SYSTEM OCHRONY PRAWNEJ wykład 2 17.10.2009r.
SYSTEM INSTYTUCJONALNY OCHRONY DANYCH
Skarga w trybie 226 i 227 TWE- przywołanie do porządku państw członkowskich w UE (jeśli państwa nie działają zgodnie z prawem)
Skarga odszkodowawcza WE
Pytania prejudycjalne ( na ćwiczeniach)
System ochrony prawnej w UE składa się z 3 grup mechanizmów prowadzących do tego, że podmioty upoważnione mają szansę dochodzenia swych uprawnień związanych z prawem UE.
System sądowy (najbardziej tradycyjny)
Ochrona prawna w trybie pozasądowym w systemie wspólnotowym (RPO UE i Parlament Europejski- petycje do PE
Metoda dochodzenia praw wynikających z prawa wspólnotowego przed sądami krajowymi.
Ad. 1 SYSTEM SĄDOWY
Kiedyś był tylko jeden organ sądowy czyli Trybunał Sprawiedliwości (TS) ale gdy napływ spraw był bardzo duży postanowiono przekazać sprawy jakiemuś innemu sądowi- utworzono przy TS Sądu Pierwszej Instancji (SPI), mocą decyzji rady, który do pewnego czasu funkcjonował przy TS jako organ pomocniczy na zasadzi podległości i zależności zarówno instytucyjna jak i funkcjonalna zależność. SPI traktowany był jak typowy organ pomocniczy dla TS. Potem znowu stwierdzono że tempo postępowania przed TS zmalało i stwierdzono, że trzeba stworzyć kolejny stopień wymiaru sprawiedliwości na mocy Traktatu Nicejskiego wprowadzono do Traktatu o Wspólnocie Europejskiej art. 225a na mocy którego pojawiła się możliwość utworzenia Izb Sądowych. Izby sądowe mają zajmować się konkretnym typem spraw- nie mają być sądem o charakterze powszechnym, mają to być takie instytucje wyspecjalizowane w danej konkretnej dziedzinie, w której to wymagana jest specjalna wiedza fachowa do rozstrzygania sporu. Na podstawie art. 2255a udało się utworzyć 1 Izbę sądową właściwą do rozstrzygania spraw między funkcjonariuszem WE a WE czyli tą izbę sądową nazwano Sądem ds. służby publicznej UE. Trafiają do niego sprawy dotyczące stosunku zatrudnienia i spraw z tym związanych we WE. Trwają prace nad utworzeniem kolejnej izby sądowej, której zadaniem by było rozstrzyganie spraw związanych z własnością przemysłową ( patenty, wynalazki) - ale jak na razie to się nie udało. Tendencja do coraz bardziej idącej specjalizacji poszczególnych organów sądowych. Jak to wygląda jeszcze w tym momencie do Traktatu o WE.
Dzisiaj są to 3 instancje:
najniższe są to Izby Sądowe -jedna
Sąd Pierwszej Instancji
Trybunał Sprawiedliwości Wspólnoty Europejskiej -ETS
IZBY SĄDOWE 225a TWE
Rada ma kompetencję do utworzenia izby sądowej w drodze decyzji, przy czym bardzo wysoko ostawiono poprzeczkę w zakresie wymogów formalnych do tego żeby taką decyzję przyjęto. Pierwszy próg który powoduje trudności utworzenia izby sądowej to jest wymóg jednomyślności - wymaga zgody wszystkich państw członkowskich UE. Drugi wymóg to to że utworzenia izby jest kompetencją Rady, ale Rada nie może zrobić tego samodzielnie, potrzebuje wniosek jednej z dwóch instytucji albo Komisji albo TS. Czyli decyzja jest skutkiem wniosku trzeba również uzyskać opinię innych instytucji czyli Parlamentu Europejskiego i Trybunału sprawiedliwości jeżeli jest na wniosek Komisji PE. Po konsultacji z tymi instytucjami, zdanie to nie ma charakteru wiążącego dla Rady. Opinia jest prowadzona z powodu formalnego ale nie jest wiążąca materialnie, bo trzeba wystąpić po opinię ale wynik nie jest wiążący. W decyzji o utworzeniu Izby Sądowej, Rada musi określić właściwości Izby Sądowej - przedmiotową - w zakresie jakich spraw konkretnie będzie miała swoją jurysdykcję ). W decyzji trzeba też określić organizację z ilu osób, jak będzie zorganizowana wewnętrznie i jak będzie funkcjonowała. Dzisiaj izba jest powiązana bardzo mocno ze statutem TS. Rada zrobiła tak, że decyzja o utworzeniu sądu ds. służby publicznej jest decyzją bardzo krótką, jest tam podane że są 3 istotne artykuły:
