Wykopy(kąt nachylenia w gruntach): skaliste 90, gliniaste 60-75, ilaste 70-80, piaszczystych 45- 55, roślinnych do 45. Wykopy szerokoprzestrzenne (zabezpieczenia): pale, zastrzały, podparcie kotwiowe, dwuteownik/bale/buława/cięgno. Ściana szczelinowa wykonuje się: koparka o określonej szerokości czerpaka; czerpak jest wprowadzony w grunt m/y ścianki prowadzące; wybieranie ziemi i pogłębienie odbywa się w zawiesinie (np. betonicie), która wywiera parcie na ścianki wykopu i utrzymuje grunt; gdy już mamy odpowiednia głębokość wstawia się na jej koncach rury stalowe bądź inne profile metalowe (koncza szczeline i kształtują złącza miedzy ścianami); miedzy rurami ustawia się szkielet zbrojenia; do szczeliny wypelnionej betonitem wstawia się rure przez która się betonuje, w miare postępu betonu rure się podnosi; następny segment wykonuje się w co drugim polu, gdy wykonamy dwa segmenty, to przystepujemy do wykonania segmentu miedzy nimi. sciana wykonana z profili Larssena słuzy do zabezpieczania wykopow szerokoprzestrzennych powyżej 3- 5 m, gdy wystepuje duze parcie wody i gruntu. Sciana Berlinska: wierci cie szczeline (srednica 2- 2,5), wprowadza się belke dwuteowakotwi się dwuteownik/bale/buława/cięgno, poziomy kotwienia mogą się roznic, dadatkowo robi się opinie z drewna żeby nie było tąpnięcia. Głębokość posadowienia fundamentu zalezy od: przeznaczenia czesci podziemnej budynku, głębokości położenia warstwy nosnej gruntu, poziomu wody gruntowej, wypierania gruntu, przemarzania gruntu, podmywania fundamentow, spadku terenu. Ławy: ceglane kamienne, betonowe, żelbetowe. Pale: wbijane, wplukiwane, wwibrowywane, wykonane w gruncie. Pale Franki: wbija się w grunt za pomocakafara stalowa rure o średnicy 400- 600 mm; w dolnym koncu rury jest korek z mieszanki betonowej, zamykający wnetrze rury (nie dostaje si edzieki temu woda do srodka rury); dodatkowo rura jest wbijana przez uderzenie baby w korek; w momencie gdy jest osiagnieta nośność zwiekszamy uderzenie w korek, odrywamy korek i wyciągamy rure oslonowa. Pale wiercone: Straussa, Wollfsholza. Pale Straussa: Rure oslonowa zaglebia się w gruncie sposobem wiertniczym, równocześnie wydobywa się grunt zwnetrza rury, po czym stopniowo wyciąga się ja do góry, równomiernie betonując za pomoca pojemnikow z otwieranym dnem (wyciąga się rure tak żeby rurze zostawalo troche betonu); beton się ubija lekkim ubijakiem. Wzmoznienie fundamentów: poszerzenie (np. przez wykonanie dodatkowych law wzajemnie powiazanych; poszerzenie stop fundamentowych z 4 stron, law 2 i 4), pogłębienie, wymiana, zmiana sposobu posadowienia (np. zastosowanie pali wierconych lub wtlaczanych, które przenosza ciezar budynku nan podloze niższej warstwy gruntu). Nadproża: sklepione najczęściej się wykonuje z cegly, na deskowaniu ( gorna zcesc deskowania ma kształt podniebienia naproza i opiera się na rusztowaniu); rozpoczyna się budowa od obydwóch wezgłowi i konczy się osadzeniem zwornikow w kluczu nadproża. właściwe polozenie spoin wspornych w luku okresla się np. sznurkiem prywiazanym np. do srodka kola.proste: z cegiel kleina- wykonuje się na deskowaniu i stemplowaniu, zbroi się pretami (powinny one być dłuższe od otworu na światło), z belek stalowych: obsadza się belki na murze (dl oparcia 20-25 cm), miedzy belkami kladzie się cegly; belki należy osiatkowac, należy połączyć srubami; żelbetowe monolityczne: może stanowic osobny otwor lub wieniec stropowy; belka wykonuje się w deskowaniu; od strony zewnętrznej oklada się materialem izolacyjnym i fakturowym.w co druga lub trzecia spoine wklada się pret. zelbetowe prefabrykowane: z elementow prefabrykowanych, konce belek opiera się na zaprawie