WEJŚCIE POLSKI DO UE. ZAGROŻENIA, KORZYŚCI
W wyniku dokonujących się przemian w roku 1991 Polska podpisała umowę stowarzyszeniową ze wspólnotami europejskimi, gdzie zobowiązała się do stopniowego rozwoju i umacniania gospodarki rynkowej i struktur służących takiej gospodarce, tzn. wprowadzenie prywatyzacji i wzrost sektora prywatnego, restrukturyzacji. Bardzo ważnym było podjęcie zobowiązań w odniesieniu do liberalizacji wymiany handlowej z krajami 15 (obniżenie ceł, docelowo ich zniesienie, a także znoszenie różnego rodzaju ograniczeń w wymianie handlowej). Ważnym było działanie w kierunku nowelizacji istniejących aktów prawnych, tak aby stały się zgodne z obowiązującymi w UE. W 1994 oficjalnie Polska wystąpiła o członkostwo, a w 1998-1999 organy UE oddały ocenie działania Polski pod kątem ich zbieżności z obowiązującymi standardami. W 1999 przeprowadzono ocenę zbieżności istniejących regulacji prawnych z obowiązującymi w UE. Przyjęte założenia z umowy, stopniowo były przez Polskę spełniane i do 2002 wprowadzono pełną liberalizację wymiany z UE artykułów przemysłowych, okraczenia wystąpiły w artykułach rolnych, ale i tu dokonano wielu uzgodnień. W 2001-2002 większość regulacji prawnych została dostosowana do UE przy czym w przypadku niektórych kwestii Polska uzgodniła z UE okres przejściowy, w którym polska gospodarka dostosuje się do standardów. W wyniku dokonywanej decyzji podjęto ocenę o przyjęciu Polski z tego tytułu wynikają zarówno zagrożenia jak i korzyści.
KORZYŚCI:
znaczne rozszerzenie rynku zbytu, będzie to ułatwienie do ekspansji tych podmiotów, które będą funkcjonować efektywnie na rynku UE.
Zwiększenie polskiej wiarygodności z czym wiąże się większa możliwość napływów kapitału z krajów UE, a także z Japonii, USA
Można spodziewać się dopływu bardziej nowoczesnych technologii
Możliwość bardziej swobodnego przemieszczania się siły roboczej, ale na razie większość krajów UE, zwłaszcza Niemcy i Austria wprowadziły ograniczenia w tym względzie, czas 7 lat
Dopływ środków z kilku funduszy UE, w latach 90- tych był to fundusz PHARE, który w małym stopniu był przeznaczony na działalność inwestycyjną. Na lata 2000-2006 fundusze przedakcesyjne w nowych krajach członkowskich:
SAPARD - skierowany do rolnictwa
ISPA - do terenów wiejskich, środki w połowie przeznaczone na rozwój infrastruktury, a druga na przedsięwzięcia związane z ochroną środowiska
PHARE - wspieranie działalności gospodarczej
mogą także korzystać z funduszy strukturalnych i w latach 2000-2006 będą dysponować 253 mln euro. Ich celem jest wyrównywanie poziomu gospodarki rejonów zacofanych i o dużym bezrobociu, poziom dochodu na jednego obywatela niższy niż 75 % dochodu przeciętnego w Europie, czyli w Polsce wszystkie rejony mogą niego korzystać
Fundusz Spójności 2000-2006 - 18 mld euro, środki z tego funduszu wspierają poprawę infrastruktury drogowej i kolejowej
przewidziano także powstanie funduszy naukowych, np. Sokrates, ale są one znacznie niższe
ZAGROŻENIA:
Zagrożenia głównie w rolnictwie, ponieważ bezrobocie w Polsce przekracza 1 mln. osób, ponadto w Polsce wskaźnik zatrudnienia w rolnictwie jest jeden z wyższych, 2000 rok:
Polska 19,3%
UE 4,1%
Czechy 4,8%
Węgry 6,2%
Litwa 17,6%
Stąd wiele gospodarstw rolnych, zwłaszcza małych będzie musiało ulec likwidacji, a osoby je posiadające będą musiały zmienić sektor zatrudnienia. Ponadto przeciętne gospodarstwo rolne jest znacznie mniejsze, ok. 9 hektarów, a w Uni ok. 30-40 hektarów, głównie specjalistyczne, a więc ukierunkowane na 1 sektor produkcji rolnej. Polska jednak wyrabia produkty wyższej jakości - mniejsze stosowanie środków chemicznych. Eksport w 1-szym kwartale w 2005 a w 2-gim wzrósł o 50%
Poziomy rozwojowe w przemyśle ciężkim, które nadal muszą podlegać modernizacji, restrukturyzacji, co wiąże się ze zwolnieniami.
Usługi transportowe, na PKP przerost zatrudnienia, a usługi lotnicze gwałtownie wchodzą na nasz rynek.
Zwolnienia także w sektorze bankowym, poprzez łączenie się banków, fuzje.
Istniejący stan infrastruktury drogowej, który zniechęca inwestorów do inwestowania, a także może powodować ograniczenie świadczenia pewnych usług turystycznych.