Patryk Płusa
nr. indeksu: 229562
Wybrane subkultury w Polsce i na świecie.
Czym jest subkultura?
Subkultura (inaczej podkultura) to podkreślająca swoją odrębność grupa społeczna, w której obowiązują zasady i wzorce odmienne od wyznawanych powszechnie, dlatego niekedy stosuje się zamienny termin: kultura alternatywna. Jej podstawowymi wyznacznikami są: ideologia, symbolika, charakterystyczny wygląd jej członków a w wielu przypadkach również i muzyka. Źródłem wykształecenia się subkultury jest zazwyczaj sprzeciw wobec polityki lub uznanych norm społecznych, moralnych, kulturowych i tradycji. Stąd kolejne określenie subkultury jako kontrkultura. Pojęcie subkultura w dalszym ciągu bardzo często stawiane jest w jednym szeregu z takimi określeniami jak „nieprzystosowanie społeczne”, „patologia społeczna” i kojarzy się z negacją obowiązujących wzorów kulturowych, z rewoltą buntem.
Należy zapamiętać, że w skład każdej subkultury wchodzą następujące elementy:
Względnie spójna grupa społeczna, w której na gruncie wspólnych zainteresowań i przekonań wytwarzają się dość trwałe więzi między jej członkami
Grupa ta wyraża swoją odrębność poprzez zanegowanie całego systemu kulturowego lub niektórych jego elementów lub też poprzez zanegowanie oraz propozycje kultury alternatywnej, które sytuują się równolegle obok kultury dominującej
Grupa subkulturowa pozostaje na marginesie dominujących w danym społeczeństwie tendencji życia społecznego
GITOWCY:
Subkultura ta to zjawisko typowo polskie. W 20-leciu międzywojennym bujnie rozwijała się zwłaszcza subkultura złodziejska, w której wykstałcił się rodzaj slangu (kmina złodziejska) dająca początek wpółcześnie używanej grypserze. Gitowcy nie są jednak po prostu grupą przestępczą. Raczej świat przestępczy służy im jako inspiracja i dostarcza wzorów dla rytuałów i języka. Subkultura ta pojawiła sie w latach 70'. Głównie w dużych miastach i głównych ośrodkach robotniczych. Najwięcej gitowców rekrutowało się spośród uczniów szkół zawodowych, przyzakładowych. Chcąć podkreślić swoją grupową tożsamość gitowcy ubierali się w oratlionowe, lekkie kurtki z kołnierzykiem z włóczkowego ściągacza (tzw. szwedki) oraz spodnie zaprasowane w kant. Nosili krótkie fryzury na „małpę”.
Ważną rolę odgrywał tatuaż a zwałszcza kropki na dłoniach, palcach i twrzy. Najważniejszym znakiem rozpoznawczym była kropka przy lewym oku (twz. cyngwajs). Inne to np. kropka na zewnętrznej stronie dłoni miedzy kciukiem a palcem wskazującym. Oznaczało to związek tego człowieka ze środowiskiem złodziei. Kropka na czole miedzy brwiami oznaczała, że nosiciel jest „świrem” czyli kimś kto nie cofnie się przed żadnym czynem.
Gitowcy tworzyli niewielkie kilkunastoosobowe społeczności. Akcentowali silny związek ze swoim miejscem zamieszkania. Występowała wiec pewna hierarchia więzi z innymi gitowcami: najważniejsi byli ludzie z tego samego podwórka (kwadratu), później: tej samej ulicy, dzielnicy, miasta, regionu. Dopiero na końcu ważną rolę odgrywał fakt, że ktoś jest gitowcem. Często dochodziło do bojek miedzy gitowcami z różnych dzielnic czy miast. Najważniejszą bowiem opozycją dla gitowca była dychotomia swój—obcy. Po wykrystalizowaniu się ideologii głównym wrogiem stali się hipis. Zdarzało się jednak i tak że gitowcy bronili Hipisa ze swojego osiedla przed innymi.
Podział świata mógł być tez inny a mianowicie rozróżnienie „ludzi”--> czyli gitowcy oraz frajerów. Zdarzali się jednak i tacy, którzy nie będą w pełni „ludźmi” utrzymywali z gitami dobre kontakty i stawali sie wtedy „apropakami” czyli użytecznymi obcymi.
