fizyczna-zaliczenie, Wstep do geografii fizycznej,Kostrzewski, WNGiG POZNAN


Hipotezy:

Hipotezy plutoniczne albo elewacyjne. Na przełomie XVIII i XIX w. plutoniści przyjmowali, że góry powstają wskutek wciskania sit; ognisto-płynnej magmy w skorupę ziemską i nierównomiernego podnoszenia przypowierzchniowych warstw skalnych.(obserwowali lakolity). Do tej grupy hipotez można też włą­czyć „teorie oscylacyjna". Przyjmuje on podpływanie magmy pod wpływem -sil kosmicznych w jednych obszarach i odpływanie z innych regionów. Wskutek tego powstają nabrzmienia geotumory" i obniżenia - „geodepresje". Z geotumorów ku geodepresjom spływają grawitacyjnie pokrywy skalne podlegające fałdowaniu, a nawet płaszczowinowaniu. Zsunięcie pokrywy z kulminacji geotumoru doprowadza do odsłonięcia i rozerwania części centralnej oraz rozwoju procesów wulkanicznych. Powstawanie fałdów i plaszczowin wskutek ru­chów grawitacyjnych, ześlizgiwania się mas skalnych po stokach nabrzmień przyjmują też niektórzy geologowie dla tłumaczenia genezy fałdów i płaszczowin w Alpach i Karpatach.

Do grupy hipotez elewacyjnych należy też „teoria radiomigracyjna” zakładająca wędrowanie substancji promieniotwórczych ku powierzchni Ziemi. W okre­sach górotwórczych magma bogata w pierwiastki promieniotwórcze intruduje w skorupę ziemską i dzięki temu jej górne części ulegają rozgrzewa­niu, rozszerzaniu i rozrywaniu. To doprowadza do wulkanizmu i utraty ciepła. W związku z ochładzaniem następuje kompresja mas skalnych, w miejsce nabrzmień powstają zagłębienia geosynklinalne. Rozgrzewanie, związane z rozpadem substancji promieniotwórczych, nagromadzonych w osiach geosynkliii powoduje ich podnoszenie i doprowadza do utworze­nia górotworu oraz zjawisk wulkanicznych, związanych z rozrywaniem. To znowu powoduje utratę ciepła i wszystko się od nowa powtarza. Jednak­że wobec stałego zubożenia podłoża w substancję promieniotwórczą roz­miary przemieszczeń pionowych są coraz słabsze. Doprowadza to do zani­ku określonych geosynkłin, a powiększania, rozrastania się bloków kon­tynentalnych.

„Hipotezy kontrakcyjne” Deformowanie skorupy ziemskiej, w tym powstanie gór fałdowych, ze stygnięciem i kurczeniem się rozgrzanego wnętrza Ziemi. W skorupie nie znajdującej oparcia powstawały napięcia i przemieszczenia. Grube kry kontynentalne podlegały ruchom epeirogenicznym, natomiast naciski na strefy kontaktowe, dzielące bloki kontynentalne, doprowadzały do powstawania gór fałdowych. Długotrwałe napięcia w skorupie ziemskiej wyładowywały się gwałtownymi przemieszczeniami w krótkich okresach czasu. Stąd paroksyzmy górotwórcze przegradzane długimi okresami względnego spokoju.

„Hipotezy przesuwania się kontynentów pod wpływem sił kosmicznych” wysuwano od dawna. Upoważniała do tego analiza map, a zwłaszcza porównanie przebiegu za­chodniego brzegu kontynentu euro-afrykańskiego z przebiegiem wschod­niego brzegu kontynentu amerykańskiego. W okresie paleozoicznym miał istnieć jeden wielki kontynent, zbudowany z siału, tzw. „Pangea". Ten pra-kon-tynent nieco zanurzony w plastycznej simie został pod wpływem sil kos­micznych rozerwany i podzielony na wielkie kry. Kry kontynentalne pod wpływem sił kosmicznych, związanych z ruchem obrotowym Ziemi oraz z przyciąganiem przez Księżyc i Słońce przesuwają się ku równikowi oraz wędrują ku zachodowi. Kontynenty zbliżające się ku równikowi zgniatały osady znajdujące się w geosynklinach, oddzielających kontynenty i w ten sposób powstawały górotwory o przebiegu równoleżnikowym. Natomiast kontynenty Wędrujące na zachód spiętrzały u swego czoła utwory przed­pola, doprowadzając do powstawania łańcuchów górskich o przebiegu po­łudnikowym (Andy, Kordyliery). Po przeciwnej stronie tych kontynentów następowało rozrywanie, powstawały wielkie zagłębienia i wyspy girlandowe (na wschód od Azji i Australii).

Nieco zbliżona jest hipoteza według której istniały dwa wielkie kontynenty zbudowane ze sialu: Laurazja (Ameryka Północ­na i Eurazja bez Dekanu) oraz Gondwana (Ameryka Południowa, Afryka, Dekan, Australia, Antarktyda), ograniczone od wschodu i zachodu sztyw­ną tarczą simy, budującej dno Oceanu Spokojnego. Ten rozległy basen o sztywnym dnie miał powstać wskutek oderwania się masy ziemskiej, z której został uformowany Księżyc. Pod wpływem sił, związanych z ru­chem obrotowym Ziemi oba kontynenty, ograniczone sztywną masą simy przesuwają się w kierunku równika i zgniatają osady wypełniające geosynklinę. Wskutek bardzo wielkiego obciążenia plastycznego podłoża wgniatanymi masami rodzą się magmowe prądy kompensacyjne, skierowane ku biegunom, gdzie podłoże zostało odciążone. Tymi prądami są przenoszone kontynenty, następuje ich rozsuwanie i tworzenie nowych geosynklin. Kolejne zbliżanie i oddalanie się kontynentów doprowadzało do powstawania górotworu w kilku okresach geologicznych, a przemie­szczanie wzdłuż sztywnej masy pacyficznej stworzyło góry okolopacyficzne.

Hipotezy przesuwania się kontynentów pod wpły­wem sił wewnętrznych, głównie prądów konwekcyj­nych, zakładaja przemieszczanie rnagmy z powodu różnic temperatury i zmian objętości. Teoria przyjmujw powstawanie prądów konwek­cyjnych w plastycznej simie, podścielającej skorupę ziemską. Wraz z magmą przemieszczane są kontynenty, a to doprowadza z jednej strony do rozrywania kontynentów, z drugiej do zgniatania i fałdowania osadów w goosynklinach.

