Charakterystyka ucznia upośledzonego umysłowo w st.lekk., 1-2 specjalna


Charakterystyka ucznia upośledzonego umysłowo

w stopniu lekkim.

Dzieci upośledzone umysłowo w stopniu lekkim nie wyróżniają się swym wyglądem zewnętrznym wśród rówieśników i dopiero po wnikliwej obserwacji można zauważyć istotne odchylenia w funkcjonowaniu określonych czynników psychofizycznych.

Dla procesu nauczania i uczenia się pierwszorzędne znaczenie ma poziom sprawności procesów poznawczych. Poznawanie otaczającej rzeczywistości odbywa się za pośrednictwem:

Dziecko upośledzone umysłowo w wyniku oddziaływania wielu czynników lub uszkodzeń centralnego układu nerwowego ma utrudniony i zaburzony poziom spostrzegania. Spostrzeganie jest niedokładne, często wybiórcze, co wiąże się ze znacznym zaburzeniem procesu analizy i syntezy. Jan Opiat zwraca uwagę na wolniejsze tempo spostrzegania i jego zwężony zakres oraz na trudności w analizowaniu kształtu i materiału spostrzeganego przedmiotu ( różnicowanie barw, odrębności przedmiotów, powiązanie w całość określonych elementów).

Najtrafniej poziom poznania zmysłowego u tych uczniów można określić cytując słowa H. Borzyszkowskiej: „dziecko upośledzone umysłowo mało widzi- kiedy patrzy i mało słyszy- kiedy słucha”.

Często nauczyciele mający kontakt z dzieckiem upośledzonym umysłowo w stopniu lekkim zauważają zaburzenia w zakresie koncentracji uwagi. Jest to następna cech tych dzieci. Ich uwaga jest krótkotrwała, mało podzielna i łatwo ulega zakłóceniu (odwracalna). Bardzo trudno jest im skoncentrować uwagę zwłaszcza, gdy wymaga odniesienia się do czynności abstrakcyjnych lub zadań sprawiających dziecku duże trudności. Dlatego tak istotne jest odchodzenie w tym przypadku od metod werbalnych w kierunku wszelkiego typu praktycznego działania . Istotne znaczenie ma również stworzenie w trakcie zajęć odpowiednich warunków organizacyjnych i dydaktycznych. Stymulacja uwagi u dzieci upośledzonych umysłowo wymaga od nauczyciela wykorzystania całych pokładów pomysłowości i wielkiej cierpliwości. Jest to proces ciągły i nie można go pomijać w trakcie realizacji działań rewalidacyjnych. Poziom koncentracji uwagi ma bowiem wielki wpływ na spostrzeganie i funkcjonowanie procesów myślenia.

Dzieci upośledzone mają raczej dobrą pamięć mechaniczną. Natomiast pamięć logiczna jest w dużym stopniu u nich zaburzona. Odtwarzanie zapamiętanych informacji odbywa się według zapamiętanej kolejności. Dlatego maja trudności z „odpytywaniem na wyrywki”, często po prostu nie rozumieją tego, czego wyuczyły się na pamięć. Mają trudności w posługiwaniu się wyuczoną tabliczką mnożenia, bo wymaga to wybiórczego stosowania zapamiętanych wiadomości. Potrzebują również większej liczby powtórzeń, aby utrwalić zapamiętane informacje. Wiąże się to dla nauczyciela z zaplanowaniem większej ilości tzw. „powtórek” oraz z koniecznością cyklicznego powracania do już zapamiętanych informacji czy wyuczonych umiejętności.

Rozwój mowy u dzieci upośledzonych umysłowo w stopniu lekkim często bywa opóźniony, jednakże z uwagi na stosunkowo dobrą pamięć mechaniczną są w stanie przy dobrej stymulacji środowiskowej opanować znaczny zasób słownictwa. Mają natomiast trudności w rozumieniu znaczenia wypowiedzi oraz w samodzielnym tworzeniu opowiadań (twórcze stosowanie mowy).

Częściej też w porównaniu z dziećmi w normie występują u nich wady wymowy. Z uwagi na częste zaniedbanie środowiskowe można zaobserwować nasilenie wulgaryzmów i wyrażeń slangowych. Podsumowując poziom funkcjonowania mowy u omawianych uczniów można powiedzieć, że mają stosunkowo dobrze rozwiniętą mowę odtwórczą natomiast słabą funkcję twórczą mowy.

