PYTANKA, II rok II semestr, BWC, Polityka


INSTYTUCJE UE

Parlament Europejski

Parlament Europejski (PE), reprezentuje interesy obywateli Unii, przez których jest bezpośrednio wybierany.

Rada Unii Europejskiej

Rada jest głównym organem decyzyjnym Unii Europejskiej. Podobnie jak Parlament Europejski, Radę powołały do życia traktaty założycielskie w latach pięćdziesiątych XX w. Rada reprezentuje państwa członkowskie. W jej posiedzeniach uczestniczy po jednym ministrze z każdego kraju Unii.

Prezydencja Rady

Prezydencja Rady zmienia się na zasadzie rotacji co sześć miesięcy. Innymi słowy, każdy kraj UE przejmuje kolejno odpowiedzialność za porządek obrad Rady i przewodzi wszystkim jej posiedzeniom przez sześć miesięcy, kierując podejmowaniem decyzji legislacyjnych i politycznych oraz wypracowując kompromisy pomiędzy poszczególnymi państwami członkowskimi.

Komisja Europejska

Komisja jest niezależna od rządów krajowych. Jej zadaniem jest reprezentowanie i ochrona wspólnych interesów całej Unii Europejskiej. Komisja przygotowuje wnioski dotyczące nowych aktów prawa europejskiego, które następnie przedkłada do zatwierdzenia Parlamentowi i Radzie.

Trybunał Sprawiedliwości

Zadaniem Trybunału jest zapewnienie jednolitej interpretacji i stosowania prawa europejskiego we wszystkich krajach Unii - tak by prawo było jednakowe dla wszystkich. Trybunał zapewnia na przykład, aby sądy krajowe nie wydawały rozbieżnych wyroków w podobnych sprawach.

Europejski Trybunał Obrachunkowy

Zadanie Trybunału polega na sprawdzaniu, czy fundusze UE, pochodzące od podatników, są właściwie pozyskiwane i wydawane zgodnie z prawem, w sposób gospodarny i na zamierzone cele. Jego misja sprowadza się do zapewnienia podatnikowi optymalnej jakości za uczciwą cenę. Trybunał jest uprawniony do kontroli każdej osoby lub organizacji, dysponującej środkami unijnymi.

OECD

Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju

(ang. Organization for Economic Co-operation and Development,
fr. Organisation de Coopération et de Développement Economiques)

organizacja międzynarodowa skupiająca 30 wysoko rozwiniętych i demokratycznych państw, powstała 30 września 1961.

Została założona przez 20 państw, które podpisały Konwencję o Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju z 14 grudnia 1960. Jest bezpośrednią sukcesorką Organizacji Europejskiej Współpracy Gospodarczej (OEEC), powstałej w 16 kwietnia 1948 dla integrowania odbudowujących się ze zniszczeń wojennych gospodarek państw europejskich, korzystających z pomocy w ramach Planu Marshalla.

Siedzibą OECD jest Château de la Muette w Paryżu. W ramach „systemu OECD” funkcjonuje Międzynarodowa Agencja Energetyczna (IEA).

Cele organizacji

Celem OECD jest wspieranie państw członkowskich w osiągnięciu jak najwyższego poziomu wzrostu gospodarczego i stopy życiowej obywateli. Do dorobku prawnego OECD należą umowy i kodeksy postępowania np. Liberalizacji Przepływów Kapitałowych i Bieżących Operacji Niewidocznych oraz zalecenia, rezolucje i deklaracje - instrumenty nieformalnego nacisku. Oprócz tego OECD wypracowuje „reguły gry” w międzynarodowych stosunkach gospodarczych, tzn. opracowuje i wprowadza w życie wspólne zasady (wytyczne) i normy działania (standardy) w poszczególnych dziedzinach gospodarki. OECD zajmuje się też pomocą dla najbiedniejszych państw.

Członkostwo Polski w organizacji

Polska jest pełnoprawnym członkiem OECD od 22 listopada 1996[1][2][3][4]. Pierwszym polskim sekretarzem akredytowanym przy OECD, a zarazem najważniejszym negocjatorem po stronie Polski był Mieczysław Szostak.

Państwa założycielskie:

Austria, Belgia, Dania, Francja, Grecja, Hiszpania, Holandia, Irlandia, Islandia, Kanada, Luksemburg, Niemcy, Norwegia, Portugalia, USA, Szwajcaria, Szwecja, Turcja, GB, Włochy.

Państwa, które dołączyły później:

Finlandia, Australia, Nowa Zelandia, Japonia, Meksyk, Czechy, Węgry, Korea Południowa, Polska (konwencja została podpisana 11 lipca 1996 przez wicepremiera G. Kołodkę) , Słowacja, Chile.

Podczas ministerialnej sesji Rady OECD 16 maja 2007 ministrowie podjęli decyzję w sprawie rozszerzenia OECD. Decyzja przyznaje Sekretarzowi Generalnemu OECD mandat upoważniający do podjęcia rozmów przygotowawczych z pięcioma krajami - Chile, Izraelem, Federacją Rosyjską, Estonią i Słowenią. Podjęto również decyzje o wzmożeniu współpracy z takimi państwami, jak: Brazylia, Chiny, Indie, Indonezja i Republika Południowej Afryki.

