Poznań , dnia 12.01.2015r.

ZATWIERDZAM

dowódca 3 kompanii szkolnej OSP

kpt. Krzysztof CYDZIK

PLAN - KONSPEKT

do przeprowadzenia zajęć z taktyki

z 31, 32 grupą 3 kompanii szkolnej OSP w dniu 15.01.2015r.

I. TEMAT 1: Działanie żołnierza w składzie drużyny w działaniach.taktycznych.

II. CELE ZAJĘĆ:

Zapoznać:

• ze strukturą organizacyjną i podstawowym wyposażeniem drużyny, plutonu zmechanizowanego (zmotoryzowanego);

• zasadami i sposobem działania żołnierza w działaniach taktycznych;

• czynnościami wykonywanymi przez żołnierza w zakresie zabezpieczenia bojowego.

III. FORMA: zajęcia teoretyczne.

IV. CZAS: 2 x 45 min.

V. MIEJSCE: blok 22 sala 210.

VI. ZAGADNIENIA:

1. Organizacja i podstawowe wyposażenie drużyny i plutonu zmechanizowanego (zmotoryzowanego).

2. Sposoby działania żołnierza w czasie marszu i w rejonie rozmieszczenia.

3. Działanie żołnierza w obronie i natarciu.

4. Działanie żołnierza w terenie zurbanizowanym.

5. Czynności żołnierza w ramach zabezpieczenia bojowego.

VII. WSKAZÓWKI ORGANIZACYJNO-METODYCZNE:

• 3 dni przed zajęciami zatwierdzić plan - konspekt;

• zapoznać się z tematem, celami i uwarunkowaniami organizacyjnymi zajęć;

• zajęcia wzbogacić o podawanie praktycznych przykładów z postępowania w sytuacjach szczególnych i zagrożenia oraz ewentualnie o prezentację multimedialną;

• dopilnować zachowania porządku i dyscypliny szkoleniowej w czasie zajęć;

• dokonać podsumowania i oceny zajęć.

VIII. LITERATURA:

1. „Regulamin działań Wojsk Lądowych.” - DWLąd. Wewn. 115/2008;

2. „Regulamin działań taktycznych wojsk zmechanizowanych i pancernych

(pluton - batalion - kompania).” - DWLąd. Wew. 134/09;

3. „ Działanie żołnierza na polu walki - podręcznik.” - Poznań 1996. WSO SC. wewn.14/96;

4. „Program szkolenia podstawowego Sił Zbrojnych RP” - Szkol. 866/2013;

5. „Instrukcja o działalności szkoleniowo - metodycznej” - Szkol. 816/2009.

IX. ZABEZPIECZENIE MATERIAŁOWO-TECHNICZNE:

• Laptop 1 szt.

• projektor multimedialny 1 szt.

X. ORGANIZACJA ZAJĘĆ:

• wykład informacyjny.

XI. WARUNKI BEZPIECZEŃSTWA:

Kategorycznie zabraniam:

• oddalać się z miejsca zajęć bez wiedzy i zgody prowadzącego zajęcia.

XII. INNE (DODATKOWE):

Nie dotyczy.

XIII. WPROWADZENIE W SYTUACJĘ TAKTYCZNĄ:

Nie dotyczy.

XIV. PRZEBIEG ZAJĘĆ:

CZĘŚĆ WSTĘPNA (7 min.)

Rozpoczęcie zajęć:

• przyjęcie meldunku;

• sprawdzenie obecności;

• zadaję pytania kontrolne;

• podanie tematu, celu zajęć oraz zagadnień.

CZĘŚĆ GŁÓWNA (75 min.)

ZAGADNIENIE 1 (15 min.)

Organizacja i podstawowe wyposażenie drużyny i plutonu zmechanizowanego (zmotoryzowanego).

DRUŻYNA ZMECHANIZOWANA (9 żołnierzy + dowódca)

- kierowca-mechanik,

- działonowy-operator,

- celowniczy granatnika p-panc,

- pomocnik cel. granatnika,

- celowniczy karabinu maszynowego,

- pomocnik celowniczego km,

- strzelec karabinka-granatnika,

- strzelec karabinka,

- strzelec karabinka wyborowego

PLUTON ZMECHANIZOWANY: DOWÓDCA+ 4 DRUŻYNY

KOMPANIA ZMECHANIZOWANA: DOWÓDCA+ 3 PLUTONY

drużyna zmechanizowana

kompania zmechanizowana

pluton zmechanizowany

Sprzęt i uzbrojenie drużyny zmechanizowanej

Rodzaj broni / sprzętu	NAZWA
		TRANSPORTER OPANCERZONY	BWP-1
		KARABIN MASZYNOWY	Km PK/ PKS
		RĘCZNY GRANATNIK P-PANC	Rgppanc-7W
		KARABINEK GRANATNIK	Kbkg
		KARABINEK	Kbk AKMS
PISTOLET MASZYNOWY	PM-63

