Sztuka publicznego przemawiania

Zrób wszystko, by Cię słuchano !

Najczęstsze problemy z głosem :

• Wyższy ton głosu w trakcie publicznych wystąpień

• Głos nastolatka pomimo wieku dorosłego

• Zbyt cichy głos

• Stosowanie „wypełniaczy” i „przerywników” („e…”, „a więc…”, „prawda ?”, „no wiesz”, etc.)

• Monotonność brzmienia głosu

• Zmęczenie po ok. 15-20 minutach przemawiania

• Nie kończenie wypowiadanych zdań w sposób wyraźny, przy jednoczesnym zaczynaniu następnych od „i”

Jak przeciwdziałać tremie towarzyszącej wystąpieniom publicznym :

• Rozluźnienie się

• Właściwe tempo oddechu

• Nawilżenie strun głosowych

• Wizyta u specjalisty

Wystąpienia

Przy stole konferencyjnym :

1. Zebrania z podwładnymi - wypada być sympatycznym, zachęcać do zabierania głosu. Z wyprzedzeniem należy dostarczyć wszystkim wykaz spraw mających stanowić przedmiot dyskusji. Unikać stosowania personalnej krytyki.

2. Zebrania z kolegami z zespołu - należy pamiętać o zasadzie współpracy, ale zarazem starać się uzyskać autorytet godny lidera grupy. Zwięźle przedstawiać korzyści płynące z realizacji naszych pomysłów.

3. Zebrania z przełożonymi - należy przyjąć założenie, że nasza obecność będzie pomocna szefowi. Podczas spotkań z kierownictwem można zabłysnąć. Wszelkie zastrzeżenia należy wygłaszać otwarcie, ale z uwagą, by nie zyskać opinii krytyka wszelkich pomysłów i planów.

Na zebraniach z przełożonymi należy okazywać szacunek oraz sprawiać wrażenie człowieka odpowiedzialnego, zorganizowanego i godnego zaufania.

Rola przewodniczącego :

• Przygotowanie porządku dziennego zebrania.

• Rozsądnie dobrana, ograniczona liczba uczestników zebrania.

• Dbałość o to, by uczestnicy spotkania wiedzieli, czego się od nich oczekuje.

• Zachęcanie uczestników do indywidualnych prezentacji, kierowana tylko i wyłącznie względami merytorycznymi.

• Odpowiedni dobór pory zebrania, najlepiej w godzinach porannych, gdy ludzie są najbardziej zmobilizowani.

• Odpowiedni wybór sali sprzyjającej swobodnej wymianie myśli.

Rodzaje wystąpień :

• Wewnętrzne i nieoficjalne :

1. Wizerunek osoby otwartej i zainteresowanej.

2. Dobór „przyjaznych” kolorów stroju (szarości, błękity, pastele), w celu skupienia uwagi rozmówców na twarzy przemawiającego.

3. Odpowiednia mowa ciała, zachęcanie do udziału w dyskusji, unikanie stwarzania barier.

• Przed większą publicznością :

1. Przyjęcie roli kluczowej postaci poprzez przyciągnie oraz zatrzymywanie uwagi widowni na osobie mówcy i wypowiadanych przez niego kwestiach.

2. Dbałość o odpowiedni, wystarczająco doniosły ton głosu.

3. Wcześniejsze rozplanowanie przemówienia.

4. Strój robiący wrażenie. Kolorystyka skontrastowana z otoczeniem, idealne dopasowanie.

Wystąpienia w telewizji

Wystąpienia na antenie wymagają większego przygotowania niż na żywo, gdyż publiczność przyzwyczajona jest do profesjonalistów.

Dobrze wyreżyserowany, odpowiednio dopracowany styl stanowi podstawę sukcesu.

