Egzamin Mikrobiologia

1. Mutacje - każde dziedziczne, stabilne zmiany w DNA

Mutacje spontaniczne - mutacja w materiale genetycznym nie mająca określonej zewnętrznej przyczyny.

Mutacje ciche - zamiana zasady w kodzie genetycznym nie pociąga za sobie zmian fenotypowych. W białku aminokwas zastąpiony jest innym aminokwasem o takich samych właściwościach, co nie wpływa na funkcjonowanie białka.

Mutacje powrotne

• Rewertanty (prawdziwe) - druga mutacja w genie odtwarza genotyp pierwotny (genotyp jaki był nim zaszła pierwsza zmiana)

• Rewertanty funkcjonalne - zachowanie mutacji w genie, jednak w wyniku innej mutacji w innym locus tego samego genu organizm jest fenotypowo dziki

Typy mutacji:

• Mutacje punktowe
  Tranzycja - zamiana np. pirymidyny na pirymidynę ( T → C, A → G)
  Transwersja - zamiana pirymidyny na purynę
  Mutacje te prowadzą do zmiany sensu kodu

• Delecje
  wycięcie jednej lub wielu par zasad z nici DNA

• Insercje
  wstawianie jednej lub wielu par zasad do nici DNA

Mutacje te prowadzą do zmiany ramki odczytu, przez co białka są albo niefunkcjonalne, albo mało aktywne.

Czynniki mutagenne:

• Analogi zasad - związki o tak podobnej budowie, że mogą być wbudowywane do DNA zamiast puryny lub pirymidyny, lecz tworzą błędne pary. W przypadku replikacji powodują częstą tranzycje (AT → GC)

• Chemiczna modyfikacja zasad - w wyniku działania azotynu następuje deaminacja zasad, które następnie tworzą błędne pary (tranzycja)

• Hydroksyloamina - tranzycja CG → TA

• Związki alkilujące - alkilowana guanina jest wycinana, przez co powstaje luka w kodzie. Często naprawa odbywa się błędną zasadą.

• Barwniki akrydynowe - wstawiają się w DNA (interkalacja). Może powodować utratę nukleotydu bądź wstawienie dodatkowej pary podczas replikacji

• Światło UV i X - niszczenie zasad poprzez dimeryzacje sąsiadujących tymin

• Transpozony - odcinki DNA do 2000 p.z. które kodują pewną określoną cechę. Mają zdolność do wbudowywania się w każde miejsce nukleotydu, przez co niszczą normalną sekwencje DNA.

2. Rekombinacja genetyczna

Rekombinacja homologiczna - obcy DNA zostaje włączony do DNA gospodarza przez połączenie w pary homologicznych sekwencji, pęknięcie i krzyżową wymianę (crossing-over)

Rekombinacja zależna od określonego miejsca lub sekwencji - krótki odcinek homologiczny wymagany do wbudowania całego fragmentu genu do nukleotydu. Przykładem takiej rekombinacji jest wbudowanie plazmidu płciowego F lub integracja bakteriofaga lambda.

Sekwencje inercyjne - elementy IS zdolne do transpozycji. Mogą się przyłączać do DNA w wielu miejscach. Powoduje podwojenie par nukleotydów w miejscach insercji.

Transpozyton - mogą kodować specyficzne cechy fenotypowe jak odporność. Zawierają na początku i końcu fragment IS

Bakteriofag Mu - „murator” właściwości jak transpozyton tylko jest dużo większy. Powoduje inwersje genu.

3. Transdukcja

Transdukcja - przeniesienie DNA dawcy do DNA biorcy za pomocą bakteriofaga. Wyróżniamy transdukcję niespecyficzną i specyficzną.
Niespecyficzna - w wyniku replikacji materiału genetycznego faga dochodzi także do replikacji (fragmentu) materiału genetycznego dawcy, który również umieszczany jest w główkach fagowych. Taki fag dastarcza do komórki biorcy materiał genetyczny dawcy. DNA wbudowywane jest w nukleoid biorcy.