Sprzęt i uzbrojenie drużyny zmotoryzowanej

Rodzaj broni / sprzętu	NAZWA
		TRANSPORTER OPANCERZONY	Rosomak
		KARABIN MASZYNOWY	UKM
		RĘCZNY GRANATNIK P-PANC	Rpg-7M
		KARABINEK GRANATNIK	Pallad
		KARABINEK	Beryl
PISTOLET MASZYNOWY	Glauberyt

Sprzęt i uzbrojenie plutonu zmechanizowanego/ zmotoryzowanego

Rodzaj broni / sprzętu	NAZWA
		TRANSPORTER OPANCERZONY	BWP-1, Rosomak
		KARABIN MASZYNOWY	Km PK/ PKS, UKM
		RĘCZNY GRANATNIK P-PANC	Rgppanc-7W, rpg-7 M
		KARABINEK GRANATNIK	Kbkg, Pallad
		KARABINEK	Kbk AKMS, Beryl
PISTOLET MASZYNOWY	PM-63, Glauberyt
PISTOLET SYGNAŁOWY	PS-27
PISTOLET WOJSKOWY	P-83, Wist
RADIOSTACJA	R-3501, TRC-9100

ZAGADNIENIE 2 (15min.)

Sposoby działania żołnierza w czasie marszu i w rejonie rozmieszczenia.

W zależności od charakteru wykonywanych zadań pododdziały ubezpieczają się:

• w rejonach ześrodkowania (wyjściowych, odpoczynku) - ubezpieczeniem postoju;

• w marszu - marszowym;

• w walce - ubezpieczeniem bojowym;

• ponadto we wszystkich działaniach - ubezpieczeniem bezpośrednim.

Ilość sił i środków wydzielonych do ubezpieczenia zależy od stopnia zagrożenia ze strony przeciwnika, charakteru i rodzaju działań, właściwości terenu, widoczności i pogody.

Dla zapewnienia sprawnego funkcjonowania ubezpieczeń i wzajemnego rozpoznania się żołnierzy na każdą dobę ustala się hasło i odzew.

Hasło - podaje się ustnie do wiadomości wszystkich żołnierzy, którzy biorą udział w ubezpieczeniu i rozpoznaniu oraz osobom wysyłanym poza rejon rozmieszczenia pododdziału.

Odzew - podaje się dowódcom pododdziałów oraz osobom wysłanym do przekazania ustnych rozkazów. Hasła żąda się od wszystkich osób przechodzących przez rubież ubezpieczeń i poruszających się po rejonie rozmieszczenia pododdziałów w nocy, odzewu - od osób przekazujących zadania od przełożonego i od dowódców prowadzących rozpoznanie.

Wszystkich żołnierzy nie znających hasła oraz żołnierzy przybyłych z rozkazami a nie znających odzewu zatrzymuje się.

W zależności od rodzaju działań taktycznych wyróżniamy:

1. Ubezpieczenie postoju, którego elementami są:

• oddział czat;

• czaty.

1. Ubezpieczenie marszowe, którego elementami są:

1. przy marszu dofrontowym:

• awangarda;

• szpica czołowa;

• patrol czołowy.

2. przy marszu odfrontowym:

• ariergarda;

• szpica tylna;

• patrol tylny.

c) przy marszu wykonywanym wzdłuż frontu (rokadowym):

• szpica boczna;

• patrol boczny;

• stałe ubezpieczenie boczne.

3. Ubezpieczenie bojowe, którego elementami są:

• bojowy patrol rozpoznawczy;

• pluton zmechanizowany jako ubezpieczenie bojowe, organizowane przez batalion w sytuacji braku styczności z przeciwnikiem.

4. Ubezpieczenie bezpośrednie, którego elementami są:

• placówka;

• drużyna patrolowa;

• czujka (podsłuch);

• szperacze;

• patrole piesze;

• dyżurne środki ogniowe;

• wartownicy;

• dyżurne wozy bojowe;

• posterunki ochronno-obronne;

• dyżurna służba ochronno-obronna pododdziału.

ZAGADNIENIE 3 (15min.)

Działanie żołnierza w obronie i natarciu.

