LEKI ANTYARYTMICZNE I LECZENIE ZABURZEŃ RYTMU SERCA

Zaburzenia rytmu serca, czyli arytmie dzielimy na:

- arytmie komorowe

- arytmie nadkomorowe

Wśród nadkomorowych zaburzeń rytmu wyróżniamy:

- Migotanie przedsionków ( AF- atrial fibrillation)

- Migotanie przedsionków w zespole tachykardia-bradykardia

- Trzepotanie przedsionków (AFL- atrial flatler)

- Nawrotny częstoskurcz przedsionkowo-komorowy z łącza (AFNRT)

- Nawrotny częstoskurcz przedsionkowo-komorowy przewodzony dodatkową drogą AV

- Częstoskurcz przedsionkowy wieloogniskowy

- Częstoskurcz przedsionkowy z blokiem przedsionkowo-komorowym

- Częstoskurcz zatokowy

- Przedwczesne pobudzenie nadkomorowe

- Najczęściej stwierdzaną arytmią nadkomorową jest migotanie przedsionków

Wśród arytmii komorowych wyróżniamy

- 1. Pojedyncze lub gromadne PCV

- 2. Skurcze dodatkowe komorowe (PCV) pochodzące z jednego lub różnych ognisk

- 3. Pary i salwy skurczów dodatkowych

- 4. Skurcze dodatkowe R/T

- 5. Częstoskurcz komorowy nieutrwalony nsVT i utrwalony sVT

- 6. Trzepotanie i migotanie komory (UF i VF)

Zaburzenia rytmu serca występują w przebiegu różnych chorób układu sercowo-naczyniowego:

- choroby wieńcowej

- kardiomiopatii

- nadciśnienia tętniczego

- wad serca

- niewydolności krążenia

- zapalenia mięśnia sercowego

Zaburzenia rytmu serca mogą towarzyszyć chorobom w obrębie innych narządów i układów:

- nadczynności tarczycy

- niedokrwistości

- infekcji

- choroby zapalnej w obrębie jamy brzusznej

- zaburzenia elektrolitowe

- leki sympatykomimetyczne

- hipoksja, hipotermia

- używki: kofeina, nikotyna, alkohol

- stres psychiczny

Prognostyczny podział komorowych zaburzeń rytmu serca

ŁAGODNE

Holter: przedwczesne pobudzenie komorowe (PVC), mogą być pary i nieutrwalony częstoskurcz komorowy

(nsVT)

Choroba organiczna: brak lub minimalna

Ryzyko zgonu: minimalne

POTENCJALNIE ZŁOŚLIWE

Holter: przedwczesne pobudzenie komorowe (PVC), pary , nieutrwalony częstoskurcz komorowy (nsVT)

Choroba organiczna: obecna-różnego stopnia

Ryzyko zgonu: umiarkowane

ZŁOŚLIWE

Kliniczne: utrwalony częstoskurcz komorowy (sVT) lub migotanie komór (VF)

Holter: przedwczesne pobudzenie komorowe (PVC), pary , nieutrwalony częstoskurcz komorowy (nsVT)

Choroba organiczna: zwykle poważna

Ryzyko zgonu: poważne

Podział leków przeciwarytmicznych wg Vaughan-Williamsa

Decydując się u chorego na zastosowanie leku przeciwarytmicznego należy wybrać lek

zapewniający najwyższą:

- skuteczność

- bezpieczeństwo

- tolerancję

Jednym ze wskaźników skuteczności leku przeciwarytmicznego jest zmniejszenie liczby PVC w kontrolnej 24-godzinnej rejestracji EKG metodą Holtera Porównawcza cecha skuteczności leków przeciwarytmicznych- holterowska ocena zdolności tłumienia przedwczesnych pobudzeń komorowych

Badanie CATS opublikowane w roku 1989 wykazało, że flekainid i enkainid (leki silnie tłumiące PVC) zastosowane u chorych po zawale serca w porównaniu z placebo zwiększały ryzyko zgonu Program CATS zmienił dość zasadniczo wskazania do stosowania antyarytmików

Wielokrotnie zastanawiano się dlaczego leki przeciwarytmiczne skuteczne w terapii PVC mogą

zwiększać zagrożenie pacjenta?