• Ubiór w telewizji :

1. Należy unikać barw skrajnych, bardzo jasnych i bardzo ciemnych (czerń, brąz, biel).

2. Odpowiednie są stroje o średniej głębokości barwy, gładkie lub z delikatnym wzorem.

3. Elementy błyszczące lub bardzo wzorzyste drażnią i męczą oczy widowni.

Perfekcyjne oblicze na antenie

• Makijaż :

• Korygowanie nierówności cery.

• Wybór ciemniejszego podkładu, dzięki któremu w ostrym świetle wygląda się naturalnie.

• Maskowanie cieni pod oczami

• Zastosowanie pudru w celu uniknięcia błyszczenia twarzy oraz głowy (panowie z łysiną).

• Fryzura :

• Fryzura wyglądająca bardzo dobrze na co dzień, niekoniecznie będzie równie dobrze wyglądać na małym ekranie.

• Włosy nie mogą wyglądać sztywno (efekt tzw. „hełmu”).

• Im bardziej odsłonięta twarz, tym lepiej.

• Długie włosy powinny być spięte, albo perfekcyjnie uczesane.

Ułożenie ciała

• Jak siedzieć :

• Należy unikać miękkich sof, w których zapada się sylwetka.

• Należy usiąść na brzegu „miękkiego” fotela, lekko pochylając się do przodu.

• Na twardych krzesłach należy siadać w taki sposób, by kręgosłup dokładnie przylegał do oparcia (gwarantuje to utrzymanie wyprostowanej sylwetki).

• Mimika i gestykulacja :

• Nie należy mówić do kamery, lecz rozmawiać z redaktorem prowadzącym program.

• Wypada być poważnym, ale nie skwaszonym.

• W celu zjednania sobie sympatii publiczności należy mieć miły wyraz twarzy.

• Gestykulacja otwarta (unikanie splatania rąk na piersiach, zaciskania pięści).

Tłum

Cechy charakterystyczne :

• W tłumie zanika lęk

• Panuje brak poczucia odpowiedzialności (zanikają obawy przed konsekwencjami swoich czynów).

• Pojawia się poczucie potęgi oraz wszechmocy zbiorowości.

• Całkowity bezkrytycyzm, duża podatność na złudzenia.

• Ocena zjawisk za pomocą uproszczonych oraz często fałszywych stereotypów.

• Masowa polaryzacja postaw, silne poczucie wspólnoty.

Tłum - liczne audytorium ogarnięte silnymi emocjami, bądź podatne na takie emocje.

Bycie przekonywującym podczas przemawiania do tłumu.

• Ustalenie 5 elementów przesądzających o zachowaniu tłumu :

1. Interesu większości uczestników.

2. Lęków drzemiących w ludzkich sercach.

3. Namiętności nurtujących zgromadzonych.

4. Wspólnych stereotypów dla ludzi tworzących tłum.

5. Hierarchii wartości przyjmowanej przez uczestników.

• Kwestie w szczególny sposób przemawiające do tłumu :

1. Patriotyzm.

2. Uczucia religijne, przesądy religijne.

3. Wspólne poczucie zagrożenia, rzeczywistego, czy domniemanego.

4. Niesprawiedliwość jednostkowa, czy społeczna.

5. Nie ukarane przestępstwo dokonane przeciw sprawom uznanym przez tłum za szczególne dobro.

6. Podstęp, zdrada, tzw. knowania.

7. Współczucie i litość.

Przemawiając do tłumu należy :

• Używać zwrotów hasłowych.

• Odwoływać się do stereotypów wspólnych dla audytorium.

• Nie okazywać najmniejszych wątpliwości.

• Zachowywać się jak nieuk, wszystko wydaje się jasne i proste.

• Odwoływać się do sfery emocjonalnej zgromadzonych.

• Powtarzać swoje twierdzenia.

• Używać mocnego agresywnego słownictwa (kłamie, kradnie, etc.)

Cztery sposoby przeciwstawienia się dążeniom tłumu :

Bezpośrednia konfrontacja :

• Próby zafascynowania tłumu, górowania nad nim.

• Okazywanie zdecydowania, nieustępliwość, wręcz gotowość na ostateczność.