W każdej grupie obowiązywała hierarchia. Najważniejszy był przywódca ponieważ utrzymywał kontakty ze światem przestępczym (z „garownikami”). Miarą prestiżu środowiskowego była liczba tatuaży („dziargów”). Wśród gitowców obowiązywał kult siły i silnego człowieka. Hipisi byli prześladowaniu bo uważano ich za zniewieściałych. Silnym człowiekiem mógł być tylko mężczyzna. Kobieta (za wyjątkiem matki !!!) plasowały się na nizinach hierarchii. Kobieta traktowano jako przedmiot seksualnego odprężenia. Istniały jednak pewne zasady np. nie można było zaczepić i pobić kogoś kto szedł z dziewczyną. Aby aspirować do grupy gitowców musiał sie wkupić zazwyczaj butelką alkoholu a nastepnie przejsc inicjację polegającą na tym aby dowiódł swojej męskości (pokonać wybranego osobnika) Należało tez posługiwać sie grypserą. Ważne też było mieć za kupla jakiegoś „garownika”. Z zakładów poprawczych i ZK przyszedł zwyczaj samookaleczania się (sznyty) oraz „braterstwa krwi” które było znakiem najwyższej solidarności. Subkultura ta walnie przyczyniała się do rozwoju GRYPSERY czyli całokształtu drugiego życia.
HIPISI:
Za oficjalne narodzenie tego ruchu uważa się dzień 14 stycznia 1967 roku. W tym dniu w parku Golden Gate w San Francisco, na ceremonii „Pojednania człowieka z Kosmosem” Timothy Leary, autor hasła drop out, turn on, turn In obok innych sympatyków ruchu w przemówieniu do młodzieży ogłosił zmierzch dotychczasowych „bogów ameryki”- pracy i pieniądza- oraz początek nowej ery miłości, nowej religii, filozofii oraz spontanicznej muzyki i tańca.
Ruch hipisowski był w zasadzie ruchem apolitycznym; nie podejmował działań zmierzających wprost do zmiany stosunków władzy. Domeną jego zainteresowań były stosunki międzyludzkie. Był również z założenia ruchem antyinstytucjonalnym.
Dla ruchu hipisowskiego charakterystyczna była struktura wspólnotowa, ale uczestnictwo w tych wspólnotach było w pełni nieformalne i polegało na wspólnym przebywaniu w małej grupie lokalnej. Cały urok polegał na swobodnej ekspresji siebie w płynnych kręgach ludzi o podobnej wizji świata. Znakiem przynależności do wspólnoty zastępującym legitymację była moda i styl ubierania się.
Wśród przyczyn powstania ruchu wymienia się m.in. sprzeciw wobec wojny wietnamskiej oraz kryzys kultury amerykańskiej. Ruch hipisowski już od samego początku istnienia miał charakter skrajnie pacyfistyczny, jednak ów pacyfizm jedynie drugorzędnie miał podłoże polityczne; wynikał on pierwszorzędnie z samej istoty etosu hipisowskiego. W tamtych czasach kultura amerykańska opierała się przede wszystkim na takiej filozofii życia, w której liczył się przede wszystkim sukces materialny, kariera i prestiż mierzony stanem posiadania. Taką filozofię życia cześć młodzieży amerykańskiej odrzuciła. Była to przede wszystkim młodzież wywodząca się z klas średnich, przynajmniej połowa z nich była studentami. Można więc śmiało przyjąć, że ruch hipisowski narodził się w kręgach młodzieży inteligenckiej, co wywarło wpływ na specyficzne cechy etosy hipisowskiego. Pomimo całego ładunku buntowniczości jest on pozbawiony agresji i optymistyczny, optymistyczny w tym sensie, że oparty na wierze w to, iż rzeczywistość można zmieniać, ulepszać, można próbować tworzyć coś idealnego.