Do czasu rozpoczęcia ogniowego przygotowania natarcia przez przeciwnika, wyznaczony dyżurny środek ogniowy znajduje się na zapasowym lub tymczasowym stanowisku ogniowym. Najczęściej pełni on również funkcję obserwatora. Pozostały skład drużyny doskonali rozbudowę fortyfikacyjną stanowiska oporu.

W przypadku wykrycia elementów rozpoznawczych przeciwnika (ubezpieczeń bojowych) lub drobnych grup przenikającej piechoty, celowniczy dyżurnego środka ogniowego natychmiast melduje o tym dowódcy drużyny za pomocą umówionych sygnałów. W zależności od sytuacji i decyzji wykryte obiekty niszczy ogniem. Po czym zmienia swoje stanowisko.

Z chwilą rozpoczęcia ogniowego przygotowania natarcia przez przeciwnika, dowódca drużyny nakazuje drużynie zająć miejsca w przykrytym odcinku rowu strzeleckiego lub w wozie bojowym. W przypadku braku przykrytego odcinka rowu strzeleckiego, żołnierze zalegają w miejscu swoich stanowisk ogniowych.

Na stanowisku pozostaje dyżurny środek ogniowy, będący w stałej gotowości do otwarcia ognia. Podczas próby wykonania przejścia w zaporach inżynieryjnych, dyżurny środek ogniowy ogniem uniemożliwia wykonanie tej czynności. W przypadku wykonania przejścia metodą wybuchową dyżurny środek ogniowy samodzielnie kieruje ogień na przejście.

Z chwilą zmniejszenia natężenia ognia artylerii przeciwnika, dowódca drużyny ogłasza alarm bojowy. Wszyscy żołnierze zajmują wyznaczone stanowiska ogniowe i ogniem odpierają atak przeciwnika. Żołnierze z nie atakowanych stanowisk ogniowych, usuwają zniszczenia powstałe po uderzeniach artylerii.

Działonowy operator niszczy wozy bojowe przeciwnika z chwilą ich wejścia w zasięg ognia.

Dowódca drużyny po ogłoszeniu alarmu bojowego ocenia poniesione straty i natychmiast melduje o nich dowódcy plutonu. W razie konieczności dokonuje korekty postawionych zadań bojowych.

Obserwując przedpole kieruje ogniem drużyny, przede wszystkim poprzez komendy i zadania ogniowe.

W przypadku zarysowującego się włamania na kierunku sąsiadów lub silnego naporu przeciwnika, za zgodą dowódcy plutonu dokonuje zmiany stanowisk wyznaczonych środków ogniowych w celu wzmocnienia zagrożonych kierunków, lub przejścia całością sił na zapasową linię oporu (rubież ogniową) w celu osłony skrzydła plutonu (kompanii).

W celu zachowania ciągłości działań, konieczne będzie ich kontynuowanie po zapadnięciu zmroku. Obok nocy warunkami utrudniającymi obserwację, prowadzenie ognia będą obfite opady atmosferyczne, mgły oraz dymy.

Noc wywiera poważny wpływ na obronę. Należy liczyć się z innymi możliwościami sprzętu oraz właściwościami psychofizycznymi żołnierzy. W poważnym stopniu zostaną ograniczone możliwości środków przeciwpancernych i broni strzeleckiej. Wynika to przede wszystkim ze zmniejszonych możliwości obserwacji wyników ognia. Jednocześnie noc ułatwia nacierającemu przeciwnikowi uzyskanie zaskoczenia oraz wyjścia na skrzydła i tyły broniących się pododdziałów.

Przygotowanie walki obronnej w nocy w znacznym stopniu jest uzależnione od warunków i czasu przejścia pododdziału do obrony, przygotowania żołnierzy, warunków atmosferycznych i terenowych.

Przejście do obrony może nastąpić w nocy lub w dzień, w warunkach bezpośredniej styczności z przeciwnikiem lub jej braku. Pododdziały będące w bezpośredniej styczności z przeciwnikiem, oprócz typowych przedsięwzięć związanych z prowadzeniem walki obronnej w dzień, organizują posterunki oświetlenia terenu. Na szczeblu pododdziału organizuje się 3 - 4 posterunki oświetlenia, które rozmieszcza się zwykle przed przednim skrajem na linii ubezpieczeń bezpośrednich. Należy zadbać również o zapewnienie odpoczynku żołnierzy.