Odpowiedź: Leki te nie eliminują substratu arytmii a jedynie modyfikują go poprzez wpływ na refrakcję,

przewodzenie lub mechanizmy wyzwalające

Substrat arytmii jest niestabilny może być modyfikowany przez zaburzenia jonowe, autonomiczne,

niedokrwienne i inne. Stąd lek antyarytmiczny może wykazywać zarówno działanie

przeciwarytmiczne jak i proarytmiczne

Obecnie wydaje się ,że najlepszymi lekami w leczeniu komorowych zaburzeń rytmu serca są leki

klasy III

AMIODARON

Wykazuje złożone działanie elektrofizjologiczne:

- wpływa na kanał sodowy, potasowy i wapniowy (efekt klasy I, III i IV)

- Jest niekompetytywnym blokerem alfa i beta receptorów adrenergicznych (efekt klasy II)

- Amiodaron stosowany dożylnie w trybie ostrym powoduje odmienne następstwa

elektrofizjologiczne, nie podawany przewlekle

- Wpływ amiodaronu podanego dożylnie i w przewlekłej terapii doustnej na właściwości

elektrofizjologiczne serca

Farmakologia amiodaronu jest skomplikowana:

- okres półtrwania wynosi 30 dni

- stan równowagi ustala się po około 3 m

- działanie antyarytmiczne utrzymuje się do 150 dni po jego odstawieniu

- Nie istnieje optymalny schemat wysycenia i ustalenia dawki podtrzymującej

AMIODARON (CORDARONE, OPACORDEN, SEDACORN)

tabl. á 0,2 g. amp. á 0,15 g/3 ml

Dawkowanie:

Doustnie: pierwszy tydzień 3· dziennie 200-400 mg

drugi tydzień 2 · dziennie 200 mg

a następnie dawki podtrzymujące:

400 mg/ dobę

200 mg/ dobę

200 mg co drugi dzień

200 mg przez 5 dni w tygodniu;

2 dni przerwy

100 mg/ dobę

Dożylnie:

150- 300 mg we wlewie kroplowym max co 6 godzin 300 mg 2-3 · dziennie

W badaniu CAMIAT proarytmię stwierdzono u :

- 0,3% leczonych amiodaronem

- 3% otrzymujących placebo

- Amiodaron cechuje się niskim ryzykiem proarytmii

- Amiodaron nie powoduje upośledzenia kurczliwości mięśnia sercowego (nie wykazuje ujemnego działania inotropowego)

Objawy niepożądane:

- niedoczynność tarczycy 5-8 %

- nadczynność tarczycy 1,5- 2%

- śródmiąższowe zapalenie płuc

- zwłóknienie płuc 1-5 %

- depozyty rogówkowe -prawie u wszystkich chorych leczonych przewlekle dolegliwości z przewodu pokarmowego 25%,nudności , wymioty, zaparcia, brak łaknienia

- nadwrażliwość skóry na słońce

- wysypki, niebieskie zabarwienie skóry

- uszkodzenie wątroby

- objawy ze strony OUN- 20-60%, neuropatia obwodowa, bóle głowy, drżenia, omamy, osłabienie siły mięśniowej ,zaburzenia koordynacji ruchowej

- odsetek odstawień leku z powodu objawów niepożądanych dość wysoki:

- po roku leczenia 31 %

- po 2 latach leczenia 41 %

Przeciwwskazania:

- bradykardia zatokowa, bloki przedsionkowo-komorowe

- niedociśnienie, wstrząs

- zaburzenia czynności tarczycy (amiodaron ma budowę podobną do tyroksyny)

- uczulenie na jod

- dysfunkcja wątroby

SOTALOL

Biosotal 40 (Sanofi-Synthelabo) tabl.á 0,04

Biosotal 80 (Sanofi-Synthelabo) tabl.á 0,08

Biosotal 160 (Sanofi-Synthelabo) tabl.á 0,16

Darob (Knoll) tabl. á 0,08 i 0,16

Gilucor mite (Soluay Pharmaceuticals) tabl.á 0,08

Sotahexal (Hexal A6) inj á 0,04 g/4 ml iv tabl. á 0,08 i o,16

Sotalex (Bristol-Myers Squibb) amp. á 0,04 g/4 ml iv

Dawkowanie:

Doustnie: 80-480 mg/dobę

dawka min 2 · 40 mg, dawka przeciętna 2 · 80 mg; dawka wysoka 2 · 160 mg;

dawka max 3 · 160 mg

Dożylnie:

40-60 mg w ciągu 2-3 minut (można dawkę powtórzyć po 10 minutach)

Sotalol wykazuje działanie beta-adrenolityczne przy dawce 25 mg/dobę.

