R=18,4072537 kΩ błąd pomiaru ΔR=0,3789045 kΩ = 0,4 kΩ Błąd pomiaru. Cyfra znacząca to każda cyfra większa od zera oraz 0, gdy stoi między cyframi większymi od zera. Zaokrąglamy błąd w taki sposób, aby uzyskać 1, maksymalnie 2 miejsca znaczące. Zaokrąglenie które powoduje przejście z2 do 1 miejsca znaczącego ma miejsce tylko wtedy gdy przy takim zaokrąglaniu popełniamy błąd mniejszy niż 10%. Błędy zaokrąglamy tylko w górę. Po zaokrągleniu błędu zaokrąglamy wymik główny. Wynik główny musi mieć tyle samo miejsc po przecinku co błąd. R=18,4072537 ΔR=0,4 R=R z kreską u góry ± ΔR R=(18,4±0,4) kΩ Klasa przyżądu określa błąd względnydanej wielkości fizycznej wyrażónej w procentach. ΔA=k*Z<A>/100 ΔR=R(ΔU/U + ΔI/I) Błąd maksymalny występuje wtedy gdy są minimalne wartości. ΔR=20 (0,3/2 + 0,006/0,1) ΔR=4,2kΩ - błąd maksymalny jest praiwe 2 razy większy od błędu przeciętnego. Jeżeli błąd max. jest duży należy zmienić przyrządy aby móc lepiej obliczyć wartość. Błędy pomiarów dokonywanych bezpośrednio mierzymy wg, klasy przyrządu, lub bierzemy wartość połowy działki elementarnej. W przypadku kiedy mamy doczynienia z błędami systematycznymi błąd będzie podawany z zaznaczeniem błędu maksymalnego. Istnieją dwie grupy błędów liczonych. Jeżeli mamy więcej niż 1 pomiar, to w tym wypadku będziemy liczyli błąd kwadratowy średniej arytmetycznej. W przypadku kiedy mierzymy wartość średnią to błąd tych pomiarów nazywamy średnią kwadratową. Średni błąd kwadratowy średniej arytmetycznej zwany odchyleniem standardowym zapisujemy wzorem: S<x>=pod pierwaistkiem 1/n(n-1)Σ(x<i>-x z kreską u góry)^2 PRĄDEM ELEKTRYCZNYM nazywamy każdy uporządkowany ruch ładunków elektrycznych. Prąd elektryczny, powstający w ośrodkach przewodzących w wyniku uporządkowanego ruchu ładunków swobodnych pod wpływem wytworzonego w tych ośrodkach pola elektrycznego nazywamy prądem przewodnictwa. Prądem konwekcyjnym nazywamy uporządkowany ruch naładowanych ciał makroskopowych w przestrzeni np. prząd związany z ruchem ziemi Ziemi mającej nadmierny ładunek ujemny, na jej orbicie. Prądem stałym nazywamy prąd o stale tym samym zwrocie i którego natęzenie nie ulega zmianie w danym rozważaniu. Z prądem tym spotykamy się przeważnie w obwodach zaasilanych z akunulatorów (np. instalacja elektryczna samochodu itp.). Prąd sinusoidalny to prąd którego zwrot i natężenie ulegają okresowym zmianom powtarzającym się w sposób jednakowy w bardzo krótkich odstępach czasu. Zmiany SEM (siły elektromotorycznej), napięcia i natężenia prądu sinusoidalnego stosowanego w urządzeniach elektroenergetycznych mają przebieg okreslony tzw. sinusoidą. Płynący w urządzeniach prąd sinusoidalny jest przeważnie zwany prądem przemiennym lub ściśle prądem zmiennym. Prąd przemienny jest więc prądem okresowym którego wartość średnia za okres jest równa zeru. Prąd przemienny jest obecnie powszechnie stosowany w urządzeniach elektroenergetycznych, można go bowiem łatwo transformować, zmieniając jego napięcie i natężenie z bardzo małą stratą za pomocą transformatorów. Dzięki temu przesyłanie prądu przemiennego o wielkiej mocy i wysokim napięciu jest możliwe na znaczne odległości, a za pomocą prostowników można łatwo i sprawnie przetwarzać prąd przemienny w prąd stały o niskim napięciu. TEORIA KINETYCZNA GAZÓW. Materia opiera się na założeniach: 1) składa się z nieciągłych drobnych elementów zwanych drobinami które są w ruchu; 2) molekuły drobiny są w ciągłym ruchu; 3) wektory prędkości i kierunki są różne; 4) siły wzajemnego odziaływania są zmienne i zależne od odległości między tymi cząstkami. ad2) gęstość wody w temp 4 stopnie C wynosi 1 g/cm^3 . Masa molowa wody wynosi = 16g Objętość jednego mola wody wynosi 18cm^3. Liczba Avogadra Na= 6,02*10^23 cząsteczki. Objętość jednej cząsteczki V<kwant>=V<1>m/Na=18 cm^3/6,02*10^23= 