Hipoteza prądów dolnych - prądy wyrównawcze powstają wskutek nierównomiernego nagrzania simy. Pod kontynentami, spełniającymi rolę izolatorów, temperatury są bardzo wy­sokie, pod ochładzającymi oceanami są one znacznie niższe. Stąd prądy konwekcyjne w kierunku oceanów, a ruch jest przenoszony wskutek tar­cia na kry kontynentalne. Doprowadza to do rozciągania kontynentów i tworzenia geosynklin oraz zbliżania się kontynentów i fałdowania osa­dów w geosynklinach, a w rezultacie powstawania górotworów.

Hipoteza cyklów termicznych - przyjmuje, że sko­rupa ziemska jest na przemian rozrywana (zapadliska, wulkanizm) i ści­skana (fałdowanie, powstawanie górotworów fałdowych). Okresy rozry­wania (tensji) wiąże on z silnym nagrzaniem magmy i zwiększeniem jej objętości wskutek rozpadu substancji promieni o twórczych. Okresy ściska­nia (kompresji) tłumaczy ubytkiem ciepła i kurczeniem się magmy.

Hipoteza prądów konwekcyjnych - przyjmuje istnienie prądów konwekcyjnych w podłożu litosfery. Prądy powstają w magmie astenosfery wskutek nierównomiernego rozmieszczenia ciepła, dostarczanego przez rozpad substancji promieniotwór­czych. Rozróżnia się prądy planetarne i prądy subkontynentalne. Prą­dy planetarne płyną od obszarów równikowych, gdzie jest najgrubsza skorupa, a więc największe nagromadzenie ciepła, w kierunku północnym i południowym. Są to prądy wstępujące, powodujące podnoszenie_ i rozrywanie? skorupy ziemskiej. Prądy subkontynentalne są skierowane spod kontynentów, gdzie występuje wielkie nagromadzenie ciepła, ku basenom oceanicznym - działającym ochładzająco. Te prądy rozrywają kontynen­ty na części i doprowadzają do powstawania geosynklin. Przemieszczanie kontynentów powoduje zgniatanie geosynklin i powstawanie górotworów. Także u krawędzi przesuwających się kier kontynentalnych wskutek stłaczania mas sialu powstają górotwory, a przez wgniatanie podłoża — rowy oceaniczne.

„Tektogeny” - zstępujące prądy konwekcyjne wcią­gają daleko w głąb masy sialu wraz z pokrywą skał osadowych doprowa­dzając do powstawania w geosynkłinalnych rowach oceanicznych tzw. tektogenów. Górotwory rodzą się zatem wskutek wginania skorupy, a nie bocznego nacisku.

D. Griggs przyjmuje różną szybkość w przebiegu cyklicznym prądów konwekcyjnych. Szybkość prądu wstępującego w miarę nagrze­wania rośnie, a zstępującego w miarę ochładzania maleje, aż w końcu ruch całkowicie zamiera. Dopiero ponowne rozgrzanie, trwające ok. 500 min lat, wywołuje powolny ruch wstępujący. W tym bardzo długim cyklu zazna­czają się długie okresy spokoju i krotkę paroksyzmy górotwórcze. Prądy zstępujące wciągając skorupę ziemską w głąb tworzą geosynkliny. Osady znajdujące się w niej ulegają sfałdowaniu, po czym w okresie zanikania prądów następuje izostatyczne podniesienie górotworu.

E. Kraus zakłada istnienie prądów magmowych w dwóch po­ziomach. W strefie sialsimy, nazwanej hyporeonem (poniżej 30—100 km) zachodzą prądy konwekcyjne, wywołane różnicą temperatur. W strefie głębszej, nazwanej batyreonem (do 800. km), istnieje prąd wywołany siła­mi kosmicznymi. W hyporeonie w miejscu stykania się dwóch prądów wstępujących odbywała się najpierw dyferencjacja magmy w siał i simę .oraz tworzenie ośrodków — tarcz granitowych, rosnących dzięki procesom orogenicznym, a następnie rozrywanie tarcz sialicznych i tworzenia zapadlisk tektonicznych (tafrogeneza). W miejscach stykania się i prądów zstępujących tworzyły sił rozległe zagłębienia (Labrum), rosnące wskutek ssania w głąb. Tak powstawały geosynkliny. W miarę .wciągania geosynkliny przez prądy zstępujące w głąb, stawała się ona co raz węższa a osady ją wypełniające ulegały fałdowaniu (hypo-orogeneza). W ten sposób na dużych głębokościach powstawał orogen. Po osłabieniu działalności prądów zstępujących orogcn był izostatycznie dźwigany (epeirogeneza); powstawał łańcuch górski, a po jego obu stronach zapadli­ska, przesuwające się z czasem coraz dalej na zewnątrz.

Hipoteza ekspansji - Przedstawione hipotezy zakładały albo kurczenie się Ziemi wskutek oziębiania, albo utrzymywanie tych samych rozmiarów w ciągu przeszłości geologicznej. Hipoteza mówi,że szybkość ruchu obrotowego Ziemi zmniejszyła się w cią­gu jej dziejów, wskutek czego zmniejszała się siła ciężkości, siła przycią­gania. Zmniejszanie grawitacji doprowadzało do popękania skorupy ziem­skiej i do wzrastania objętości Ziemi W pęknięcia cienkiej skorupy, wyścielającej dna oceaniczne, wciskała się i także dzisiaj wciska się lawa bazaltowa. Ulegając krzepnięciu poszerza ona stale szerokość tych spękań, a tym samym powoduje rozsuwanie płatów litosfery i zwięk­szanie powierzchni Ziemi. Stąd hipoteza ekspansji W miejscu szczeliny wskutek rozpychania powstaje rów, który w miarę dalszego po­szerzania przez podpływającą i krzepnącą magmę uzyskuje coraz szersze dno, aż do rozmiarów den morskich i oceanicznych. Magma wciskająca się w sytemy pęknięć litosfery pochodzi z płaszcza, gdzie znajduje się pod bardzo wielkim ciśnieniem. Rosła objętość kuli ziemskiej, a wraz z nią powierzchni Ziemi. Przed 4 mld lat powierzchnia Ziemi miała po­siadać 241 min km2 gdy dziś ma 510 min km,5. Powiększyła się zatem bar­dzo znacznie powierzchnia Ziemi przy czym nie zwiększyła; się powierzch­nia kontynentów, a tylko den oceanicznych. Ta interesująca hipoteza nie wyjaśnia jednak przebiegu powstawania łańcuchów górskich.