Art.1 właściwość rozstrzygania sporów pomiędzy pracownikami WE a WE
Art.2 mówi o składzie z ilu osób będzie się składał
Art.3 jest odesłanie do statutu TS
Orzeczenia wydawane przez izbę sądową są to orzeczenia w pierwszej instancji, z góry zakłada się że będzie możliwość odwołania od decyzji izby sądowej piętro wyżej czyli do SPI. Odwołanie od orzeczenia zgodnie z art. 225a zawsze będzie możliwe w kwestiach prawnych. Natomiast możliwość podparcia się decyzjami faktycznymi w odwołaniu od orzeczenia izby sądowej to zależy od decyzji Rady, bowiem w takiej decyzji o utworzeniu Rady, Rada może przyzwolić czy można także odwoływać się od orzeczeń Izby w kwestiach faktycznych. Dzisiaj odwołanie jest możliwe w kwestiach prawnych do SPI. Procedura stepowania przed Izą Sądową mówi się że będą one przyjmowały własny regulamin proceduralny - swoje własne reguły postępowania.
SĄD I INSTANCJI art. 220 TWE
Art. 220 TWE: „ Trybunał Sprawiedliwości i Sąd Pierwszej Instancji w każdym zakresie swej właściwości czuwają nad poszanowaniem prawa w wykładni i stosowaniu niniejszego traktatu.” Na tej podstawie można dojść do wniosku, że są dwie instytucje sądowe na ty samym poziomie jeśli chodzi o relacje funkcjonalne. Dalej pozostawiono zależność instytucjonalną, dalej jest tak że SPI -od jego orzeczenia jest możliwość odwołania do TS. Z punktu widzenia formalnego natomiast, funkcjonalnego- to nie jest tak jak kiedyś było że SPI jest organem pomocniczym TS. SPI został wypchnięty z tego punktu widzenia na poziom równy TS. Kompetencja obu tych sądów jest dokładnie taka sama- czuwanie nad poszanowaniem prawa w wykładni i stosowaniu niniejszego traktatu.
SPI = TS
Różnica polega tylko na tym zróżnicowaniu instancyjnym i zróżnicowaniu właściwości- jest ona różna dla tych sądów. Dzisiaj są one równorzędne, funkcjonalnie można je umieścić na tym samym poziomie.
SKŁADY: art. 221,224 TWE
TS art. 221- Jedno państwo jeden sędzia - 27 sędziów
SPI - Sędziów może być więcej niż w TS - Co najmniej jeden sędzia z każdego państwa członkowskiego- zwiększać jeśli jest to potrzebne - dzisiaj jest 27. Art. 224 zdanie 2 mówi że liczbę sędziów określa statut TS- czyli decydują o tym państwa członkowskie.
Druga różnica dotycząca składu tych 2 instytucji dotyczy Rzeczników Generalnych. W skład TS oprócz sędziów wchodzą także Rzecznicy Generalni - nie reprezentują żadnej ze stron - reprezentują interes sprawiedliwości. Wydają opinię o charakterze obiektywnym. Opinia RzG nie jest wiążąca dla TS . Sędziowie TS orzekają tak jak chcą, opinia może być tylko użyteczna. Dzisiaj mamy 8 RzG, kiedyś było ich 9. Są państwa, które mają swoich stałych RzG 5 ( Francja, Niemcy, Wlk. Brytania, Włochy, Luxemburg) natomiast pozostałych 3 jest rotacyjnych.
W Traktacie Lizbońskim udało się przepchnąć to że będą RzG z nowych państw członkowskich, co więcej dało się przepchnąć stałego RzG dla Polski. Kadencja ich trwa tyle samo co sędziów czyli 6 lat. Wymagania są niższe jeśli chodzi o RzG w porównaniu z sędziom TS.