ułożonej na murze; pusta przestrzen wypelnia się betonem; oklada się materialem izolacyjnym i fakturowym. Projekt inwestycyjny. zadania strategiczne Strategia marketingowa: jaki jest cel zamierzonego projektu?, kiedy rozpocząć realizacje projektu?, kim sa potencjalni konkurenci?, kto wynajmie pomieszczenia lub będzie zajmowac budynek bedacy przedmiotem projektu? Zagadnienia inwestycyjne: powody i kryteria inwestowania przez firme; możliwi inwestorzy, wymagana wielkość kapitalu założycielskiego; możliwy wzrost kapitalu wlasnego; min i max wartość kapitalu wlasnego, planowany zwrot od kapitalu wlasnego, zwrot kumulowany czy subordynowany, oczekiwany czas na zgromadzenie środków wlasnych i pozyczek Sprawy własności: struktura własności, wymogi względem właścicieli bądź partnerow. Sprawy organizacyjne: kto obok właściciela będzie bral udzial w realizacji projektu? Jakie bedzie współdziałanie? Kiedy jednostki zaczna wspodzialac w procesie realizacji? Jakie wymogi musi spełniać dokumentacja dotyczaca własności? kto zapewni doradztwo prawne w sprawach własności? jaka forma marketingu będzie najlepsza? Długość najmu? Opcje? Jaki typ najmu się zaklada? Zagadnienia budowlane: W jakim zakresie jednostka- właściciel będą współdziałać? czy można etapowac inwestycje? Jakie sa problemy związane z harmonogramem, związane z pracami poza placem budowy? Czy sa jakies granice opłacalności? jakie sa zakładane koszty budowy? czy istnieja ograniczenia lub problemy z materiałami budowlanymi? Jacy sa możliwi podwykonawcy? jaka jest procedura otrzymania zezwolen budowlanych? Jaka jest umowa o roboty budowlane? Projekt inwestycyjny 3- 4% kosztów inwestycji. Zadania deweloperskie. Etap przeddeweloperski: wyszukiwanie informacji na temat lokalizacji i rozwoju miasta oraz wymagan projektu; opracowanie deklaracji firmy dotyczące celow projektu; ; wlascowe oszacowanie budżetu; sporządzenie oświadczenia jednostka- właściciel; wstępne oszacowanie dokumentacji lub norm prawnych w zakresie umowy w sprawie własności. zbadanie harmonogramu; ponowne zabadanie struktury finansowej opracowanie planu stosunkow marketingowych. opracowanie awaryjnych planow marketingowych; zbadanie możliwych zyskow; oszacowanie poniesionych kosztow. to trzeba zawsze brac pod uwage realizując projekt inwestycyjny, ale realizując każdy inny projekt, co innego bierze się pod uwage. nie zawsze to samo. Proces inwestycyjny- zbior działań, decyzji, poprzez które dochodzimy do jakiejs konkretnej rzeczy. Proces inwestycyjny: programowanie, projektowanie, realizacja, eksploatacja. Programowanie: Potrzeby: wymagania użytkownika i środowiska, finansowe, społeczne, lokalizacyjne, trawalosc obiektu→ problemy krytyczne (badania= możliwe rozwiązania i ich skutki)+ problemy niekrytyczne→decyzja. Dach polski o konstrukcji płatwiowo- kleszczowej: krokiew, kleszcze platew, miecz, slup, podwalina; wiązar kleszczowo- płatwiowy pelny; Polski dach lamany o konstrukcji jeetkowej: plater gorna, belka wczepowa, plater dolna, krokwie dolne, krokwie gorne, jetki, podwalina , murlata; Lukarna z murowana sciana frontowa: deska kalenicowa, krokwie, krokiew narozna, wymian, oczep, slupek, kulawka, bedaca podparciem słupków; Lukarna o konstrukcji drewnianej z dachem dwuspadowym: sufit lukarny musi buc na tej samej płaszczyźnie co sufit całego poddasza, cofnieta scianka kolankowa, wymian, krokwie, oczep, slupek, belka podparapetowa; Elementy konstrukcyjne budynku kanadyjskiego: podwalina, oczepslupy zewnętrzne i wewnętrzne, plyta podlogowa, , belki, krokiew, kotew, deskowanie zewnętrzne, plater dolna, plyta lub suchy tynk, plyta dachowa; Konstrukcja budynku slupowo ryglowego: podwalina, zastrzal, nadproże drzwiowe, nadproże okienne, , rygiel, oczep, belka stropowa, slup, krokiew, tynk na deskowaniu, podloga, deskowanie zewnętrzne, legar, fundament. Elementy konstrukcji budynku ze ścianami wiencowymi: fundament, wience z polowizn lub belek, slupki podłogowe, legar podłogowy, belka stropowa, koliki, polepa, izolacja z papy, krokiew, pakuly, pokrycie. SCHODY: nachylenie biegu-tgα=h/s; 2h+ s= 60-65 cm. szerokość biegu: 80- jedn, 120- wielorodzinnych, 140- zakla lek, 80- piwnice, poddasza; max szerokość stopnia: 15- zoz,przedszkole, 17,5- mieszk, uzyt pbl, 19- jedn, mieszk, dwukondygn, 20- piwnica strych; Stropy: belkowe (drewniane, z belkami stalowymi); gestozebrowe (żelbetowe, pustakowe ceramiczno- zebrowe i zebrowe prefabrykowane), stropy żelbetowe plytowo- zebrowe, stropy żelbetowe plytowe. stropy drewniane: nagi ocieplony, z podsufitka ocieplony od gory, ze ślepym pułapem, legarowo- listwowy, podwojny cichy, z bali usztywnionych krzyzulcami. Podział stropów ze względu na rodzaj rozwiązania konstrukcyjnego:stropy: belkowe - elementem nośnym są belki ułożone równolegle do siebie, stropy płytowe - elementem nośnym jest płyta oparta bezpośrednio na ścianach, stropy płytowo - belkowe - elementem nośnym jest płyta oparta na belkach równoległych do siebie i opartych na ścianach lub płyta oparta na ruszcie z belek, stropy gęstożebrowe - elementem nośnym są żebra (lekkie belki) oparte na ścianach, pomiędzy żebrami umieszcza się pustaki ceramiczne lub betonowe. Zaprawy: wapienne (składa się z piasku, wody i wapna gaszonego Ca(OH)2 Zaprawa wapienna charakteryzuje się długim czasem twardnienia, łatwością użycia, jest przepuszczalna, mniej odporna niż zaprawa cementowa, plastyczna i mięsista. Doskonale nadaje się jako tynk końcowy.); cementowa (Zaprawa cementowa jest najbardziej odporna, nieprzepuszczalna i szybkowiążąca. woda, piasek, cement) , cementowo- wapienna (Jej cechą charakterystyczną jest równowaga wad i zalet innych zapraw. Większa ilość cementu podwyższa odporność, więcej wapna ułatwia jej wykonanie., wapno, cement, woda, piasek); cementowo- gliniana , gipsowa, gipsowo wapienna; Zakres stosowania tynków zwykłych w zależności od rodzaju zaprawy: Tynki gipsowe: Wykonywane są z zapraw na bazie gipsu budowlanego lub gipsu tynkarskiego (zawierającego dodatkowo drobne wypełniacze i modyfikatory). Tynki gipsowe umożliwiają otrzymanie bardzo równej i gładkiej powierzchni. Stwarzają w pomieszczeniach mieszkalnych korzystny mikroklimat, dzięki zdolności regulacji wilgotności powietrza. Charakteryzują się krótkim czasem schnięcia, małą higroskopijnością, niewielkim oporem dyfuzyjnym pary wodnej, dobrą izolacyjnością cieplną, wysoką odpornością ogniową. Są jednak mało odporne na wilgoć i dlatego stosowane są wyłącznie wewnątrz budynków. Przy zawilgoceniu wykazują znaczny spadek wytrzymałości i odkształcenia. Są mało odporne na uderzenia i powodują korozję niezabezpieczonych elementów stalowych. Mogą wykazywać nadmiernie duże pęcznienie w początkowym okresie wiązania i twardnienia, co może mieć wpływ na zmniejszenie przyczepności do podłoża. Wymagają najczęściej stosowania skutecznych środków gruntujących na powierzchniach kontaktu z tworzywami zawierającymi cement, z uwagi na możliwość tworzenia się pęczniejących kryształów etryngitu. Tynki wapienne: Nazwą tą określa się tradycyjnie tynki wykonywane z zapraw na bazie wapna powietrznego (ciasta wapiennego, wapna hydratyzowanego lub wapna palonego mielonego). Tynki wapienne wykazują zdolność absorpcji wilgoci, zapewniając korzystny dla mieszkańców mikroklimat wnętrz. Charakteryzują się także dużą paroprzepuszczalnością. Są jednak stosunkowo mało