Hipis to przede wszystkim człowiek wolny. Wolny od wszelkich ograniczeń, które narzuca tradycja, system społeczny, polityczny i kulturowy. W imię tych wolności hipisi propagowali np. nowe wzory zachowań seksualnych(free love), a także, co za tym idzie odrzucali tradycyjny model rodziny na rzecz wieloosobowych komun, w której każdy zajmował taką samą pozycję.Życie w drodze, wolne od wszelkich ograniczeń było ideałem hipisa- w sensie dosłownym(podróże, brak stałej pracy, miejsca zamieszkania) jak i metaforycznym(życie jako wędrówka duszy poprzez różne doświadczenia wewnętrzne).Pierwszym krokiem ku prawdziwemu człowieczeństwu jest pozbycie się roli społecznej, pełnionej z racji wieku, płci, zawodu czy środowiska.Miłość w etosie hipisowskim wiąże się z ideą pacyfizmu- nieużywania przemocy. Implikuje postawy: antymilitaryzmu, wegetarianizmu i ekologizmu. Indywidualizm ruchu hipisowskiego wynikał z przekonania, że każdy jest inny, każdy więc ma prawo określać i realizować drogę swojego życia.Wspólnota, bycie razem- to kolejna cecha etosu hipisowskiego. Początkowo starano się realizować poprzez zakładanie komun wiejskich lub miejskich. Ruch wewnętrzny rozumiany jako autokreacja starano się realizować różnymi sposobami. Najczęściej były to: medytacja, muzyka, modlitwa, narkotyki m.in. marihuana i LSD. Dużą popularnością cieszyły się praktyki jogi, zen, medytacja transcendentalna.
Do Polski hipizm dotarł w latach 60' i spotkał się z niechęcią władz i z niezrozumieniem starszego pokolenia. Polscy hipisi próbowali zakładać komuny wiejskie m.in. w Bieszczadach oraz miejskie w Warszawie, czy Krakowie , urządzali coroczne zloty, organizowali koncerty rockowe. W Polsce zrezygnowano z postulatów „odpadania” od społeczeństwa, nie podejmowania nauki i pracy oraz życia w samowystarczalnych komunach. Podobnie jak na zachodzie wystąpił u nas problem narkomanii wśród hipisów, dlatego u schyłku lat siedemdziesiątych ruch zaczął chylić się ku upadkowi. Nowa fala popularności tego ruchu nadeszła wraz z festiwalami w Jarocinie (1980-1994). Nowi hipisi interesowali sie muzyką reege. W ten sposób powstało coś na kształt symbiozy między neohipisami a polskimi rastafarianami. Polskie Rasta przejeło wiele od hipisów głównie symbolikę. Do dziś można jeszcze spotkać osoby zafascynowane ideologią hipisów i chcących „odpaść od społeczeństwa” i stworzyć komunu ale jest to już dalekie od początkowej ideologi hipisowskiej. Funkcję kontestacyjne przeją młodszy i dynamiczniejszy ruch, który bardziej dynamicznie przedstrawiał swoją desaprobatę zastanej rzeczywistości a była nim subkultura Punków.
PUNK:
Za powstanie tej subkultury zazwyczaj przyjmuję się datę koncertu zespołu Sex Pistols w Londynie w klubie „100” 6 lipca 1976 roku. Od tego czasu wartości tej nowej subkultury ograniają całą Wielką Brytanię oraz Holandię, Niemcy, Francję) a w koncu dekady trafiają do Polski.
Młodzi punkowie wywyodzili się głównie z rodzin robotniczych gdzie mieli ograniczone możliwości kształcenia, robienia kariery, zdobywania lepszej pozycji społecznej. „Bezrobicie i nędza miały bezspośredni wpływ na ich manifesty i anarchistyczne skłonności. Bunt punka miał zatem społeczne podłoże: zagrożenie beznadziejności, stagnacją ekonomiczną itp.” Brak możliwości przekroczenia pewnych trwałych barier społecznych i brak nadzieji na zmianę to czynniki, które istonie wpłyneły na treść etosu ruchu punk.
Punkowie zawsze jawili się jako ludzie nastawieni na sprzeciw. Dlatego łatwo powiedzieć czego nie lubili i co negowali, trudniej zaś przedstawić co ich interesowało i czego pragneli. Podstawą ich ideologii stała się totalna krytyka tradycyjnych wartości społecznych (np. rodzina), instytucji politycznych, edukacyjnych, prawnych i odrzucenie wszelkich autorytetów. Tą postawę charakteryzowały hasła ruchu takie jak : No future, No hope, No rules czy „Anarchy”. Szczególnej krytytce poddawano instnienie armii i policji ale również innych organizacji opartej na porządku hiererczicnym czyli np Kościół.
