3. Rodzaje azymutów. Obliczyć azymuty ciągu sytuacyjnego na podstawie kątów wyrównanych.

Azymut- to kąt zawarty między północną częścią południka odniesienia, a danym kierunkiem poziomym. Wartość azymutu liczy się zgodnie z ruchem wskazówek zegara i wyraża w mierze kątowej, najczęściej w stopniach.

W zależności od przyjętego południka odniesienia wyróżnia się:

• azymut magnetyczny,

• azymut geograficzny,

• azymut kartograficzny,

• azymut topograficzny,

• azymut geodezyjny.

Azymut magnetyczny- kąt między północną częścią południka magnetycznego a danym kierunkiem poziomym. Jak każdy azymut, liczony jest zgodnie z ruchem wskazówek zegara - od kierunku północy zdefiniowanego przez południk odniesienia, a jego wartość wyrażana jest w mierze kątowej. Azymut magnetyczny może być wyznaczony w terenie z użyciem busoli.

Azymut geograficzny- kąt między północną częścią południka geograficznego a danym kierunkiem poziomym. Jak każdy azymut, liczony jest zgodnie z ruchem wskazówek zegara - od kierunku północy zdefiniowanego przez południk odniesienia, a jego wartość wyrażana jest w mierze kątowej. Azymut geograficzny wyznaczany jest w terenie z użyciem żyroskopu.

Azymut kartograficzny- kąt między północną częścią południka kartograficznego a danym kierunkiem poziomym. Jak każdy azymut, liczony jest zgodnie z ruchem wskazówek zegara - od kierunku północy zdefiniowanego przez południk odniesienia, a jego wartość wyrażana jest w mierze kątowej. Azymut kartograficzny może być wyznaczony kątomierzem na mapie lub obliczony na podstawie różnic współrzędnych.

Azymut topograficzny- kąt między kierunkiem północnym siatki kilometrowej na mapie topograficznej a danym kierunkiem poziomym. Jak każdy azymut, liczony jest zgodnie z ruchem wskazówek zegara począwszy od kierunku północy, a jego wartość wyrażana jest w mierze kątowej.

„DUL

Tyczenie długiej prostej ACB, jeżeli odległości AC i BC nie są znane

Obliczyć wielkości katow na podstawie współrzędnych wierzchołków

Obliczyć dokładność wytyczenia punktu na łuku poziomym mając dane: c=20m +/- 0.01.m,

R=400m, kąt obwodowy = 30 stopni +/-1 minuta” ??????????

Obliczanie azymutów ciągu sytuacyjnego na podstawie kątów wyrównanych:

Az_AB=α_AB

Az_AB=360ْ-α_AB

CIĄG OTWARTY:

Az_n  Az_n-1 180ْ _n Wzór na obliczenie azymutu następnego boku dla kątów lewych

A_n  A_n1  _n 180ْ Wzór na obliczenie azymutu następnego boku dla

kątów prawych

Suma teoretyczna kątów w ciągu otwartym

dla kątów lewych-`

dla kątów prawych-

Suma teoretyczna przyrostów w ciągu otwartym

Odchyłka liniowa

Odchyłki dopuszczalne

Kątowa
Liniowa

7. Precyzyjny pomiar odległości metodą modulacji sinusoidalnej (wzory, opis metody, rysunek).

Modulacja- to samorzutna lub celowa zmiana parametrów fali nośnej. Jest to proces fizyczny polegający na oddziaływaniu pewnego przebiegu wielkości fizycznej zwanej sygnałem modulującym na inny przebieg (modulowany) zwany falą nośną , w wyniku czego uzyskuje się przebieg zwany sygnałem zmodulowanym.

Precyzyjny elektroniczny pomiar odległości:

Postać sygnału modulującego w istotny sposób określa

właściwości dalmierzy.