Hipoteza rozprze­strzeniania się den oceanicznych - skorupa ziemska składa się z sześciu sztywnych płyt (pacyficzncj, amerykańskiej, antarktycznej, afrykańskiej, eurazjatyckiej, indo-australijskiej) o równej grubości, spoczywających na plastycznym pod­łożu. Płyty są pooddzielane pęknięciami, szczególnie wyraźnymi w obrę­bie den oceanicznych. Te pęknięcia są albo rozsuwane, albo zgniatane. Pęknięcie, którymi wydobywa się lawa, pochodząca z głębszych warstw Ziemi są rozsuwane ponieważ lawa krzepnąc wywiera nacisk na brzegi płyt. To doprowadza do powolnego rozsuwania i przemieszczania płyt. Płyty przesuwane od jednego ciągu spękań z szybkością l-10 cm/rok zbliżają się do płyt odsuwanych od innego ciągu spękań. W miejscach pod­suwania się bazaltowych płyt oceanicznych pod lżejsze masy kontynental­ne powstają wskutek zwiększonego nacisku na podłoże rowy ocea­niczne oraz łańcuchy górskie (ciąg okołopacyficzny).

Takimi stale poszerzanymi pęknięciami są dziś rowy w osiach grzbie­tów oceanicznych. Wydobywają się z nich lawy bazaltowe i na naszych oczach powstają m. in. wysepki koło Islandii. Do tego systemu pęknięć opasujących całą Ziemię należą też rowy tektoniczne kontynentów, np, system rowów wschodnioafrykańskich o długości wielu tysięcy km. Roz­poznanie tych rowów, zwłaszcza oceanicznych stało się podstawą dla skonstruowania hipotezy zarówno ,,ekspansji", jak też „rozprzestrzeniania się den morskich" i „tektoniki płytowej".

Lodowce i Lądolody:

Nazwa

Charakterystyka

Miejsce i sposób powstawania

Przykład

Kontynentalne

lądolody

duże, wypukłe formy lodowe, o grubości dochodzącej do kilku km i powierzchni wielu min km ; masy lodu poruszają się we wszystkich kierunkach

powolne rozrastanie pokrywy lodowej na dużych obszarach lądu

Antarktyda, Grenlandia

lądolody szczątkowe

wypukłe tarcze lodowe pokry­wające mniejsze powierzchnie niż lądolody (kilka tyś. km2) i mające mniejszą grubość (do kilkuset m)

pozostałości dawnego [ądolodu zachowane na lądach (przede wszyst­kim na wyspach)

czapa Austfonna na Svalbardzie; Vatnajókull, Islandia; wyspy Arktyki: Ziemia Baffina, Ziemia Franci­szka Józefa; Patagonia (Ameryka Pd.)

fieldowe (norweskie)

rozległe pola firnowe3 ze spływającymi w różne strony szerokimi jęzorami lodowymi

gromadzenie śniegu na rozległych płaskich wierzchowinach gór (fieldach)

Jostedalsbreen (Norwegia)

Górskie

typu alpejskiego

z pola firnowego3 spływa doliną jeden jęzor lodowcowy

gromadzenie śniegu w obniżeniach na zboczach grzbietów

Gros s Aletsch (Alpy szwajcarskie), Mer de Glace (Alpy franc.)

himalajski (dendrytowy)

lodowiec dolinny, do którego dołączają z boku Liczne lodowce drugorzedowe

pojedyncze lodowce dolinne łączące się z lodowcem głównym

Lodowiec Fcdczcnki (Pamir); Seward--Malaspina (Alaska)

cyrkowy (pirenejski, firnowy)

nieduży, o okrągłym kształcie, w zagłębieniu terenu

lodowiec położony w polu firnowyma lub niewielkim zagłębieniu na zboczu

Batura (Karakorum); Lorchbreen (Spitsbergen)

wiszący

nieduży, o okrągłym kształcie, z niewielkim jęzorem lodowcowym zwisającym z progu skalnego

w obniżeniach lub załamaniach na stromych zboczach, powstaje z intensywnie nawiewanego s'niegu

zbocza Lhotse (Himalaje)

przerywany

jęzor lodowcowy przerywany fragmentem nagiej skały

gwałtowne przerwanie i zsunięcie się fragmentu jęzora na stromym stoku

kalderowy

niewielkie o okrągłym kształcie

w kraterach wygasłych wulkanów, z groma­dzącego się śniegu

szczyty w Meksyku: Popcapetl, Iztaccihuatl

Przed

górskie

piedmontowy

zwarta, rozległa pokrywa lodowa na równinnym przedpolu gór

połączenie kilku lodow­ców dolinnych na przed­polu gór

Malaspina (Alaska)

Nawod­ne

szelfowy

płaski lodowiec o znacznej grubości (na ogół rzędu 100 m, sporadycznie nawet do 1300 m), oparty o dno morskie

lodowiec spływający z lądu do morza

lodowiec Rossa, Filch-nera, Larsena (Antar­ktyda), Ward Hunt na wyspie Ellesmere'a (Arktyka)

góry lodowe

olbrzymie bryły lodowe (do kil­kuset km2 i więcej, patrz s. 183), wystające z wody na wysokość do ok. 100 m

oderwane fragmenty lodowców szelfowych pływające po wodzie

na morzach wokół Antarktydy; na Morzu Arktycznym



Współczesne zlodowacenie:

Masa lodu występująca na Ziemi pod różnymi postaciami wynosi łącznie 2432x1016 ton. Lodowce i lądolody stanowią 98,95 %. Lodowce i lądolody zajmują powierzchnię 14,9 mln km2. Ponad 85% tej powierzchni przypada na lądolód antarktyczny, 11% na Grenlandię i pozostałe 4% na wszytkie lodowce regionów polarnych i wysokogórskich. W obszarach górskich umiarkowanej strefy największe powierzchnie zajmują lodowce Karakorum (13,5 tys. Km2), Himaljów (10 tyś. Km2), Andów (12 tyś. Km2).