Rozładowanie emocji i namiętności, jakie wezbrały w tłumie :

• Oznajmienie zebranym, że sprawa została pomyślnie załatwiona.

• Wykorzystanie śmiechu

Skierowanie agresji tłumu w innym bezpieczniejszym kierunku.

Zatomizowanie tłumu dzięki :

• Zaatakowanie przywódcy przez ośmieszenie go lub oskarżenie, iż nie chodzi mu wcale o dobro zgromadzonych.

• Uświadomienie ludziom, że gdy w tłumie walczą o daną sprawę ich rodziny są zagrożone.

• Próbie uświadomienia ludziom, że walczą o cudze interesy.

Szkoła dyskutowania, szkoła retoryki

• Techniki perswazji :

1. Kwestionowanie faktów bazowych - lustracja argumentacji bazowej przeciwnika.

2. Demaskowanie sprzeczności.

3. Wnioskowanie - demaskowanie odstępstw od tej zasady u przeciwnika.

4. Przykład - przytaczanie wypowiedzi stanowiące świadectwo procesów rzeczywistych, czy domniemywanych.

5. Porównania - szczególna forma techniki wnioskowania.

6. Odwrócenie - wykorzystywanie formuły „tak, ale …”.

7. Analiza i ocena.

8. Bumerang - odrzucenie przeciwnikowi sformułowanych przez niego zarzutów.

9. Niedowartościowanie - gdy nie udaje się zakwestionować samych faktów, trzeba zakwestionować ich wartość.

Retoryka

Tekst wygłaszany :

1. Oddziałuje przez treść oraz sposób prezentacji.

2. Ogranicza się do selektywnego wyboru faktów i idei.

3. Hasłowy kontekst stwarza możliwość różnorodnego formułowania myśli.

4. Stosunkowo duża liczba powtórzeń.

5. Adresatem jest określone wieloosobowe audytorium.

Tekst drukowany :

1. Oddziałuje tylko przez treść.

2. Jest możliwie wyczerpujący i pełny.

3. Dosłowna, dopracowana stylistycznie formuła

4. Ujednolicona konstrukcja.

5. Adresatem jest nieokreślony pojedynczy czytelnik.

Retoryka - obejmuje naukę o mówieniu, sztukę mówienia oraz umiejętność przemawiania.

Retoryczne środki przekazu

• Służą temu, aby treść wystąpienia przedstawić obrazowo, interesująco i dobitnie, co pomaga wzmocnić siłę wygłaszanego tekstu.

• Zasada podstawowa - wszystko co abstrakcyjne należy słuchaczom uprzystępnić, stosując trafne porównania, przykłady, metafory i krótkie narracje.

Rola wstępu

• Dobry wstęp pozwala nawiązać pozytywny rodzaj relacji pomiędzy mówcą a słuchaczami.

• Cztery techniki konstruowania skutecznego wprowadzenia :

1. zagajenie,

2. „zarzucanie przynęty”,

3. pobudzanie zainteresowania,

4. technika bezpośrednia.

Bibliografia :

• H. Lemmermann, Komunikacja werbalna. Szkoła retoryki, Wrocław 1999.

• B. Granbeck, K.German, D. Ehniger, A. Monroe, Zasady Komunikacji werbalnej, Zysk i S-ka 2004.

• A. Wiszniewski, Jak przekonywująco mówić i przemawiać ?, Katowice 2006.

• M. Karwat, O demagogii, Warszawa 2006.

• K. Ożóg, Język w służbie polityki, Rzeszów 2004.

Jak przekonywująco mówić i przemawiać ?

Skuteczne negocjacje

Cele komunikacji międzyludzkiej

• Przekazywanie informacji i doświadczeń.

• Budowanie modelu służącego do wyjaśniania świata

• Prezentacja własnej osoby oraz poznawanie innych.

• Rozwój własnej osobowości.

• Nawiązywanie relacji z innymi ludźmi.