Specyficzna - fag lambda po indukcji DNA w wyniku promieniowania UV podlega nieprecyzyjnemu wycięciu z DNA bakterii przez do pozostawiony materiał genetyczny staje się częścią materiału biorcy.

4. Koniugacja

Przekazanie materiału genetycznego z komórki do komórki w wyniku ich bezpośredniego kontaktu. Proces ten może się odbyć dzięki pilusom F umieszczonym na błonie bakterii. Wyróżniamy 3 typy bakterii:

• Bakterie F⁺ - posiadają czynnik płciowy w postaci plazmidu niezintegrowanego z nukleoidem. Czynnik ten warunkuje wytwarzanie pilusów F i może być przekazywany do komórek F^- zmieniając je na komórki F⁺

• Bakterie F^- - nie posiadają czynnika F mogą jednak zmienić się w komórki F⁺ w wyniku koniugacji z nimi.

• Bakterie Hfr - posiadają wbudowany czynnik F w nukleoid. W wyniku koniugacji cały gen F nie jest przekazywany do komórki biorcy. Podczas wycinania czynnika F może dojść do powstania czynnika F' w przypadku gdy wycięty zostanie fragment informacji genetycznej z pierwotnego nukleoidu bakterii.

5. Plazmidy

Pozachromosomowe nośniki informacji w postaci kolistej, kowalencyjnie zamkniętej dwuniciowej cząsteczki DNA. Nadają komórce gospodarza cechy swoiste. Mają zdolność do czasowego wbudowywania się w nukleoid gospodarza.

Właściwości:

• Im większy jest plazmid tym liczba jego kopii jest mniejsza

• Amplifikacja - wzrost liczby kopi plazmidu wbudowanego w chromosom w wyniku jego ciągłej replikacji nawet po zakończeniu replikacji chromosomu.

• Niezgodność - dwa plazmidy spokrewnione ze sobą nie mogą koegzystować w komórce w wyniku wzajemnego hamowania replikacji.

• Ulegają koniugacji (Plazmidy E), jeśli posiadają czynnik F w informacji genetycznej. Posiadanie genu tra warunkuje obecność pilusów potrzebnych do odbycia procesu koniugacji. Przekazanie informacji odbywa się poprzez przejście jednej nici (5`) podwójnej helisy przez kanał koniugacyjny. W komórce dawcy nić komplementarna syntetyzowana jest w sposób ciągły od końca 3`, a w komórce biorcy w sposób nieciągły.

• Koniugacja odbywać się może między bakteriami różnego gatunku - dotyczy to tylko plazmidów o szerokim zakresie gospodarzy

Znaczenie plazmidów:

• Plazmidy opornościowe (Plazmidy R) - kodowanie odporności na antybiotyki lub metale ciężkie (nawet do 8 odporności kodowanych w jednym genie). Odporność polega na zmianie metabolizmu antybiotyków poprzez acetylację, fosforylację lub hydrolizę.

• Plazmidy krytyczne - nie kodują żadnych cech zmieniających fenotyp gospodarza

• Plazmidy kodujące bakteriocyny - substancje zdolne do zahamowania wzrostu innych organizmów

• Plazmidy kodujące zjadliwość i chorobotwórczość

• Plazmidy degradacyjne - kodują informacje o metabolizmie ksenobiotyków

6. Transformacja

Przekazanie genów w formie rozpuszczalnego Dna wyekstrahowanego lub uwolnionego z komórki dawcy za pomocą innych metod.

Metody transformacji:

• Kompetencja - naturalna zdolność bakterii do pobierania DNA. W wyniku syntezy „czynnika kompetencji” zmienia się aktywność zewnątrzkomórkowa. Tylko jedna nić DNA wchodzi do komórki - nić komplementarna zostaje strawiona. DNA zostaje włączone do nukleoidu w procesie rekombinacji ogólnej

• Indukcja kompetencji przez specjalne przedtransformacyjne zabiegi - działanie chlorkiem wapnia na przechowywane w niskich temperaturach hodowle

• Protoplastyzacja komórek - głównie na G+. Po pozbawieniu ściany komórkowej i potraktowaniu polietyloglokolem protoplasty są w stanie pobrać plazmidowe DNA.