Procesy kształtujące powierzchnie ziemi:

Czynnik | Proces

Objaśnienie

Skutki, powstające formy

Czynniki wewnętrzne

Tekto­nika

ruchy izostatyczne

pionowe ruchy fragmentów litosfery wywołane obciążeniem lub odciążeniem danych części litosfery; litosfera może ugiąć się pod ciężarem lądolodu, wulka­nu, sfałdowanych osadów, zakumulowa­nych osadów, wód jeziora lub morza

wypiętrzanie i obniżanie części kontynentów i dna oceanów (np. Skandynawia i okolice Zat. Hudsona w Ameryce Pn. podnoszą się po ustąpieniu lądolodu)

ruchy epejrogeniczne

powolne, odwracalne, pionowe ruchy wielkich fragmentów litosfery, prawdo­podobnie wywołane ruchami materii płaszcza Ziemi (konwekcja cieplna)

transgresje i regresje mórz w różnych okresach geologicz­nych, tarasy morskie

ruchy górotwórcze (orogenicz-ne)

nieodwracalne procesy deformacji skoru­py ziemskiej polegające na fałdowaniu i wypiętrzaniu osadów o znacznej miąż­szości na skutek nacisków wywołanych kolizją płyt litosfery; procesom tym to­warzyszą procesy wulkaniczne, plutoni­czne, sejsmiczne i izostatyczne

sfałdowanie i wypiętrzenie utworów geosynklinalnych, efektem tego procesu są m.in. fałdy, płaszczowiny, uskoki, góry zrębowe, góry fałdowe, pogrubienie skorupy ziem­skiej

procesy sejsmiczne

przemieszczanie się w skorupie ziem­skiej fal sejsmicznych wywołanych gwałtownym rozładowaniem naprężeń nagromadzonych wskutek procesów te­ktonicznych; towarzyszą także wybu­chom wulkanów i zapadaniem się stro­pów pustych przestrzeni podziemnych

drganie lub kołysanie powie­rzchni ziemi, powstają m.in. szczeliny, uskoki, zapadliska, osuwiska

Wulkanizm

procesy wulkaniczne

wydobywanie się z głębi Ziemi (ze szcze­lin lub kraterów) lawy, gazów, materiału piroklastycznego (np. pyłów, popiołów, bomb wulkanicznych); wulkanizm towa­rzyszy ruchom górotwórczym oraz stre­fom granic płyt litosfery

stożki wulkaniczne, wulkany szczelinowe, pokrywy lawo­we, pokrywy popiołu

Plutonizm

procesy plutoniczne

przemieszczanie się magmy w podłożu skorupy ziemskiej oraz jej wnikanie w serie skalne i zastyganie; towarzyszy procesom wulkanicznym i ruchom górotwórczym

intruzje skał magmowych w formie batolitów, lakkolitów, żył (patrz s. 54)

Czynniki zewnętrzne

Wietrze­nie fizyczne

wietrzenie termiczne

naprzemienne nagrzewanie i stygniecie powierzchni skał, powodujące ich nie­równomierne rozszerzanie

łuszczenie skał oraz ich roz­pad ziarnisty i blokowy

wietrzenie mrozowe

rozpad skał na skutek zamarzania i od-marzania wody w szczelinach skalnych

rozpad skał na różnej wielkości ziarna i bloki

wietrzenie solne

krystalizacja soli w szczelinach skalnych (co prowadzi do rozpadu skały) lub na po­wierzchni skały

skorupy, lakiery, wykwity solne; rozpad skał na różnej wielkości ziarna i bloki

wietrzenie biogeniczne

rozsadzanie skał przez korzenie roślin oraz zwierzęta żyjące w glebie

rozpad skał na różnej wielkości ziarna i bloki

Wietrze­nie chemi­czne

rozpuszcza­nie

rozkład skały w wyniku całkowitego lub częściowego odprowadzenia do roztworu minerałów budujących skałę

pokrywa zwietrzelinowa po­zbawiona łatwo rozpuszczal­nych minerałów

utlenianie

reakcje chemiczne wolnego tlenu atmo­sferycznego ze składnikami mineralnymi budującymi skałę

zmiany składu chemicznego skał (często przy tym następują zmiany barwy skał)

uwęglanowienie

rozpuszczanie lub rozkład skał w wyniku działania wody zawierającej rozpuszczo­ny dwutlenek węgla

pokrywa zwietrzelinowa pozbawiona węglanów, krze­mianów i glinokrzemianów

hydroliza

rozkład skal na składniki kwasowe i zasadowe pod wpływem wody

przemiany minerałów, rozpad skał, przechodzenie pewnych pierwiastków do roztworu wodnego

Ruchy masowe (grawi­tacyjne)

odpadanie

swobodne przemieszczanie się odspojonych fragmentów skał po stromych sto­kach i ścianach skalnych

żleby, stożki piargowe, hałdy usypiskowe

obrywanie

gwałtowne przemieszczanie w dół stoku ogromnych oderwanych mas skalnych

blokowiska pod ścianami skalnymi

osuwanie

ześlizgiwanie się mas skalnych i zwietrzeliny po stromych stokach na skutek przesycenia gruntu wodą

osuwiska — nisze osuwisko­we, rynny osuwiskowe, jęzory osuwiskowe, zerwy

spływanie

przemieszczanie w dół stoku luźnego materiału zwietrzelinowego, najczęściej przesiąkniętego wodą

stożki koluwialne, jeżyki i pokrywy koluwialne

spełzywanie

powolne przemieszczanie w dół stoku o małym nachyleniu luźnego materiału zwietrzelinowego przesiąkniętego wodą

haki zboczowe, języki soliflukcyjne, doliny nieckowate (rozłogi)

spłukiwanie

przemieszczanie w dół stoku luźnego materiału przez wody opadowe i rozto­powe

doliny nieckowate, wąwozy, rozdoły, żłobki deszczowe (bruzdy), piramidy ziemne

Działal­ność morza

abrazja

rozkruszanie skał przez fale uderzające w brzeg, podcinanie wysokich brzegów, zmywanie osadów z brzegu przez fale

klify, nisze abrazyjne, platfor­my abrazyjne, ostańce

akumulacja

osadzanie piasku przez fale i prądy mor­skie na brzegu i w strefie przybrzeżnej

plaże, łachy przybrzeżne, lido, kosy, mierzeje, tombolo

Działal­ność rzek

erozja

denna (wgłębna)

porywanie przez wodę okruchów skał z dna koryta oraz żłobienie go (pogłębianie) niesionym materiałem (rumowiskiem)

doliny wciosowe (V-kształtne), jary, kaniony, wodospady, terasy erozyjne

erozja

boczna

żłobienie i podcinanie zboczy koryta przez płynącą wodę

meandry, strome zbocza dolin, starorzecza

erozja

wsteczna

wymywanie materiału skalnego z tere­nów źródliskowych, podcinanie i wymy­wanie materiału budującego progi skalne

leje i nisze źródliskowe, jary, wodospady, cofanie się pro­gów skalnych

akumulacja wód lądowych

osadzanie materiału niesionego przez rzekę w miejscach, gdzie woda traci siłę nośną, na pograniczu terenów o różnym oporze podłoża dla płynącej wody

delty, terasy akumulacyjne, stożki napływowe, mielizny i łachy korytowe, wały przy-korytowe, bruk