3*10^-23 cm^3 = 30*10^24 cm^3. Napięcie Hallowskie zalezne jest tylko od prędkości elektronów. Gęstość prądu = j = I/s , gdzie I-prąd s-pole powierzchni j=I/s=Q/s*t=e*n*v/s*t = e*n*s*l/s*t j=e*v*n , gdzie n-koncentracja nośników jest to ilość ładunków w jednostce objętości; v-nośność. v=d/e*n (j/e*n)*B=U<H>/b Iloczyn odwrotności ładunku i koncentracji nazywany jest stałą Halla = R<H> = 1/n*e; j*R<H>*B=U<H>b Stała Halla przyjmuje dwie wielkości: - ujemna w metalach; - półprzewodniki - dodatnia (w przypadku domieszkowania grupy III) i ujemna tak ajk metaliczna w przypadku domieszkowania grupy V. Napięcie Halla jest równe gęstości prądu U<H>=jR<H>*B*b Gęstość prądu jest zależna od koncentracji U<H> = R<H>*B/a * I , gdzie: B-indukcja pola magnetycznego; a-grubość próbki. U<H>=α*I Ruchliwość jest to zależność pewnej prędkości, zdolność do przemieszczania się. Ruchliwości nośników w materiałach półprzewodnikowych są zależne od ruchliwości elektronów. Przewodność właściwa zjawiska niezrównoważonego. R<H>=1/n*e Wartość tego współczynnika będzie zależała od koncentracji od rodzaju domieszek, zanieczyszceń, defektów sieci, od struktury materiału. Zjawisko Halla stosowane jest: do pomiarów bezpośrednich pola elektromagnetycznego. Wartość współczynnika Halla zależy tylko od koncentracji wartości nośników. Dla metali znak współczynnika Halla jest ujemny. W półprzewodnikach mogą mieć znak „+” lub „-”. Dla półprzewodników typu n jest znak „-”. Dla półprzewodników typu p jest znak „+”. Oporność tych materiałów zależy od temperatury.
|
Nasza przewodność zależy nie tylko od elektronów lecz także od dziur. W przypadku półprzewodnika samoistnego. Przewodnictwo jest funkcją temperatury. Temperatura jest miarą energii kinetycznej materii. 1) Jeżeli temp. będzie rosła to prędkość również; 2) Jeżeli temp. będzie malała to prędkość poruszających się cząsteczek również. Temp. jest miarą energii wewnętrznej ciała. Gaz doskonały - cząstki gazu nieoddziałują na siebie. Temperatura - jest miarą energii kinetycznej (energii wewnętrznej) i tą energię jest niezwykle trudno określić i zmierzyć. Galen - rzymski lekarz z II w. pne. - on jako pierwszy powiedział, że temp. można podzielić na 9 stopni -temp. ciała ludzkiego uważana była jako 0 stopni i 4 stopnie niższe oraz 4 wyższe. Wiek XVI pozwolił na nieco przystępniejsze mierzenie temperatury. Pierwszym przyrządem, który nazwać można termometrem był termoskop Galileusza. 1592r. Termoskop to urządzenie, które służy do wskazania stanów temperatury, działał w oparciu o zasadę rozszerzalności cieplnej. Przyrząd ten był szalenie niedoskonały. Blisko 50 lat później uczeni z Florenckiej Akademii Nauk stworzyli termometr bardziej udoskonalony 1650r. Jako wskaźnik temperatury służyła tutaj woda. Brinaldi z Włoch przyjął do cechowania 2 punkty - temperaturę lodu i wody. Farenheit XVII w. - urodził się w Gdańsku - wprowadził swoją dość dziwną skalę temperaturową - przyjął, iż temp 0st. jest to mieszanina wody, lodu i chlorku amonu. Temp jako 32st. to była temp. topnienia lodu, temp około 98st. to temp. ciała człowieka a temp 220st. to temp. parowania wodu. W roku 1732 Celsjusz okreslił a ogólnie skopiował przy budowie swego termometru rtęciowego 2 punkty Brinaldiego i podzielił skalę na punktów - 100st. Od 1854r. wprowadzono skalę Kelwina 0st. Celsjusza to -273,16 Kelwina. Przyrządy pomiaru temp. możemy podzielić na 2 rodzaje: a) stykowe; b) bezstykowe i są to inaczej pirometry (zdalne, niekontaktowe pomiary temp.) ad.a) podział: -elektryczne i nieelektryczne; - termoelektryczne; - rezystancyjne; - termostatowe. Nieelektryczne (wykorzystujące rozszerzalność cieplną ciał stałych, cieczy lub zmianę prężności pary nasyconej i rozszerzalność gazów). Termometry szklane mierzą temperatury do -200st. C. Termometry szklane cieczowe