Efekt klasy III ujawnia się od dawki 160 mg/dobę

Sotalol posiada korzystne właściwości farmakokinetyczne:

- 100% biodostępności

- Brak metabolizmu wątrobowego i efektu przejścia przez wątrobę

- Okres półtrwania dość długi T1/2 7-12 h

- Maksymalne stężenie w surowicy 2-3 h

- 75% leku wydal się przez nerki

- Stan równowagi ustala się po 2-3 dniach ( można już ocenić skuteczność)

W dużym zestawieniu 1228 chorych leczonych sotalolem proarytmię stwierdzono w 4,3 %

przypadkach. Najczęściej narażeni są chorzy z wydłużonym QT( powyżej 500 ms) i hipokaliemią

Objawy niepożądane

- bradykardia, hipotonia

- duszność, drgawki

- osłabienie siły mięśniowej

- wysychanie błony śluzowej, zapalenie spojówek

- zawroty, bóle głowy

- zaburzenia potencji

LEKI ANTYARYTMICZNE GRUPY I A

CHINIDYNA

- stabilizuje błony komórkowe

- działa hamująco na kanał sodowy i potasowy

- blokuje receptory á-adrenergiczne w sercu i na obwodzie

- hamuje receptory muskarynowe (działanie wagolityczne)

- ma silne działanie proarytmiczne

Działania niepożądane

- zaburzenia wzroku i słuchu

- bóle i zawroty głowy

- spadek ciśnienia tętniczego krwi

- niedokrwistość hemolityczna, trombocytopenia

- alergiczne reakcje skórne

- toczeń rumieniowaty

- zapalenie wątroby

- nudności, biegunki ( trudne do opanowania, prowadzące do zaburzeń elektrolitowych)

Preparat :

Chinidinum sulfuricum (Polfa Warszawa) draż. á 0,2

Kinidin Durulees (Astra Zencear) tabl. á 0,2

Dawkowanie:

Stosuje się tylko doustnie

Dawka próbna 200 mg ( wyklucza nadwrażliwość)

Po 1-2 h 400 mg (uzyskanie stężenia terepeutycznego)

Następnie 200 mg co 6 h lub 400 mg co 8 h

Chinidyna wchodzi w interakcje z 6N- zwiększa stężenie digoksyny o 100 - 300%

PROKAINAMID

Jest to amid prokainy- pochodnej leku znieczulającego miejscowo

Właściwości farmakologiczne:

- okres półtrwania T1/2 3-5 h

- czas stężenia max t max 1-2 h

- wiąże się z białkami osocza 15%

- Stężenie terapeutyczne 4-8 µg/ml

- metabolizowany w wątrobie do czynnego N-acetylo-prokainoamidu, który ma właściwości przeciwarytmiczne leków klasy III

- wydalany przez nerki w stanie niezmienionym oraz w postaci czynnych metabolitów w równych częściach

- Metabolizm prokainamidu jest uwarunkowany genetycznie

- acetylatorzy szybcy

- acetylatorzy powolni (indukowany toczeń rumieniowaty u 20% przewlekle leczonych)

Preparaty:

Procainamid (Polfa) tabl.á 0,25 g; amp. 0,5 g/5 ml

Dawkowanie:

Doustne: początkowe 0,5-1,0 g, następnie co 4-5 h 0,25-0,5 maksymalnie 3g/ dobę

im. 0,5-1,0 g co 4-6 h

iv. 0,1g co 5 min lub w wlewie kroplowym do przerwania zaburzeń rytmu serca maksymalnie 1,0 g/ dobę. Podanie domięśniowe nie ma przewagi nad doustną formą leczenia

Objawy niepożądane

- działanie proarytmicznie

- nudności, wymioty,bóle brzucha,biegunka

- OUN: zawroty głowy, depresja,psychozy,urojenia

- układ krwiotwórczy: zaburzenia najczęściej w ciągu 3 pierwszych miesięcy (kontrola morfologii co 2 tygodnie) neutropenia, agranulocytoza, niedokrwistość hemolityczna, trombocytopenia