Tajwan posiada status obserwatora przy dwóch komitetach OECD, jednak ze względu na swój kontrowersyjny status międzynarodowy nie jest formalnym członkiem organizacji.

Organy OECD

Sekretarze Generalni OECD

KONKURSY POT

Jednym z zadań Polskiej Organizacji Turystycznej jest podnoszenie jakości i konkurencyjności branży turystycznej oraz propagowanie dobrych wzorców.

Konkursy są jednym z narzędzi stosowanych przez POT w celu realizacji tych celów. Co roku zwycięzcy poszczególnych konkursów stają się wzorem do naśladowania. Co roku poprzeczka wymagań rośnie dzięki czemu nawet zwycięzcy motywują się do samodoskonalenie.

Konkurs im. M. Orłowicza

Konkurs zainaugurowany w 2002 r. dotyczy kampanii promocyjnej Polski na rynku krajowym. Jego przesłaniem jest upowszechnienie wizerunku Polski jako kraju atrakcyjnego turystycznie oraz promowanie produktów konkurencyjnych dla rynków zagranicznych, mogących przyczynić się do wzrostu uczestnictwa Polaków w turystyce krajowej. Do udziału w nim zapraszani są dziennikarze prasowi, radiowi i telewizyjni, mediów ogólnopolskich i lokalnych, którzy w najlepszy sposób popularyzują walory turystyczne Polski oraz podejmują problematykę krajowej gospodarki turystycznej.
                                                                                                                                                     Konkurs na Najlepszy Produkt Turystyczny Polskiej Organizacji Turystycznej - Certyfikat POT

Organizowany od 2003 r. Konkurs stanowi formę stymulacji rozwoju profesjonalnego produktu turystycznego, służy także promocji nagrodzonych produktów w kraju i za granicą. Jego celem jest wyłonienie najbardziej atrakcyjnych, nowatorskich i przyjaznych dla turystów produktów turystycznych, ich popularyzacja, a ponadto wspieranie inicjatyw regionalnych i lokalnych, których efektem jest tworzenie takich produktów.

Konkurs na Najlepsze Centrum Informacji Turystycznej

Celem Konkursu, którego pierwsza edycja odbyła się w 2005 r., jest kreowanie konkurencyjności na rynku centrów informacji turystycznej, wskazanie podmiotów wiodących, mogących stanowić banchmark dla osób zarządzających centrami oraz promocja dobrych praktyk, ze wskazaniem pożądanych cech jakościowych organizacji i zarządzania centrami.

Co roku zwycięzcy poszczególnych konkursów stają się wzorem do naśladowania. Co roku też poprzeczka wymagań rośnie, dzięki czemu nawet zwycięzcy motywują się do dalszej, coraz lepszej pracy.

EUROPEJSKA KARTA SAMORZĄDU LOKALNEGO (TERYTORIALNEGO)

Europejska Karta Samorządu Lokalnego (ang. European Charter of Local Self-government) jest dokumentem Rady Europy, który reguluje status samorządów lokalnych w relacji do władz danego państwa oraz w relacji do władz innych państw i działających w nich samorządów. Karta przyjęta została dnia 15 października 1985 r. w Strasburgu przez Stałą Konferencję Gmin i Regionów Europy przy Radzie Europy. Weszła w życie z dniem 1 września 1988 r. Polska ratyfikowała Kartę w 1993 r.[1], jako jeden z nielicznych krajów, ratyfikowała ją w całości.

Pojęcie samorządu lokalnego Karta definiuje jako:

prawo i zdolność społeczności lokalnych, w granicach określonych prawem, do kierowania i zarządzania zasadniczą częścią spraw publicznych na ich własną odpowiedzialność i w interesie ich mieszkańców.

Europejska Karta Samorządu Lokalnego propaguje ideę samorządu lokalnego, jako głównego elementu demokracji, dlatego jednym z celów Karty jest włączenie obywateli w tworzenie demokracji w miejscu ich zamieszkania, z czym wiąże się obowiązek zasięgania opinii społeczności lokalnych we wszystkich sprawach bezpośrednio ich dotyczących, w tym również w sprawie zmiany granic jednostek podziału administracyjnego, w którym działają wspólnoty lokalne. Karta zawiera katalog zasad istotnych dla prawidłowego funkcjonowania samorządu lokalnego. Do kluczowych należy wymóg, aby podstawowe kompetencje społeczności lokalnych uregulowane zostały w konstytucji lub w ustawach. Według Karty przy podziale zadań i kompetencji pomiędzy poszczególne szczeble administracji powinno się kierować zasadą subsydiarności, w myśl, której odpowiedzialność za sprawy publiczne powinny ponosić przede wszystkim te organy władzy, które znajdują się najbliżej obywateli. W zakresie spraw o znaczeniu lokalnym Karta podkreśla domniemanie kompetencji społeczności lokalnych. Nie wyklucza to możliwości przyznania społecznościom lokalnym uprawnień niezbędnych do realizacji specyficznych zadań (w tym zadań innych szczebli administracji). Karta zaleca w tym względzie, aby w przypadku delegowania kompetencji przez organy władzy centralnej lub regionalnej na rzecz społeczności lokalnych, organom lokalnym pozostawić swobodę dostosowania sposobu ich wykonywania do warunków miejscowych. Według Karty do zakresu uprawnień społeczności lokalnych powinna być dostosowana wysokość ich własnych i wystarczających (adekwatnych) zasobów finansowych., z których część powinna pochodzić z podatków i opłat.