• Elektroporacja - metoda wpływająca na przepuszczalność błon biologicznych i prowadząca do ich fuzji pod wpływem pola elektrycznego.

7. Oddychanie azotowe: denitryfikacja

Bakterie denitryfikacyjne to tlenowce nierosnące w warunkach beztlenowych pod nieobecność azotanu. Jedyny proces, dzięki któremu azot możemy być ze związków chemicznych uwolniony w formie cząsteczkowej do atmosfery w celu ponownego włączenia go do obiegu. Bakterie denitryfikacyjne: Pseudomonas denitryficans, Paracoccus denitryficans, Thiobacillus denitryficans, Pseudomonas aeruginosa, Bacillus licheniformis.

Etapy denitryfikacji:

1. Reduktaza azotanowa A (zawierająca molibden): NO₃^- → NO₂^-

2. Reduktaza azotynowa: NO₂^- → NO

3. Reduktaza NO: NO → N₂O

4. Reduktaza N₂O: N₂O → N₂

Enzymy biorące udział w dysymilacji redukcyjnej azotanu są indukowane lub derepresjonowane w warunkach niedoboru lub braku tlenu. Denitryfikacja jest powszechna w glebach pozbawionych tlenu i łatwo zachodzi w wodach stojących.

8. Oddychanie azotowe: amonifikacja

Bakterie będące fakultatywnymi beztlenowcami zdolnymi do przeprowadzania fermentacji w warunkach beztlenowych. W obecności azotanu traktują go jako zewnątrzkomórkowy akceptor wodoru redukując go do azotynu, który w asymilacyjnym szlaku redukcji azotanu może być przekształcony do amoniaku. Escherichia coli, Enterobacter aerogenes.

Zysk energetyczny wynika ze sprzężenia redukcji azotanu z fosforylacją oksydacyjną.

Asymilacja azotanu

Przemiana azotanu do amoniaku przebiega zarówno w warunkach tlenowych jak i beztlenowych przy braku innego źródła azotu.

Etapy:

1. Reduktaza azotanowa B (2e^-) NO₃^- → NO₂^-

2. Reduktaza azotynowa NO₂^- → HNO →NH₂O → NH₃

Picie wody bogatej w azotany prowadzi do jego redukcji w jelicie przez bakterie do azotynu który we krwi prowadzi do utleniania Fe²⁺ → Fe³⁺ i powoduje tworzenie się methemoglobiny.

9. Utlenianie amonu i azotynu: nitryfikacja

Uczestniczą w tym procesie bakterie nitryfikacyjne. Reakcje przeprowadzania amonu i azotynu do azotanu są stopniowe i uczestniczą w nim dwa rodzaje bakterii: przeprowadzające amoniak do azotynów i przeprowadzające azotyny do azotanów.
Nitoroso- : NH₄⁺ + 1,5O₂ → NO₂^- + 2H⁺ + H₂O

Nitrosomonas europaea, Nitrosococcus oceanu, Nitrosospira briensis

Nitro- : NO₂^- + 1,5O₂ → NO₃^-

Nitrobacter agilis, Nitrobacter hamburgensis Nitrococcus mobilis

10. Otoczki

• Występują czasami nie u wszystkich bakterii

• Zbudowane z polisacharydów i aminokwasów

• Występują połączenia peptydowe u Bacillus

• Znaczenie identyfikacyjne

• Ochrona przed czynnikami zewnętrznymi

• Magazynują substancje zapasowe

• Tworzona w przypadku braku azotu

• Warunkuje czynniki chorobotwórcze

• Barwiona negatywnie

• Wykrywana badaniami serologicznymi

• Połączenia jonowe z Ca²⁺ i Mg²⁺

11. Rzęski

• Spiralnie ułożone jednostki białkowe zbudowane z flagelliny

• 11 sznurów z pustą przestrzenią wewnątrz

• Działają na podobnej zasadzie co śmigło

• Zakotwiczone w komórce za pomocą ciałka podstawowego o budowie dużo prostszej niż budowa kinetosomu u Eucaryota