W SPI Rzeczników Generalnych nie ma jako odrębnej funkcji! Nie ma stałych RzG!!! W SPI funkcję RzG mogą sprawować sędziowie SPI jeśli jest o konieczne z punktu widzenia przebiegu postępowania przed SPI. Przewodniczący SPI może powierzyć pełnienie funkcji RzG jakiemuś sędziemu, który w danej sprawie orzeka. Dlaczego tak- bo zgodnie z regulaminem SPI udział RzG w postępowaniu przed SPI jest wyjątkowy. W wyjątkowych sytuacjach opinia RzG będzie wymagana dlatego nie ma sensu z punktu ekonomii utrzymywania odrębnych stanowisk RzG - bo ich praca rzadko się zdarza.
W pozostałym zakresie jeśli chodzi o postępowanie TS i SPI są instytucjami bardzo do siebie podobnymi. Jeśli chodzi o orzekanie to skład orzekający to najistotniejszą różnicę można wskazać to że ze Statutem TS i Regulaminem SPI jest możliwość orzekania jednoosobowego w SPI teoretycznie, bo w praktyce się z tego nie korzysta.
POSTĘPOWANIE PRZED SPI - 2 FAZY:
I faza - pisemna -musi być!!!
II faza - ustna - może być- łatwiej jest ominąć fazę ustną
Od orzeczenia SPI jest możliwość wniesienia odwołania do TS WE. Wedle jakiego kryterium dzieli się sprawy pomiędzy TS a SPI, bo kompetencja ogólna jest taka sama na podstawie art. 222 TWE natomiast właściwość musi być jakoś zróżnicowana.
W art. 225 TWE mówi o właściwości SPI odsyła do statutu TS: „ SPI jest właściwy do rozpoznawania w I-ej instancji skarg określonych w art. 230, 232, 235, 236, 238 z wyjątkiem skarg powierzonych izbom sądowym lub skarg zastrzeżonych na mocy statutu do TS.
KRYTERIUM PODZIAŁU WŁAŚCIWOŚCI SĄDU I TRYBUNAŁU to kryterium podmiotu wnoszącego sprawę do TS właściwość przyznaje albo TS albo SPI zgodnie ze statutem TS.
WŁAŚCIWOŚCI:
Do TS należą sprawy wnoszone przez:
Instytucje wspólnotowe
Państwa członkowskie
SPI jest właściwy jeżeli skargę wnoszą:
Osoby fizyczne
Osoby prawne
Wniesienie skargi do niewłaściwego sądu nie powoduje odrzucenia skargi. Sąd do którego skarga trafiła, jeśli jest niewłaściwy przekazuje skargę do sądu właściwego- nie zwracając jej stronie. Skargę wnosi się w języku państwa z którego obywatel jest- osoba wnosząca skargę. Żeby zapewnić osobom fizycznym i prawnym większy poziom ochrony, podzielono te kompetencje, szansa na ponowne rozpatrzenie sprawy przez organ wyższego rzędu. Jeśli skarga trafiłaby do TS to by kończyło postępowanie. Ta zasada jest też wzięta z Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i Podstawowych Wolności gdzie dwuinstancyjność jest jednym z praw człowieka.
ZAKRES KOMPETENCJI - WŁAŚCIWOŚĆ TS I SPI
Kwestia wydawania orzeczeń wstępnych przez SPI art. 225 ust 3 poszerza zakres kompetencyjny o możliwość wydawania orzeczeń wstępnych. „ SPI jest właściwy do wydawania pytań prejudycjalnych przedkładanych na mocy art. 234 w poszczególnych dziedzinach określonych w Statucie Trybunału Sprawiedliwości tzn. udzielanie odpowiedzi na pytania prejudycjalne. „Orzeczenia wydane przez SPI w sprawach pytan prejudycjalnych -orzeczenia wstępne- mogą zostać w drodze wyjątku poddane kontroli TS - jeżeli zachodzi poważne ryzyko, naruszenia jedności i spójności prawa wspólnotowego”.
Zdanie 3 art. 234- w wyjątkowych sytuacjach orzeczenie wstępne wydane przez SPI będzie mogło być przedmiotem ponownego rozpoznania przez TS. ( brak zaufania do SPI). Jest to typ postępowania niespornego- wydawanie orzeczeń wstępnych przez TS.
POSTĘPOWANIE SPORNE Z TWE - 5 SKARG- SĄDOWY WYMIAR OCHRONY PRAWNEJ W UE
W TWE są błędy w nazwie np. w art. 236 nie pojawia się sąd ds. służby publicznej, w tym artykule dalej jest napisane o TS chociaż on już nie jest właściwy od ho ho ho albo i dawniej. W art. 230 tam tez jest napisane o TS. Nigdzie nie pojawia się SPI, mimo że on jest właściwy.