Celem ochrony autonomii i samodzielności społeczności lokalnych, Karta wprowadza ograniczenia dotyczące możliwości przeprowadzania administracyjnej kontroli ich działania. (Tak rozumiana kontrola obejmuje również treść pojęcia nadzór nad samorządem terytorialnym). Wszelka, tak pojmowana, kontrola administracyjna społeczności lokalnych może być dokonywana wyłącznie w sposób oraz w przypadkach określonych w konstytucji lub ustawie i powinna być sprawowana z zachowaniem proporcji między zakresem interwencji ze strony organu kontroli, a znaczeniem interesów, które ma ona chronić. Kontrola taka może być sprawowana w oparciu o dwa kryteria: legalności (tj. przestrzegania prawa i zasad konstytucji) i celowości działania (kryterium dopuszczalne tylko w odniesieniu do "zadań delegowanych" - zleconych na rzecz społeczności lokalnych).

Europejska Karta Samorządu Lokalnego w zakresie współpracy między samorządami lokalnymi i regionalnymi, w tym współpracy ze społecznościami innych państw, przyznaje jednostkom terytorialnym tego rodzaju prawa wraz z odesłaniem do ustawodawstwa poszczególnych państw.

Uwaga dotycząca nazwy

W 1994 roku, Karta weszła do polskiego systemu prawnego pod nazwą Europejska Karta Samorządu Terytorialnego i tak jest w wielu publikacjach naukowych nazywana. Jednak w 2006 roku, ówczesna Minister Spraw Zagranicznych, Anna Fotyga sprostowała nazwę na obecnie obowiązującą - Europejska Karta Samorządu Lokalnego

ZARZĄDZANIE STRATEGICZNE ORT

Podstawy zarządzania strategicznego turystyką w regionie

Obserwowane dynamiczne zmiany i złożoność powiązań w gospodarce, zmiany w systemach wartości społeczeństw stanowią wyzwania rozwojowe dla przedsiębiorstw turystycznych i rodzą potrzebę tworzenia nowych skutecznych koncepcji zarządzania. Zarządzanie jest działalnością kierowniczą, polegającą na ustalaniu celów i powodowaniu ich realizacji, dzięki wykorzystywaniu przez organizację zasobów, procesów i informacji w istniejących warunkach zewnętrznych jej działania (prawnych, społecznych, ekonomicznych) w sposób sprawny i skuteczny oraz zgodny ze społeczną racjonalizacją działań gospodarczych. Zarządzanie strategiczne jest odpowiedzią na wyzwania współczesności, związane przede wszystkim ze zjawiskami nieciągłości rozwoju oraz globalizacji rynków klientów i konkurentów. Zjawiska te są z kolei generowane przez szybki rozwój nauki, techniki oraz nadążające za nimi zmiany kulturowe.

Istotą zarządzania strategicznego jest określenie specyficznych kryteriów przetrwania organizacji. Zarządzanie jest działaniem polegającym na tworzeniu systemowych gwarancji przetrwania w bliżej nieokreślonych, ale krytycznych warunkach.

Podstawowym instrumentem zarządzania strategicznego jest strategia. Analiza literatury potwierdza istnienie różnych nurtów (podejść) związanych z formułowaniem strategii. Przedstawione koncepcje zarządzania strategicznego różnią się liczbą i kolejnością etapów.

Struktura procesu zarządzania strategicznego uwarunkowana jest przyjęciem wybranej koncepcji. Istnieje pewna grupa koncepcji, w których etapem początkowym jest analiza zewnętrzna otoczenia i wewnętrzna organizacji. Czynniki przedstawiające silne strony przestrzeni turystycznej, które jednocześnie w rozwoju oznaczają szansę, mogą zostać określone jako strategiczne centra wzrostu lub strategiczna pozycja sukcesu w rozumieniu ponadprzeciętnych zdolności konkurencyjnych regionu stwarzających przesłanki długofalowych pozytywnych efektów. Dane bliższego i dalszego otoczenia powinny umożliwić tworzenie i analizowanie różnych opcji strategicznych przez poznanie prawdopodobnych tendencji długofalowego rozwoju czynników, mających na nie wpływ.

Etapy strategicznego zarządzania koncentrują się na:

Podstawę strategicznego zarządzania według Blaichera stanowią cztery zasady:

Planowanie strategicznych obszarów działalności polega na określeniu relacji produkt-rynek i prowadzi do identyfikacji i rozwoju dóbr i usług zorientowanych na zdefiniowane segmenty popytu.

Wybrane koncepcje strategicznych obszarów działalności podlegają konkretyzacji i uzupełnieniu strategiami funkcjonalnymi, które stanowią strategie marketingowe, strategie produkcji, dystrybucji, strategie finansowe itp.

III OBSZAR PRIORYTETOWY ROZWOJU TURYSTYKI DO ROKU 2015:

Strony 84 - 92 w: „KIERUNKI ROZWOJU TURYSTYKI DO 2015.PDF”

(http://wtir.awf.krakow.pl/index.php/component/content/article/18-artykuly-pracownikow/135-materialy-dla-studentow-dr-w-alejziak)

W skrócie:

Obszar Priorytetowy 3:

Wsparcie inicjatyw lokalnych (mikroprojekty)

Głównym celem priorytetu jest promowanie lokalnych inicjatyw i ustalenie kontaktów transgranicznych poprzez

realizację mikroprojektów opartych na działaniach "ludzie dla ludzi".

