Inteligencja - rozumiana jako sprawność umysłowa ma wiele odcieni znaczeniowych i co za tym idzie ma wiele różnych definicji. Oto niektóre z nich: |
Definicje inteligencji
Inteligencja to konstrukt teoretyczny odnoszący się do względnie stałych warunków wewnętrznych człowieka, determinujących efektywność działań, wymagających procesów poznawczych. Warunki te kształtują się w wyniku interakcji genotypu, środowiska i własnej aktywności człowieka. (Strelau)
Inteligencja to ogólna zdolność adaptacji do nowych warunków i wykonywania nowych zadań przez wykorzystanie środków myślenia. (Stern)
Inteligencja to właściwość psychiczna, która przejawia się we względnie stałej, charakterystycznej dla jednostki efektywności wykonywania zadań (Tiepłow)
Inteligencja to dostrzeganie zależności (edukcja relacji), relacji i wyciągania wniosków (edukcja korelacji). (Spearman)
Inteligencja to zdolność uczenia się (G. Ferguson)
Inteligencja to to, co mierzą testy inteligencji (E. Boring)
Inteligencja to zdolność do aktywnego przetwarzania informacji, przekształcania ich z jednej formy w inną poprzez operacje logiczne - w tym sensie inteligentne są komputery, a nawet zwykłe kalkulatory.
Inteligencja to zdolność do aktywnego przetwarzania informacji w celu lepszego przystosowywania się do zmiennego środowiska. Tak rozumianej inteligencji nie posiadają komputery (bo nie przetwarzają informacji na własne potrzeby) ale posiadają ją zwierzęta, np. owady. Taką inteligencją wykazywałaby się maszyna, która np. w lesie albo na ulicy potrafiłaby samodzielnie przetrwać i zdobywać źródła energii.
Inteligencja to zdolność do przetwarzania informacji na poziomie abstrakcyjnych idei (np. umiejętność dokonywania obliczeń matematycznych lub gry w szachy). Taką inteligencję również posiadają komputery (sztuczna inteligencja).
Inteligencja to zdolność do twórczego, a nie tylko mechanicznego przetwarzania informacji, czyli tworzenia zupełnie nowych pojęć i ich nieoczekiwanych połączeń. Tę umiejętność wykorzystują, a być może posiadają tylko niektórzy ludzie.
Inteligencja to zespół zdolności umysłowych umożliwiających jednostce sprawne korzystanie z nabytej wiedzy oraz skuteczne zachowanie się wobec nowych zadań i sytuacji.
Inteligencja to zdolność ogólna do celowego działania, racjonalnego myślenia i skutecznego radzenia sobie z trudnościami. [D. Wechsler]
Inteligencja to umiejętność adaptacji do warunków środowiska, dopasowania środowiska do potrzeb jednostki i wyboru kontekstu najbardziej odpowiedniego dla satysfakcjonującego działania. [Sternberg]
Inteligencja to zdolność przystosowania się do okoliczności, dzięki dostrzeganiu abstrakcyjnych relacji, korzystaniu z uprzednich doświadczeń i skutecznej kontroli nad własnymi procesami poznawczymi. [Nęcka, 2004]
Jeszcze w latach 80. XX wieku inteligencję sprowadzano do zdolności czysto intelektualnych. Obecnie uważa się, że tak rozumiana inteligencja współdziała ze zdolnościami w sferze emocjonalnej, motywacyjnej, interpersonalnej i współdziałanie różnych zdolności z różnych sfer ludzkiej psychiki pozwala na wykorzystanie potencjału intelektualnego. Dlatego współcześnie termin "inteligencja" stosuje się szerzej i wyróżnia takie jej typy jak:
inteligencja kognitywna (albo abstrakcyjna) - to hipotetyczna esencja inteligencji i dotyczy systemów naturalnych i sztucznych, sprowadza się do takich sprawności umysłowych, jak umiejętności analizowania i syntezy informacji które da się zawrzeć w formie znaków,oraz wykorzystania posiadanej wiedzy do własnych celów które może też modyfikować. Jak dotychczas, w praktyce, obejmuje ona zdolność kojarzenia faktów, przeprowadzania operacji prostych przekształceń językowych, dokonywania operacji logicznych. Inteligencję tę można programować, rozbudowywać i także mierzyć za pomocą specjalnych testów.