Środkiem wyrazu buntu był też strój. Składa się on zazwyczaj z czarnej kurtki szkórzanej nabijanej ćwiekami, oćwiekowany pas, pieszczoski na nadgarstku. Spodnie miały powszywane dodatkowe zamki błyskawiczne lub były specjanlnie niszczone. Buty musiały być masywne i ciężke zwykle były to buty wojskowe lub imitujące wojskowe. Całoś stroju uzupełniała, chyba najbardziej charakterystyczna fryzura na świecie, czyli Irokez. Włosy były wysoko postawione i często ufarbowane. Do tego zakładano jeszcze kolczyki lub agrafki. Agrafki były tak polularnym elementem ubiory, że stały się symbole tego ruchu. Taki styl sprawiła wrażenie nieładu i barku gustu dla zwykłych ludzi ale takie było założenie aby atakować antyestetyką. Strój spełniał dwie funkcje: była rozpoznawalnym dla swoich unforemem oraz pomoagał w prowokacji.
Ruch punków nie miał żadniej zformalizowanej struktury, nie miał żadnych liderów ani proroków czy ideologów. Punkowie składali się z małych grup (załóg), które kontaktkowały się miedzy sobą na różnego rodzaju koncertach i festiwalach rockowych jak np. Jarocin w Polsce. Związki między załogami były luźne i niezobowiązujące. Tworznie wspólnot wiązało się z chęcią kultywowania wolności. Ale nie była to wolność w takim rozumieniu jak w ruchu hipisowskim i nie pociągała za sobą uznania wysokiej wartości indywidualizmu. Punk to zajawisko grupowe ale nie było oparte on wewnątrzgrupowej hierarchiczności.
Do Polski ideologia punkowa przybyła w latach 70-ych i co dziwnego w Polsce pierwsze załogi tworzyli ludzie nastawieni do życia kreatywnie a nie negatywistycznie. O ile punk zachodnioeuropejski był nastawiony antykapitalistcznie o tyle polski punk był skarajnie antykomunistycznie. Fenomenem polskiego punku było tworzenie załóg nie tylko w dużych miastach ale również w małych miejscowościach takich jak: Zambrowie, Ostrowie Wlkp., Kluczbork, Brodnica, Ustrzyki Dolne itp. Załogi charakteryzowała duża solidarność grupowa i w przeciwieństwie do zachodnich kolegów nie byli tak negatywistycznie nastawieni i nie przejawiali agresji. Pozwoliła to więc na organizowanie festiwali rockowych choćby w Jarocinie gdzie przeważająca liczba młodzieży była punkami. Innym mniej zanym festywialem muzycznym był Muzyczny Camping w Brodnicy, który był organziowany od początku lat 80' aż do 1993. Niestety slynna zadyma między punkami a skinheadami na festiwalu przesądziła o losie festiwalu, którego już się nie oragazniuję. Choć ostatnimi czasy burmistrz Brodnicy Wacław Derlicki wspominał o możliwości reaktywacji tego festiwalu.
Polscy punkowie przejeli od zachodnich załóg pesymistyczną, negatywistyczną wizję świata . Hasło „No future” było przez nich tak uporczywie powtarzane jak napisy na murach polskich miast „punk is not dead” Pesymizmem były także przesiąknięte piosenki polskich punk rockowych zespołów takich jak np. Dezrter.
SKINHEADS:
Grupa ta po raz pierwszy pojawiła się w Anglii pod koniec lat 60-ych. W ciągu pierwszego roku istnienia miała wiele różnych nazw np. szczotu, kolczaści, fistaszki, chłopcy w buciorach lib wariaci/świry. Media traktowały ich jak chuliganów. Widziano w nich ludzi z marginesu społecznego. Ponieważ wywodzili się proletariackich rodzin. Bardzo wysoko cenili wszytsko co było lokalne i wąskośrodowiskowe.
Początkowo fascynowali się kulturą czarnych imigrantów z Karaibów, naśladując ich w wyglądzie i stylu życia. Alians z czarnymi imigrantami nie trwał jednak długo ponieważ imigranci pod wpływem ideologi rastafarian zaczeli zamykać się na agresywny wzór jakim powoli zaczynali fascynować sie skinheadzi. Jednak alians ten zaowocował trwająca dłużej fascynacją „czarną muzyką” czyli SKA i wczesnego reggae.