Działania, które będą wspierane w ramach tego priorytetu to:


NUTSy

NUTS (skrót od fr. Nomenclature des Unites Territoriales Statistique, ang. Nomenclature of Units for Territorial Statistics)

To standard geokodowania rozwinięty w Unii Europejskiej na potrzeby identyfikowania statystycznych jednostek terytorialnych (zobacz: Europejski Urząd Statystyczny, Eurostat).

Klasyfikacja NUTS funkcjonuje w prawie wspólnotowym od 1988 roku, jednak dopiero w roku 2003 pojawiło się Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie klasyfikacji NUTS. Od 1 maja 2004 NUTS objął regiony 10 nowych krajów członkowskich. Oficjalna nowelizacja Rozporządzenia miała miejsce w 2005 roku. Kolejna poprawka weszła w życie w styczniu 2008 r.

Podstawowym celem klasyfikacji NUTS jest rozwiązanie problemu różnorodności podziałów administracyjnych krajów członkowskich UE i nieuniknionych zmian tych podziałów co zagraża dostępności i porównywalności danych statystycznych w przestrzeni i czasie. Podział NUTS nie zawsze odpowiada więc podziałowi administracyjnemu kraju.

Kodowanie

Kod NUTS rozpoczyna się dwuliterowym kodem odpowiadającym krajowi, który jest identyczny z kodem ISO 3166-1 alfa-2 (oprócz oznaczenia UK dla Zjednoczonego Królestwa zamiast GB). Kolejne poziomy podziału w ramach kraju oznaczane są cyframi zaczynając od 1, jako że 0 jest używane dla oznaczenia wyższego poziomu. Jeśli w ramach danego podpodziału istnieje więcej niż 9 jednostek, numeracja jest kontynuowana z użyciem dużych liter.

Poziomy

Wyróżniono 3 poziomy NUTS, z których najważniejsze są NUTS 2 oraz NUTS 3 - służące identyfikacji obszarów kwalifikujących się do wsparcia w ramach polityki strukturalnej UE. Na poziomie NUTS 2 wspierane są obszary problemowe o niskim poziomie rozwoju, a na poziomie NUTS 3 - obszary wymagające restrukturyzacji oraz regiony przygraniczne. Dodatkowo określono 2 poziomy bardziej szczegółowe nazywane "Local Administrative Units" (LAU), które jednak nie są regulowane Rozporządzeniem. W planach jest opublikowanie raportu Komisji Europejskiej dotyczącego możliwości rozszerzenia klasyfikacji regulowanej Rozporządzeniem o czwarty poziom.

Rozporządzenie w sprawie klasyfikacji NUTS określa następujące minimalne i maksymalne progi populacji dla jednostek poszczególnych poziomów.

Poziom Minimum Maksimum

NUTS 1 3 miliony 7 milionów

NUTS 2 800 000 3 miliony

NUTS 3 150 000 800 000

Na terytorium Polski jednostki NUTS wyglądają następująco:

W praktyce określone rozporządzeniem progi nie zawsze są przestrzegane. Przykładowo w Polsce makroregion południowy (NUTS 1) liczy 7 940 343 mieszkańców, województwo śląskie (NUTS 2) liczy 4 676 983 mieszkańców, województwo wielkopolskie (NUTS 2) liczy 3 386 882 mieszkańców (dane na grudzień 2006, faktyczne miejsce zamieszkania).


LOTY I ICH ZASADY FUNKCJONOWANIA.

Lokalna Organizacja Turystyczna to najnowsza z form prawnych organizacji pozarządowych w Polsce ustanowiona ustawą z dnia 25 czerwca 1999 r. o Polskiej Organizacji Turystycznej (POT) (Dz. U. z 1999 r. Nr 62, poz. 689, z późn. zmianami).

Rejestracja

LOT jest rejestrowana w oparciu o wyżej wspomnianą ustawę oraz w oparciu o ustawę prawo o stowarzyszeniach, zgodnie z Art. 4. ustawy o POT

LOT jest rejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym (KRS). Przy wpisie do KRS LOT jest określana jako "inna organizacja".

Specyfika

Podstawowa różnica LOT w stosunku do innych form polskich organizacji pozarządowych (przede wszystkim stowarzyszenia, związku stowarzyszeń i fundacji) to struktura członkowska która dopuszcza uczestnictwo osób fizycznych i prawnych na równych prawach jako członków zwyczajnych (posiadających prawo wybierania i bycia wybieranymi do władz), zachowując przy tym formułę otwartą (w każdej chwili każdy może wstąpić i wystąpić z LOT z zachowaniem warunków określonych statutem).