• Wpływanie na postępowanie innych ludzi.

• Porównywanie idei i pomysłów.

• Organizowanie współpracy.

• Uzgadnianie transakcji.

• Zapewnienie innym przyjemności i rozrywki.

• Uleganie dosyć powszechnej namiętności, by mówić o sobie.

Przed wystąpieniem

• Należy sobie odpowiedzieć na sześć zasadniczych pytań :

1. Kto ?

2. Do kogo ?

3. W jakim celu ?

4. Co ?

5. Jak ?

6. Kiedy ?

Kto, czyli kim TY jesteś

• Podczas przemówień przyjmowane są różne role (przywdziewane maski).

• Mówca często jest reprezentantem danej instytucji.

• Osoby publiczne przemawiające we własnym imieniu, muszą także brać pod uwagę funkcję, czy ugrupowanie, które jest z nimi identyfikowane.

Do KOGO będzie skierowane przemówienie

• Cechy ogólne grupy :

1. Liczebność słuchaczy :

Podstawowa zasada - im mniejsze grono, tym krótsza powinna być przemowa.

• rozmowa dwóch osób,

• rozmowa w małej grupie (3-5 osób),

• rozmowa w większej grupie (7-20 osób),

• przemówienie do małego audytorium (20-50 osób),

• przemówienie do dużego audytorium (powyżej 50 osób),

• wystąpienie transmitowane przez środki masowego przekazu.

2. Poziom reprezentowany przez audytorium.

3. Jednorodność grupy.

• Dookreślenie charakterystyki audytorium :

• Wiek, płeć oraz status społeczny.

• Przekonania religijne, narodowe, polityczne, etc.

• Środowisko oraz grupy zawodowe słuchaczy.

• Grupy interesów.

• Nastrój odbiorców.

W JAKIM CELU, czyli co chcemy osiągnąć

Kategorie przemówień

• Wystawienia informacyjne

• przekazywanie informacji na dany temat ;

• wyjaśnianie przyczyn zjawiska ;

• nauczenie określonych umiejętności.

• Wystąpienia perswazyjne

• utrwalenie słuchaczy w wierzeniach lub przekonaniach ;

• wywołanie zmiany wierzeń lub przekonań ;

• wywołanie zmiany postawy.

• Wystąpienia okolicznościowe

• deklaracja postawy, polityki, czy zamierzeń ;

• podkreślenie wagi i znaczenia odbywającej się uroczystości ;

• uhonorowanie ludzi.

• Wystąpienia negocjacyjne

• doprowadzenie do porozumienia między stronami, których interesy są rozbieżne.

• Wystąpienia konsultacyjne

• dyskusje oraz narady, których cel stanowi wypracowanie decyzji.

JAK i KIEDY wystąpić

Formy wystąpienia - podstawowa zasada - nie zanudzać słuchaczy.

Możliwości :

1. Odczytanie napisanego przez siebie lub kogoś tekstu.

2. Przygotowanie tekstu, opanowanie go dobrze pamięciowo i wygłoszenie nie czytając.

3. Sporządzenie konspektu przemówienia i wykorzystywanie go w trakcie wystąpienia.

4. Całkowicie spontaniczne przemówienie.

• Czas wystąpienia, należy uwzględnić panujący nastrój wśród słuchaczy, determinowany porą dnia :

1. Rano, popołudnie, wieczór.

2. Na początku sesji, w środku, tuż przed przerwą.

Możliwość stosowanych odwołań

• Generalnie uznane wartości moralne :

• Wiara.

• Współczucie, miłosierdzie.

• Sprawiedliwość.

• Tolerancja.

• Wolność.

• Patriotyzm.

• Przyjaźń.

• Honor.

• Tradycja.

• Jednoczące sytuacje zagrożenia :

• Utrata życia lub zdrowia.

• Kara.

• Utrata majętności.

• Pozbawienie władzy.

• Utrata dobrego imienia.

• Odrzucenie przez zbiorowość.