Działal­ność wiatru

deflacja

wywiewanie i przemieszczanie drobne­go, luźnego materiału skalnego z podłoża

misy deflacyjne, ostańce, bruk deflacyjny, próżnie podskorupowe, jamy

korazja

żłobienie, ścieranie i szlifowanie skał przez ziarenka piasku niesione przez wiatr

grzyby, okapy i gzymsy skal­ne, graniaki, wyglądy, żłobki, bruzdy, jardangi

akumulacja

osadzanie piasku niesionego przez wiatr

draa, wydmy, kopce, pagórki, zmarszczki, języki, smugi

Procesy mrozo­we

zamarzanie wody w podłożu

zamarzająca woda w podłożu oraz lód w różnych temperaturach zmieniają obję­tość, powodując zmiany w rzeźbie terenu

grunty strukturalne, szczeliny i kliny mrozowe, pingo, bug-ry, tufury

rozmarzanie lodu w podłożu

zmiana objętości wody po rozmarznięciu w podłożu powoduje zmiany w rzeźbie terenu

zagłębienia po pingo, misy, wanny, leje, niecki wytopis-kowe, ałlasy

Działal­ność lodow­ców

detersja

szlifowanie i rysowanie podłoża przez lód lodowcowy i materiał skalny niesio­ny przez lodowiec

wyglądy, mutony (barańce), rygle skalne, rysy, bruzdy, zadziory, drumliny

detrakcja

odrywanie i wykruszanie z podłoża blo­ków skalnych i rumoszu skalnego przez płynący lód lodowcowy

cyrki, żłoby lodowcowe (doli­ny U-kształtne), zagłębienia końcowe, bruzdy lodowcowe

egzaracja

zdzieranie, przesuwanie i fałdowanie materiału skalnego przez czoło lodowca

zagłębienia i garby zbudowa­ne ze spiętrzonego materiału

akumulacja

osadzanie materiału niesionego przez lód lodowcowy

moreny: czołowa, boczna, de­nna, środkowa

erozja wód lodowco­wych

żłobienie, wymywanie materiału podłoża i zboczy dolin przez wody płynące w obrębie lodowca i na jego przedpolu

rynny, garnki i kotły polodowcowe, pradoliny

akumulacja wód lodow­cowych

osadzanie materiału niesionego przez wody płynące w obrębie lodowca i na jego przedpolu

ozy, kemy, tarasy kemowe, sandry, tarasy sandrowe, stożki glacifluwialne

Procesy

krasowe

rozpuszcza­nie węglanu wapnia i wy­mywanie go

woda zawierająca dwutlenek węgla roz­puszcza węglan wapnia ze skał węglano­wych, co powoduje zmiany w rzeźbie terenu

jaskinie, doliny, jary, ostańce: mogoty i humy, żebra, leje, polja, uwaly, ospa, kamenice, żłobki

strącanie się węglanu wapnia i o-sadzanie go

węglan wapnia rozpuszczony w wodzie strąca się i osadza w jaskiniach oraz na powierzchni ziemi

stalaktyty, stalagmity, stalag-naty, trawertyny, polewy, perły jaskiniowe

Kosmi­czny

uderzenia ciał pocho­dzenia kos­micznego

sporadycznie zdarzają się zderzenia ciał kosmicznych (różnej wielkości) z Zie­mią, największe nie spalają się w atmos­ferze, lecz docierają do jej powierzchni

kratery meteorytowe

Antropo­geniczny

działalność człowieka

przystosowanie środowiska geograficz­nego do potrzeb człowieka (rolnictwo, górnictwo, przemysł, budownictwo, wypoczynek)

tamy, sztuczne jeziora, nasypy ziemne, kanały, rowy, drogi, wyrobiska, tunele, hałdy, tarasy uprawne, wielkie aglomeracje

Wulkany

Klasyczny wulkan składa się z ogniska magmy, komina zakończonego kraterem i stożka wulkanicznego.

Stożek wulkaniczny najczęściej zbudowany jest z naprzemianległych warstw zasty­głej lawy i materiału piroklastycznego. Taka budowa możliwa jest wówczas, gdy każda erupcja wulkanu rozpoczyna się wyrzucaniem gazów i materiału piroklastycznego i kończy wylewem lawy.

Ze względu na rodzaj lawy, wygląd stożka i charakter działalności wyróżnia się typy wulkanów:

Ze względu na przejawianą aktywność wulkany dzieli się na:

Po ustaniu działalności wulkanicznej tworzą się na tych obszarach charakterystyczne formy terenu:

Sili (żyła pokładowa) to intruzja magmowa powstała między dwiema równoległymi warstwami skat osadowych.

Wulkany

Afryka

Ameryka PD

Ameryka PN

Ameryka Śr

Antarktyka

Australia Oceania

Azja

Europa

Maru - Tanzania

Kamerun - Kamurun

Pico de Teide - W. Kanaryjskie

Ojos de Salado - Chile

Guallatir - Chile

Lascar - Chile

Orizaba - Meksyk

Shasta - USA

Wrangell - USA

Santa Maria - Gwatemala

Irazu - Kostaryka

Tayumulco - Gwatemala

Deception - Szetlandy

Erebus - M. Rossa

Maunakea - Hawaje

Maunaloa - Hawaje

Ruapehu - N. Zelandia

Kluczewska Sopka - Rosja

Kerimci - Indonezja

Fudzi Jama - Japonia

Etna - Włochy

Askia - Islandia

Wezuwiusz - Włochy

Stromboli - Włochy

Pustynie

Typ pustyni

Nazwa lokalna

Charakterystyka

Objaśnienie

Roślinność

Przykład

Pustynie występujące na obszarach wyżynnych i na przedgórzach

Kamie­nista

hamada

powierzchnia pokryta blokami skalnymi, porozcinana dolinami okresowych rzek; brak piasku i pyłu

obrywanie bloków skalnych na skutek dużych dobowych wahań temperatury (wietrzenie fizycz­ne); gruz skalny podlega szlifo­waniu, a drobniejsze okruchy są wywiewane przez wiatr

kolczaste suchorośla, występujące tylko w szczelinach skalnych i wąwo­zach

Al-Hamada, Al-Hamra (Libia), płaskowyż Ustiurt (Azja Środk. — Kazachstan, Uzbekistan), Nanszan, wsch. Tien-szan, (Azja Centralna — Chiny)