  1. LOT Bory Tucholskie

  2. Gdańska Organizacja Turystyczna

  3. LOT Gdynia

  4. LOT Kociewie

  5. LOT w Krynicy Morskiej

  6. Lokalna Organizacja Turystyczna Ziemi Kwidzyńskiej "Liwa"

  7. LOT Łeba

  8. LOT Powiatu Gdańskiego

  9. LOT Skotawsko

  10. LOT Szczyt Wieżyca

  11. LOT Tajemnicze Pogranicze

  12. LOT Ustka

  13. LOT Ziemia Człuchowska

  14. LOT Ziemia Lęborska

  15. LOT Ziemia Słupska

  16. Malborska Organizacja Turystyczna

  17. Powiślańska Organizacja Turystyczna

  18. Stowarzyszenie Rozwoju Północnych Kaszub NORDA

  19. Stowarzyszenie Turystyczne Kaszuby

  20. Stowarzyszenie Turystyczne Sopot

  21. Stowarzyszenie Turystyczne "Ziemia Wejherowska"


ZADANIA WŁASNE I ZADANIA ZLECONE

Z: `USTAWA z dnia 25 czerwca 1999 r. o Polskiej Organizacji Turystycznej.'

Art. 3. 

1. Do zadań Polskiej Organizacji Turystycznej należy:

1) promocja Polski jako kraju atrakcyjnego turystycznie,

2) zapewnianie funkcjonowania i rozwijania polskiego systemu informacji turystycznej w kraju i na świecie,

3) inicjowanie, opiniowanie i wspomaganie planów rozwoju i modernizacji infrastruktury turystycznej,

4) wykonywanie innych zadań powierzonych przez organy i jednostki, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, na zasadach określonych w umowie zawieranej pomiędzy tymi organami i jednostkami a Polską Organizacją Turystyczną.

5) (2)inspirowanie tworzenia regionalnych organizacji turystycznych, obejmujących swoim zakresem działania obszar jednego lub więcej województw, oraz lokalnych organizacji turystycznych, obejmujących swoim zakresem działania obszar jednej lub więcej jednostek samorządu lokalnego, a także z nimi współdziałanie.

2. Polska Organizacja Turystyczna, wykonując swoje zadania, współpracuje w szczególności z:

1) jednostkami samorządu terytorialnego,

1a) (3)regionalnymi i lokalnymi organizacjami turystycznymi,

2) organizacjami zrzeszającymi przedsiębiorców z dziedziny turystyki, w tym samorządu gospodarczego i zawodowego, oraz stowarzyszeniami działającymi w tej dziedzinie,

3) polskimi przedstawicielstwami zagranicznymi - w zakresie zadań wykonywanych za granicą.

3. (4)W sprawach określonych w art. 27a ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz. U. z 1999 r. Nr 82, poz. 928) Polska Organizacja Turystyczna wspomaga właściwego ministra.

Art. 4.

1. W celu wykonania zadania, o którym mowa w art. 3 ust. 1 pkt 5, mogą być tworzone regionalne i lokalne organizacje turystyczne.


ŚWIATOWY DZIEŃ TURYSTYKI

Jubileuszowy, 30. Światowy Dzień Turystyki 2009 odbył się 27 września br. w Ghanie.

Spotkanie organizowane przez Światową Organizację Turystyki (UNWTO) pod hasłem Turystyka - Świętowanie Różnorodności było okazją do mówienia o najważniejszych właściwościach turystyki:

Tematem spotkania była również rola globalizacji w równoważeniu napływu turystów oraz środowiskowej i kulturowej stałości, a także przedstawienie najbardziej ludzkiej strony tego przemysłu:

Rośnie świadomość na temat tego, jaką rolę odgrywa turystyka jako produktywna działalność przynosząca wymierne korzyści oraz bezdyskusyjnego potencjału do tworzenia miejsc pracy, zwiększania narodowych dochodów, a także innych pożytków dla gospodarki. Turystyka to przemysł światowy i jako taki ponosi odpowiedzialność za przynoszenie korzyści całemu światu - powiedział Taleb Rifai, Sekretarz Generalny Światowej Organizacji Turystyki.

Rząd Ghany zaplanował szereg wydarzeń towarzyszących Światowemu Dniu Turystyki 2009, które rozpoczną się 21 września i dziać się będą przez tydzień, aż do konferencji prasowej kończącej spotkania, 27 września. Szczegóły dotyczące tegorocznych obchodów znaleźć można na stronie internetowej UNWTO.

Światowy Dzień Turystyki obchodzony jest co roku 27 września. Jego celem jest wzmacnianie świadomości społeczności międzynarodowej w zakresie wpływu turystyki na sferę społeczną, polityczną, gospodarczą i kulturową.

DZIAŁALNOŚĆ MOT

Członkowie MOT za główne cele pracy postawili sobie:

Małopolska Organizacja Turystyczna realizuje swoje cele poprzez:

Gospodarka finansowa MOT

Małopolska Organizacja Turystyczna jest stowarzyszeniem o charakterze non-profit. Swoją gospodarkę finansową opiera o składki członkowskie, jak również zakrojoną na szeroką skalę współpracę z podmiotami gospodarczymi oraz poprzez uzyskanie dofinansowań z programów pomocowych i dotacji z budżetów administracji publicznej.

Obszary współpracy

Małopolska Organizacja Turystyczna dąży do integracji sektora publicznego z sektorem prywatnym działającym w dziedzinie turystyki. Kształtuje swój wizerunek jako regionalny partner w zakresie turystyki. Problematyka rozwoju i promocji turystyki wymaga pozyskania i współpracy kontrahentów z różnych obszarów życia gospodarczego, społecznego i politycznego wszystkich szczebli decyzyjnych. 

