 | Pobierz cały dokument zaburzenia.zachowania.psychologia.kliniczna.doc Rozmiar 44 KB |
ZABURZENIA OSOBOWOŚCI / ZACHOWANIA
(opr. Dr K. Kosińska-Dec)
Zaburzenia uznawane za specyficzne dla okresu adolescencji. Częściej występują u chłopców niż u dziewcząt.
W piśmiennictwie można znaleźć dwojakie rozumienie tego terminu:
w sensie czysto opisowym, bez wypowiadania się o motywach i cech osobowości jednostki; opisuje się tu różne typy zachowań skierowane przeciwko zasadom moralnym, prawnym i obyczajowym. Wymienia się między innymi: kłamstwa, wagary, ucieczki z domu, kradzieże czyny agresywne skierowane przeciw ludziom i przedmiotom
na oznaczenie struktury osobowości, z której daje się wyprowadzić i wyjaśnić zachowanie zaburzone.
Często używa się pojęcia „zaburzone zachowanie”, które brzmi mniej oceniająco i mniej etykietyzująco niż „osobowość nieprawidłowa” (psychopatia).
Rodzaj objawów zwykle nie jest traktowany ani przez otoczenie, ani przez samo dziecko jako „choroba”, a jako podlegająca woli niesubordynacja.
Kryteria diagnostyczne wg ICD-10
nieliczenie się z uczuciami innych
lekceważenie norm i autorytetów (wulgaryzmy)
niemożność utrzymania związków
wchodzenie w płytkie związki, kalkulatywne („z wyrachowania”, „bo się opłaci”…itp.)
niska tolerancja frustracji i próg wyzwalania agresji
niezdolność przeżywania poczucia winy i uczenia się (kary)
skłonność do obwiniania innych
KONFLIKTY Z DOROSŁYMI I RÓWIEŚNIKAMI.
Często z czasem dołączają się do tego kłopoty z nauką, wagary, wałęsanie się, przedwczesna aktywność seksualna, akty autoagresji (samookaleczenia), ucieczki z domu.
Poszukując dla siebie azylu, młodzież wpada w grupy robiące eksperymenty z „narkotykami” (kleje, kompoty), z narkotykami, alkoholem, a niekiedy dołącza do grup przestępczych.
Takie zachowanie doprowadza do konfliktów i stałego pogarszania się relacji ze środowiskiem rówieśniczym, domowym, ze szkołą; to z kolei prowadzi do nasilanie tendencji do kontaktów z grupami nieakceptowanymi społecznie.
Zaburzenia zachowania mogą się ujawniać niekiedy tylko poza domem, w grupie podobnych do siebie młodych ludzi.
Dopuszczają się wspólnie przemocy, wandalizmu, prowokują bójki uliczne, kradną.
Niektórzy młodzi ludzie stosują takie formy zachowania w dorosłym życiu stając się przestępcami.
Opisane objawy mogą mieć mniej nasilony charakter i czasem stosuje się do nich określenie: zaburzenia opozycyjno-buntownicze. Wiązane są z buntem dzieci w wieku szkolnym, aż do okresu wczesnej młodości.
Patogeneza takich zaburzeń nie jest do końca jasna.
 | Pobierz cały dokument zaburzenia.zachowania.psychologia.kliniczna.doc rozmiar 44 KB |