Skarga na niewykonanie zobowiązań prawa wspólnotowego przez państwa członkowskie. Skarga gdzie przedmiotem ochrony prawnej jest zapewnienie efektywności prawa wspólnotowego, ma ono być wykonywane przez państwa członkowskie art.226, 227, 228 TWE.
Skarga o stwierdzenie nieważności aktów prawa wspólnotowego art. 230TWE, 231 tu przedmiotem ochrony prawnej jest wyeliminowanie aktów wadliwych z systemu prawa wspólnotowego- nie będzie o tym na wykładzie - będzie na ćw.
Skarga o stwierdzenie bezczynności - na bezczynność instytucji wspólnotowych- o tym też nie na wykładach.
Skarga odszkodowawcza art. 235 przedmiotem ochrony prawnej jest naprawienie szkody podmiotom, które tej szkody doznały na skutek działania lub zaniechań WE (haczyk jest w statucie TS - przepis dot. Terminu po upływie określonego terminu nie dostaniemy ani grosza)
Skarga pracownicza art. 236 TWE -skarga pomiędzy pracownikiem WE a WE.
Ad.1 Skarga w trybie 226 i 227 TWE na niewykonanie zobowiązań prawa wspólnotowego przez państwa członkowskie WE.
Będziemy odpowiadać na 4 pytania:
1.Kto? - zakres podmiotowy
2. Kiedy? - warunki wniesienia skargi
3. Jak? - procedura skargowa
4. Z jakim skutkiem? - procedura skargowa, skutek orzeczenia TS albo SPI
W tym trybie są 2 skargi, w zależności od tego kto ją składa i inny tryb i inna procedura dochodzenia żeby z tą skargą polecieć do TS.
Ad.1 Kto? Może złożyć skargę przeciwko państwu członkowskiemu -albo inne państwo członkowskie albo Komisja. Albo państwo przeciwko państwu albo Komisja przeciwko państwu. 90% skarg to skargi Komisji przeciwko państwu, dlatego że została ona zobligowana do pilnowania państw członkowskich. Zawsze w zakresie tej skargi właściwy będzie TSWE.
Ad.2 Kiedy? W jakiej sytuacji można złożyć skargę przeciwko państwu członkowskiemu? Art. 226,227 TWE. „ W materialnym przypadku wniesienie skargi zarówno przez państwo członkowskie jak i przez Komisję jest uchybienie jednego ze zobowiązań, które na państwie członkowskim ciążą na mocy niniejszego traktatu.” Na podstawie wykładni literalnej musielibyśmy uchybić jedno zobowiązanie, ale nie można tego dokładnie rozumieć tylko gramatycznie - trzeba pamiętać o celu. Chodzi tutaj o nie wywiązywanie się w ogóle przez państwo członkowskie z jakichkolwiek zobowiązań ciążących na tym państwie na podstawie prawa wspólnotowego zarówno wspólnotowego zarówno pierwotnego jak i wtórnego. Zarówno państwo członkowskie jak i Komisja nie będzie leciała do TS po jednorazowym wybiegu państwa członkowskiego. Państwo musi zasłużyć sobie na to, żeby Komisja chciała wnosić skargę do TS. W praktyce wniesienie skargi jest w ostateczności jeśli żadne inne metody nie pomogą. Na ogół wystarczy postraszyć TS. Podstawą jest naruszenie zobowiązania wynikającego z prawa wspólnotowego dla państwa członkowskiego.
Ad. 3 Jak wnosimy skargę? Zanim Komisja, czy państwo członkowskie wniesie skargę, najpierw musi odbyć się coś na kształt postępowania przesądowego czyli takiej próby nakłonienia państwa członkowskiego do zadość uczynienia prawom wspólnotowym w drodze przekonywania- aby działało zgodnie z prawem wspólnotowym. W zależności od tego kto chce złożyć skargę czy państwo członkowskie czy Komisja to postępowanie przesądowe trochę inaczej wygląda i dlatego ta skarga jest rozbita na 226 i227 TWE.
Art. 226 TWE dotyczy sytuacji kiedy Komisja chce złożyć skargę
Art. 227 TWE to opis procedury przesądowej - co trzeba zrobić przed wniesieniem skargi jeśli państwo członkowskie chce wnieść skargę.
