wydechu aż do uczucia braku powietrza. Podczas wdechu brzuch musi się unosić, w czasie wydechu opadać. Dla kontroli prawidłowość wykonania ćwiczenia fizjoterapeuta może delikatnie układać ręce na klatce piersiowej lub w okolicy nadbrzusza oraz mierzyć czas wdechu i wydechu. Może również umieścić przed ustami chorego kawałek ligniny lub waty, który podczas wydechu powinien jak najdłużej się poruszać. Liczba powtórzeń każdego ćwiczenia wynosi 6-8 razy. Zbyt intensywne ich stosowanie może prowadzić do zaburzeń równowagi kwasowo - elektrolitowej. W ćwiczeniach stosowanych w leczeniu bardzo ważna jest znajomość ustawieni przepony i ruchów klatki w różnych pozycjach wyjściowych. Bardzo istotne są ćwiczenia oddechowe torem przeponowym. Wymagają umiejętności jej obniżania podczas wdechu uwypuklenie brzucha) oraz unoszenia podczas wydechu (zapadanie brzucha).

5. Rehabilitacja późna w zawale między 8-12 tygodniem.

Model A nie powikłany

W okresie III ćwiczenia oddechowe, dynamiczne dużych grup mięśniowych, izometryczne, koordynacyjne, ogólnousprawniające, dawkowany marsz, wchodzenie po schodach do I-go piętra. Wszystkie ćwiczenia wykonujemy do 20-30% wzrostu tętna spoczynkowego

Model B powikłany

III etap - rehabilitacja ambulatoryjna (późna). 8-12 tygodni od zawału, czas trwania - nieograniczony czasowo. Próba wysiłkowa submaksymalna 85-90% tętna maksymalnego.

Model A - ≥100wat, próba wysiłkowa po każdym cyklu, ewentualnie co 6m.-cy. - Czas trwania cyklu treningowego - 3m.-ce: cykl I indywidualny: kontrolowany trening interwałowy na ergometrze do 45min. 3x w tygodniu, cykle II-IV grupowe na sali gimnastycznej, cykl II - 3x w tygodniu po 45min. lub 2x w tygodniu po 60min., cykl III - trening stacyjny 2x w tygodniu po 60min., cykl IC gra w piłkę siatkową 2x w tygodniu po 60-90min. Odczyn tętna - wzrost tętna w czasie treningu w granicach 60-85% przyrostu tętna uzyskanego w czasie próby wysiłkowej. Zajęcia uzupełniające - codzienne gimnastyka 2x dziennie po 10-15 min, marsze, rower, działka, pływanie, marszobieg przy wzroście tętna do 30% tętna spoczynkowego.

Model B 50-75wat, próba wysiłkowa po zakończeniu cyklu - program rehabilitacji: trening na ergometrze 3x w tygodniu po 45min.,m. interwałowy 4min pracy/3min. odpoczynku lub 4min pracy/2min. odpoczynku przez 3m-ce (16-24 treningi) następnie jeden z cykli sali gimnastycznej. Wzrost tętna 50-70% przyrostu tętna w próbie wysiłkowej. Zajęcia uzupełniające: gimnastyka 2x dziennie po 10-15min. spacery, marsze, działka, hobby. Przy wzroście tętna do 20% wartości tętna spoczynkowego

3. Postępowanie fizjoterapeutyczne u osób z cukrzycą insulinozależną.

TYP II - zbyt mała ilość insuliny w organizmie, lub jej wadliwe działanie - jest to względny niedobór insuliny. Postać I z dominującą insulinoodpornością Postać II defekt wydzielania insuliny z insulinoodpornością. Poddaje się leczeniu lekami hypoglikemizującymi doustnymi, czasem wymaga leczenia insuliną (dawniej zwana cukrzycą insulinoniezależną)

Reakcja metaboliczna na ćwiczenia u cukrzyków jest różna: #zależy od wieku #typu ćwiczenia #stanu odżywienia #stopnia wyrównania cukrzycy

Warunkiem korzystnego wpływu ćwiczeń u cukrzyków jest: #wyrównanie glikemii przed rozpoczęciem ćwiczeń #dostosowanie dawki insuliny do zapotrzebowania w trakcie wysiłkuPrzed rozpoczęciem ćwiczeń pacjent powinien być zbadany i oceniony pod względem ryzyka ewentualnych powikłańOsnowa ćwiczeń :

-rozgrzewka 5-10 min. aerobowa , o małej intensywności.(spacer, rower itp.)

jako przygotowanie organizmu do dalszych ćwiczeń

-łagodne rozciąganie mięśni 5-10 min właściwie wszytskich grup mięśniowych

-ćwiczenia właściwe wiele powtórzeń, małe obciążenia

-glikemia na czczo nie może przekraczać 250 mg/dl.

-glikemia poniżej 100 mg/dl wymaga dodatkowego posiłku przed ćwiczeniami

-dodatkowe produkty węglowodanowe „pod ręką”- hipoglikemia może wystąpić nawet kilka godzin po ćwiczeniach

U dzieci może wystąpić większa zmienność poziomu cukru we krwi - szczególnie należy uważać przy cukrzycy typu I

Intensywność WYSIŁKU u chorych na cukrzycę:

Powinna zawierać się w przedziale 30-% VO2 max.

Przed ćwiczeniami kontrola tętna i ciśnienia. Należy określić -tętno spoczynkowe

-tętno maksymalne - na próbie wysiłkowej stopniowanej, i z tego 50% maksymalnej wydolności określanej symbolem ME 50 Przybliżone HR max=220 - wiek(w przypadku niemożliwości wykonania próby wysiłkowej ) ME50=0,5x(HR max-HR spocz.)+HR spocz. Wynik określa nam wysokość HR, jakiego nie powinno się przekroczyć w czasie treningu. Czas ćwiczeń - 20-40 min na poziomie ME 50 Ćwiczenia co 2 dzień lub 3x w tygodniu Okres trwania polepszenia kontroli glikemii w skutek stosowania ćwiczeń trwa 12-72h po ćwiczeniach , gdyż do tego czasu utrzymuje się zwiększenie wrażliwości tkanek na insulinę.

---