- zmiany dermatologiczne: osutki plamisto-grudkowate, pokrzywka, zaczerwienienie skóry, świąd

- obrzęk naczynioruchowy

DISOPIRAMID

- działa podobnie do chinidyny i prokainoamidu

- ma silne działanie działanie inotropowe- ujemne

- działa proarytmicznie

Właściwości farmakokinetyczne

- wchłania się w 80-90% z przewodu pokarmowego

- dostępność biologiczna 85-95% (efekt pierwszego pasażu przez wątrobę)

- czas stężenia maksymalnego tmax 0,5-3,0 h

- okres półtrwania u zdrowych 5-7 h

- 20%-40% leku wydalane jest przez nereki pozostała część metabolizowana w wątrobie do

N-dezalkylodizepinamidu, który ma połowę aktywności leku macierzystego

- dizepinamid i jego N dezalkilowe pochodne występują w postaci dwóch izomerów optycznych S(+) i D(-)

- Kinetyka i działanie obu izomerów są różne

- S(+) dizepinamid odpowiedzialny jest za działanie antyarytmiczne zwłaszcza przedsionkowe

Preparaty:

DISOCOR,PALPITIN, RYTHMODAN, RYTMILEN

caps i tabl.á 0,1 g, amp. 0,1/10 ml

Dawkowanie:

Doustnie (p.o) - dawka uderzeniowa 300 mg, a następnie 100-200 mg co 6-8 h u osób z

niewydolnością krążenia 100 mg co 8h

Dożylnie iv - 50-200 mg w ciągu godziny

Działanie niepożądane

- cholinolityczne

- suchość w ustach, zatrzymanie moczu, nieostre widzenie

- krążeniowe zależne od dawki

- hipotonia, niewydolność krążenia

- krążeniowe mało zależne od dawki

- arytmie komorowe:pobudzenia dodatkowe częstoskurcz komorowy i nadkomorowy

- torsades de pointes

- zaburzenia przewodzenia

- INNE:

- hipoglikemia,zaburzenia orientacji, ostra psychoza, cholestaza wewnątrzwątrobowa, kurcze macicy

GRUPA I B

LIDOKAINA (jest powszechnie stosowanym lekiem znieczulającym miejscowo)

- wywiera słabe działanie proarytmiczne

- zmniejsza aktywacją kanału sodowego w przeciwieństwie do leków grupy IA (chinidyna, prekainamid) lidokaina skraca czas trwania potencjału czynnościowego i okres skutecznej refrakcji

- silnie działa na włókna wolnoprzewodzące oraz niedokrwienie

- wpływ na spoczynkową depolaryzację (faza 4) uwidacznia się tylko w komórkach o dużym stopniu polaryzacji

- lek nie upośledza przewodzenia przedsionkowo-komorowego w uszkodzonym obszarze mięśnia sercowego przerywa mechanizm reentry

- Lidokaina jest lekiem szeroko stosowanym, który ma bardzo wysoką skuteczność antyarytmiczną 80-90% w komorowych zaburzeniach rytmu

- jest lekiem pierwszej linii u chorych z arytmią komorową w pierwszej dobie zawału serca

- stosowana w arytmiach komorowych ponaparstnicowych i wywołanych lekami antydepresyjnymi

- w wielokształtnym częstoskurczu komorowym (torsade de pointes) i zespole WPW

- jest lekiem bezpiecznym podczas krótkotrwałego stosowania

- nie upośledza kurczliwości mięśnia sercowego

- podawana może być tylko dożylnie

- Lidokaina jest metabolizowana w wątrobie do licznych metabolitów, które są wydalane drogą nerek

- metabolity:

- monoetyloglicynoksylidyd -ME6X

- glicynoksylidyd- GX

- są aktywne biologicznie i odpowiedzialne za działania niepożądane w postaci wymiotów i drgawek

- okres półtrwania t1/2 -100 min (podczas krótkotrwałego stosowania) po 2 dobach infuzji wydłuża się do 4 h

- stan stacjonarny występuje po 6-12 h od rozpoczęcia leczenia

- istnieje zależność pomiędzy stężeniem leku we krwi a jego działaniem klinicznym - przedział dążeń terapeutycznych lidokainy 1,5-50 µg/ml

