Drama co to jest, ^v^ UCZELNIA ^v^, ^v^ Pedagogika, promocja zdrowia z arteterapią i socjoterapią ^V^, arteterapia


DRAMA

1. Istota dramy.

Termin „ drama” pochodzi od staropolskiego „ drao” i oznacza - działam, usiłuję. Słowo „rola” kojarzy się nam ze sztuką teatralną. I rzeczywiście drama ma cos z teatru. W Polsce zaczęła się rozwijać w połowie lat osiemdziesiątych dotarła do nas poprzez angielski teatr edukacyjny. Należy jednak zwrócić uwagę na istotne cechy różniące je od teatru:

W dramie zadaniem uczestnika nie jest granie dla innych ale wczuć się w jakąś postać, albo osobiście przeżycie określonej sytuacji.

( gesty, modulacja głosu, dykcja, kostium). W dramie koncentrujemy się na samej sytuacji, a nie na wyrazie zewnętrznym. Uczestnik musi zachować się naturalnie, pozostaje sobą.

Wejście w rolę może przybierać dwie formy: uczestnik pozostaje sobą w nowej sytuacji lub stara się być w sytuacji jakiejś postaci. Te cechy dramy wpływają na sposób realizacji ćwiczeń z dziećmi.

Najistotniejsze jest, aby osoba nastawiła się nie na formę wypowiedzi, ale na przeżycia uczestników

2. Dlaczego warto wykorzystać dramę podczas zajęć edukacyjnych ?

Drama jest sposobem poznawania świata za pomocą działania.

Jest metodą pedagogiczną, w której wchodzenie w określone role, improwizacje nauczyciela i uczniów pozwalają kreować rzeczywistość. Opiera się na naturalnej skłonności człowieka do naśladownictwa i zabawy i, oraz umiejętności życia fikcją literacką. Dzięki dramie można zmienić złe nawyki w zachowaniu uczniów. Słusznie wydaje się takie zajmowanie się dziećmi, aby rozwinąć u nich umiejętność

radzenia sobie z różnymi trudnymi sytuacjami, problemami.

Szczególną rolę w kształtowaniu pozytywnych zachowań mogłaby odegrać rodzina, lecz w obecnych w czasach kurczą się jej możliwości. Pracujący rodzice coraz mniej czasu poświęcają swoim dzieciom, a „wyziębione” uczuciowo dziecko łatwiej popada w różnego konflikty, tak w swoich relacjach z rodzicami, jak i z rodzeństwem, nauczycielami, kolegami. Deficyt rozwoju emocjonalnego oraz złą adaptację do ról i warunków życiowych może uzupełniać szkoła i uczący w niej nauczyciele.

Dzieci w młodszym wieku szkolnym nie dysponują jeszcze wystarczającym zasobem słów i pojęć, które umożliwiałyby im prawidłowe określenie różnych cech i procesów psychicznych, precyzyjne nazywanie czyichś zachowań, stanów, myśli i uczuć. Zachodzi więc konieczność wprowadzania innych sposobów informowania o swoich przeżyciach, takich jak: zabawa, malowanie, rysowanie, lepienie, śpiewanie, scenki teatralne, przedstawienia kukiełkowe.

Nauczyciel prowadząc takie zajęcia , może swoimi uwagami i komentarzami pomagać dzieciom rozumieć swoje emocje, nazywać je oraz rozwijać umiejętność wejrzenia w siebie samych.

Drama jest bliska Nowoczesnej Szkole Francuskiej Techniki Freinta. Propaguje swobodną twórczość dziecka. Nie jest narzucona ani oparta na żadnym scenariuszu, pozwala w bezpieczny sposób rozwinąć nie tylko wyobraźnię, fantazję, ale przede wszystkim wrażliwość emocjonalną dziecka. Służy osiągnięciu nadrzędnego celu, jakim jest rozwijanie dziecka i doskonalenie w nim pozytywnych zmian. Metoda ta odwołuje się do indywidualności każdego dziecka i jego przeżyć. Pełni rolę terapeutyczną, gdyż pozwala bliżej poznać swoich wychowanków i zrozumieć ich uczucia.

Dzięki rozpoznawaniu, wyrażaniu, nazywaniu emocji dziecko pozbywa się lęku czy agresji, dowiaduje się, co przeżywają jego koledzy i koleżanki. Brak możliwości wyrażania swoich emocji jest przyczyną życia w napięciu, a to często bywa przyczyną szukania zapomnienia w alkoholu, narkotykach lub agresywnych zachowaniach. Dzieci dysponując pewnym zasobem pojęć moralnych, stają się zdolne do kwalifikowania zachowań w kategoriach dobra i zła.

3. Cele dramy.

1.Wszechstronny rozwój osobowości, ekspresji i uczuciowości;