 Współpraca krajowa

Współpraca międzynarodowa

MOT podjął i zamierza kontynuować działania mające na celu współpracę z podmiotami działającymi na rynkach zagranicznych, szczególnie z Ośrodkami zagranicznymi POT, regionami i miastami partnerskimi członków MOT

KOMPETENCJE I OBOWIĄZKI MINISTRA WŁAŚCIWEGO DS. TURYSTYKI

Minister właściwy do spraw turystyki zobowiązany jest do inicjowania oraz opracowywania polityki Rady Ministrów w stosunku do turystyki, a także do przedkładania w tym zakresie inicjatyw i projektów aktów normatywnych na posiedzenia Rady Ministrów.

Obecnie realizowane i planowane są następujące zadania:

Minister do spraw turystyki jest również odpowiedzialny za opracowywanie projektów nowelizacji, wdrażanie, nadzór merytoryczny oraz monitorowanie następujących ustaw:

oraz dziesięciu aktów wykonawczych, które zostały wydane na podstawie delegacji zawartych w tych ustawach.

Minister sprawuje również nadzór nad Polską Organizacją Turystyki.

Minister właściwy do spraw turystyki prowadzi też zadania w zakresie współpracy z zagranicą w sferze turystyki we współpracy z ministrem spraw zagranicznych, a także wynikające z członkostwa Polski w Unii Europejskiej i organizacjach międzynarodowych.

Przykładem są następujące zadania:

Według ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. Z 1995r. Nr 88, poz. 439 z późniejszymi zmianami) minister do spraw turystyki każdego roku bierze udział w pracach przygotowawczych do opracowania rządowych Programów Badań Statystycznych Statystyki Publicznej, a następnie zajmuje się realizacją wynikających z nich zadań.

Wobec zmieniającego się obszaru działalności, jakim jest turystyka istnieje potrzeba podejmowania działań związanych z udokumentowaniem wpływu gospodarki turystycznej na rozwój gospodarczy kraju. Wynika stąd zwiększająca się lista zagadnień i problemów do zbadania i opisania. Do podstawowych sfer działalności w tym zakresie należy między innymi doskonalenie metodologii badań rynku turystycznego, przygotowanie nowych metodologii m.in. niezbędnych do pozyskiwania wskaźników do oceny przyjętych nowych programów i strategii wraz z uwzględnieniem zrównoważonego rozwoju.

Minister właściwy do spraw turystyki, na podstawie art. 23 i 24 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. Z 2004r. Nr 256, poz. 2572) realizuje zadania w zakresie kształcenia kadr dla turystyki, między innymi w sprawach wnioskowania o kształcenie w nowych zawodach oraz przygotowywania podstaw programowych, a także współpracuje z właściwym departamentem Ministerstwa Gospodarki w sprawach kształcenia w innych zawodach dla gospodarki turystycznej.

Na podstawie rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu właściwym ministrem do kształcenia w zawodzie technik hotelarstwa i technik obsługi turystycznej jest minister właściwy do spraw turystyki. Do zadań, mających na celu podniesienie jakości kształcenia kadr dla turystyki należą między innymi:

W ramach realizacji programów rządowych ukierunkowanych na wzrost konkurencyjności gospodarki turystycznej, minister do spraw turystyki prowadzi działania związane z przygotowaniem i doskonaleniem kadr turystycznych. Od przygotowania oraz jakości pracy kadr zależy między innymi poziom świadczonych usług oraz jakość produktów turystycznych, a zatem też konkurencyjność polskiej oferty turystycznej. Do najważniejszych zadań w tym zakresie to należą:

Według ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2005 r. Nr 249, poz. 2104) turystyka jako dział administracji rządowej dysponuje odrębną częścią budżetu - dział 40. Dlatego Departament Turystyki prowadzi prace związane z planowaniem tej części budżetu, wydatkowaniem środków i sprawozdawczością z realizacji.

W celu realizowania swoich zadań, minister właściwy do spraw turystyki współpracuje z innymi organami administracji rządowej, państwowymi jednostkami organizacyjnymi, organami samorządu terytorialnego, a także z organami samorządu gospodarczego oraz innymi organizacjami społecznymi i przedstawicielami środowiska turystycznego.


ORGANIZACJE MIĘDZYNARODOWE ZWIĄZANE Z TRANSPORTEM

MIĘDZYNARODOWA ORGANIZACJA LOTNICTWA CYWILNECO - ICAO (International Civil Aviation Organization)

Ma siedzibę w Montrealu. Ma podstawowe znaczenie jeśli chodzi o techniczno-organizacyjną stronę funkcjonowania rynku lotniczego. To ona, generalnie rzecz biorąc, ustala międzynarodowe prawo, lotnicze (ważne: akurat transport lotniczy jest taką dziedziną w której poszczególne kraje nie mają nic do gadania - w tym sektorze absolutnie dominują międzynarodowe organizacje), ta organizacja ustalą wraz z IATA standardy międzynarodowego transportu lotniczego. Wydaje certyfikaty dopuszczające do lotów, systemów naziemnych, itd. (sprawy techniczne)

STOWARZYSZENIE MIĘDZYNARODOWEGO TRANSPORTU LOTNICZEGO - IATA (International Air Transport Association)