Objawy niepożądane z OUN mogą u niektórych chorych występować już przy wartościach 6 mg/ml

w świeżym zawale serca skuteczność jest wysoka przy zwykłych dawkach i niskich stężeniach

Dawkowanie:

Arytmie zagrażające życiu lub zapobieganie nawrotom częstoskurczu komorowego UV i FV iv 100 mg ( w ciągu 2 min) po 10 min- 100 mg lub 4 dawki po 50 mg co 5 min następnie wlew dożylny za pomocą pompy z szybkością 1-4 mg/min najczęściej 3 mg/min

Arytmia komorowa 2-3 dawki iv 50 mg i wlew kroplowy

Objawy niepożądane:

- neurologiczne:

- niepokój, zawroty głowy, nudności, zaburzenie mowy, dezorientacja, psychozy, drżenia

mięśniowe, drgawki, śpiączka, zatrzymanie oddechu

- krążeniowe:

- bradykardia, zahamowanie zatokowe (u chorych z niewydolnością WZ)

- zaburzenia przewodzenia śródkomorowego

- działanie proarytmiczne

- nasilenie NK, hipotonia

MEKSYLETYNA

lek o podobnej budowie chemicznej i podobnych właściwościach przeciwarytmicznych do lidokainy

- działa inotropowo dodatnio i słabo arytmogennie

- skuteczność antyarytmiczna w KZR wynosi średnio 70%

- lek ma wąski indeks terapeutyczny (łatwe przedawkowanie)

- dla poprawienia skuteczności terapii powinno się oznaczać stężenie leku w surowicy.

Przedział terapeutyczny 0,5-1,6 µg/ml

- wchłanianie praktycznie całkowite

- dostępność biologiczna 90%

- szczyt stężenia tmax 2-4 h

- okres półtrwania t1/2 6,3-11,5 h

- intensywnie metabolizowana przez wątrobę

Preparaty:

MEXICCRD,MEXITIL,MEXITIL-depot.KATEN

caps á 0,1 i 0,2 g postać depet 0,36

amp 0,25g/10 ml

Dawkowanie:

W stanach naglących 250 mg iv w czasie 5-10 min, następnie wlew kroplowy 250 mg II 30-60 min

250 mg II 2h

Dawka podtrzymująca 0,5-1 mg/min

Stany nienagłe

300 µg / kg /min-10 min; 50 µg / kg /min- 1h; 25 µg / kg /min- 2h

Objawy niepożądane

- z przewodu pokarmowego : nudności, wymioty, bóle brzucha

- neurologiczne: drżenie, zawroty głowy, zaburzenia koordynacji ruchowej, drgawki zaburzenia mowy

- krążeniowe: hipotonia, bradykardia ( częste po szybkim iv) nasilenie NK, działanie proarytmiczne

- skórne - świąd, skórne odczyny alergiczne

- badanie laboratoryjne: podwyższenie ALT i AST, trombocytopenia, dodatni test na przeciwciała przeciw jądrowe

FENYTOINA

- od wielu lat stosowane jako lek przeciwpadaczkowy później wykryto, że ma działanie przeciwarytmiczne

- zmniejsza szybkość narastania potencjału czynnościowego

- skraca okres refrakcji, zmniejsz automatyzm włókien Purkiniego

- nie wydłuża przewodzenia przedsionkowo-komorowego, może je przyspieszyć

- nie upośledzona kurczliwości mięśnia sercowego

Wskazania:

arytmie komorowe po przedawkowaniu digoksyny i inne zaburzenia komorowe

Preparaty:

PHENYTOINUM, EPANUTIN, parenteral

tabl.á 0,1 amp. 0,25 g /5 ml

Dawkowanie:

p.o. 300-600 mg dziennie w 3 dawkach

100 mg (15 mg/kg) 1 doba następnie 300-600 mg/dobę

i.v. dawka 15 mg/kg (po 30 min uzyskuje się max stężenie) lub 100 mg co 5 min do ustąpienia

czynnika lub osiągnięcia dawki sumarycznej 1000 mg. Później podawanie doustne.