Żwirowa

serir, azrir (arab.) gobi (mong.) reg (irań.)

piaski obszar pokryty obtoczonymi drobnymi kamieniami i żwirem, zwykle barwy czerwona­wej

materiał pochodzi z wietrzenia skał i nanosów rzecznych; wie­jące wiatry wygładzają okruchy skalne i wywiewają drobniejsze ich części

występuje głównie w dolinach wypeł­nionych piaskami

Gobi Mongolska (Azja Centralna), Pustynia Simpsona (Australia), Ałaszan (Azja Centralna)

Pustynie występujące na nizinach

Piaszczysta

kum, barchan (tur.) erg, tomahak (arab.) szamo (chin.) elisun (mong.)

obszar piaszczysty z licz­nymi wzniesieniami w po­staci ruchomych wydm

rozległe obniżenia terenu wypeł­nione piaskami pochodzenia rzecznego i morskiego; piaski podlegają stałemu przemieszcza­niu przez wiatr

w obniżeniach mie-dzywydmowych (woda łatwo wnika w piaski, co hamuje parowanie)

Wielki Erg Zachodni, Wielki Erg Wschodni (pn. Sahara), Wielka Pustynia Piaszczysta (Australia), Kara-Kum (Azja)

Pylasta

takyr (turkmeń.) szott, sebka, sab-cha (arab.) kewir (iran.) sor, szor (turec.)

niewielka powierzchnia w czasie suszy pokryta spękanym iłem, z wy­trąceniami wapienia, gip­su, soli kuchennej, po epi­zodycznych deszczach zmienia się w trzęsawisko

środkowa cześć kotliny wypełnio­na osadami ilastymi przyniesiony­mi przez wiatr oraz wody okreso­we; płytko zalegające wody grun­towe ulegają wysychaniu, docho­dzi do wytrąceń soli

brak pokrywy roślinnej

niewielkie obniżenia w obrębie innych rodzajów pustyń np. Szatt al-Dżarid (Tunezja), Szatt Malghigh (Algieria), Dasht-e Kawir (Wyż. Irańska), Minbułak (Kyzył-Kum)


Hipotezy dotyczące powstania Ziemi

Kosmologia Buffona

Francuski przyrodnik i filozof Buffon doszedł do wniosku że od chwili pojawienia się pierwszej skorupy na powierzchni Ziemi do zakrzepnięcia jej do samego środka musiało upłynąć 2936 lat. Była to pierwsza epoka. W epoce drugiej trwającej około 35 000 lat, Ziemia stygła dalej, ale była jeszcze zbyt gorąca, by utrzymały się na niej wody. Przy krzepnięciu powstały na powierzchni „bąble", stanowiące wypukłości górskie oraz zagłębienia; tworzyły się żyły kruszców. W następnej, trzeciej epoce, obliczanej na około 15 000 lat, powierzchnia Ziemi oziębiła się tak dalece, ze wody mogły się skroplić i utworzyć oceany i morza. W czwartej epoce, trwające; 5 - 10000 lat. wody wdzierają się w głąb Ziemi przez szczeliny i pęknięcia, wskutek czego obniża się poziom światowego oceanu, wyłaniają, się wielkie kontynenty. W dalszej części swej teorii Buffon opisuje kolejne fazy rozwoju życia na Ziemi i dochodzi do wniosku, ze wiek naszej planety wynosi około 75 00O lat.

Współczesna hipoteza o powstaniu Ziemi i Jej wczesnym rozwoju

Współcześnie naukowcy zakładają, iż Ziemia powstałą w wyniku koncentracji planetezylu, czyli pierwotnej materii znajdującej się w przestrzeni międzyplanetarnej. Praziemia była początkowo protoplanetą większa, objętościowo od obecnej, zbudowana z luźno powiązanych z sobą bryłek materii. Wokół niej znajdowały się znaczne ilości pyłów, gazów i cząsteczek planetezylu. W wyniku rozpadu substancji promieniotwórczych zawartych w tworzywie Praziemi stopniowo podwyższała się temperatura i topniała pierwotna materia. Działanie siły ciężkości powodowało że w powstałym stopie składniki były zróżnicowane pod względem gęstości. Składniki cięższe opadały ku środkowi planety, tworząc zalążek jądra ziemskiego. Lżejsze elementy wypływały ku górze, dając początek płaszcza ziemskiego. Około 4,5 mld lat temu zaczęła się formować sztywna skorupa ziemska. Na powierzchni globu zaczeły formować się ogólne zarysy megarzeźby, przyszłe praoceany i prakontynenty. We wnętrzu Ziemi, w gorącym stopie jądra i płaszcza, zachodziło konwekcyjne przemieszczanie materii. Lżejsza, cieplejsza substancja podnoszona była ku górze, gdzie ochładzając się zwiększała swa, gęstość i praczami zstępującymi przemieszczała się ku dołowi. Na początku ery archaicznej jądro ziemskie prawdopodobnie było znacznie mniejsze. Nowe układy systemów konwekcyjnych wywoływały intesywny rozwój procesów endogenicznych. Następował rozpad prapłyt litosfery i przesuwanie się jej poszczególnych prakier względem siebie,. Wyzwalało to zjawiska plutonizmu i wulkanizmu. Ziemia w swoim wnętrzu zawiera materię o wysokiej temperaturze, jaka pozostała z wczesnego etapu formowania się planety. Największemu ochłodzeniu uległa zewnętrzna cześć globu - skorupa ziemska.

Hipotezy dotyczące powstania basenów oceanicznych i cokołów kontynentalnych.


Teoria Shawena

Według hipotezy Shawena pierwotna skorupa ziemska składała się ze skał zasadowych i skrajnie zasadowych (bazaltów) przykrytych warstwa skał typu anortozytowego. Poniżej tej strefy krystalizowały granity. Gwałtowne stygniecie powierzchni Ziemi oraz upadki meteorytów spowodowały pękanie zewnętrznych powierzchni globu powodując rozwój wulkanizmu i wydostanie się granitów na powierzchnie Ziemi. Uformowały się struktury typu kontynentalnego będące wypukłościami na powierzchni globu. W zagłebieniach dominowały skały bazaltowe które dały początek geostrukturom typowym dla den oceanicznych.