inteligencja werbalna - zdolność formułowania wypowiedzi, szybkiego i adekwatnego znajdowania słów, dobrego rozumienia tekstu wypowiadanego lub pisanego. Bardzo wysoką inteligencją werbalną charakteryzują się na przykład poeci, potrafiący improwizować wiersze.
inteligencja emocjonalna - polega przede wszystkim na umiejętności radzenia sobie ze swoimi emocjami, nazywania ich oraz zauważania i wpływania na emocje innych. Wiążą się z nią takie umiejętności umysłowe jak empatia i asertywność.
inteligencja społeczna - pokrewna inteligencji emocjonalnej zdolność przystosowania się i wpływania na środowisko społeczne człowieka.
inteligencja twórcza - czyli zdolność do generowania nowych pojęć lub ich nieoczekiwanych połączeń. Inteligencji twórczej nie da się mierzyć, nie ulega jednak wątpliwości, że ludzie posiadają różny jej poziom.
Teorie inteligencji
Czynnikowa teoria inteligencji: Czynnik g i czynnik s.
Zastosowanie analizy czynnikowej do badania inteligencji zapoczątkował Charles Spearman w 1904 i on jest twórcą pierwszej teorii czynnikowej inteligencji. Na podstawie analizy korelacji wyników wykonywania różnych zadań wyodrębnił on czynnik ogólny (g) jako wartość statystyczną najsilniej korelującą z wykonaniem zadań intelektualnych - czyli właściwą inteligencję - oraz czynnik odpowiedzialny za specyficzne zdolności człowieka (s).
Hierarchiczne teorie inteligencji
Philip Vernon przeprowadzając badania wśród rekrutów do armii brytyjskiej wyodrębnił następujące składowe czynnika g:
czynnik zdolności werbalnych (W), na który składają się:
czynnik słowny (S)
czynnik liczbowy (L)
czynnik szkolny (E)
czynnik zdolności praktycznych (P), na który składają się:
sprawność mechaniczna (M)
zdolności przestrzenne (O)
zdolności manualne (R)
Raymond Cattell w 1971 roku zaproponował podział na inteligencję płynną ( gf ) i skrystalizowaną ( gc ). Ta pierwsza to ogólna zdolność warunkująca sprawność wszelkich czynności intelektualnych (zdeterminowana biologicznie), druga to zespół szczegółowych zdolności rozwijanych na skutek zastosowania inteligencji płynnej w życiu. Podobny podział przedstawił wcześniej Donald Hebb wyróżniając inteligencję A (zdeterminowane genetycznie granice możliwości intelektualnych człowieka) i inteligencję B (przejawiającą się w zachowaniu).
Teorie czynników równorzędnych
Teorię jednolitego czynnika g często poddawano krytyce, uważając go za artefakt statystyczny. Powstało wiele teorii, które inteligencję sprowadzają do kilku równorzędnych zdolności. Według L. L. Thurstone'a na inteligencję składa się 7 niezależnych czynników odnoszących się do różnych aspektów funkcjonowania:
rozumienie słów (V)
płynność słowna (W)
zdolności liczbowe (N)
zdolności przestrzenne (S)
rozumowanie (R)
pamięć (M)
szybkość spostrzegania (P)
Jednak dalsze badania samego Thurstone'a wskazały na istnienie jednak czynnika nadrzędnego, który nazwał zdolnością indukcji. Inną teorie czynników równorzędnych zaproponował Howard Gardner, który wyróżnił następujące czynniki inteligencji:
lingwistyczna (językowa) - dotyczy komunikowania się za pomocą języka
matematyczna i logiczna - dotyczy posługiwania się relacjami pojęć abstrakcyjnych
wizualna i przestrzenna - umożliwia postrzeganie obrazów, przekształcanie ich i odtwarzanie z pamięci
muzyczna - dotyczy tworzenia i rozumienia znaczenia dźwięków
interpersonalna - umożliwia rozpoznawanie i odróżnianie uczuć i zamiarów innych ludzi
intrapersonalna - dotyczy rozpoznawania uczuć i tworzenia modeli psychicznych
kinestetyczna - dotyczy posługiwania się własnym ciałem
przyrodnicza - dotyczy odróżniania i wykorzystywania cech środowiska
Model struktury intelektu Guilforda
Joy Paul Guilford stosując ortogonalną analizę czynnikową, która wymusza uzyskanie niekorelujących ze sobą czynników zbudował model "trójwymiarowy", to znaczy skonstruowany z trzech wymiarów, z których pierwszy odzwierciedlał rodzaj zaangażowanych operacji umysłowych:
ocenianie
wytwarzanie konwergencyjne
wytwarzanie dywergencyjne
poznawanie
drugi wymiar rodzaj treści czy też materiału, na którym operacja była wykonywana:
figuralna
semantyczna
behawioralna
a trzeci rezultaty czynności, czyli wytwory:
jednostki
klasy
relacje
przekształcenia
implikacje
W ten sposób teoretycznie wyodrębniono 120 czynników. Teoria ta cieszyła się dużą popularnością, choć nigdy nie zyskała potwierdzenia empirycznego.