Po podaniu dożylnym leku obserwowano zapaści- z tego względu nie stosować

Objawy niepożądane

OUN:

- senność

- oczopląs

- zawroty głowy

- nudności

GRUPA I C

PROPAFENON

Oprócz działania charakterystycznego dla grupy IC posiada słabe działanie blokujące receptory β-

adrenergiczne (1/40 siły działania prepranololu)

Blokuje kanał wapniowy (100 razy słabiej niż werapamil)

Zastosowanie:

- arytmie nadkomorowe, węzłowe oraz towarzyszące zespołowi WPW

- arytmie komorowe, częstoskurcz komorowy,VF

PROPAFENON

- Ma działanie proarytmiczne i upośledza kurczliwość mięśnia sercowego

- Jest prawie całkowicie metabolizowany w wątrobie. Metabolizm jest uwarunkowany genetycznie:

- szybki fenotyp oksydacji

- wolny fenotyp oksydacji

- wchłania się dobrze i szybko z przewodu pokarmowego, ale podlega metabolizmowi pierwszego przejścia przez wątrobę, dlatego ma małą dostępność biologiczną 4,8 % i 12% zależną od dawki (150 mg i 300 mg)

- okres półtrwania t1/2 s.m. 2-6 h w.m.12-36 h

- u ludzi w podeszłym wieku stosować mniejsze dawki (zmniejsza objętość dystrybucji, eliminacji, upośledzona czynność wątroby i nerek)

Preparaty:

POLFENON, RYTMONORM, PROLEKOFEN

tabl.á 0,15 i 0,3 g draż pediatryczna 0,01 g

amp. 0,035/10 ml i 0,07 g/20 ml

Dawkowanie:

i.v. 0,5-2,5 mg/ kg masy ciała w ciągu 3-5 min

Przeciętnie, skutecznie dobrze traktowana jest dawka 1 mg/kg masy ciała, w przypadku braku skuteczności po 90-120 min zwiększyć do 2 mg/kg masy ciała lub 0,5-1 mg/min

Max dobowa dawka i.v. 560 mg

Dawka przeciętna <70 roku życia 300 mg/24h

nie należy podawać leku w 0,9% NaCl stosować tylko w 5% Glucosi

Działanie niepożądane

- sercowe: działanie proarytmiczne, bradykardia,bloki A-V i śródkomorowe, hipotonia, nasilenie NK

- pozasercowe: zaburzenia żołądkowo-jelitowe, cholestaza wewnątrzwątrobowa, zaburzenia z OUN, odczyny alergiczne, leukopenia, trombocytopenia

ENKAINID

- silne działanie antyarytmiczne , proarytmiczne

- właściwości farmakokinetyczne niekorzystne i bardzo złożone

- podlega intensywnemu metabolizmowi pierwszego przejścia przez wątrobę

- ma bardzo zmienną dostępność biologiczną waha się od 7-82% śred. 42%

- wykazuje genetycznie uwarunkowany polimorfizm osób

- szybko metabolizujące- EM

- wolno metabolizujące- PM-znacznie większa ilość objawów niepożądanych

Okres półtrwania zmienny

- u EM 2,8±3,1 h

- u PM 9,4 ± 6,1 h

Zakres stężenia terapeutycznego szeroki 0,01-0,14 µg/ml ( z powodu złożonej kinetyki)

Dawkowanie:

150-200 mg/ dobę

FLEKAINID

- korzystne właściwości farmakokinetyczne

- wysoka dostępność biologiczna- 95%

- długi okres półtrwania 7-23 h śred 14 h

- brak efektu pierwszego przejścia przez wątrobę

- mało znaczące metabolity

- silne działanie proarytmiczne szczególnie u osób z obniżoną EF

Preparaty:

FLECAINE, TAMBOCOR

tabl. 100 mg amp. 40 mg/4 ml tabl.100 amp 50 mg/5 ml

Dawkowanie:

p.o. 200-400 mg przeciętna 2x 100 mg

i.v. 40-50 mg w ciągu 5 min do dawki dobowej 300-400 mg

Blokery receptora adrenergicznego β - β-blokery

Β -blokery wiążą się wybiórczo z receptorami adrenergicznymi β wywołując kompetycyjny i odwracalny antagonizm względem efektu oddziaływań bodźców β -adrenergicznych na różne narządy

Działania za pośrednictwem receptorów adrenergicznych β1i β2

Β -blokery działają:

- antyarytmicznie

- przeciwniedokrwiennie

- przeciwnadciśnieniowo

Działanie przeciwarytmiczne wynika z bezpośrednich efektów elektrofizjologicznych

