Dhammadayada Sutta MN3
(Sutta o Odziedziczeniu Nauki)
Tak oto słyszałem:
Pewnego razu Błogosławiony przebywał nieopodal Savatthi, w Gaju Jeta, w klasztorze Anathapindiki. Tam Błogosławiony zwrócił sie do zgromadzonych mnichów: "O mnisi, bądźcie spadkobiercami mej Nauki a nie materii jaka po mnie pozostanie. Oto me przesłanie. Cokolwiek się wydarzy, bądźcie spadkobiercami mej Nauki a nie materii jaka po mnie pozostanie. O mnisi, stając się spadkobiercami materii jaka po mnie pozostanie a nie mej Nauki będziecie jak uczniowie mistrza, czczący jego materialne pozostałości a nie czczący jego Nauki. W ten sposób również stanę się nauczycielem, którego uczniowie będą czczcić szczątki materialne mistrza a nie jego Naukę. O mnisi, stając się spadkobiercami mej Nauki a nie materii jaka po mnie pozostanie bedziecie jak uczniowie mistrza, czczący jego naukę a nie czczący jego materialnych pozostałoci. W ten sposób i ja stanę się nauczycielem, którego uczniowie będą czczcić jego Naukę a nie jego szczątki materialne. Dlatego, o mnisi, bądźcie spadkobiercami mej Nauki a nie materii jaka po mnie pozostanie. Oto me przesłanie. Cokolwiek się wydarzy, bądźcie spadkobiercami mej Nauki a nie materii jaka po mnie pozostanie.
Oto o mnisi, spożyłem mój posiłek, nasyciłem się i nie pragnę więcej a pozostał jeszcze kęs jadła, które można wyrzucić. Wtedy dwóch mnichów owładniętych głodem przyszło do mnie a ja im rzekłem: "O mnisi, spożyłem mój posiłek, nasyciłem się i nie pragnę więcej a pozostał jeszcze kęs jadła, które można wyrzucić, jeśli pragniecie możecie je spożyć. Jeśli nie pragniecie pożywienia wyrzucę je tam gdzie nie ma roślin lub wrzucę je do wody gdzie nie ma żadnego życie.
Wtedy jeden z mnichów może pomyśleć: "Błogosławiony spożył swój posiłek, nasycił się i nie pragnie więcej. pozostał jeszcze kęs jadła, które można wyrzucić. Jeśli nie pragniemy go spożyć, Błogosławiony wyrzuci je tam gdzie nie ma roślin lub wrzuci do wody gdzie nie ma żadnego życia. A Błogosławiony prawił: 'O mnisi, bądźcie spadkobiercami mej Nauki a nie materii jaka po mnie pozostanie'. Resztki jedzenia są materią. Zatem spędzę ten dzień i noc walcząc z głodem i bólem". Nie spożywa pozostałego jedzenia i spędza dzień i noc walcząc z głodem i bólem.
Drugi z mnichów może pomyśleć: ""Błogosławiony spożył swój posiłek, nasycił się i nie pragnie więcej. pozostał jeszcze kęs jadła, które można wyrzucić. Jeśli nie pragniemy go spożyć, Błogosławiony wyrzuci je tam gdzie nie ma roślin lub wrzuci do wody gdzie nie ma żadnego życia. Zatem spożyję pozostałe jedzenie i położę kres głodowi i bólowi, tak przetrwam dzień i noc." Spożywa więc pozostałe jedzenie, kładąc kres głodowi i bólowi, przetrwawszy tak dzień i noc.
Spośród tych dwóch pierwszy mnich jest bardziej godny szacunku. Dalczego? Gdyż posiada on niewiele pragnień, jest pełen zadowolenia, jest czysty, opanowuje swą naturę z łatwością i wzrasta w nim wysiłek. Dlatego też, omnisi, bądźcie spadkobiercami mej Nauki a nie materii jaka po mnie pozostanie… O mnisi, oto me przesłanie. We wszelaki sposób, moi uczniowie, bądźcie spadkobiercami mej Nauki a nie materii jaka po mnie pozostanie. Rzekłwszy te słowa Błogosławiony oddalił się do klasztoru.
Wkrótce po odeśjciu Błogosławionego, Czcigodny Sariputta rzekł do mnichów: "Przyjaciele, gdy Nauczyciel przebywa w odosobnieniu, jak jego uczniowie nie trenują w dosobnieniu? Gdy Nauczyciel przebywa w odosobnieniu, jak jego uczniowie trenują w odosobnieniu? "
Przyjacielu, Saariputto, przybyliśmy z daleka by pozanać znaczenie tych słów od Czcigodnego Sariputty, dobrze się stało, że ich znaczenie jest jasne dla Czcigodnego Sariputty, usłyszawszy je, mnisi zachowają je w umysłach.