Rozwojowe teorie inteligencji
Z wiekiem następuje nie tylko ilościowy wzrost poziomu inteligencji (zobacz wiek umysłowy), ale także zmienia się jego struktura. Przebieg i przyczyny zmian próbowali wyjaśnić najwięksi badacze rozwoju umysłowego dziecka: Lew Wygotski i Jean Piaget. Teorie te miały zupełnie inny status od teorii czynnikowych, gdyż miały nie tylko charakter opisowy (jaka jest struktura inteligencji), ale też wyjaśniały jej kształtowanie (zobacz Koncepcja rozwoju intelektualnego Lwa Wygotskiego, Koncepcja rozwoju intelektualnego Jeana Piageta). Obie przedstawiały inteligencję jako produkt interakcji czynników. Psychologia rosyjska, w której testy inteligencji były zakazane rozwijała także teorie rozwojowe oparte na założeniu, że inteligencja jest wynikiem działania (praxis).
Triarchiczna teoria Sternberga
Powstały również teorie inteligencji inspirowane przez teorię przetwarzania informacji. Najbardziej znaną z nich była ogłoszona w 1985 roku przez Roberta Sternberga tzw. triarchiczna teoria inteligencji. Teoria składa się z trzech subteorii:
Subteoria kontekstu (aspekt praktyczny) - ujmuje inteligencję jako sposób adaptacji do środowiska (rzeczywistości), która pozwala na jego wybór lub kształtowanie.
Subteoria doświadczenia (aspekt kreatywny) - ujmuje inteligencję jako właściwość, która pozwala na efektywne rozwiązywanie nowych zadań w ramach świadomego ogólnego systemu przetwarzania informacji oraz automatyczne przetwarzanie powtarzalnych procesów myślowych w ramach lokalnego systemu przetwarzania informacji.
metaskładniki - najważniejsze procesy przetwarzania informacji, decydujące o sposobie planowania, kontrolowania i podejmowania decyzji
decydowanie, jaki problem rozwiązujemy
wybór składników niższego rzędu zaangażowanych w rozwiązanie zadania
decydowanie co do organizacji informacji
decydowanie co do porządkowania składników (algorytmów)
decydowanie co do zakresu zaangażowania uwagi
kontrolowanie przebiegu wykonania zadania
wykrywanie zewnętrznych sprzężeń zwrotnych podczas rozwiązywania zadań
składniki wykonawcze - procesy przetwarzania informacji zaangażowane w wykonanie zadania, m.in.
kodowanie bodźców
porównywanie bodźców
wykonywanie obliczeń umysłowych
wnioskowanie
składniki nabywania wiedzy - procesy zaangażowane w uczenie się
selektywne kodowanie informacji istotnych (przy odrzuceniu nieistotnych)
selektywne łączenie (strukturalizacja) informacji
selektywne porównywanie nowej informacji z uprzednio utrwaloną
Biologiczne i kulturowe zdeterminowanie inteligencji
Inteligencja jako własność psychiki posiada oczywiście podstawę anatomiczno-fizjologiczną, ale jest ona nadal niezbadana. Tym niemniej udało się ustalić kilka korelatów inteligencji w czynności elektrycznej mózgu. W. Vogel i D. Browerman stwierdzili pozytywną korelację między ilorazem inteligencji a częstotliwością rytmu alfa na wykresie EEG. Również złożoność fal potencjałów wywołanych pozostaje w związku z I.I. Zdaniem Hansa Eysencka złożoność ta jest miarą tzw. "czystej", tzn. odziedziczonej inteligencji". Jednak samo jej istnienie jest podawane w wątpliwość.