• Utrata pracy.

• Pozbawienie przyjemności lub rozrywek.

Przygotowanie przemówienia, prezentacji

Organizacja wystąpienia

• Ogólne kwestie

1. Nastawienie.

2. Cel.

3. Analiza publiczności.

4. Konceptogram.

5. Ukryty cel oraz interes osobisty.

6. Ustalenie głównych tez

• Szczegółowe dopracowanie :

1. Sporządzenie fiszek z głównymi punktami.

2. Uzasadnienie lub dowód.

3. Uporządkowanie głównych punktów z uwzględnieniem :

1. czasu,

2. przestrzeni,

3. tematu,

4. problemu.

Odpowiedni dobór powiązań.

Próba generalna - powtórzenie na głos.

Dobór pomocy wizualnych.

Wstęp i zakończenie

• Przemówienie

1. Rozpoczęcie :

• Pytanie retoryczne

• Opowiastka, anegdota.

• Nawiązanie do specjalnych zainteresowań.

• Cytat stanowiący nawiązanie do zasadniczej części przemówienia.

• Ciekawostka.

• Dobitne stwierdzenie, zaczerpnięte z kluczowego założenia.

2. Zakończenie

• Podsumowanie zaprezentowanej tematyki.

• Powtórzenie cytatu, czy anegdoty użytej we wstępie, ale w innym układzie.

• Apel o podjęcie działania lub przyjęcie tezy.

• Prezentacja

1. Rozpoczęcie :

• Dynamiczne sformułowanie ukazujące główny cel prezentacji.

2. Zakończenie :

• Podsumowanie.

• Zalecenia, wyzwanie.

• Konkluzja wynikająca z głównej części wystąpienia.

Wnioski końcowe - nie można wprowadzać do konkluzji nowych punktów. Należy nawiązać do wstępu.

Ludzie najdłużej pamiętają to, co usłyszeli na końcu.

Mowa ciała

Przyjmowane pozycje mówcy

• Wskazane :

• Wyprostowana sylwetka, równomiernie rozłożony ciężar ciała, swobodna gestykulacja.

• Pozycja siedząca, wyprostowana sylwetka, luźne ramiona, podbródek utrzymany w pozycji równoległej do podłogi.

• Niewskazane :

• Pozycja listka figowego.

• Zakładanie nogi na nogę, krzyżowanie nóg, kiwanie się.

• Zakładanie rąk na piersiach, opieranie ich na biodrach chodzenie tam i z powrotem.

• Podzwanianie kluczami i nonetami

• Wkładanie rąk głęboko do kieszeni.

Reakcje publiczności :

• Wiercenie się (przejaw znudzenia)

• Potakiwanie (aprobata)

• Marszczenie brwi, kręcenie głową (sygnał, iż coś może nie być dla odbiorcy wystarczająco jasne).

• Skrzyżowane ramiona lub nogi (postawa defensywna w stosunku do mówcy lub reakcje na chłodną temperaturę w sali).

Negocjacje działaczy i polityków

Negocjacje służą wypracowaniu kompromisowych rozwiązań.

• Trzy charakterystyczne wzorce sytuacyjne, w których występuje konieczność podjęcia negocjacji

1. Aby jedna strona mogła zyskać, druga musi tyle samo stracić.

2. Obydwie strony zyskują, natomiast negocjacje prowadza :

• z jednej strony do określenia wzajemnego współdziałania

• z drugiej do ewentualnego „podziału łupów”

3. Obydwie strony tracą, ale gdyby ze sobą nie współpracowały, straty byłyby znacznie większe.

Przygotowanie przed podjęciem negocjacji

• Uzyskanie optymalnej ilości informacji dotyczących własnej sytuacji oraz sytuacji strony przeciwnej, odnośnie :