odporne na uderzenia i zarysowania ze względu na niewielką wytrzymałość zapraw wapiennych na ściskanie. Tynki wapienne stosuje się jako wyprawy wewnętrzne. Ich stosowanie na zewnątrz budynków, bez dodatków i domieszek podnoszących odporność na wpływy atmosferyczne, jest niezalecane. Tynki gipsowo-wapienne i wapienno-gipsowe Tynki te łączą zalety obu rodzajów spoiw. Dodatek wapna do zaprawy gipsowej redukuje zmiany objętości gipsu przy zmianach wilgotności, zmniejsza rdzewienie niezabezpieczonych antykorozyjnie elementów stalowych, polepsza urabialność i wpływa na opóźnienie wiązania zaprawy. Tynki wapienno-gipsowe mają ładniejszy wygląd, a także większą wytrzymałość mechaniczną w stosunku do tynków wapiennych. Tynki gipsowo-wapienne i wapienno-gipsowe jako zawierające gips nadają się do stosowania wyłącznie wewnątrz budynków. Tynki cementowo-wapienne Tynki tego rodzaju są odporne na działanie wilgoci i wód opadowych oraz charakteryzuje je dobra wytrzymałość mechaniczna. Są łatwe do zacierania. Nie są jednak tak paroprzepuszczalne jak tynki gipsowe, wapienne czy gliniane. Stosowane są jako tynki zewnętrzne oraz wewnętrzne w pomieszczeniach wymagających wypraw mocniejszych i odpornych na uderzenia, np. w magazynach, warsztatach, sklepach. Zaprawy cementowo-wapienne stosuje się także jako narzut wewnętrznych tynków wapiennych w pomieszczeniach mieszkalnych na ścianach i sufitach betonowych lub ze starej cegły. Tynki cementowe Tynki te stosowane są w miejscach, gdzie wymagana jest od wyprawy duża wytrzymałość, zwartość i szczelność - np. poniżej poziomu terenu jako warstwa wyrównawcza pod hydroizolacje, w obszarze cokołu budynku, czy też w pomieszczeniach mokrych (kuchniach przemysłowych, łaźniach itp.), w garażach podziemnych, ustępach. Zaprawa cementowa stanowić może obrzutkę pod niektóre tynki cementowo-wapienne. Tynki cementowe słabo przepuszczają parę wodną, są ponadto trudno urabialne i charakteryzują się dużym skurczem. Tynki cementowo-gliniane Zaprawy cementowo-gliniane charakteryzują się większą wodoszczelnością i odpornością na działanie słabych kwasów niż zaprawy cementowe. Posiadają dobrą urabialność, a ich twardnienie przebiega znacznie szybciej niż zapraw cementowo-wapiennych, a także cementowych. Tynki cementowo-gliniane mogą być stosowane zamiast wewnętrznych i zewnętrznych tynków z zapraw cementowo-wapiennych. Tynki gliniane, gliniano-wapienne i gliniano-gipsowe Stosowany czasem dodatek kazeiny, spełniający taką samą rolę jak inne źródła białka spotykane w dawnych recepturach (np. białka kurze, krew), zwiększa odporność tynku glinianego na wietrzenie i ogranicza skurcz. Wynika to z działania białka jako środka smarnego pomiędzy płytkami minerałów ilastych, co prowadzi do zmniejszenia zapotrzebowania wody zarobowej i w konsekwencji do mniejszego skurczu podczas wysychania wyprawy. W celu zwiększenia odporności udarowej oraz wytrzymałości na rozciąganie stosuje się do zaprawy glinianej także różnego rodzaju dodatki pochodzenia roślinnego, np. włókna roślinne (konopne, paździerze lniane), słomę jęczmienną itp. Stosowanie zapraw glinianych na zewnątrz budynków wymaga wprowadzenia dodatków zwiększających własności hydrofobowe i odporność na wpływy atmosferyczne. Szczególnie przydatny, sprawdzony w wielowiekowej praktyce, jest dodatek nawozu krowiego w ilości 10?15% objętości masy tynkarskiej. Związane jest to z zawartością związków azotowych oraz włókien roślinnych. Współcześnie częściej jednak stosuje się dodatek do masy tynkarskiej kleju kazeinowo-wa- piennego (przygotowywanego z chudego twarogu i ciasta wapiennego), tworzącego odporny na wpływy atmosferyczne związek białka z wapnem.