• Wyróżniamy kilka rodzajów urzęsienia:

1. Atrichalne

2. Monotrichalne

3. Ditrichalne (2 rzęski, po jednej na każdym biegunie)

4. Lofotrichalne (pęczek rzęsek na biegunie)

5. Amfitrichalne (po jednym pęczku na każdym biegunie)

6. Peritrichalne (urzęsienie po bokach)

12. Fimbrie i pilusy

• Rurkowate, białkowe (pilina) wyrostki cytoplazmatyczne

• Fimbrie uczestniczą w procesach adhezji - przyczepiania się do otoczenia

• Białka receptorowe typu zamek-klucz uczestniczące np. w pobieraniu węglowodanów

• Pilusy - nieco grubsze i dłuższe wyrostki uczestniczące w procesach koniugacji

Powstają u osobników F⁺ i Hfr

• Pilusy - miejsce wnikania fagów

• Pilina syntezowana jest w cytoplazmie i w postaci prebiałka transportowana przez błonę cytoplazmatyczna

13. Ściana komórkowa

• Sztywna, choć elastyczna struktura

• Zbudowana z mureny (peptydoglikan), który składa się z kwasu
  N-acetylomuraminowego i N-acetyloglukozoaminy z wiązaniem beta-1,4

• Krótkie peptydy do kwasu muraminowego

• Utrzymanie ciśnienia wewnątrzkomórkowego

• Chroni przed urazami

• Swoiste sito molekularne

• Posiada antygeny

• Gram (+)

• Gruba ściana (wiele warstw)

• Obecność kwasów tejchojowych

• Kwasy tejchuronowe w przypadku głodu fosforanowego - pochodne kwasów uronowych

• Przechwytywanie i magazynowanie jonów II

• Klasyfikacja serologiczna

• Aktywacja limfocytów B i makrofagów

• Posiada receptory dla fagów

• Warunkuje patogenność poprzez posiadane białka

• Kwasy lipotejchojowe związane z błoną cytoplazmatyczną

• Lizozym trawi ścianę komórkową pozostawiając sam protoplast w formie kulistej

• Barwi się safranina

• Wrażliwa na mydła nasyconych kwasów tłuszczowych

• Zawiera dużo poliamid

• Gram (-)

• Mało warstw mureny

• 90% części plastyczne

• Z zewnątrz okryta błoną zewnętrzną, która tworzy przestrzeń peryplazmatyczną między ścianą a błoną

• Obecne białka rozkładające antybiotyki

• Obecne białka rozkładające polimery (np. amylaza)

• Obecne białka transportowe wrażliwe na szok osmotyczny

• Błona zbudowana jest z lipopolisacharydów (LPS)

• Warunkuje swoistość antygenową

• Warunkuje chorobotwórczość i patogenność

• Posiada receptor-O dla fagów

• Wrażliwość na barwniki anilinowe, antybiotyki i detergenty

14. Nukleoid

• 100-200nm

• Brak błony

• Może się przemieszczać w cytoplazmie

• Długa podwójna helisa DNA zamknięta koliście

• Superspiralnie zwinięta struktura utrzymywana rdzeniowo przez RNA i białka

• Białka histonopodobne

• Przynajmniej w 1 miejscu związany z błoną cytoplazmatyczną

• Obecność kationów Ca²⁺ i Mg²⁺ oraz poliamin - zobojętniające reszty fosforanowe

• U Rhodobacter sphaeroides mogą znajdować się 2 kopie chromosomu

• Prawie całe DNA to geny kodujące białka

15. Formy przetrwalnikowe

Endospory u Bacillus, Clostridium, Sporolactobacillus, Sporosarcina, Heliobacterium.