1. Prawdziwych celów (własnych i strony przeciwnej).

2. Siły oraz możliwości każdej ze stron.

3. Stopnia poparcia, jaki strony mogą otrzymać z zewnątrz.

4. Historii dotychczasowych kontaktów między stronami.

5. Stanu świadomości społecznej i opinii publicznej.

6. Cech osobowości negocjatorów oraz ich przełożonych.

• Analiza potencjalnych konsekwencji, wynikających z różnorodnych efektów negocjacji :

1. Uwzględnienie racji oponentów.

2. Wyznaczenie granic kompromisu oraz przygotowanie kilku wariantów alternatywnych rozwiązań.

3. Uwzględnienie warunków otoczenia zewnętrznego (należy unikać negocjacji w środowisku nie sprzyjającym osiągnięciu kompromisu).

Konstruktywne negocjowanie

• Przekonanie strony przeciwnej o swej wiarygodności oraz prawdziwym zainteresowaniu wypracowaniem kompromisu.

• Określenie zakresu kompetencji strony przeciwnej.

• Próby przejmowania zakresu kompetencji poprzez

• zaproponowanie porządku obrad i kolejności omawianych spraw ;

• zabranie głosu jako pierwszy oraz sformułowanie problemu;

• aktywne proponowanie nowych rozwiązań.

• obiektywizowanie kryteriów i argumentów.

• uspokajanie zebranych w chwilach burzliwych.

Zasadniczy wpływ na wynik negocjacji mają :

• Siła, jaką dysponujemy.

• Zaufanie zdobyte w zespole kontrpartnerów.

• Kreatywność w prowadzeniu negocjacji.

Kompromis :

• Powinien stwarzać dobre perspektywy na przyszłość.

• Należy unikać postawy obronnej, lecz starać się być możliwie elastycznym.

• Wypada uwzględnić, iż strona słabsza zazwyczaj jest nadwrażliwa na punkcie swej godności.

• Nie należy uważać się za nieomylnego.

• Złośliwości słowne nie popłacają w negocjacjach.

• Pole dyskusji powinno być sukcesywnie zawężane, a nie rozszerzane.

• Należy wystrzegać się generalizowania oraz odwoływania do przeszłości.

Brak kompromisu

W sytuacji braku osiągnięcia satysfakcjonującego obydwie strony rozwiązania, przy założeniu, iż obie nadal mają wolę współpracy można :

• Zaproponować przerwę w dyskusjach.

• Zaproponować pomoc mediatora.

Bibliografia :

• B. Dobek Ostrowska, Komunikowanie polityczne i publiczne, Warszawa 2006.

• Z. Nęcki, Negocjacje w biznesie, Warszawa 2000.

• M. Watkins, Sztuka negocjowania w biznesie, Warszawa 2005.

• T. Witkowski, Psycho - manipulacje, Gdańsk 2004.

Dekalog efektywnego kierowania działaniami :

1. Nie będziesz decydował o wszystkim nadaremno.

2. Słuchaj bliźniego swego jak siebie samego.

3. Myśl pozytywnie.

4. Czcij kadrę swoją.

5. Pomysłów nie zabijaj.

6. Nie bądź seksistą.

7. Czasu nie kradnij.

8. Nie okłamuj się.

9. Nie ufaj nadaremnie ekspertom swoim.

10. Stawiaj sobie dużo pytań.

Poradnik dla występującego publicznie

• Znaj przedmiot wystąpienia.

• Przygotuj wystąpienie w taki sposób, by skupić uwagę słuchaczy, skoncentruj się na :

• celu (co chcesz osiągnąć)

• słuchaczach.

• logistyce wypowiedzi.

• Zapisz główny temat wystąpienia w jednym zdaniu.

• Poświęć czas na praktyczne wygłoszenie wystąpienia (próba generalna).

• Przed wyjściem wykonaj ćwiczenia rozluźniające.

• Przyjdź wcześniej, by wszystkiego dopilnować.

• Korzystaj z form wizualizacji.

• Wykorzystuj wszystkie okazje do praktyki mówienia.

• Nie stawiaj swojego wystąpienia w kategoriach spraw ostatecznych.