Klasyfikacja β-blokerów

- nieselektywne (blokada receptora Β1 i β2)

- selektywne ( znacznie większe powinowactwo do Β1 niż β2)

- z wewnętrzną aktywnością sympatykomimetyczną

- ( pobudzają i blokują receptor)

- ze zdolnością do rozszerzania naczyń obwodowych (blokowanie receptora á1 działanie

antagonistyczna na receptor β2, mechanizmy niezależne od blokady receptora β-adrenergicznego

- lipofilne - dobrze wchłaniają się z przewodu pokarmowego, przenikają do OUN mają krótkie T1/2

- hydrofilne- nie całkowicie są wchłaniają w znikomym stopniu pokonują bariery krew-mózg, długie T1/2, nie wchodzą w interakcję z innymi lekami metabolizowanymi w wątrobie

Działanie niepożądane:

- sercowo naczyniowe: bradykardia, bloki A-V, hioptonia, ziębniecie kończyn

- metaboliczne :tłumią objawy hipoglikemii

- płucne: skurcz oskrzeli

- OUN: zmęczenie ,ból głowy, zaburzenia snu,bezsenność,depresja

- zaburzenia seksualne: mogą wywoływać impotencję

Nagłe odstawienie może doprowadzić do objawów z odbicia:

Wzrostu RR, zaburzenia rytmu, zaostrzenia dławicy piersiowej

Przeciwwskazania:

Bradykardia,bloki A-V, hipotnia, astma oskrzelowa

GRUPA IV

ANTAGONIŚCI WAPNIA:

- WERAPAMIL

- DILTIAZEM

WERAPAMIL

- hamuje przezbłonowy napływ jonów Ca do komórek mięśnia sercowego i komórek mięsni gładkich

- na mięsień sercowy działa ujemnie

- chrono, dromo, batmo, ino, tonotropowo

- zwiększa przepływ wieńcowy

- zwiększa opór obwodowy

- obniża napięcie układu sympatycznego

- zmniejsza stężenie noradrenaliny

- obniża stężenie CH-C i CH-LDL

Właściwości farmakokinetyczne:

- bardzo dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego 90%

- wiąże się z białkami osocza 90%

- ma niską biodostępność 22% (efekt pierwszego przejścia w wątrobie)

- czas półtrwania 3-7 h

- stężenie maksymalne tmax 1-2 h

- metabolizowany w wątrobie

Zastosowanie:

- jako lek przeciwarytmiczny

- leczenie i zapobieganie nadkomorowym i komorowym zaburzeniom rytmu serca

Preparaty:

ISOPTIN tabl.0,04 i 0,08 amp.0,005g/2 ml

ISOPTIN SR-E tabl.0,24

LEKOPTIN draż.0,04 0,08 0,12 amp. 0,005 g/2ml tabl.retard 0,24

STAVERAN tabl. 0,04 0,08 tabl.prolongatum 0,12

WERAPAMIL tabl. 0,04 amp. 0,005g/2ml

APO-VERAP tabl. 0,08 0,12

Dawkowanie:

p.o. 3-4 x dz. 40-120 mg o przedłużonym działaniu 1-3 x 120 mg lub 1x 240 mg

i.v. 5-10 mg jednorazowo, po 30 min dawkę powtórzyć a następnie wlew 5-10 mg

Objawy niepożądane:

- bóle brzucha, zaparcia

- bradykardia, bloki przedsionkowo-komorowe, hipotonia

- zarumienienie twarzy, obrzęki

- bóle i zawroty głowy

DILTIAZEM

działa podobnie jak werapamil, ale słabiej

Preparaty:

BLOCALCIN tabl. 0,06 0,09

DILTIAZEM tabl. 0,03

DILZEM tabl.0,06 amp. 0,025 g retad 0,09 0,12 0,18

CXYCARDIL tabl.0,06 o przedłużonym uwalnianiu 0,12 0,18 0,24

Dawkowanie:

p.o. 30-90 mg 3-4 x dz. - o przedłużonym działaniu 90-240 1-2 x dz.

i.v. 0,025 g w ciągu 2-3 min po 30 min dawkę powtórzyć, a następnie wlew kroplowy 25-50 mg max

na dobę 300 mg

Objawy niepożądane:

jak werapamil

---