Etapy powstawania:

• Podział komórki bez podziału cytoplazmy

• Wyodrębnienie nuklidu wchodzącego w skład prespory

• Stopniowy zanik drugiego nuklidu

• Gromadzenie się cytoplazmy załamującej mocno światło wokół prespory

• Wytworzenie Korteksu - peptydoglikan

• Wytworzenie płaszcza spory - wielowarstwowy

• Wytworzenie Egzosporium - białkowa otoczka

• Proces regulowany przez białka regulatorowe sigma

Endospora jest odwodniona, metabolizm jest w stanie uśpienia, Posiada dużą oporność na czynniki zewnętrzne, obecne jest dużo jonów Ca²⁺ chroniących białka, Ciepłooporność związana z obecnością kwasu dipikolonowego, obecność w ścianie laktamu muraminowego.

16. Źródła węgla

Autotrofy - pobierają tylko HCO₃^- lub CO₂

• Fotoautotrofy - wykorzystują energię świetlną przeprowadzając fotosyntezę w celu redukcji związku węglowego

• Chemolitoautotrofy - czerpią energię z procesów Oksydo - redukcyjnych przeprowadzanych w związkach mineralnych w swoim otoczeniu

• Chemolitotoautotrofy bezwzględne

Źródło energii - związki mineralne
Źródło węgla - CO2

• Chemolitotoautotrofy względne

Źródło energii - związki mineralne i związki organiczne
Źródło węgla - CO2 i związki organiczne

• Miksotrofy

Źródło energii - związki mineralne
Źródło węgla - związki organiczne

Heterotrofy - pobierają związki organiczne z otoczenia

• Prototrofy - wystarczy im tylko jeden prosty związek w podłożu

• Auksotrofy - wymagają bogatego podłoża do przeżycia

17. Źródła azotu

Wiązanie azotu atmosferycznego

• W procesie oddychania albo fotosyntezy powstaje ATP potrzebne do redukcji N₂

• Elektron przekazywany na ferredoksynę

• Elektron przenoszony na reduktazę nitrogenazową (białko Fe)

• Elektron na nitrogenazę (białko Mo-Fe)

• Redukcja N₂ do NH₃

• Ubocznym efektem jest powstawanie H₂ więc często obecne białko hydrogenaza wprowadzająca w obieg wydzielony wodór (H₂ → 2H⁺)

Nitrogenaza może być hamowana przez tlen przez co bakterie stworzyły szereg przystosowań do wiązania azotu przy jednoczesnym pozbyciu się tlenu z otoczenia.

Etapy tworzenia brodawek korzeniowych u roślin motylkowych:

• Wnikanie bakterii z gleby do korzenia rośliny motylkowej, które posiada lektyny (glikoproteiny) - funkcja rozpoznawcza

• Przy zgodności następuje wrastanie nici zakaźnej w głąb epidermy korzenia

• Stymulacja podziałów bakterii przez roślinę

• Wytworzenie bakteroidów które żyją w komórkach rośliny otoczone błoną perybakterioidalną

• Zabarwienie czerwone z powodu obecności leghemoglobiny → im starsza tym bardziej zielona (zielone barwniki żółciowe)

Lenghemoglobina syntetyzowana jest po części w bakteroidzie po części w roślinie. Jej zadaniem jest wychwytywanie tlenu w cytoplazmie roślin i transport do Ryzoidu w celu dostarczenia tlenu do produkcji energii bez zwiększenia ciśnienia parcjalnego tlenu, które działa hamująco na nitrogenazę.

18. Oddychanie tlenowe

Oddychanie tlenowe jest złożonym procesem, którego celem jest oderwanie pary elektronowej i odwodorowanie substratów przez specyficzne enzymy, dehydrogenazę, i stopniowe przenoszenie elektronów przez kolejne przenośniki aż na tlen, przy czym każdemu etapowi towarzyszy stopniowe wydzielanie energii.

Ostatecznym akceptorem elektronów oderwanych z substratu oddechowego w oddychaniu tlenowym jest tlen cząsteczkowy. Po połączeniu z wodorem powstaje woda.