Udział czynników genetycznego i środowiskowego w kształtowaniu różnic w zakresie inteligencji było przedmiotem zaciekłych sporów o politycznych implikacjach. Gdyby różnice w inteligencji były dziedziczone najważniejsza stawałaby się selekcyjna rola szkolnictwa, a wyrównawcza byłaby nieskuteczna. Natomiast gdyby różnice te były nabywane, pomiar inteligencji prowadziłby tylko poprzez etykietkowanie do podwyższania lub obniżania inteligencji (jako samosprawdzająca się przepowiednia), a najistotniejszy powinien być wysiłek włożony w programy wyrównacze. Obecnie panuje pogląd, że oba czynniki współkształtują rozwój intelektualny w myśl stwierdzenia Hebba: "Proporcja obu czynników stanowi 100 procent środowiska i 100 procent dziedziczności. Nie dodają się one, ponieważ jakiekolwiek zachowanie zależy w pełni od obu czynników." Jeżeli natomiast chodzi o ilościowy wpływ, jak pokazują badania nad bliźniętami jedno- i dwujajowymi tzw. wskaźnik odziedziczalności wynosi około h²=52 (badania Strelaua).
Pomiar inteligencji
Do pomiaru tzw. ilorazu inteligencji stosowanych jest szereg testów psychologicznych. Pierwszym testem inteligencji był test Alfreda Bineta z 1905. Do najbardziej znanych należą m.in.:
Oprócz tego istnieje szereg niestandaryzowanych testów, publikowanych w ramach "psychozabaw" w rozmaitych czasopismach. Testy te nie dają żadnej rzeczywistej informacji o poziomie czyjejś inteligencji, gdyż nie były porównywane z żadną grupą kontrolną. Dają one nieco rozrywki i wzmacniają ego swoich użytkowników, jednak wiara w nie jest całkowicie bezpodstawna.
Definicje inteligencji
Inteligencja to konstrukt teoretyczny odnoszący się do względnie stałych warunków wewnętrznych człowieka, determinujących efektywność działań, wymagających procesów poznawczych. Warunki te kształtują się w wyniku interakcji genotypu, środowiska i własnej aktywności człowieka. (Strelau)
Hierarchiczne teorie inteligencji
Philip Vernon przeprowadzając badania wśród rekrutów do armii brytyjskiej wyodrębnił następujące składowe czynnika g:
czynnik zdolności werbalnych (W), na który składają się:
czynnik słowny (S)
czynnik liczbowy (L)
czynnik szkolny (E)
czynnik zdolności praktycznych (P), na który składają się:
sprawność mechaniczna (M)
zdolności przestrzenne (O)
zdolności manualne (R)
Teorie czynników równorzędnych
Teorię jednolitego czynnika g często poddawano krytyce, uważając go za artefakt statystyczny. Powstało wiele teorii, które inteligencję sprowadzają do kilku równorzędnych zdolności. Według L. L. Thurstone'a na inteligencję składa się 7 niezależnych czynników odnoszących się do różnych aspektów funkcjonowania:
rozumienie słów (V)
płynność słowna (W)
zdolności liczbowe (N)
zdolności przestrzenne (S)
rozumowanie (R)
pamięć (M)
szybkość spostrzegania (P)
Jednak dalsze badania samego Thurstone'a wskazały na istnienie jednak czynnika nadrzędnego, który nazwał zdolnością indukcji. Inną teorie czynników równorzędnych zaproponował Howard Gardner, który wyróżnił następujące czynniki inteligencji:
lingwistyczna (językowa) - dotyczy komunikowania się za pomocą języka
matematyczna i logiczna - dotyczy posługiwania się relacjami pojęć abstrakcyjnych
wizualna i przestrzenna - umożliwia postrzeganie obrazów, przekształcanie ich i odtwarzanie z pamięci
muzyczna - dotyczy tworzenia i rozumienia znaczenia dźwięków
interpersonalna - umożliwia rozpoznawanie i odróżnianie uczuć i zamiarów innych ludzi
intrapersonalna - dotyczy rozpoznawania uczuć i tworzenia modeli psychicznych
kinestetyczna - dotyczy posługiwania się własnym ciałem
przyrodnicza - dotyczy odróżniania i wykorzystywania cech środowiska
Triarchiczna teoria Sternberga
Powstały również teorie inteligencji inspirowane przez teorię przetwarzania informacji. Najbardziej znaną z nich była ogłoszona w 1985 roku przez Roberta Sternberga tzw. triarchiczna teoria inteligencji. Teoria składa się z trzech subteorii:
Subteoria kontekstu (aspekt praktyczny) - ujmuje inteligencję jako sposób adaptacji do środowiska (rzeczywistości), która pozwala na jego wybór lub kształtowanie.