Funkcjonowanie każdego człowieka jest uzależnione od sprawności procesów myślowych. Tu właśnie napotykamy na największe trudności. Dzieci upośledzone umysłowo mają bardzo zaburzone myślenie abstrakcyjne, słowno-pojęciowe. Ich rozwój bardzo często zatrzymuje się na poziomie myślenia konkretno - obrazowego. Mają więc kłopoty z abstrahowaniem, uogólnianiem, tworzeniem pojęć, wnioskowaniem czy przewidywaniem (myśleniem przyczynowo-skutkowym) Wnioski takie wysuwają zgodnie wszyscy zajmujący się tym zagadnieniem. Marta Bogdanowicz określa, że uczeń upośledzony umysłowo w stopniu lekkim osiąga w wieku 15-21 lat wiek inteligencji 8-12 lat. Zaburzenia wyższych form myślenia w znacznym stopniu utrudnia zdobywanie wiedzy i powoduje, że bardzo dużo umiejętności jest niedostępne dla osób z niedorozwojem umysłowym w stopniu lekkim.

Najczęściej występujące trudności szkolne dzieci upośledzonych umysłowo w stopniu lekkim to:

Wymienione powyżej trudności nie muszą przejawiać się w każdym przypadku. Każdy z naszych uczniów jest inny, jego poziom funkcjonowania w szkole, zachowanie, możliwości i ograniczenia są indywidualne. Zebranie sytuacji z jakimi nauczyciel może się spotkać ma za zadanie uświadomić mu na co musi zwrócić baczną uwagę podczas obserwowania ucznia. Uświadomienie rodzaju problemu jaki napotka pozwoli mu stworzyć plan działania. Inaczej mówiąc, żeby pracować musimy dokładnie wiedzieć co chcemy osiągnąć i jaką drogą do tego celu dążyć.

Kształcenie dzieci lekko upośledzonych umysłowo

W literaturze naukowej z zakresu pedagogiki i psychologii spotyka się wiele charakterystyk zawierających ogólne cechy dziecka upośledzonego w różnym stopniu, jednakże wszyscy autorzy są zgodni co do tego, że niedorozwojowi ulegają takie procesy poznawcze, jak spostrzeganie, uwaga, pamięć, myślenie, orientacja społeczna. Stwierdza się np., że spostrzeganie u dziecka upośledzonego umysłowo jest spowolniałe, niedokładne, o zawężonym zakresie, pomimo częstokroć prawidłowego funkcjonowania zmysłów. Szczególną trudność stwarza uczniowi ukształtowanie pojęcia przestrzeni oraz wzrokowe rozmieszczenie przedmiotów w przestrzeni. Dzieci upośledzone umysłowo nie potrafią rozłożyć przedmiotu na części czy dopasować części figur i przedmiotów do siebie. Trudności sprawia im również dostrzeganie podobieństw i różnic między przedmiotami, jak też uchwycenie najistotniejszych cech przedmiotu.

Dzieci upośledzone umysłowo w stopniu lekkim cechuje głównie uwaga mimowolna. Obok uwagi mimowolnej występuje także, choć w ograniczonym stopniu, uwaga dowolna. Jest ona jednak nietrwała, łatwo odwracalna i słabo podzielna. Uczniów szkoły specjalnej dla dzieci upośledzonych umysłowo charakteryzują też trudności w zapamiętywaniu. Pamięć logiczna jest słaba i rzadko się przejawia. Natomiast pamięć mechaniczna jest dość dobra. Można spotkać dziecko lekko upośledzone umysłowo odtwarzające z pamięci długie teksty, z tym że czyni to często bez zrozumienia treści. Słaba jest wierność zapamiętywanych treści, głównie treści powiązanych logicznie. Skutkiem tego jest zmyślanie i konfabulacyjne uzupełnianie luk pamięciowych. Uczeń upośledzony umysłowo ma przede wszystkim trudności z procesem myślenia i tworzeniem pojęć, jest na etapie myślenia konkretno-obrazowego i sytuacyjnego. Zaburzone jest głównie myślenie abstrakcyjne. Zwłaszcza uwidacznia się to przy wykonywaniu operacji matematycznych, w rozumieniu pojęć abstrakcyjnych.

Myślenie dzieci lekko upośledzonych

Irena Obuchowska (1999) wyróżnia trzy właściwości myślenia dzieci lekko upośledzonych umysłowo:

Powyższe braki w myśleniu dzieci upośledzonych umysłowo w stopniu lekkim odzwierciedlają się w ich mowie, która często jest nieprawidłowa i opóźniona. Nieprawidłowości występują zarówno w samej artykulacji, jak i w jakości wypowiedzi. Dzieci te posługują się ubogim zasobem słów. Oczywiście słownik bierny jest bogatszy od słownika czynnego. Można też zauważyć, że niektóre dzieci lekko upośledzone umysłowo posługują się dość bogatym słownictwem. Jednakże po wnikliwszej analizie można dostrzec, że nie rozumieją znaczenia wypowiadanych zdań, nie trzymają się głównej myśli w wypowiedzi, wypowiadają zdania będące zaprzeczeniem zdań uprzednio wypowiedzianych. Dzieci upośledzone umysłowo w stopniu lekkim mają też trudności z uogólnianiem wypowiadanej myśli.