Pochodzenie robotnicze widać było w stylu ubierania się skinheadów. Wygląd i sposób zachowania miał akcentować „wzór proletariacki”. Wysokie ciężkie buty, dżinsy, wojskowe kurtki i krótkie (lub całkowice ogolone) włosy miały symbolizowac stałą gotowość do walki z „obcymi”. Kim było obcy? To zazwyczaj osoba, która była wyżej w hierarchi społecznej a nie koniecznie obcy etnicznie. Strój skina miał być tani i codzienny. Gdy w latach 70 wykrystalizował się już specyficzny styl skinów do stroju doszły nowe akcesoria stroju- lekki kożuch lub płaszcz typu „Crombie” (rodzaj prochowca). W rezultacie wyodrębniło sie wiele stylów ubierania się ale zawsze drelichowe lub dżinsowe spodnie, ciężkie buty, jasna koszula, wąskie szelki i drelichowa kurtka były podstawą ubioru prawdziwego skina. Taki srój miał ukazywać umiłowanie do czystości i porządku oraz odróżniać skinów od znienawidzonych hipisów. Dzięwczęta zazwyczaj wybierały styl „roboczy” (szelki, męskie koszule, cięzkie buty) oraz fryzury, którą u nas w Polsce określa się mianem „na małpę” czyli z przodu krótko a z tyłu dłużej.
Historia skinów wyraźnie dzieli sie na dwa etapy. Pierwszy trwa od nardzoin do 1971-72 po czym subkultura zamiera niemal zupełnie. Drugi etap zaczyna się około roku 1976 i towarzyszy początkom ruchu punków. Skinheadzi przestają być jedolitą subkulturą i dzielą się na dwa odłamy: nacjonalistyczny i anrachistyczny. Ten pierwszy odłam zaczął identyfikować się ze neofaszystowskimi i neonazistycznymi partiami z USA, Niemiec i Francji. Drugi odłam wspierał punków i nazywany był „Oi”. Ojowcy byli uznawani za „prawdziwych patriotów”. Interesuję ich głównie muzyka i zabawa. Głoszą hasła :punks and skins united”. Inną grupą tego nurtu sanowią SHARP-owcy (Skinhedzi Przeciw Uprzedzeniom Rasowym) czyli skini sprzciwiający się rasizmowi. Istnieje też komunistyczny odłam skinów RASH- owcy czyli odłam ruchu skinheads, szeregi którego tworzą anarchiści, socjaliści oraz komuniści. Ruch jest zaangażowany w sprawy polityczne, socjalne, ekologiczne itp. Obecnie czerwoni skini są w większości krajów świata a jako ciekawostkę można powiedzieć, że największą sceną uważającą się za redskinową jest scena chińska, gdzie koncerty odbywają się na stadionach. Jest to chyba jedyny przypadek, że jakaś subkultura młodzieżowa ma za sobą przychylność części aparatu państwowego.
Do Polski ideologia skinhedów dotarła w pierwszej połowie lat 80-ych. Natychmiast zaadaptowali na swój użytek nacjonalistyczne hasła typu : Polska dla Polaków”, Żydzi do gazu”, „Polish Power” i inne. Wykorzystywali wszelkie możliwości aby manifestowa swoją siłę i przekonania głównie działo się to na meczach piłkarskich, koncertach itp.
Podstawowym założeniem skinów z Polski była szeroko rozumiana ideologia narodowa wyrażająca się od patrotycznych poprzez rozwinięty tradycjonalizm narodowy, nacjonalizm, aż do skrajnego szowinizimu narodowego. Chętnie angażowali się w działaność polityczną zasilając szergi parti i stronnictw o profilu narodowym. Polscy Nazi skini głoszą hasła „White Power” . Głoszą wizję Wielkiej Polski i wyznają nacjonalizm posunięty do granic szownizmu. Charakterystyczne dla skinów polskich jest stosunek do religii. Część z nich nie przywiązuje żadnej wagi do dziedzictwa Koscioła. Jednak istnieją sknini o oreintacji prodchrześcijańskiej, biorą oni np. udział manifestacjach antyaborcyjnych organizowanych przez orgaznizacje katolickie. Skinheadzi w innych regionach Europy zdają się nie przywiązują żadnej wagi do sprawy religii.