Łańcuch oddechowy na przykładzie E. coli (warunki tlenowe):

• Substrat utleniany → NADH

• NADH → Flawoproteine z kompleksem Fe-S ← mleczan

• Flawoproteina → chinon ← bursztynian

• Chinon → cytochrom b₅₅₆

• Cytochrom b₅₅₆ → oksydaza cytochromowa c

• Oksydaza cytochromowa c → O₂ → H₂O

19. Oddychanie beztlenowe

Oddychanie azotowe: denitryfikacja (7)

Oddychanie azotowe: amonifikacja (8)

Redukcja siarczanów:

Przeprowadzana tylko przez: Desuflovibrio, Desulfofotomaculum, Desulfobacter, Desulfococcus, Desulfolobus. (bezwzględne beztlenowce).

Substratem oddechowym nie są cukry ale kwasy organiczne (mlekowy, propionowy, pirogronowy, octowy, masłowy) oraz etanol, indol i benzoesan.

W wyniku redukcji siarczanów powstaje duża ilość siarkowodory. W procesie tym uczestniczy cytochrom c₃, a zysk energetyczny tych reakcji nie jest wysoki z uwagi na krótką drogę łańcucha oddechowego.

• SO₄^2- + ATP → Adenozynofosforosiarczan (APS) + PPi

• APS → SO₃^2-

• SO₃^2- + H+ → H₂S + 3H₂O

20. Fermentacja alkoholowa

Fermentacja alkoholowa jest powszechnym zjawiskiem wykorzystywanym na skalę światową. Przeprowadzana jest przez drożdże w warunkach beztlenowych z dostępem glukozy, ADP i Pi. Proces ten przebiega w cytoplazmie organizmów i polega na przemianie glukozy w pirogronian w szlaku fruktozobisfosforanowym. Pirogronian przekształca się w aldehyd octowy z wytworzeniem CO₂. Aldehyd octowy zostaje zredukowany do etanolu za pośrednictwem NADH powstającego z odwodorowania tiozofosforanu. Proces ten pozwala na wytworzenie zaledwie 2 ATP (w szlaku fruktozobisfosforanowym) a proces powstawania etanolu ma na celu zachowanie równowagi oksydoredukcyjnej.

Inne rodzaje fermentacji:

• Mlekowa

• Propionowa

• Mrówkowa

• Masłowo - butanolowa

• homooctowa

21. Chlorofil i barwniki towarzyszące

• 95% chlorofil P-850 nie biorący udziału w fotosyntezie

• 5% chlorofil P-870 biorący udział w fotosyntezie

• Światło powoduje wzbudzenie chlorofilu i wybicie elektronu

• Redukcja chlorofilu odbywa się przez reduktor zewnętrzny lub barwniki towarzyszące, które łatwo się redukują.

• Barwniki towarzyszące, które również wzbudzają chlorofil: ksantofile, fikobyliny, fikocjanina, fikoerytryna

22. Cykl Calvina

W Cyklu Calvina wyróżnić możemy 3 etapy:
Karboksylacja:

• Przyłączenie CO₂ do 1,5-bisfosforybulozy

• Hydroliza powstałego związku do 2 cząsteczek kwasu 3-fosfoglicerynowego

Redukcja:

• Fosforylacja z udziałem ATP 1 cząsteczki kwasu do kwasu 1,3-bisfosfoglicerynowego

• Redukcja przy udziale NADPH do aldehydu 3-fosfoglicerynowego

Regeneracja:

• Odtworzenie 1,5-bisfosforybulozy

Faza ciemna zależy od: obecności jonów Mg²⁺, ilości dostępnego światła, stężenia produktów pośrednich cyklu, dostępność nieorganicznego fosforanu.

Cały cykl obejmuje zużycie 2 NADPH i 3 ATP.