Subteoria doświadczenia (aspekt kreatywny) - ujmuje inteligencję jako właściwość, która pozwala na efektywne rozwiązywanie nowych zadań w ramach świadomego ogólnego systemu przetwarzania informacji oraz automatyczne przetwarzanie powtarzalnych procesów myślowych w ramach lokalnego systemu przetwarzania informacji.
metaskładniki - najważniejsze procesy przetwarzania informacji, decydujące o sposobie planowania, kontrolowania i podejmowania decyzji
decydowanie, jaki problem rozwiązujemy
wybór składników niższego rzędu zaangażowanych w rozwiązanie zadania
decydowanie co do organizacji informacji
decydowanie co do porządkowania składników (algorytmów)
decydowanie co do zakresu zaangażowania uwagi
kontrolowanie przebiegu wykonania zadania
wykrywanie zewnętrznych sprzężeń zwrotnych podczas rozwiązywania zadań
składniki wykonawcze - procesy przetwarzania informacji zaangażowane w wykonanie zadania, m.in.
kodowanie bodźców
porównywanie bodźców
wykonywanie obliczeń umysłowych
wnioskowanie
składniki nabywania wiedzy - procesy zaangażowane w uczenie się
selektywne kodowanie informacji istotnych (przy odrzuceniu nieistotnych)
selektywne łączenie (strukturalizacja) informacji
selektywne porównywanie nowej informacji z uprzednio utrwaloną
Biologiczne i kulturowe zdeterminowanie inteligencji
Inteligencja jako własność psychiki posiada oczywiście podstawę anatomiczno-fizjologiczną, ale jest ona nadal niezbadana. Tym niemniej udało się ustalić kilka korelatów inteligencji w czynności elektrycznej mózgu. W. Vogel i D. Browerman stwierdzili pozytywną korelację między ilorazem inteligencji a częstotliwością rytmu alfa na wykresie EEG. Również złożoność fal potencjałów wywołanych pozostaje w związku z I.I. Zdaniem Hansa Eysencka złożoność ta jest miarą tzw. "czystej", tzn. odziedziczonej inteligencji". Jednak samo jej istnienie jest podawane w wątpliwość.
Udział czynników genetycznego i środowiskowego w kształtowaniu różnic w zakresie inteligencji było przedmiotem zaciekłych sporów o politycznych implikacjach. Gdyby różnice w inteligencji były dziedziczone najważniejsza stawałaby się selekcyjna rola szkolnictwa, a wyrównawcza byłaby nieskuteczna. Natomiast gdyby różnice te były nabywane, pomiar inteligencji prowadziłby tylko poprzez etykietkowanie do podwyższania lub obniżania inteligencji (jako samosprawdzająca się przepowiednia), a najistotniejszy powinien być wysiłek włożony w programy wyrównacze. Obecnie panuje pogląd, że oba czynniki współkształtują rozwój intelektualny w myśl stwierdzenia Hebba: "Proporcja obu czynników stanowi 100 procent środowiska i 100 procent dziedziczności. Nie dodają się one, ponieważ jakiekolwiek zachowanie zależy w pełni od obu czynników." Jeżeli natomiast chodzi o ilościowy wpływ, jak pokazują badania nad bliźniętami jedno- i dwujajowymi tzw. wskaźnik odziedziczalności wynosi około h²=52 (badania Strelaua).
Pomiar inteligencji
Do pomiaru tzw. ilorazu inteligencji stosowanych jest szereg testów psychologicznych. Pierwszym testem inteligencji był test Alfreda Bineta z 1905. Do najbardziej znanych należą m.in.:
Oprócz tego istnieje szereg niestandaryzowanych testów, publikowanych w ramach "psychozabaw" w rozmaitych czasopismach. Testy te nie dają żadnej rzeczywistej informacji o poziomie czyjejś inteligencji, gdyż nie były porównywane z żadną grupą kontrolną. Dają one nieco rozrywki i wzmacniają ego swoich użytkowników, jednak wiara w nie jest całkowicie bezpodstawna.