Ugrupowanie bojowe pododdziału nie będzie się różniło w zasadzie od ugrupowania sił i środków w dzień. Pewnemu przewartościowaniu ulegną tylko niektóre jego elementy. Może to się wyrazić bliższym rozmieszczeniem odwodu, zwiększeniem ilości ubezpieczeń bezpośrednich, użyciem części sił odwodu do obrony na skrzydłach i w lukach. Korzystna będzie również częściowa zmiana położenia niektórych sił i środków.

System ognia powinien uwzględnić wariant rozmieszczenia środków ogniowych, kolejność otwarcia ognia i sposoby kierowania nim w nocy. Jeżeli pododdział przechodzi do obrony w porze nocnej, to system ognia organizuje się natychmiast po zajęciu obrony. Przyrządy noktowizyjne starannie się maskuje, wyznaczając środkom ogniowym 2 - 3 stanowiska ogniowe. Należy również pamiętać o poważnym utrudnieniu pełnego wykorzystania posiadanych środków ogniowych oraz przygotowaniu większej ilości odcinków (rubieży, rejonów) ognia ześrodkowanego, a ponadto o wydzieleniu sił i środków ogniowych do wskazywania celów pociskami smugowymi.

W okresie planowania obrony należy wziąć pod uwagę stopień przygotowania pododdziałów do działań nocnych, możliwości dokonania manewru i orientowania się w terenie, rozbudowę inżynieryjną oraz możliwości oświetlenia terenu. Ponadto, należy wyodrębnić te kierunki, które będą dogodne do natarcia dla przeciwnika oraz obiekty decydujące o trwałości obrony.

Z chwilą przejścia przeciwnika do ataku, oświetla się teren w rejonie jego działań lub wykorzystuje przyrządy elektrooptyczne. Jako pierwsze otwierają ogień środki dyżurne z zapasowych (tymczasowych) stanowisk ogniowych. Pododdziały broniące linii ubezpieczeń bojowych oraz środki ogniowe z tymczasowych stanowisk ogniowych wycofuje się do punktu oporu. Jednocześnie wycofują się posterunki oświetlające, które po zajęciu stanowisk na przedniej linii obrony przystępują do ciągłego oświetlania przedpola.

Przeciwnika skupiającego się na przejściach przez zapory, pododdział niszczy ześrodkowaniami ognia, dążąc do zablokowania jego ruchu i odcięcia piechoty od wozów bojowych.

Jeżeli przeciwnik zbliży się bezpośrednio do punktu oporu, pododdział niszczy go ogniem sztyletowym wszystkich środków i granatami, oślepiając go jednocześnie środkami oświetlającymi. Atak przeciwnika powinien być ostatecznie odparty przed przednią linią.

W przypadku włamania się przeciwnika w czołowe plutonowe punkty oporu, blokuje się go ześrodkowanym ogniem pododdziałów, a ogniem artylerii wzbrania wprowadzenia w wyłom nowych pododdziałów i środków ogniowych.

ZAGADNIENIE 4 (20 min.)

Działanie żołnierza w terenie zurbanizowanym.

Obrona w terenie zabudowanym znacznie różni się od obrony prowadzonej w warunkach polowych. Każdy teren zabudowany niezależnie od jego znaczenia i położenia, może być wykorzystany do obrony. Zabudowa sprzyja zorganizowaniu oporu nawet niedużymi siłami. Rozpatrując właściwości obrony w terenie zabudowanym należy mieć na uwadze jego położenie i rodzaj zabudowy.

Działania zbrojne we współczesnych warunkach nie mogą wykluczyć walki w rejonach zabudowanych. Żołnierze muszą być dobrze przygotowani do walki w miastach. Wojska muszą być szkolone i psychologicznie przygotowane do działań w miastach.

Różnorodność obiektów i urządzeń przemysłowych wywiera duży wpływ na przygotowanie obrony, dlatego każdorazowo sposób organizacji obrony danego obiektu i prowadzenie w nim obrony należy rozpatrywać z uwzględnieniem konkretnych warunków lokalnych.

Urbanizacja kształtuje warunki, które mogą być wykorzystane przez broniące się siły. Pododdziały zmechanizowane, broniące rejonu zabudowanego mogą panować nad drogami podejścia do miasta. Budynki zapewniają osłonę i maskowanie, ograniczają pole obserwacji, ognia, oraz możliwości manewrowe, szczególnie dla pododdziałów zmechanizowanych.

Ulice miasta są przede wszystkim drogami podejścia. Jednak pododdziały poruszające się wzdłuż ulic są często ograniczone przez budynki i mają mało przestrzeni na manewr poza ulicami.