z rtęcią mierzą b.dokł. temp. poniżej 80st. C. Termometry z wykożystaniem medium rtęciowego. Do ustalenia temperatur służą punkty definicyjne. Punkt potrujny wodoru w równowadze -259,34 st. C. Równowaga między fazą ciekłą i parą wodoru w równowadze pod ciśnieniem 333306. Bimetal jest to układ dwóch taśm o różnych współczynnikach rozszerzalności cieplnej. Zwiększenie lub zmniejszenie temp. powoduje powiększenie metalu. Błąd pomiarowy jest mały, zakres temperatur dośc wysoki. Termometry Dylatacyjne: 1) metal czynny 2) metal bierny. Metoda zgrubnego pomiaru temperatury przez stożki pirometryczne - to materiały stosowane w ceramice. Są to stożki wykonane z materiałów które mają różne temp. mięknięcia, stożki te umieszcza się w piecach zaś kąt wygięcia stożka oznacza nam temperaturę. Metoda wykożystania sił termoelektrycznych. Te zjawiska są odkrywane od lat 30 ubiegłago wieku. Zjawisko Tompsona - prąd elektryczny będzie zawsze płynął od temp. wyższej do złącza o temp. niższej. Wraz ze zmianą temp. oporność ciał stałych maleje. Ta charakterystyka przybiera postać liniową. Nawet niewielkim zmianom temp. toważyszą duże zmiany oporności. Budowa atomu. W XIX w. atom postrzegany był jako cząstka, w której ładunki są rozłożone równomiernie. Jeżeli do metalowego pojemnika (z ołowiu) włożymy próbkę Radu, który jest pierwiastkiem promieniotwórczym i jest to równe cząstce α. W niewielkiej odległości od tego pojemnika umieszczono folię ze złota. Wokół tego roztaczała się czasza, która pełniła funkcję rejestratora, po łuku zaś poruszał się przyżąd, który rejestrował przechodzenie promieni. Zdecydowana większość cząstek przebiegała przez folię z odchyleniem 2-4st. Przeciętnie na 1000 cząstek odchylonych o 30st. przypada około 9- przechodzących pod kątem 45st. a zdecydowana większość zawraca. Promieniowanie padające na folię zostaje odbite. Leonard Rutheford okreslił nowe zasady budowy; atom nie jest ciałem o jednorodnym rozdziale masy, atom jest ciałem, w którym masa skupiona jest w środku. Wokół jądra unoszą się elektrony. W jądrze atomowym Rutheford umieścił całą masę elektronu. Masa protonu - czyli cząstki równe elektronowi, ale o przeciwnym znaku. Neutron - masa jego jest równa masie protonu. Każda z tych cząstek to nukleony. Model Rutheforda jest sprzeczny co do dotychczasowych określeń. Cząstka α padająca na folię, przechodzi między dwoma atomami, jeżeli przejdzie blisko elektronu będziemy mieli oddziaływanie odpychające, które będzie większe. Ładunek elektronowy nie znajduje się w miejscu, tylko krąży po całej orbicie. Będzie działało odpychanie i cząsteczka ulegnie odchyleniu. Jeżeli cząstka α będzie padała prostopadle do płaszczyzny złotej folii to dojdzie do zmiany kierunku cząstki. Rutheford określił wielkości: a) promień jądra = 10^-14 m b) promień atomu = 10^-10 m c) promień elektonu = 10^-15 m. Wyjaśnienie tych wyników: Okazało się, że jeżeli elektron miałby krążyć po orbicie to dlaczego emituje energię. Energia kinetyczna zamieniana jest na pracę E<k>= (m*V^2)/2 F<c>= (k*Q*q)/r^2 E<o>=8,85*10^-12 C/(m^2)*N współczynnik k jest odwrotnie proporcjonalny i powiększony czterokrotnie. Q - ilość protonów w jądrze. q z symbolem α oznacza ładunek cząstki 0 α i wynosi tyle co ładunek dwóch elektronów. Ta energia zmienia się na enrgię potencjalną. E<p>=W=k*(Q*q/r) Przyrównując enrgię do pracy jaka jest przy zbliżaniu m*V^2/2=(1/4πE<0>)*(Z<e>*2e/r) , gdzie z - ilość protonów w jądrach atomów bombardowanych cząstką α. Zależna jest od prędkości cząstki α, im ona jest większa tym na mniejszą odległość zblliża się do cząsteczki. Bohr robiąc swoje doświadczenia przyjął postulaty: 1) elektrony krążą po orbitach kulistych bez wypromieniowania enrgii; 2) moment pędu elektronu jest równy całkowitej wielokrotności stałej Plancka podzielnej przez 2π.