Art. 226 mówi że Komisja w przypadku naruszenia prawa przez państwo członkowskie wydaje uzasadnioną opinię w przedmiocie po uprzednim umożliwieniu temu państwu przedstawienia swoich uwag. Wiadomość o tym że państwo członkowskie niewywiązuje się może do Komisji dotrzeć na skutek działań własnych Komisji w toku kontrolnym, drugim źródłem na temat nieprawidłowości wykonywania prawa wspólnotowego może być Trybunał Obrachunkowy WE dokonując kontroli wydatkowości- że państwo niewłaściwie wykorzysta środki np.Grecja. Kolejnym źródłem wiedzy Komisji są skargi do Komisji kierowane przez osoby fizyczne- donos- zawiadomienie- podmiot który uważa że coś jest nie tak np. w Polsce donos w przypadku akcyzy na sprowadzane samochody. Kolejnym źródłem pozyskiwania wiedzy Komisji może być Parlament Europejski ( Komisja Petycyjna) - jeśli uzna że coś jest na rzeczy wtedy PE musi poinformować Komisję o tym fakcie. Takim źródłem informacji czasami może być Rzecznik Praw Obywatelskich UE. Komisja jak dostanie taki donos - wiadomość- najpierw zwraca się w sposób nieformalny do rządu państwa co do którego istnieje podejrzenie ( najczęściej komisarzem i rządem państwa) że wie się że dane państwo coś nie za bardzo z prawem wspólnotowym postępuje. Jeśli państwo twierdzi, że wszystko jest w porządku no to wtedy przeskakujemy na art. 226 wtedy formalnie Komisja występuje do państwa członkowskiego z formalnym pismem, w którym wskazuje że zdaniem Komisji państwo nie robi tego, tego i tego albo robi to i to i to a powinna robić inaczej. Pyta państwo członkowskie, żeby się jakoś do tego odniosło, czy Komisja ma rację czy nie- czasami takie pismo pomaga, bo państwo koryguje swoje zachowanie. Jeśli to nie pomoże to zgodnie z art. 226 Komisja sporządza umotywowaną opinię, w której to samo co wcześniej że powinno być tak a tak a jest inaczej termin jest ( termin w którym państwo członkowskie musi się zmieścić żeby nie było ciągu dalszego. Np. termin z polskimi stoczniami, żeby nie doszło do wszczęcia postępowania przed Trybunałem przeciwko Polsce w sytuacji udzielenia niedozwolonej pomocy publicznej. Jeśli państwo przekona Komisję że się poprawi, zmieni swoje postępowanie może nie w tym terminie ale zrobimy to czego Komisja wymaga to sprawa się kończy, nawet jeśli termin mija. Jeśli termin mija a państwo nic to wtedy art. 226. Komisja może wnieść skargę- sprawę do TS, dalej pozostaje to w gestii decyzji Komisji czyli nie musi - ma możliwość jeszcze rozważyć czy wnosić skargę czy w inny sposób przekonać państwo członkowskie co do tego, że zachowanie jest niezgodne z prawem wspólnotowym. Te inne możliwości to np. pozbawienie państwa części pomocy. Jeśli Komisja uzna że jest to jedyna droga-wnieść skargę- przechodzimy na art. 228 Komisja wnosi skargę zgodnie z regulaminem proceduralnym na piśmie, musi zawierać niezbędne elementy do tego żeby TS mógł się daną sprawą zająć. Nieco inaczej to wygląda jeśli państwo członkowskie chce złożyć skargę przeciwko państwu członkowskiemu art. 227 zdanie 2 - Państwo członkowskie nie może iść od razu do TS, Państwo członkowskie musi wnieść skargę do Komisji, musi zawiadomić Komisję o swoim przekonaniu że inne państwo działa niezgodnie z regułami prawa wspólnotowego potem Komisja zawiadamia drugie państwo - które jest w kręgu podejrzeń, umożliwiając mu wypowiedzenie się w tej sprawie. Po uzyskaniu odpowiedzi albo nie uzyskaniu jeśli państwo milczy, Komisja wydaje też umotywowaną opinię- swoje stanowisko, czy dane zarzuty są zasadne- Komisja tu ocenia- jest do tego właściwa. Komisja ma 3 miesiące od wniesienia sprawy przez państwo członkowskie na wydanie opinii. W ciągu tych 3 miesięcy mogą się wydarzyć 3 rzeczy:
Komisja może wydać umotywowaną opinię pozytywną
Komisja może wydać umotywowaną opinię negatywną - że zarzuty państwa są nieuzasadnione.