Dzieci lekko upośledzone mówią często ułamkami zdań, chętnie posługują się czasownikami i rzeczownikami, a rzadziej przymiotnikami. Zwraca również uwagę, że rozumienie innych ludzi jest utrudnione, szczególnie wówczas, gdy dziecko nie ma z nimi bezpośredniego kontaktu, np. teksty nagrane na taśmę są z trudem percypowane.

U dzieci upośledzonych umysłowo w stopniu lekkim często występują zaburzenia w sferze motoryki. Objawiają się głównie brakiem precyzji, spowolnieniem ruchów, brakiem umiejętności wykonywania ruchów równoczesnych. Dla dzieci lekko upośledzonych umysłowo bardzo charakterystyczny jest brak samodzielności i inicjatywy w działaniu.

Ważnym zagadnieniem w ramach charakterystyki omawianej grupy dzieci jest ich zachowanie społeczne. Poświęciła mu swoją książkę Małgorzata Kościelska (1984). Autorka pisze o dużym zróżnicowaniu rozwoju społecznego u dzieci lekko upośledzonych umysłowo. Stwierdza, że w powstawaniu zaburzonego zachowania społecznego u tych dzieci dużą rolę odgrywają czynniki pozaorganiczne i pozaintelektualne, czyli takie, które wiążą się ze społecznym upośledzeniem (odrzuceniem, etykietowaniem, segregacją), jak i ze świadomością własnego upośledzenia. Zauważa również, że dzieci upośledzone umysłowo w związku z określoną sytuacją stosują podobną gamę zachowań jak inne dzieci.

Wyszczególnia też cechy różnicujące dzieci lekko upośledzone umysłowo od dzieci prawidłowo rozwijających się. Są to przede wszystkim: labilność emocjonalna, słaba kontrola nad afektami, zniechęcenie i rezygnacja połączona z płaczliwością, bierność, zahamowanie, znaczna niepewność siebie, mniej lub bardziej nasilona lękliwość. Oprócz powyższych zachowań obserwuje się skrajnie przeciwne: brak dystansu, lepkość uczuciową, natrętność.

Dla przedstawienia pełniejszego obrazu dziecka upośledzonego umysłowo w stopniu lekkim należy dodać, że obok wymienionych anomalii w rozwoju dzieci te mogą wykazywać pewne uzdolnienia. Najczęściej spotyka się uzdolnienia o charakterze artystycznym. Uczniowie szkoły specjalnej są grupą zróżnicowaną zarówno w zakresie funkcjonowania intelektualnego, właściwości neurodynamicznych, jak też mechanizmów osobowościowych.

Warto też zauważyć, że upośledzenia umysłowego nie można traktować jako zjawiska całkowicie statycznego. Dzieci upośledzone umysłowo rozwijają się chociażby pod wpływem kształcenia instytucjonalnego, tyle tylko że w swoisty sposób i każde na swoją miarę.

4



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Charakterystyka dzieci upośledzonych umysłowo w stopniu lekkim, Pedagogika specjalna
charakterystyka osób z uposledzeniem umysłowym, kształcenie specjalne
13. M.Piszczek Przewodnik dla nauczycieli uczniów upośkedzonych umysłowow w st. z. i u, Pedagogika s
CHARAKTERYSTYKA DZIECI UPOŚLEDZONYCH UMYSŁOWO W STOPNIU UMIA
CHARAKTERYSTYKA DZIECI UPOŚLEDZONYCH UMYSŁOWO W STOPNIU UMIARKOWANYM
charakterystyka dziecka upośledoznego w stopniu umiarkowanym, pedagogika specjalna
edukacja osób upośledzonych umysłowo, Studia, Pedagogika specjalna
edukacja osób upośledzonych umysłowo1, Studia, Pedagogika specjalna
system szkolny dla uczniów z upośledzeniem umysłowym, rewalidacja,pedagogika specjalna, pedagogika s
Charakterystyka osób uposledzonych umysłowo
UPOŚLEDZENIE umyslowe, Studia, Pedagogika specjalna
CHARAKTERYSTYKA DZIECI UPOŚLEDZONYCH UMYSŁOWO W STOPNIU UMIARKOWANYM
Zadania pielęgniarki środowiska nauczania i wychowania w stosunku do ucznia upośledzonego umysłowox

więcej podobnych podstron