|
Moment pędu jest to pęd*promień wodzący i to jest równe całkowitejwielokrotności stałej Plancka podzielonej przez 2π. mV*R=N*h/2π Moment pędu jest skwantowany, może przybierać tylko ściśle określone wartości. Cząstka o określonej wielkości jeśli chce przybierać taką formę musi poruszać się po ściśle określonym torze. 3) energia, którą należy dostarczyć elektronowi celem przeniesienia na wyższą orbitę jest równa różnicy enrgii między tymi orbitami. ΔE=E<n+1>-E<n> E=hν=h*c/λ ,gdzie: E<n>- energia n-orbity E<n+1>- energia orbity o jeden wyższej. Takiemu przejściu towarzyszy dostarczenie odpowiedniej emisji. I postulat Bohra F<c>=k*(Q*q/r^2) F=mV^2/r II postulat Bohra mV<n>r<n>=nh/2π V<n>=nh/2πmr<n> Łącząc te dwa równania otrzymujemy dwa równania i dwie niewiadome, a z tego otrzymujemy po obliczeniu promień n-tej orbity. r<n>=(n^2)(h^2)E<0>/(πme^2) r<n>H<2>=5*10^-11m Jeżeli określiliśmy sobie promień możemy określić prędkość z jaką elektron krązy po orbicie. V<n>=e^2/2nhE<0> V<n>=(1/137)*c , gdzie c - prędkość światła. Postulaty Bohra przedstawiają nową budowę atomu, wyjaśniają skąd bierze się coś takiego jak serie widmowe. Elektrony krążą po orbitach bliższych jądru. Zgodnie z III postulatem Bohra - żeby elektron przeszedł na wyższą orbitę to należy dostarczyć mu różnicę energii, na której jest i orbity poprzedniej. ΔE=E<2>-E<1> Jeżeli elektron powraca na poprzednią orbitę to 1 eletron emituje energię. Takie przejścia elektronowe nazywamy seriami widmowymi. Seria widmowa trzecia to przejścia z elektronów wyższych np. z 4,5 na orbitę trzecią. Teoria Bohra powstała w 1913r. W momencie kiedy powstała znane były tylko dwie serie widmowe. s. Lymana 1916r. 1 - orbita; s.Balmera 1885r. 2 - orbita; s.Paschera 1908r. 3 - orbita; s.Bracketta 1922r. 4 -orbita; s.Pfunda 1924r. 5 - orb. s.Humprey'a 1952r. 6 - orbita Promieniowanie Balmera - elektrony przechodzą na drugą orbitę (czy to z pierwszej orbity, czy z czwartej) Przechodzenie z orbity na orbitę - konkretnym długościom fal przypisane są różne barwy. Długości fal λ=(400-800)nm Energia dla tego przedziału będzie największa i będzie ona występowała wtedy, gdy z najdalszych orbit będzie przechodziła na drugą orbitę, najmniejsza energia będzie wtedy, gdy z trzeciej orbity przechodzić będzie na drugą. E=h*(c/λ) Odwrotność długości emitowanej fali jest równa stałej Rydberga oraz różnicy kwadratów tej odległości 1/λ=R<H>[(1/n^2)-(1/s^2)] s>n Każdy związek ma swoją charakterystyczną długość fali. Stała Rydberga jest zależna od ładunku elektrycznego w jądrze 1/λ=[me^4/(8h^3)(E<0>^2)*C] [(1/n^2)-(1/s^2)] Stała Rydberga zależna jest od masy, od ładunku jądra i w zalęzności jaką ilość elektronów posiada pierwiastek . Ciała stałe dają nam widmo ciągłe. Ciała gazowe mają widma prążkowane (liniowe) - widma pasmowe. Widma pasmowe - powstają w wyniku pobudzania związków chemicznych lub pierwiastków. Przy bardzo dokładnych przyrządach pomiarowych energia zalezna jest od numeru orbity . Określonej energii odpowiada tylko jedna charakterystyczna długość fali. Dochodzi do rejestracji linii widmowych, które nazywane są homologami. Każda określona długość fali posiada przypisaną barwę. Prawo Zamerfelda - założył on, iż elektrony nie mają kształtu orbity kulistej tylko elipsowatą. Energia w takim układzie będzie znajdować się w przedziale krótkiej i długiej osi. Wprowadził warunek kwantowy - obrazując stan elektronu w atomie: 1) warunek kwantowy związany z główną liczbą kwantową - mówi - że liczba kwantowa związana jest z energią atomu poo orbicie (Bohr); 2) warunek kwantowy (Zamerfeld) dotyczył momentu pędu na orbicie i liczba ta nazywa się azymutalną lub poboczną, oznacza się literą l=0,1,2...