Stosuje się następujące rodzaje modulacji:

1. Modulacja impulsowa używana w dalmierzach laserowych

2. Modulacja sinusoidalna używana w większości pozostałych dalmierzy

3. Modulacja sygnałem pseudo-przypadkowym stosowana w niektórych

dalmierzach hydrograficznych

Do najczęściej stosowanych modulacji należą:

• modulacja harmoniczna, w której fala nośna stanowi przebieg sinusoidalny (rys. sinusoidy (wykład lub prezentacja)

• modulacja impulsowa, w której fala nośna jest okresowym ciągiem impulsów (rys. wykład lub prezentacja)

Metoda modulacji sinusoidalnej

Sinusoidalny przebieg modulujący falę nośną nadajnika ma zazwyczaj znacznie

mniejszą długość, aniżeli mierzony odcinek L. Najpopularniejsze techniki modulacji sinusoidalnej to:

• częstotliwościowa

• fazowa

• amplitudowa

Proces rozchodzenia się zmodulowanej fali wzdłuż bieżącej drogi x opisuje

równanie fali:

,
,
- częstotliwość, pulsacja oraz długość fali wzorcowej;

n - liczba całkowita pełnych kątów 2π zawartych w ,ω,
,φ,

- liczba ułamkowa 0<
<1 określająca niepełną część przesunięcia fazowego;

v - prędkość fali pomiarowej

Ze wzoru

Uzyskuje się kolejne równania:

Graniczny błąd pomiaru odległości:

L=1,5km dl=1,15cm

L=15km dl=2,5cm

Rys. prezentacja geodezja.pdf strona 61/95 (nie chciało mi się tego schematu już przerysowywać… Zostawiam miejsce żebyście mogli schemat sobie wrysować

11. Wyznaczenie współrzędnych w obserwacjach GPS z wykorzystaniem pomiaru kodu pseudoodległości.

Odbiornik GPS, aby wyznaczyć pozycję, musi odbierać i śledzić sygnały

satelitarne (by mierzyć pseudoodlegści i przyrosty pseudoodległości) oraz

kolekcjonować depeszę nawigacyjną.

Pseudoodległość jest miarą odległości między satelitą a odbiornikiem w danej

epoce pomiarowej.

Podstawą do jej określenia jest pomiar czasu propagacji sygnału na trasie

satelita - użytkownik na bazie określenia opóźnienia odbieranego przez

odbiornik kodu PRN (pseudoprzypadkowego) w stosunku do jego repliki

generowanej w odbiorniku.

Replika kodu generowana w odbiorniku powinna być synchroniczna

względem kodu generowanego w danym momencie przez satelity systemu.

Ponieważ synchronizacja opiera się na mniej dokładnym zegarze

wewnętrznym odbiornika, jest obarczona pewnym błędem przesunięcia

czasowego.

Błąd ten wpływa bezpośrednio na pomiar opóźnienia propagacyjnego

kodu i nie może być pomijany.

Z tego też powodu pomiar nosi miano pseudoodległości dla odróżnienia od

rzeczywistej odległości geometrycznej, natomiast błąd zegara

użytkownika jest przyjmowany jako jedna z niewiadomych w procesie

określania pozycji.

Każdy odbiornik ma w pamięci wzorce kodów PRN wszystkich satelitów (34kody). Wzorce te są przyrównywane po kolei do odbieranych sygnałów do momentu zidentyfikowania jednego, co oznacza rozpoczęcia śledzenia. Śledzą satelitę odbiornik demoluje depeszę nawigacyjną i odczytuje dane almanachu wszystkich satelitach w konstelacji. Na podstawie danych efemerycznych i almanachu synchronizuje swój zegar wewnętrzny.

Pomiary pseudoodległości są również obarczone błędami wynikającymi z

opóżnień atmosferycznych, niestabilności zegarów satelitarnych i błędnego

modelowania efemeryd satelitów.

Na ogół w formie skalarnej można opisać zależności między

pseudoodległością i rzeczywistą odległością do satelity następującym

wzorem:

P_i = c * (t_r - t_τ) = d_i + c * b_u + ..p_i gdzie:

P_i - pseudoodlegść do satelity i;

t_r- czas odebrania sygnału w odbiorniku;

t_τ - czas nadania sygnału;

c - prędkość fali elektromagnetycznej w próżni;

d_i - rzeczywista odległość topocentryczna do satelity;

b_u - błąd zegara odbiornika;

p_i - łączna wypadkowa błędów wynikających z opóźnień w

jonosferze, troposferze, niedokładności efemeryd, SA itp.

xi,yi,zi -> znane współrzędne satelitów.

R_i -> pseudoodległość (pomiary)

Jeżeli mamy N>=4 to możemy wyznaczyć 3 współrzędne x,y,z.

Każdy użytkownik systemu GPS, bazując na zmierzonych wartościach

obserwowanych, wcześniej omówionych, oraz wykorzystując odpowiednie

algorytmy nawigacyjne, jest w stanie określić pozycję anteny odbiornika.

Slajd 86/95 plik geodezja.pdf - rysunek.

---