Trzecia co do znaczenia międzynarodowa organizacja regulująca sprawy funkcjonowania rynku turystycznego. Biura turystyczne na świecie (jako naturalny partner firm lotniczych sprzedający bilety) przeciętnie 40 - 70% wszystkich obrotów, jakie notują agencje turystyczne przypada właśnie na sprzedaż biletów lotniczych. Kiedyś to było strasznie utrudnione, dlatego, że: każda agencja podpisywała odrębne umowy z liniami lotniczymi i było to uciążliwe ze względu na konieczność skomplikowanych procedur przechowywania biletów, rozliczania się ze sprzedaży biletów. I właśnie IATA wymyśliła „Bank Settlement Plan"- system pozwalający na centralne rozliczanie sprzedaży biletów przez wszystkie biura turystyczne na świecie, które są w systemie IATA i przez wszystkie linie lotnicze (wg Alejziaka 860 towarzystw lotniczych na świecie). System ten ogromnie ułatwił współpracę na linii: biura podróży—* linie lotnicze. IATA poczyniła również postęp w zakresie szkolenia turystycznego. Wspólnie z UFTAA stworzyły najbardziej rozpowszechniony system szkolenia dla pracowników branży turystycznej, zwłaszcza w zakresie sprzedaży biletów lotniczych, ale nie tylko. Organizują kursy sprzedawców biletów lotniczych - a każde biuro podróży chcąc sprzedawać bilety lotnicze w systemie IATAowskim (a inaczej na dobrą sprawę się nie da) musi zatrudniać przynajmniej jednego specjalistę po ukończonym kursie. W Polsce takie kursy robi LATA wspólnie z Amadeusem [(1) stacjonarne kursy w Warszawie, (2) korespondencyjnie]. IATA pośredniczy także w relacjach pomiędzy biurami podróży a hotelami.

STOWARZYSZENIE EUROPEJSKICH REGIONALNYCH LINII LOTNICZYCH - ERA

(European Region Airlines Association) - trzeba przeczytać, by wiedzieć, że jest
Nie jest to organizacja, która miałaby dominujące znaczenie na rynku turystycznym. Zrzesza ok. 110 firm zajmujących się transportem lotniczym na terenie Europy;

MIĘDZYNARODOWY ZWIĄZEK TRANSPORTU DROGOWEGO - IRU (International Road Transport Union)

Organizacja ogromna, regulująca całą problematykę międzynarodowego transportu drogowego. Turystyka w zasadniczej części opiera się przy użyciu samochodów prywatnych i autokarów, w związku z tym przepisy, standardy, regulacje opracowywane przez tę organizację w bezpośredni sposób dotykają ruchu turystycznego, (doczytać odnośnie wymogów dla autokarów turystycznych -tylko nie wiem gdzie, bo w książce tego nie ma)

MIĘDZYNARODOWY ZWIĄZEK KOLEI - IUR (International Union of Railways)

Organizacja podobna do IRU, tylko działająca w zakresie transportu kolejowego. Transport kolejowy, nie tylko historycznie, miał ogromne znaczenie dla rozwoju turystyki (bo początki turystyki to kolej -i wycieczka Cooka, który wy czarterował pociąg w 1841 r.), dla hotelarstwa (pierwsze hotele powstawały prawie wyłącznie przy dworcach kolejowych). I także obecnie transport kolejowy, wbrew tego co można sądzić, odgrywa ogromną rolę w obsłudze ruchu turystycznego; zwłaszcza, że ten transport się unowocześnia, przeżywa pewien renesans. Mamy nowe TGV, pandolino, auto-kuszetki, tunel pod Kanałem La Manche (który stanom dużą konkurencję dla transportu promowego i lotniczego pomiędzy kontynentalną częścią Europy a wyspami i GB). Pojawiła się również tendencja do wykorzystywania starych kolei jako atrakcji turystycznych'- istnieje cały program UE (polskie ośrodki też w nim uczestniczą, np. Sucha Beskidzka) tego dotyczący.
Największe osiągnięcia: dostosowanie rozkładów jazdy do zmiennych stref czasowych.

MIĘDZYNARODOWA RADA LINII WYCIECZKOWYCH - ICCL (International Council of Cruise Lines)

warto wiedzieć tylko, co to jest, i że w ogóle jest. W Europie ten segment rejsów morskich jest zdecydowanie słabiej rozwinięty niż np. w obszarze Pacyfiku, Karaibów i dookoła USA i Kanady.Tam corocznie segment ten obsługuje kilkanaście milionów turystów na dużych wycieczkowcach - pływających hotelach (ostatnio wodowano największy statek pasażerski na świecie Queen Mary II).

ICCL określa standardy międzynarodowe w zakresie funkcjonowania rejsów morskich, w zakresie praw pracowniczych, procedur by działać na rynku, itd.


KOMPETENCJE WOJEWODY I MARSZAŁKA WOJEWÓDZTWA Z ZAKRESU TURYSTYKI

WOJEWODA

Rola i znaczenie turystyki w aspekcie działań administracji rządowej w województwie.

