 | Pobierz cały dokument spadkowe.wiewiorowski.2.studia.i.rok.i.rok.ii.doc Rozmiar 20 KB |
D. 34, 5 De rebus dubiis (o rzeczach wątpliwych).
D. 34,5,9, (10) Tryphoninus libro 21 disputationum. pr. Qui duos impuberes filios habebat, ei qui supremus moritur Titium substituit: duo impuberes simul in nave perierunt: quaesitum est, an substituto et cuius hereditas deferatur. Dixi, si ordine vita decessissent, priori mortuo frater ab intestato heres erit, posteriori substitutus: in ea tamen hereditate etiam ante defuncti filii habebit hereditatem. In proposita autem quaestione ubi simul perierunt, quia, cum neutri frater superstes fuit, quasi utrique ultimi decessisse sibi videantur? An vero neutri, quia comparatio posterioris decedentis ex facto prioris mortui sumitur? Sed superior sententia magis admittenda est, ut utrique heres sit: nam et qui unicum filium habet, si supremum morienti substituit, non videtur inutiliter substituisse: et proximus adgnatus intellegitur etiam qui solus est quique neminem antecedit: et hic utrique, quia neutri eorum alter superstes fuit, ultimi primique obierunt.
D. 34,5,9(10)pr. (Tryfoninus w ks. 21 „Dysputacji”). Spadkodawca miał dwóch niedojrzałych
(impuberes) synów i temu, który umrze ostatni (supremus), podstawił Tycjusza. Obaj niedojrzali zginęli na statku razem, stąd powstaje pytanie, czy dziedziczy substytut i którego z nich spadek mu przypada? Powiedziałem, że - jeśli zmarli jeden po drugim - dziedzicem pierwszego będzie beztestamentowo drugi, a tego ostatniego substytut, który w spadku po nim będzie miał również spadek po tym, co zmarł wcześniej. W przypadku równoczesnej śmierci, o który chodzi: skoro żaden z braci nie przeżył drugiego, czy wolno uznać, że obaj zmarli jako ostatni, czy też żaden - ponieważ stwierdzenie, iż ktoś umarł ostatni, zakłada, że ktoś umarł pierwszy? Powinno raczej (magis) zostać przyjęte pierwsze rozwiązanie, aby był dziedzicem obydwu, albowiem kto ma jedynaka a ustanawia substytuta:„synowi, co umarł ostatni”, nie wydaje się, aby podstawiał nieskutecznie (inutiliter). Przecież za najbliższego agnata uważa się i tego, kto jest sam, nikogo nie wyprzedzając. W sprawie więc, w której powstało pytanie, gdzie żaden drugiego nie przeżył, obu się uważa za ostatnich i pierwszych.
D. 36, 1 Ad senatus consultum Trebellianum (do trebeliańskiej uchwały senatu) 28 (27),2
 | Pobierz cały dokument spadkowe.wiewiorowski.2.studia.i.rok.i.rok.ii.doc rozmiar 20 KB |