 | Pobierz cały dokument praca.magisterska.wa.c.7507.dokumenty.2.doc Rozmiar 104 KB |
Człowiek przychodzi na świat jako krucha istota całkowicie zależna od swoich opiekunów i wiele lat musi upłynąć, zanim stanie się dorosłą, samodzielną, radzącą sobie w życiu osobą. Bycie dorosłym oznacza osiągnięcie dojrzałości pod względem fizycznym, psychicznym i społecznym. Jest to wynik długotrwałego procesu, na który mają wpływ zarówno czynniki biologiczne jak i środowiskowe.
Największy wpływ na kształtowanie się autonomii dziecka, jest rodzina. „W środowisku rodzinnym dziecko poznaje wartości moralne, uczy się odróżniać dobro od zła, tu rozwijają się pierwsze nawyki, przyzwyczajenia i pierwsze zasady - normy uczciwego, moralnego postępowania.”
W rodzinie dziecko obserwuje różne zachowania, wchodzi w interakcję z różnymi osobami i rówieśnikami, uczy się nawiązywać kontakty w sposób akceptowany społecznie. Korzystając z wzorców, ciągle modyfikuje swoje zachowanie i dostosowuje je do obowiązujących norm.
Im więcej różnorodnych doświadczeń ma dziecko, tym większą ma szansę na lepsze przystosowanie społeczne i w przyszłości pełnienie ról, wśród których w dorosłym życiu jedną z ważniejszych jest praca.
Niepełnosprawność sprawia, że procesy dojrzewania i uczenia się przebiegają wolniej. Oznacza to, iż dziecko dłużej będzie pozostawało zależne od swoich opiekunów niż jego zdrowi rówieśnicy, a być może nigdy nie uzyska pełnej samodzielności życiowej. Tak dzieje się często w przypadku zespołu Downa.
Niepełnosprawność to termin o szerokim znaczeniu, obejmujący inwalidów, przewlekle chorych, zarówno dzieci i młodzież, jak i dorosłych.
Cechy najczęściej przypisywane ludziom niepełnosprawnym przez społeczeństwo charakteryzują ich w większości jako ludzi słabych, lękliwych, niepewnych siebie, niezadowolonych z życia, ubogich, nerwowych, samotnych. Można by powiedzieć, że stanowią one elementy stereotypu, uogólnionego obrazu osób niepełnosprawnych w społeczeństwie. Sposób ich widzenia kojarzy się więc prawie wyłącznie z niepowodzeniem życiowym a nie z jakimkolwiek sukcesami. Osoby niepełnosprawne zasługują na współczucie i wymagają pomocy, nie są widziane jako partnerzy rożnych przedsięwzięć życiowych, posiadających wprawdzie pewne ograniczenia ale przecież także możliwości. Takie postrzeganie niepełnosprawności ma oczywiście konsekwencje praktyczne, niejednokrotnie z góry pozbawiające szans osobę niepełnosprawną. Przypisywana im etykieta słabości bezradności i uzależnienia eliminuje ich z wielu aktywności, a w sytuacji jej zinternalizowania przez osobę niepełnosprawną może się także stać elementem koncepcji jej własnej osoby.
Wyróżnia się następujące kategorie niepełnosprawności:
upośledzeni umysłowo,
 | Pobierz cały dokument praca.magisterska.wa.c.7507.dokumenty.2.doc rozmiar 104 KB |