STRAIGHT EDGE:
Nazwa tej subkultury określa styl życia jej członków. W tłumaczeniu na język polski oznacza proste ostrze lub prostą krawędź. Nazwa pochodzi z utworów grupy Minor Threat z 1981 roku trwającej 45 sekund, która była deklaracją indywidualnego wyboru. Całe pokolenie pozytywnej młodzieży zrobiło z niej hymn. Piosenka ta ustaliła wartości jakimi mieli kierować młodzi ludzie chcący należeć do tego ruchu społecznego. Początkowo nie miał być to ruch społeczny jednak piosenka ta poruszyła coś co już się działo w umysłach młodych ludzi. Ewenemetnem było to, że młodzież realizowała sen każdego rodzica ucznia gimanzajum lub liceum. Ruch ten dał początek subkulturze.
Kolebką Straight Edge jest Waszyngton również z tamtąd pochodzi symbol tej subkultury czy trzy iksy XXX. Dlaczego X? Ponieważ symbol ten był malowany flamastrami na zewnętrznej stroni dłoni młodzieży w klubach, której nie sprzedawało się alkoholu.
W Polsce Straight Edge pojawiło się na przełomie lat 80 i 90. Ideologia bazuje przede wszystkim na szaczunku dla siebie, dla własnego ciała i duszy, a także dla innych istnień - zarówno ludzi jak i zwierząt. Jednym z najbardziej istotnych elemntów tej subkultury jest muzyka. Młodzi straight edgowowcy słuchają muzyki hardcore. Muzyka ta przybiera różne formy ale generalnie bazuje na ciężkim metalicznym brzmieniu gitar. Jest bardzo szybka i żywiołowa. Taki rodzaj muzyki powoduje u słuchaczy specyficzny rodzaj zabawy. Na koncertach popularne są tzw. skate dywing czyli skoki ze sceny na bawiący się tłum.
Samodyscyplina to jest to co wyróżnia tą subkulturę od innych. Wszelkie działania pozytywnej młodzieży są podporządkowane zdobywaniu i zwiększaniu samokontroli. Ludzie ci starają się wyrzucić i nie dopuścić do siebie wszytkiego co może ich uzależnić, zanieczyścić lub zabiera im wolnoś i jest w ogóle nie potrzebne. W programowej piosence grupy Minor Threat, o której już wspominałem zawarte zostało hasło tego ruhu a mianowicie: „Don't drink, don't smoke, don't fuck ( nie pij, nie pal, nie uprawiaj seksu - w senie wolnej miłości) Odrazu można zobaczyć ze jest to przwciwieństwo hasło hipisowskiego Sex, drugs and rock'n'roll. Członkowie SxE, często dodają jeszcze jeden postulat „but fight” (ale walcz). Przez walkę rozumieją walkę ze swoimi słabościami. Straight Edge jest w opozycji do samodestrukcyjne postawy punków i tego co można było zobaczyć nagminie na koncertach czyli picie alkoholu, wciąganie „kresek” i branie innych narkotyków a także incydentalny seks. Wszystko to jest negowane przesz pozytywną młodzież. Podstawą i chyba najważniejszczą rzeczą w tej subkulturze to muzyka. Ludzie ci słuchają jak już wsapominałem muzki hardcore. Teksty tych piosenek poruszają własnie tematykę samokontroli, buntu i negacji wobec używek itp. Jako pierwszy zastany stan rzeczy zaczeła opisywać grupa Minor Threat a po nich nastepne grupy takie jak: SS Decontrol, D.Y.S., Uniform Choice, Gorilla Biscuits, Up Front, Brotherhood. Z czasem muzka stawała się odbiegać od wzorca punkrockowego, zmienił się również styl ubierania się a różne grupy muzyczne zaczeły promować postawy wegetariańskie, która później stała się standartem w ruchu SxE.