• Używaj humoru.

Pamiętaj - wszystkiego można się nauczyć. Nieśmiałość jest cechą, którą trzeba pielęgnować dozgonnie.

Poradnik dla występującego przed kamerą, mikrofonem

Początkowy kontakt :

• Uzyskanie wyczerpujących informacji odnośnie :

• kto prowadzi program,

• co to za program, jak jest emitowany (na żywo, czy z „poślizgiem”).

• jakie tematy będą poruszane,

• jaką ma przybrać formę wypowiedź (komentarz, dyskusja, etc.)

• kto jeszcze bierze udział,

• gdzie i kiedy, etc.

Dobry wstęp w telewizji, czy radiu wymaga entuzjazmu, techniki i przygotowania.

Przygotuj się w taki sposób, by wygłoszona przez Ciebie opinia była zrozumiała dla 10 tysięcy przeciętnych ludzi.

W studio :

• Siedzimy lekko pochyleni do przodu.

• Patrzymy na prowadzącego, nie rozglądamy się dookoła.

• Dbamy o odpowiedni ton głosu, mimikę, umiarkowaną gestykulację.

• Wykorzystujemy pytania, by w pełni przedstawić swoje stanowisko.

• Każdą odpowiedź rozpoczynamy oraz podsumowujemy najważniejszym (naszym zdaniem) stwierdzeniem.

• Występ w telewizji jest sztuką dyskusji, a nie kłótni :

• Bądź uprzejmy, ale stanowczy.

• Nigdy nie bądź bezczelny.

• Atakuj wszystko to, co Twoim zdaniem jest nieprawdziwe w pytaniu (później będzie za późno)

• Gdy nie jesteś w stanie odpowiedzieć, powiedz to zdecydowanie - bezstronny autorytet jest zawsze dobrze odbierany.

PR polityka, czyli jak poradzić sobie z agresywnym dziennikarzem.

• Trudne informacje ogłaszaj w piątek popołudniu, najlepsi reporterzy poszli już do domu.

• W czasie sytuacji kryzysowych zamiast zwoływać konferencje prasowe, spotykaj się z reporterami indywidualnie.

• Nigdy nie skarż się publicznie na dziennikarzy.

• Jeśli uważasz, że reporter podstępnie wydobył z Ciebie niewygodną informację, zaproś szybko innego dziennikarza i powiedz mu więcej niż pierwszemu.

• Gdy wiesz, że prasa coś na Ciebie szykuje, stosuj uderzenia prewencyjne.

• Nagrywaj udzielane wywiady.

• Jeśli nie możesz powiedzieć całej prawdy, przynajmniej nie kłam.

• Zawsze wiedz dokładnie czego nie możesz powiedzieć.

Trema

Lokalizacja źródła problemu, a następnie :

• Zmiana sposobu myślenia na swój temat.

• Zmiana katastroficznych przewidywań na bardziej optymistyczne.

• Zmiana perfekcjonistycznych standardów na bardziej realistyczne.

Swoboda przemawiania, to coś więcej niż tylko styl mówienia ,to także styl myślenia o sobie i innych.

Sekrety liderów

• Zasada działania skutecznego lidera :

1. Wspólne cele + wspólna sprawa = większy sukces.

2. Współpracy nie można wymagać, trzeba się jej dopracować.

3. Należy mieć zawsze świadomość swoich mocnych i słabych stron.

4. Należy posiadać chociaż częściowo każdą z cech niezbędnych dla osiągnięcia sukcesu.

5. Należy odnajdywać i rozwijać w sobie istniejące talenty.

6. Do dobrego przywództwa niezbędne jest poczucie humoru.

• Zasady pozyskiwania współpracowników :

1. Akceptacja i traktowanie na równi ze swoimi uczuć i opinii innych.

2. Opanowanie sztuki współdziałania z mającymi inne poglądy.

3. Wyrobienie sobie zdolności spostrzegania problemu oczyma współpracowników.

4. Rozważne kreślenie planów.

5. Zawsze zakładać, że partner w dyskusji przynajmniej częściowo ma rację.

Przywódcza żyłka

Zdobycie kierowniczego stanowiska nie jest wielką sztuką. Sztuką jest zostanie prawdziwym liderem.