Teorie geotektoniczne

Teorie permanencji (stabilistyczne)

Teorie te zakładają że położenie bloków kontynentalnych w geologicznej przeszłości istotnym zmianom, a przyczyną wszelkich deformacji skorupy ziemskiej były jej ruchy pionowe, ubocznym skutkiem tych ruchów mogły być lokalne poziome przemieszczenia mas skalnych. Teorie te zostały zarzucone.


Teorie mobilistyczne

Teorie te zakładają istnienie znacznych poziomych przemieszczeń bloków kontynentalnych w historii geologicznej.

Teoria dryfu kontynentów Wegenera (1912)

Zakłada ona trafnie, ze współczesne kontynenty stanowiły kiedyś jeden wielki ląd (Pangea), który uległ rozpadowi na przemieszczające się fragmenty; według mylnych przypuszczeń Wegenera przyczyną tych przemieszczeń były siły odśrodkowe związane z ruchem obrotowym Ziemi, a także przyciąganie Słońca i Księżyca; kontynenty zbudowane ze skał lżejszych (siał), miały przesuwać się po podłożu o większej gęstości (sima), tworzącym także dno oceaniczne

Teoria tektoniki płyt (neomobilistyczna)

Teoria ta zakłada, że głównym czynnikiem tektonicznej ewolucji Ziemi jest poziomy ruch płyt. litosfery, ich kolizje, rozpad prowadzące do powstania i zaniku basenów oceanicznych oraz do ruchów górotwórczych. Płyty litosfery przemieszczają, się wzdłuż stref o obniżonej lepkości położonych w górnej części płaszcza Ziemi, w tzw. płaszczu litosferycznym, powyżej astenosfery. Za siłę napędową tych ruchów uważa się prądy konwekcyjne występujące w astenosferze. Mechanizm tego rozrostu zwany ekspansja, dna oceanicznego (lub spredingiem), polega na stale ponawiającym się pękaniu szczeliny ryftu i jej wypełnianie przez kolejne porcje magmy bazaltowej, co powoduje rozwój grzbietu śródoceanicznego i stopniowe oddalanie się od siebie wcześniej powstałych partii litosfery oceanicznej.

RUCHY OROGENICZNE

Ruchy orogeniczne doprowadzają do powstania łańcuchów gór fałdowych na skutek działania nacisku skierowanego poziomo. Istnieją różne hipotezy wyjaśniające przyczyny i przebieg ruchów górotwórczych. W dobie obecnej różni autorzy starają się wyjaśnić powstanie młodych łańcuchów górskich na podstawie hipotezy przyjmującej ruchy płyt litosfery.

Według nowej teorii dno oceaniczne podsuwa się pod kontynenty. W strefie pogrążania powstaje rów oceaniczny, wy­pełniający się osadami. W miarę pogrążania się i podsuwania skorupy oceanicznej pod bloki kontynentalne, zarówno osady, jak też ich podłoże, natrafiając na opór ze strony kontynentu, ulegają sfałdowaniu. W ten sposób u brzegów Oceanu Spokojnego powstały łańcuchy górskie. Rozprzestrzenianie się skorupy podoceanicznej może też zbliżyć do siebie biernie niesione kontynenty i spowodować ich starcie, w wyniku którego mogą powstać deformacje i łańcuchy górskie. Już od dawna uważa się łańcuchy górskie południowej Europy za rezultat starcia się dwóch kier kontynentalnych: europejskiej i afrykańskiej.

Czas

Przykłady gór

orogenezy

okres

temu

w Polsce

w Europie

na innych kontynentach

Trzecorzęd Kreda

140-dziś

Karpaty,

Alpy, Bałkany,

Azja: Kaukaz, Taurus,

Sudety,

Pireneje, Apeniny

Himalaje

Alpejska

Święto­krzyskie

G. Dynarskie

Afryka: Atlas Ameryka: Kordyliery, Andy

trias jura

230-180

Krym

Azja: G. Wierchojańskie,

Hercyńska

Karbon Perm

345-230

Święto-

Ardeny, Reńskie

Azja: Ałtaj

krzyskie

G. Łupkowe, Ural,

Afryka: G. Przylądkowe

(odmło­dzenie),

Sudety

Harz Wogezy, Schwarzwald

Ameryka Pn.: pd.-zach. część Appalachów Ameryka Pd.:

Rudawy, Masyw

Wyż. Patagońska

Centralny, Masyw

Australia: środk. część Wlk G. Wododziałowych

Armorykański

Kaledońska

ordowik,

435-345

Świętokrzyskie,

G. Kaledońskie,

Ameryka Pn.:

sylur.

część

G. Grampian,

Azja: G. Jabłonowe

dewon

Sudetów

G. Skandynawskie,

Australia: G. Flindersa,

góry Spitsbergenu

Alpy Australjskie

Strefy krajobrazowe.

Strefa

Klimat

Charakterystyka florystyczna

Przykłady

Wiecznie zielone wilgotne lasy równikowe (tropikalne)

wilgotny i gorący, temp. stale ok. 25°C, przez cały rok obfite codzienne opady

„dżungla"; olbrzymia różnorodność gatunków flory i fauny, przeważają wysokie drzewa o wysmukłych pniach; liczne liany i epifity (np. storczyki, mszaki, paprocie, glony); występuje pionowa stratyfikacja roślinności, ale runo raczej skąpe; słabo zaznaczona rytmika sezonowa

Kotlina Kongo, Amazonia, Archipelag Malajski

nad brzegami mórz — namorzyny (mangrowe), złożone z odpornych na zasolenie roślin o korze­niach zalewanych w czasie przypływów; niewysokie, gęste lasy ubogie w gatunki

Wybrzeża Bra­zylii i Nowej Gwinei

Wiecznie zielone lasy subtropikalne

podzwrot­nikowy, wilgotny

roślinność o charakterze zubożonych lasów rów­nikowych (mniejsza różnorodność gatunków)

pd.-wsch. Chiny

Okresowo sucha strefa roślinności podrównikowej

stosunkowo małe opady, cykliczne zmiany temperatury

sawanna — trawiasta równina z rzadko rosnącymi krzewami i drzewami (np. palmy, akacje, baobaby), zwykle o parasolowatym pokroju i często zrzucające liście w porze suchej

obszar Sahelu, Kenia, Nizina Orinoko

lasy monsunowe na terenach okresowo suchych; drzewa mają liście tylko w porze deszczowej