Zatem słuchajcie przyjaciele, mnisi nadstawcie uszu. I Czcigodny Sariputta rzekł:
Oto, przyjaciele, Nauczyciel przebywa w odosobnieniu a jego uczniowie nie trenują w odosobnieniu. Rzeczy, o których Nauczyciel mówi by je porzucić, nie zostają przez uczniów porzucone, żyją w dostatku i letargu, gubiąc główny cel, nie zaprzęgają sie do jarzma odosobnienia.
Na starszych [uczniach] leży wina za trzy rzeczy. Gdy Nauczyciel przebywa w odosobnieniu, uczniowie nie trenują w odosobnieniu. Oto pierwsza wina starszych. Rzeczy, o których Nauczyciel mówi by je porzucić, nie zostaja przez uczniów porzucone. Oto druga wina starszych.
Żyją w dostatku i letargu, gubiąc główny cel, nie zaprzęgają się do jarzma odosobnienia. Oto Trzecia wina starszych. Na starszych [uczniach] leży wina za te trzy rzeczy.
Na średnich mnichach, również leży wina za te trzy rzeczy. Na nowicjuszach, również leży wina za te trzy rzeczy. Przyjaciele, w ten sposób gdy Nauczyciel przebywa w odosobnieniu, jego uczniowie nie trenują w odosobnieniu.
Przyjaciele, gdy Nauczyciel przebywa w odosobnieniu jak uczniowie trenują w odosobnieniu? Gdy Nauczyciel przebywa w odosobnieniu, uczniowie trenują w odosobnieniu. Rzeczy, o których Nauczyciel mówi by porzucić, zostają przez uczniów porzucone. Nie żyją w dostatku i letargu, nie gubią głównego celu i zaprzęgają się w jarzmo odosobnienia.
Na starszych spływa chwała za trzy rzeczy. Gdy Nauczyciel przebywa w odosobnieniu, uczniowie trenują w odosobnieniu. Oto pierwsza chwała starszych. Rzeczy, o których Nauczyciel mówi by porzucić, zostają przez uczniów porzucone. Oto druga chwała starszych. Nie żyją w dostatku i letargu, nie gubią głównego celu i zaprzęgają się w jarzmo odosobnienia. Oto trzecia chwała starszych. Na starszych spływa chwała za te trzy rzeczy.
Na średnich mnichów spływa chwała za te trzy rzeczy. Na nowicjuszy, również spływa chwała za te trzy rzeczy. Przyjaciele, w ten sposób gdy Nauczyciel przebywa w odosobnieniu, jego uczniowie trenują w odosobnieniu.
Otóż przyjaciele, chciwość (pragnienie) jest złem, gniew jest złem. Porzucenie chciwości (pragniennia) i gniewu, oto środkowa ścieżka wiodąca ku mądrości, wiedzy, Oświecenia i zniknięcia. To ta sama szlachetna ośmiostopniowa ścieżka co prawy pogląd, prawe postanowienie, prawe słowo, prawy czyn, prawy żywot, prawe dążenie, prawe skupienie i prawa medytacja. Przyjaciele, oto środkowa ścieżka wiodąca ku mądrości, wiedzy, Oświecenia i zniknięcia.
Otóż przyjaciele, gniew jest złem, zła wola jest złem,… hipokryzja jest złem, niemiłosierność jest złem,… zawiść jest złem, egoizm jest złem,… fałsz jest złem, przebiegłość jest złem,… zawziętość jest złem, wyniosła mowa jest złem,… ocenianie jest złem, zarozumiałość jest złem,… upojenie jest złem, niedbalstwo jest złem. Porzucenie upojenia i niedbalstwa, oto oto środkowa ścieżka wiodąca ku mądrości, wiedzy, Oświecenia i zniknięcia. To ta sama szlachetna ośmiostopniowa ścieżka co prawy pogląd, prawe postanowienie, prawe słowo, prawy czyn, prawy żywot, prawe dążenie, prawe skupienie i prawa medytacja. Przyjaciele, oto środkowa ścieżka wiodąca ku mądrości, wiedzy, Oświecenia i zniknięcia… Czcigodny Sariputta rzekł te slowa a mnisi rozkoszowali się jego słowami.