Cechy lidera :

• Ciągłe (auto)doskonalenie oraz poszerzanie swoich wiadomości.

• Umiejętność wzmacniania w innych poczucia sensu życia i własnych wartości.

• Budowanie atmosfery sprzyjającej synergii.

Autopoznanie - zasadniczy składnik sukcesu

• Poznanie siebie jako przedstawiciela gatunku homo sapiens - odkrycie autentycznej siły biologicznej i psychicznej.

• Poznanie siebie jako jednostki - odkrycie zalet, talentów i zdolności oraz wytropienie wad i słabości.

Krytyka

Umiejętne reagowanie na krytykę i krytykowanie innych stanowią powszechnie niedoceniane umiejętności twórczego, efektywnego polityka.

• Konstruktywne stosowanie krytyki :

1. Traktuj krytykę jako element otwartego obiegu informacji.

2. Niczego nie sugeruj.

3. Upewnij się, że krytykowani znali kryteria oceny.

4. Nie krytykuj zbyt wielu rzeczy jednocześnie.

5. Poznaj opinie i doświadczenia krytykowanych.

6. Stosuj odwołania do przykładów wzorcowych.

7. Nie spodziewaj się natychmiastowych rezultatów.

• Źródła negatywnego odbioru krytycznych uwag :

1. Generalnie w intencji negatywnych uwag nie leży rozwiązanie konkretnego problemu, ale wykreowanie negatywnego obrazu czyjejś osoby.

2. Niemal każda krytyka ujawnia jakiś problem.

3. Częste uleganie stereotypom powoduje odrzucenie alternatywnego spostrzegania konkretnych projektów, praktyk oraz samych siebie.

Rady na drogę sukcesu :

1. Lepiej być pierwszym niż lepszym.

2. Zrób coś nowego.

3. Spraw, by wyborca zapamiętał właśnie Ciebie.

4. Stwórz dobre hasło reklamowe.

5. Nie naśladuj innych.

6. Określ swoją pozycję wyborczą.

7. Bądź drugi, skoro nie możesz być pierwszy.

8. Dziel i przywódź (divide et impera)

9. Myśl długofalowo.

10. Naucz się rezygnować.

11. Bądź szczery w stosunku do wyborcy.

Plotka

• Niesprawdzona lub z gruntu kłamliwa wiadomość, powtarzana z ust do ust.

• Mechanizm społeczny i psychologiczny, który bazując głównie na emocjach - kształtuje tendencje społeczne.

• Instrument kontroli społecznej, piętnujący odstępstwa od panujących w danej grupie norm i reguł.

• Powody plotkowania :

• Chęć przekazania informacji po swojej myśli.

• Chęć wywarcia nacisku lub dobrego wrażenia.

• Przeciwdziałanie spodziewanemu atakowi.

• Zazdrość

• Plotkom sprzyja :

• Niepewność, zmienność warunków życia

• Płynność kryteriów oceny sytuacji.

• Konfliktowe źródła informacji.

• Błędy nadawcy informacji.

Bibliografia

• R. Cialdini, Wywieranie wpływu na ludzi, Gdańsk 2004.

• M. Cichosz, (AUTO)kreacja wizerunku polityka na przykładzie wyborów prezydenckich w III RP, Toruń 2003.

• N. De Barbaro, Dojść do głosu, Kraków 2005.

• W. Jabłoński, Kreowanie informacji, Warszawa 2006.

• W. Jabłoński, Polityczne public relations a kreowanie informacji. Analiza krytyczna, [w:] J. Olędzki, D. Tworzyło (red.), Public relations znaczenie społeczne i kierunki rozwoju. Warszawa 2006.

---