Początek lat 90' to czas ewolucji muzyki. Teksty stawały się bardziej skrajnei powoli z otwartej, spontanicznej subkultury stawała się ona ruchem tylko dla wybranych. Zmiany te doprowadziły do podziału wśród straightedgowców na mięsożernych, wegetarian, wegan, zwolenników aborcji, katolików, krysznowców itd... Powstał wtedy najbardziej ekstremalny odłam o nazwie Hardline, któremu początek nadały dwa amerykańskie zespoły Vegan Reich i Raid. Hardline postrzega wszelkie życie jako równe uczestnicwo w naturalnym porządku. Wymaga się więc od hardlajnowców aby umożliwiali wszystkim istotą życie w zgodzie z naturalnym porządkiem. Hardline zwalcza wszelkie fałszywe założenia mówiące że człowiek został powołany do decydowania o prawach i potrzebach innych stworzeń. Istoty, które złamią zasadę wolności nie mogą być wg hardline traktowane na równi z innymi. Zwolennicy hardline oprócz standardowych założeń SxE są znani z tego że walczą o swoją wizję świata. Są to więc walczący ekologowie a agresji uzywają przecwko tym, którzy niszczą ziemię, zabijają zwierzęta. Z tego powodu podpalają masarnie, okazują agresję pijanym, terroryzują myśliwych.
Najwięcej ludzi wyznających zasady straight edge jest w USA w Europie zaś w Belgii. Do Polski subkultura ta dostarła na przełomie lat 80 i 90. Utwory polskich kapel SxE najczęsciej nawiązuja do trudnej sytuacji politycznej czy społecznej. Pierwszym zespołem, który tworzył muzykę SxE była krakowska Ustawa o Młodzieży. Następnie powstawały takie zaespły jak Cymeona X, Nowa Droga, Respect, Agni Hotra, Sunrise, Hard Line Unsilent. Polska pozytywna młodzież należy zazwyczaj do różnego rodzaju organizacji wolnościowych. Często bliższych anarchizmowi, ekologizmowi. Wiele osób należy do Frontu Wyzwolenia Zwierząt. Młodzież ta zaangażowana jest w walkę o prawa człowieka, bojkotują firmy eksperymentujące na zwierzętach. W naszym kraju najbardziej aktywnymi ośrsdkami Straight Edge są Poznań, Śląsk, Warszawa Łódź. Na festiwalach organizowanych w Warszawie można spotkac najbardziej znane polskie i zagraniczne grupy Straight Edge.
W ideologii Straight Edge można wyróżnić dwa nurty por-life oraz pro-choice.Pierwszy charakteryzuje się wiarą, że życie jest zawsze czymś ważnym i wartościowym i powinno być chronione. Drugi nurt pozostawia wszystko ocenie własnego sumienia. Członkowie tej subkultury charakteryzują sie dużą tolerancją religijną i wybór wyznania pozostawiają wyborowi idywidualnemu.
SxE nie wypracowało jakiegoś wizerunku zewnetrzengo swoich członków. Ubiór jest sprawą osobistą. Do najczęstrzych atrybutów członka SxE są naszywki XXX na plecakch, kurtach lub koszulki z różnymi hasłami (np. go Vegetarian, lub POSI). Ogólnie rzecz ujmując można stwierdzić, że ta subkultura jest dobrą alternatywą dla młodych ludzi szukających celu i jakiego senu w życiu. Nie sprowadza na drogę alkoholizmu czy narkomani ale uczy samodyscyplin a dzieki temu, ciągle tych ludzi przybywa staję się to łatwiejsze.
B. Prejs, Bunt nie przemija, Katowice-Warszawa 2004, str. 9.
M. Filipiak, Subkultury kultury wczoraj i dzis, Tyczyn 2001, str.19.
M. Szymańczak, Czy subkultury są autebtyczne ?, „Okolice”, nr.3 1987, s.34.
B. Lenart, Etos kontestacyjnych ruchów młodzieżowych Hippies i punk w latach osiemdziesiątych w Polsce. Analiza porównawcza, Kultura i społeczeństwo, nr. 5, 1993, s.196.
M. Filipiak, op. cit. str. 75-78.
M. Pęczak, op. cit., str- 68-70.
Ibidem, s. 95.
T. Bąk, Skinheadzi w Polsce, Warszawa 2005, str. 80- 94.
http://www.sxepl.fora.pl/kim-jestesmy-i-dokad-zmierzamy,1/ludzie-nie-swiadomi-straight-edge,175.html [stan z dnia: 09.01.10.]
http://www.cis.ohio-state.edu/hypertext/faq/usenet/cultures/straight-edge-faq/faq.html [stan z dnia: 23.12.09]
K. Varga, Nowa subkultura młodzieżowa, Trzy razy Nie. Proste Ostrze, Polityka, 1996, nr.9 s.7.
2