Podstawowy organem administracji rządowej w województwie jest wojewoda, zgodnie z ustawą o administracji rządowej w województwie z dnia 5 czerwca 1998 r. ( DZ. U. z 2001 r. Nr. 80, poz. 872 j.t. ze zmianami). Wojewoda sprawuje funkcję związaną z przedstawicielstwem Rady Ministrów na obszarze województwa zachodniopomorskiego m.in. jako:

Do jego kompetencji należą wszystkie sprawy z zakresu administracji rządowej w województwie nie zastrzeżone na rzecz innych organów tej administracji.
Jako przedstawiciel Rady Ministrów wojewoda odpowiada za wykonywanie polityki rządu na obszarze województwa. W tym zakresie w szczególności:

Kompetencje wojewody w sprawach związanych z turystyką są dość ograniczone. Dotyczą one przede wszystkim:

  1. Bezpieczeństwa i porządku publicznego

  2. Ochrony przyrody

  3. Wojewoda jako organ paszportowy posiada kompetencje w sprawach dotyczących:

Organy Administracji niezespolonej działające pod zwierzchnictwem wojewody posiadają w swoich kompetencjach zadania związane z turystyką dotyczy to przede wszystkim:

z ustawy o usługach turystycznych:

Art. 5.5 Wojewoda jest uprawniony do występowania na rzecz klientów w sprawach wypłaty środków z tytułu umowy gwarancji bankowej, umowy gwarancji ubezpieczeniowej lub umowy ubezpieczenia, na zasadach określonych w treści tych umów.

Art. 7. 1. Organem właściwym do prowadzenia rejestru jest wojewoda właściwy ze względu na siedzibę przedsiębiorcy, a w przypadku przedsiębiorcy zagranicznego - wybrany przez niego wojewoda, z zastrzeżeniem ust. 2

Art. 8. 1. Wojewoda przesyła kopię zaświadczenia o wpisie do rejestru oraz kopie dokumentów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2, ministrowi właściwemu do spraw turystyki.

Art. 8. 9. Wojewoda udziela informacji o danych zawartych w rejestrze na zasadach ustalonych dla Ewidencji.

Art. 9. 1. Minister właściwy do spraw turystyki oraz wojewoda są upoważnieni do kontroli prowadzonej przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej, w zakresie:

  1)  zgodności ze stanem faktycznym danych zawartych w oświadczeniu, o którym mowa w art. 7 ust. 4;

  2)  zgodności wykonywanej działalności z uzyskanym wpisem do rejestru;

  3)  przestrzegania warunków wykonywania działalności gospodarczej określonych ustawą;

  4)  zgodności wykonywanej działalności gospodarczej z zawartymi umowami agencyjnymi;

  5)  przestrzegania przez przedsiębiorców, dających zlecenie agentom, warunków wykonywania działalności gospodarczej określonych ustawą.

Art.9. 3. Wojewoda wydaje decyzję administracyjną o stwierdzeniu wykonywania działalności gospodarczej, o której mowa w art. 4 ust. 1, bez wymaganego wpisu do rejestru oraz o zakazie wykonywania działalności gospodarczej objętej wpisem do rejestru przez okres 3 lat.

Art. 24a. 1. Wojewoda jest upoważniony do kontroli organizatorów szkoleń w zakresie:

  1)  spełniania wymagań niezbędnych do uzyskania upoważnienia;

  2)  zgodności prowadzonej działalności z wydanym upoważnieniem.

Art. 25. 1. Egzamin przeprowadza komisja egzaminacyjna powoływana przez wojewodę właściwego ze względu na:

  1)  obszar uprawnień - dla przewodników turystycznych;

  2)  miejsce organizacji kursu - dla pilotów wycieczek.

Art. 26. 2. Zawieszenie uprawnień przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek może nastąpić na okres do 12 miesięcy. Przywrócenie zawieszonych uprawnień wojewoda może uzależnić od zdania egzaminu sprawdzającego, obejmującego część lub całość zakresu umiejętności wymaganych od przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek.

Marszałek województwa - przewodniczący zarządu województwa, organu wykonawczego samorządu województwa; urząd utworzony 1 stycznia 1999 ustawą z 1998 w ramach reformy administracyjnej.

2

KOLOKWIUM Z POLITYKI TURYSTYCZNEJ - OPRACOWANIE PYTAŃ

1


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
05. konwencja atenska, II rok II semestr, BWC, Polityka
pytania na kolosa z polityki tur, II rok II semestr, BWC, Polityka
01. konwencja warszawska, II rok II semestr, BWC, Polityka
sciagi-polit, II rok II semestr, BWC, Polityka, Polityka
Polityka testy (poprawione), II rok II semestr, BWC, Polityka, tecikizpolityki
Polityka - organizacje, II rok II semestr, BWC, Polityka, Polityka
04. konwencja bernenska, II rok II semestr, BWC, Polityka
06. konwencje nowojorskie, II rok II semestr, BWC, Polityka
Polityka - testy, II rok II semestr, BWC, Polityka, Polityka
05. konwencja atenska, II rok II semestr, BWC, Polityka
hks, II rok II semestr, BWC
nawiązanie współpracy, II rok II semestr, BWC, org pracy biurowej, Nowy folder
OPB ver0.8, II rok II semestr, BWC, org pracy biurowej
zamówienie imprezy, II rok II semestr, BWC, org pracy biurowej, Nowy folder
Wychowanie zdrowotne W, II rok II semestr, BWC
geneza rozwoju monastycyzmu i cystersi, II rok II semestr, BWC, Kultura, kulturoznawstwo, Fw Fw Fw

więcej podobnych podstron