23. Purpurowe bakterie siarkowe

• Zawierają bakteriochlorofil ale barwa jest maskowana przez brązowe i czerwone karotenoidy

• Beztlenowce

• Donorami elektronu są siarkowodór, siarka i wodór

• Mogą gromadzić siarkę wewnątrzkomórkowo (w postaci kropelek)

• Po wyczerpaniu siarkowodoru mogą utleniać zgromadzoną siarkę

• Donorami wodoru mogą być kwasy organiczne, a w przypadku gdy donor jest bardziej utleniony niż CO₂ (np. kwas bursztynowy) to ilość wydzielonego CO₂ jest większa niż ilość zasymilowanego.

• Są zdolne do wiązania azotu

• Należą tu np: Chromatium, Thiospirillum.

24. Purpurowe bakterie bezsiarkowe

• Gram (-), nieprzetrwalnikujące, ruchliwe bakterie

• Posiadają bakteriochlorofil i karotenoidy

• W warunkach beztlenowych i na świetle odżywiają się autotroficznie

• W przypadku braku światła i obecności tlenu odżywiają się heterotroficznie

• Donor wodoru - różne związki organiczne + siarka, wodór i siarkowodór

• Wymagają przynajmniej jednej witaminy B w podłożu

• W obecności tlenu i octanu w warunkach świetlnych są w stanie na asymilacje nieznacznej ilości CO₂

• Mają zdolność wiązania azotu cząsteczkowego

25. Taksje

Ruchy kierunkowe bakterii spowodowane ich swobodnym poruszaniem. Możemy wyróżnić chemotaksje, aerotaksje, fototaksje, magnetotaksje.

Chemotaksja

Bakterie o orzęsieniu peritrychalnym poruszają się koziołkując lub po lini prostej, koziołkowanie prowadzi do zmiany kierunku ruchu. W wyniku zmiany stężenia atraktanta (czynnik wabiący) następuje zmiana kierunku ruchu w poszukiwaniu optymalnego stężenia. (koziołkowanie jest przypadkową zmianą kierunku ruchu)

Aerotaksja

Ruchy bakterii ze względu na dopływ tlenu

• Przy brzegach szkiełka nakrywkowego bakterie tlenowe

• Pewna odległość od brzegów szkiełka - bakterie mikroaerofilne

• Na środku szkiełka - bakterie ściśle beztlenowe

Fototaksja

Oświetlenie próbki z bakteriami fototroficznymi prowadzi do ich gromadzenia się w obrębie oświetlenie. Jeśli bakteria przypadkiem trafi w strefę oświetloną już jej nie opuści (w przypadku opuszczenia następuje fobotaksja i powrót w szybkim tempie do strefy oświetlonej)

Magnetotaksja

Ruch bakterii wzdłuż pola magnetycznego w wyniku posiadania tlenku żelaza w formie ferromagnetycznej.

26. Cykl lityczny - fagi wirulentne (zjadliwe)

• Adsorpcja - przyłączenie faga do odpowiedniego receptora (zjawisko swoiste), czyli odpowiedniej lipoproteidy w ścianie komórkowej bądź warstwie LPS

• Wstrzyknięcie samego DNA faga (główka pozostaje na zewnątrz)

• Okres latencji - brak widocznych zmian w komórce bateryjnej

• Zmiany metabolizmu komórki bakterii - zahamowanie syntezy bakteryjnego DNA, RNA i białek

• Stymulacja syntezy fagowego DNA

• Wytwarzanie białek płaszcza, fagowej lizyny i endolizyny

• Dojrzewanie faga - połączenie DNA z główkami

• Trawienie ściany komórkowej i rozerwanie komórki bakteryjnej

• Uwolnienie fagów

27. Cykl lizogeniczny

• Adsorpcja faga do receptora na powierzchni komórki

• Wstrzyknięcie DNA faga

• Asymilacja DNA faga do DNA bakterii

• Okres profagowy - fag nie namnaża się niszcząc komórkę tylko jest replikowany razem z jej materiałem genetycznym
  wbudowanie faga może dawać bakterii nowe właściwości i nadaje odpornośc na posiadanego już faga

• W przypadku indukcji faga (za pomocą UV, miocyny, czynników alkilujących, faga wirulentnego) może dojść do przejścia w cykl lityczny

---