(n-1) 3) magnetyczna liczba kwantowa związana z rzutem momentu pędu na orbicie na kierunek pola magnetycznego. Ta liczba oznaczana jest literką m=0, ±1 4) spinowa liczba kwantowa związana jest ze skrętem elektronów na orbicie. Elektron może w jedną lub drugą stronę skręcić. s=±1/2 Na trzeciej orbicie może występować 18 ułożeń elektronów n=1 N=2 ; n=2 N=8 ; n=3 N=18. Ilość elektronów związana jest z numerem orbity wg. wzoru N=2n^2 Pierwiastki chemiczne mogą się łączyć z innymi, najczęściej z sąsiadującymi ze sobą. Wiązania chemiczne można uszeregować. Pierwiastki można podzielić na użyteczne a te z kolei na metaliczne i niemetaliczne. Zakaz Pauliego - na dowolnej orbicie nie mogą znajdować się elektrony o tej samej liczbie. Jeśli mamy całkowicie zapełnioną orbitę to jest on: 1) chemicznie obojętny; 2) wykazje obojętność; 3) jest wiązaniem trwałym. Charakteryzuje się bardzo małą energią wiązania, różnicą energii między energiami poszczególnych elektronów. E<w>=ΣE<1> - ΣE<2> Na 112 pierwiastków występuje 1500 izotopów. Izotopy to pierwiastki charakteryzujące się tą samą ilością protonów, ale inną ilością neutronów. Bardzo mały składnik mają siły oddziaływania magnetycznego. Siły oddziaływania elektrostatycznego to oddziaływanie jądra jednego pierwiastka na elektrony drugiego pierwiastka (na atomy walencyjne). Najsłabsze oddziaływania (wiązania) to wiązania van der Waalsa; mocniejsze to wiązania wodorowe, kolejne to wiązania kowalencyjne, wiązania 1 metaliczne i jako ostatnie to wiązania jonowe. Wiązania metaliczne występują w tej grupie pierwiastków zwanej matalami, charakteryzują się one tym, że elektrony niezwiązane (z ostatniej orbity) są uwspólniane, mamy tu do czynienia z siecią rdzeni, uwspólnieniem elektronów (daje to własności metaliczne) niewielki napięcie przyłożone do takiego układu powoduje przemieszczenie elektronów. Cechy charakterystyczne metali: a) duża plastyczność metali - jony metali nie są związane i dają się łatwo przesuwać; b) duże przewodnictwo cieplne i elektryczne; c) charakterystyczny połysk; d) plastyczność. |
Te metale, które odznaczają się lepszym przewodnictwem elektrycznym, lepiej przewodzą również ciepło. Plastyczność jest to zdolność do odkształceń trwałych. Podstawowe rodzaje wiązań krystalicznych: a) argon krystaliczny (siły van der Waalsa) obojętne atomy połączone są ze sobą słabymi siłami van der Waalsa, związane z fluktuacjami rozkładu ładunków; b) wiązania jonowe - elektrony, przenoszone są z atomów sodu do atomów chloru; jony są ze sobą powiązane dzięki oddziaływaniu przyciągających sił elektrostatycznych pomiędzy jonami dodatnimi a ujemnymi; c) (sód) wiązania metaliczne - elektrony walencyjne przeniesione z poszczególnych atomów metalu alkalicznego do wspólnego „morza” elektronów, w którym rozmieszczone są jony dodatnie d) (diament) wiązania kowalencyjne - obojętne atomy są związane ze sobą przez częściowe naładowanie się rozkładów elekronów. Zgodnie z klasyczną teorią wielkość ładunku różnych znaków oddalonych od siebie na odległość r. E=(p^2)/(3R^3) Pole elektryczne powoduje wystąpienie momentu dipolowego. Kryształy pierwiastków gazów szlachetnych - złożone z atomów o wysokiej energii jonizacji - zewnętrzne powłoki elektronowe są zapełnione. Między dwoma obojętnymi atomami na skutek chwilowych momentów dipolowych występuje oddziaływanie przyciągające van der Waalsa, związane z powstaniem pola elektrycznego E w drugim atomie (otoczeniu) i wzbudzenie tam momentu dipolowego. Powstaje w ten sposób energia przyciągająca. Całkowita energia potencjalna dwóch atomów odległych od siebie o R wynosi: U(R)=4E[(6/R)^12 - (6/R)^6] , gdzie: (6/R)^12 - to działąnie odpychające; (6/R)^6 - to działanie przyciągające. Oddziaływanie przyciągające - zdecydowanie długozasięgowe odpowiada za to, aby wszystkie kryształy były stabilne. Im cięższy pierwiastek tym wyższa temperatura topnienia. Wielkości atomów w wiązaniu van der Waalsa sa jednakowe. Wiązania jonowe - powstają na skutek elektrostatycznego oddziaływania jonów dodatnich i ujemnych. Wiązanie jonowe wynika z elektrostatycznego oddziaływania jonów o ładunkach przeciwnych znaków. Wiąznie to powstaje po to, aby jony mogły całkowicie zapełnić ostatnią orbitę (oddaje, lub przyłącza jony). Wiązania jonowe odznaczają się dużą energią, stąd kryształy jonowe charakteryzują się wysoką teoretyczną wytrzymałością Strukturę określają dwa czynniki: 1) musi on zawierac właściwy stosunek jonów dla zrównoważenia ładunków elektrostatycznych; 2) każdy znion ma tendencję do otaczania się możliwie maksymalną liczbą kationów. Własności charakteryzujące taki kryształy: 1) energia wiązania i temp. topnienia są znacznie wyższe niż dla substancji z wiązaniami van der Waalsa - wynika to z silnego oddziaływania między jonami; 2) nie wykazują na ogół przewodnictwa elektrycznego, elektrony są silnie związane z macierzystymi jonami i nie mogą się przesuwać pod wpływem przyłożonego pola elektrycznego; 3) wykazują przewodnictwo jonowe silnie zalezne od temperatury (większe w wyższych temp.) zależne do defektów sieci krystalicznej. Energia przypadająca na cząsteczkę kryształu chlorku sodu wynosi 7,9 i jest mniejsza od enrgii rozdzielania atomów obojętnych. Energia spójości jest to ta energia jaką trzeba dostarczyć aby nastąpiło jej rozłożenie. Wiązania kowalencyjne (atomowe) - występują między atomami tego samego rodzaju. Typowe wiązania występują między cząsteczkami gazów (H, N, O, Cl), ciał stałych (C, Si, Ge). Wiązania takie powstają na skutek łączenia 2, 3, 4 grupy układu okresowego pierwiastków. Siła oddziaływań kowalencyjnych związana jest z rzędem wiązania. Oddziaływanie kowalencyjne charakteryzuje się anizotropią. Energia oddziaływania silnie zależy od wiązań. Rzędy wiązań: a) wiązania pojedyncze; b) wiązania podwójne; c) wiązania potrójne. Elektronovolt jet to ilość energii jaką trzeba dostarczyć ładunkowi charakteryzującemu się ładunkiem, aby przenieść go przez różnicę potencjałów. W=F*s W=U*q - wielkość napięcia powodującego ruch łądunku q. 1eV=1V * 1,6 * 10^-18 C, gdzie C -wielkość ładunku I=Q/t więc Q=I*t Kryształy Kowalencyjne: a) występuje przestrzenna struktura z wyraźnie zaznaczonymi kierunkami wiązań; b) nie są mzteriałem plastycznym; c) wyróżniają się dużą twardością; d) brak silnego przewodnictwa elektrycznego; e) przewodnictwo średnie, powiększa się wraz ze wzrostem temp. Wiązanie wodorowe - występuje między atomem wodoru, a silnie elektroujemnym pierwiastkiem O, F, N; występuje, gdy atom wodoru jest połączony zwykłym wiązaniem kowalencyjnym z jednym z tych pierwiastków. |