Mogą upłynąć 3 miesiące a opinii nie ma. Brak opinii nie zamyka drogi do Trybunału -umotywowana opinia to nie jest warunek formalny.
Taka sama zabawa jest przed TS w zależności od tego kto wniesie skargę czy Komisja czy państwo członkowskie. Toczy się wg. Takich samych zasad, wedle tego samego schematu.
Ad. 4 Z jakim skutkiem? - jaki skutek ma orzeczenie TS orzeczenie które uznaje zasadność skargi- doszło do naruszenia prawa wspólnotowego. Art. 228 ma 2 etapy: tzn. wydanie orzeczenia stwierdzającego naruszenie prawa wspólnotowego przez państwo członkowskie przez TS wcale nie oznacza, że cała zabawa w skargę o naruszenie prawa wspólnotowego przez państwo członkowskie się kończy. Może się okazać, że będzie ciąg dalszy. Po 1 jeśli Trybunał uznaje że doszło do naruszenia prawa wspólnotowego to wydaje orzeczenie stwierdzające naruszenie. Oznacza to, że orzeczenie TS ma charakter deklaratoryjny- deklaratywny- jest to stwierdzenie faktu, który już miał miejsce (dalej trwa). W takim orzeczeniu TS wskazuje państwu członkowskiemu po raz kolejny co miało zrobić a czego nie zrobiło i wskazuje środki jakie to państwo ma podjąć żeby zniwelować negatywne skutki tego naruszenia. Gdyby państwo się dostosowało byłoby idealnie ale zawsze tak nie jest. Jeśli państwo nie podejmuje środków, które mają wykonać wyrok TS to wkracza Komisja. Komisja ocenia czy państwo wykonuje orzeczenie TS czy nie- podlega ocenie Komisji. Jeśli Komisja uzna, że państwo zwleka zbyt długo z wykonywaniem orzeczenia TS zwraca się do niego żeby się wytłumaczyło. Zwraca się z prośbą o przedstawienie stanowiska. Po uzyskani odpowiedzi Komisja sporządza kolejną umotywowaną opinię. (co powinno zrobić itd.) i może w końcu coś zrobi+ termin. Komisja wyznacza państwu termin na wykonanie orzeczenia TS i ta opinia w 90% pomaga. Kiedy jednak państwo jst szczególnie oporne gdy upływa termin powracamy do TS. Komisja może wnieść kolejną skargę do TS, Komisja wnosi równocześnie o nałożenie na państwo albo ryczałtu pieniężnego albo określonej kary pieniężnej. TS nie jest w żaden sposób związany żądaniem Komisji ani co do ryczałtu ani co do wysokości. Ryczałt albo kara pieniężna to maximum sankcji, jaka może państwo członkowskie spotkać, bo musi to zapłacić a jeśli nie to się zmniejsza pomoc ze wspólnoty. Ryczałt jest wtedy gdy do naruszenia już doszło- kara za naruszenie które już miało miejsce ale które się skończyło. Okresowa kara jest kiedy państwo pozostaje w sprzeczności z prawem wspólnotowymi trwa tak długo, jak długo państwo członkowskie pozostaje w sprzeczności. Komisja a także TS nie mają swobody w nakładaniu tych kar dlatego że są przeliczniki dla każdego państwa członkowskiego minimalne i max. Państwo może się spodziewać ile dostanie, bierze się pod uwagę naruszenia, długotrwałości i to aby ta kara była dolegliwa ale też nie może spowodować dziury w budżecie. I to jest koniec. Nie można wyrzucić państwa. Art. 7 Traktatu o UE wprowadza sankcje za naruszenie zasad w których popiera się UE „ Wolność, demokracja, poszanowanie praw człowieka i podstawowych wolności i zasada państwa prawego- zasady fundamentalne z art. 6 ToUE. Art. 7 system sanacyjny dla państwa członkowskiego, które te zasady łamie- też nie ma możliwości wyrzucenia najgorsze to zawierzenie niektórych praw wynikających ze stosowania niniejszego traktatu łącznie z prawem do głosowania przedstawiciela tego rządu państwa członkowskiego w Radzie.