Konstrukcje podziemne znajdujące się w miastach są ważne dla uzyskania powodzenia.

Innym czynnikiem działań w miastach jest obecność ludności cywilnej, często w dużej ilości. Bezpieczeństwo ludności nie biorącej udziału w działaniach wojennych może ograniczyć użycie ognia i manewru przez dowódcę.

Zasięg obserwacji i pole ostrzału są w mieście zredukowane przez zabudowania tak samo jak przez kurz i dym. Cele będą wykrywane w zasięgu 100 metrów i mniejszym. W rezultacie walki w mieście będą składać się z bliskich gwałtownych starć. Piechota będzie musiała używać lekkiej broni przeciwpancernej, broni maszynowej i granatów ręcznych. Możliwości użycia przeciwpancernych pocisków kierowanych będą raczej rzadkie, ponieważ krótkie odległości i liczne przeszkody zakłócają lot pocisku.

Pododdziały zmechanizowane walczące w terenie zabudowanym często są odizolowane, tworząc w mieście serie starć małych grup. Żołnierze i dowódcy małych grup muszą posiadać inicjatywę, zręczność i odwagę aby wykonać zadanie w izolacji od macierzystego pododdziału. Zręczny, dobrze wyszkolony obrońca ma taktyczną przewagę nad atakującym w walkach w mieście. Zajmuje dobrze umocnione pozycje, podczas gdy atakujący musi odsłonić się w celu przeprowadzenia natarcia. W dodatku znacznie ograniczona linia zasięgu wzroku, umocnione przeszkody i podzielony teren wymagają zaangażowania większych sił i środków na danym odcinku. Tak więc nasycenie sił i środków zarówno w natarciu jak i w obronie będzie w terenie zabudowanym od trzech do pięciu razy większe niż w terenie otwartym.

Siły zaangażowane w walkach w mieście zużywają znaczne ilości amunicji. Lekka broń przeciwpancerna, amunicja strzelecka, granaty ręczne, materiały wybuchowe, miotacze ognia są szczególnie często używane w tych walkach. Pododdziały zmechanizowane walczące w mieście muszą być wyposażone w: haki holownicze, liny, siekiery, worki z piaskiem, drabiny. Powyższe materiały powinny być albo zmagazynowane, albo przekazywane na linię walki na wezwanie.

Inną cechą charakteryzującą walki w mieście jest ograniczenie łączności radiowej, spowodowane gęstą zabudową. Ten fakt w połączeniu z trudną obserwacją, stwarza sytuację bardzo kłopotliwą. Działania w mieście wymagają centralnego planowania i decentralizacji wykonania. Dowódca musi mieć pełne zaufanie do swoich podwładnych, ich zręczności i inicjatywy, których nawyki muszą być wyrobione w procesie szkolenia.

ZAGADNIENIE 5 (10 min.)

Czynności żołnierza w ramach zabezpieczenia bojowego.

Zabezpieczenie bojowe to całokształt przedsięwzięć mających na celu zmniejszenie skuteczności uderzeń przeciwnika oraz zapewnienie własnym wojskom sprzyjających warunków do wykonania zadań w różnych sytuacjach.

Celem zabezpieczenia bojowego jest stworzenie najbardziej dogodnych warunków zapewniających: ochronę wojsk przed niespodziewanym uderzeniem przeciwnika, ukrycie sił i środków przed rozpoznaniem przeciwnika i wprowadzenie go w błąd; zwiększenie zdolności ochronnej wojsk i przystosowanie terenu do funkcjonowania pododdziałów, w tym zwłaszcza do prowadzenia przez nie walki.

Na szczeblu pododdziału obejmuje: ubezpieczenie, maskowanie, powszechną obronę przeciwlotniczą, zabezpieczenie inżynieryjne i obronę przeciwchemiczną.

CZĘŚĆ KOŃCOWA (8 min.)

Zakończenie zajęć:

1. Zadaję pytania kontrolne;

2. Omawiam przebieg oraz osiągnięcie celu zajęć.

dowódca

kierowca-mechanik

działonowy-operator

strzelec km

pomocnik strzelca km

celowniczy gppanc

pomocnik celowniczego gppanc

strzelec karabinka granatnika

strzelec

Strzelec karabinu wyborowego

dowódca kompanii

zastępca dowódcy kompanii

3 plz

2 plz

1 plz

dowódca plutonu

1 drz

(pomocnik d-cy plutonu)

2 drz

3 drz

4 drz

OPRACOWAŁ

dowódca 2 plutonu

mł.chor. Jarosław SAWICKI

---