India, Indo-chiny, Kuba

suche lasy 1 zarośla równikowe (akacja, wilczo­mlecz); niektóre są antropogeniczne, np. busz

Australia, Wyż. Brazy­lijska

Pustynie i pólpustynie

pustynne klimaty różnych stref klima­tycznych, opady za­zwyczaj poniżej 200 mm rocznie

pótpustynie — skąpa roślinność i uboga fauna

obszary wokół pustyń

pustynie gorące — rośliny przeżywające susze w postaci nasion lub podziemnych narządów prze-trwalnych, a także sukulenty gromadzące wodę w liściach (aloes, agawa) lub łodygach (wilczomle­cze, kaktusy) oraz suchorośla

Sahara, Namib, Płw. Arabski, Wlk. Pustynia Wiktorii

pustynie chłodne — więcej roślinności, brak suku-lentów; liczne trawy i turzyce

Gobi, Takla Makan, Nevada

Roślinność twardolistna

śródziem­nomorski, wilgotna zima, suche lato

na obszarze śródziemnomorskim roślinność pier­wotna (m.in. dąb korkowy) wyparta przez antropo­geniczną makię (zarośla: mirt, pistacja, rozmaryn, lawenda), a w Kalifornii i Meksyku przez tzw. chaparral (gł. mącznica i sprowadzony z Australii eukaliptus); roślinność często kolczasta, o skórzas-tych liściach i bardzo grubej korze, niewysoka

obszary wokół Morza Śród­ziemnego, Kalifornia, Chile, RPA (Kraj Przyląd­kowy)

Stepy

ciepły, kon­tynentalny, opady 250 -750 mm rocznie

zbiorowiska niskich traw oraz wysokich (do 250 cm wys.) bylin; niemal brak drzew; dwie przerwy w wegetacji roślin — zimowa i letnia (dwie pory suche); na terenach najbardziej wilgotnych stepy łąkowe (gł. trawy szerokolistne), na bardziej suchych często występuje ostnica, na najsuchszych piołun

Ameryka Pn.: preria,

Ameryka Pd.: pampa; pas

stepów Eurazji (od Węgier po Mandżurię)

Lasy liściaste zrzucające liście na zimę"

umiarko­wany cie­pły morski

las z niewielką liczbą gatunków drzew (m.in. dąb, buk, grab, wiąz, jesion, klon, lipa, olcha); bogate runo i podszyt; rzadko występują pnącza; o przewadze poszczególnych gatunków w znacznej mierze decydują stosunki wodne

Europa Zach., Środk. i Wsch, środkowe wy­brzeże USA, pn.-wsch. Chiny

Borealne

lasy iglaste"

umiarko­wany chłodny

lasy iglaste; dominuje świerk, sosna, limba, jodła, modrzew, domieszką często jest brzoza i jarzębina; runo i podszyt słabo rozwinięte; charakterystyczny element to torfowiska na terenach podmokłych; na północy obszar przejściowy — lasotundra

tylko półkula pn.: Syberia (tajga), Płw. Skandynawski, Kanada

Roślinność subarktyczna i arktyczna

subpolarny

tundra — niska roślinność o krótkim (2-3 mieś.) okresie wegetacji (krzewinki, byliny, trawy, turzy-ce, mchy i porosty), często tworząca zwarte podu­szki; bardziej na południe karłowate brzozy i wierz­by; latem powstają rozlewiska

Alaska, pn. Kanada, pn. Syberia, wyspy Arktyki

Roślinność subantarktyczna i antarktyczna

polarny

roślinność skrajnie uboga (por. s. 235); brak drzew i krzewów; bliżej bieguna jedynie nieliczne glony, porosty i mszaki w miejscach odkrytych przez lód, a także na niektórych obszarach roślinność endoli-tyczna (żyjąca w zewnętrznej warstwie skał); na pozostałym obszarze lodowa pustynia

Antarktyda, wyspy Antar-ktyki



Co to jest wieczna zmarzlina?

Niskie temperatury panujące na obszarach Arktyki powodują powstanie wiecznej zmarzliny, czyli grubej warstwy stale zamarzniętego gruntu. W arktycznych regionach Ameryki Północnej warstwa ta ma średnio około 300 metrów grubości, na Syberii zaś przekracza miejscami 600 metrów. Latem rozmarza tam jedynie kilkudziesięciocentymetrowa warstwa gruntu. Charakterystyczna dla obszarów arktycznych bezdrzewna tundra przekształca się wówczas w teren podmokły, pełen bagien, stawów i płytkich jezior. Woda nie może wsiąkać w głębsze zamarznięte warstwy gleby.

Zasięg: Antarktyka, Północnosyberyjska Nizina, Środkowojakucka Nizina, Środkowosyberyjska Wyżyna, Podbiegunowa Strefa, Antarktyda, na północ od 60 stopnia w Ameryce Pn., Półwysep Kolski, Półwysep Jamał, Nowa Ziemia, Półwysep Gydański, Półwysep Tajmyr

Definicja systemu.

System stanowi zbiór elementów, obiektów, zjawisk i subsystemów, które znajdują się w stałych związkach, zależnościach i współoddziaływaniach.

Definicja funkcjonowania systemu.

Funkcjonowanie systemu obejmuje wykrycie zależności, związków współoddziaływań pomiędzy elementami, obiektami, zjawiskami, subsystemami i systemami sąsiednimi w różnych skalach czasowych i przestrzennych

Terminologia dotycząca jednostki przestrzennej:

System, geosystem, geoekosystem, geosfera (są to synonimy, ale rozszerzają zakres pojęciowy).

Typy systemów (mieści się w problematyce, które mieści {?} się w typologii systemów geograficznych). Uwzględniając strukturę wewnętrzną oraz jego naturę możemy wydzielić systemy otwarte i zamknięte:

System geograficzny jest systemem otwartym (możemy dokonać bilansu).

Podział systemów z uwzględnieniem struktury wewnętrznej:

System geograficzny jest systemem heterogenicznym.

Właściwości systemu i ich znaczenie w opisie środowiska przyrodniczego:

Koncepcja funkcjonowania systemu zastosowana w naukach geograficznych umożliwia ocenę stanu aktualnego systemu, określenie kierunków zagrożeń, tendencji rozwoju zarówno subsystemu przyrodniczego jak i społeczno-ekonomicznego.



Wyszukiwarka